III SA/Gl 262/14

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją znak [...] z [...]r. Dyrektor Izby Celnej w K. , utrzymał w mocy własną decyzję znak [...]z [...]r., umarzającą jako bezprzedmiotowe wznowione postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną znak [...]z [...]., którą odmówiono zmiany decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. nr [...]z [...]., udzielającej Spółce z o.o. ""A" " zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...] - w części dotyczącej zmiany miejsca urządzania gry.

W podstawie prawnej powołał art. 221, art. 233 § 1 pkt 1, art. 208 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 z późn. zm.) w związku z art. 8 ustawy z 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009r. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.).

W uzasadnieniu przedstawił stan faktyczny sprawy i wskazał, że Dyrektor Izby Skarbowej w K. decyzją nr [...] z [...] r. udzielił Spółce z o.o. ""A" " zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...] , w którym zawarto m.in. wykaz punktów, na które udzielono zezwolenia w powyższym zakresie.

Pismem z [...] r. Spółka ""A" " wystąpiła do Dyrektora Izby Celnej w K. z wnioskiem o zmianę ww. zezwolenia w zakresie zmiany punktów gier. Zmiana zezwolenia miała polegać na wykreśleniu jednego z punktów gier i wpisanie w jego miejsce nowej lokalizacji.

Po rozpatrzeniu wniosku strony Dyrektor Izby Celnej w K. , decyzją znak [...] z [...] r. odmówił zmiany decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. udzielającej Spółce z o.o. ""A" " zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...] - w części dotyczącej zmiany miejsc urządzania gry.

Wskazał, że 1 stycznia 2010r. weszła w życie ustawa z 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009r. Nr 201, poz. 1540 z póżn. zm.), na mocy której utraciła moc ustawa z 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (art. 144 ustawy). Zgodnie z artykułem 118 ww. ustawy, do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem jej wejścia w życie ustawy, stosuje się przepisy ustawy nowej o ile nie stanowi ona inaczej. Z kolei zgodnie z 135 ust. 2 ustawy w wyniku zmiany zezwolenia nie może nastąpić zmiana miejsc urządzania gry, z wyjątkiem zmniejszenia liczby punktów gry na automatach o niskich wygranych.

Od decyzji tej Spółka nie złożyła odwołania.

Pismem z [...] r. Spółka z o.o. ""A" ", powołując się m.in. na art. 240 § 1 pkt 11 Ordynacji podatkowej, zwróciła się z wnioskiem o wznowienie postępowania zakończonego wyżej wskazaną decyzją ostateczną Dyrektora Izby Celnej w K. , którą odmówiono zmiany decyzji udzielającej Spółce zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...] . Jako przesłankę do wznowienia postępowania strona wskazała wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) z 19 lipca 2012r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11, C-217/11, dotyczący oceny charakteru przepisów art. 129 ust. 2, art. 135 ust. 2 i art. 138 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w odniesieniu do Dyrektywy nr 98/34/WE. W wyroku tym TSUE, zdaniem strony, przyznał ww. normom, a co do zasady przepisom ustawy z 19 listopada 2009r. o grach hazardowych, potencjalny charakter przepisów technicznych w rozumieniu Dyrektywy 98/34/WE. Dokonując analizy wydanego orzeczenia w kontekście skutków wprowadzenia regulacji zawartych w ustawie o grach hazardowych strona wywiodła, że ustawa zawiera przepisy techniczne i winna zostać notyfikowana Komisji Europejskiej, czego nie uczyniono, a co oznacza bezskuteczność jej przepisów wobec podmiotów. W związku z powyższym wniosek o wznowienie wskazanego w nim postępowania, strona uznała za zasadny.

Postanowieniem z [...] r., Dyrektor Izby Celnej w K. wznowił postępowanie w sprawie zakończonej ww. decyzją ostateczną.

W toku prowadzonego postępowania, postanowieniem z [...] r. Dyrektor Izby Celnej w K. zawiesił z urzędu przedmiotowe postępowanie do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia przez sąd administracyjny skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. nr [...] z [...]r. utrzymującą w mocy decyzję nr [...] z [...]r., którą Dyrektor Izby Celnej w K. odmówił przedłużenia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...] .

Na powyższe rozstrzygnięcie Spółka złożyła zażalenie, które zostało uwzględnione wskutek czego, postanowieniem znak [...] z [...] r., Dyrektor Izby Celnej w K. je uchylił.

Następnie Dyrektor Izby Celnej w K. decyzją znak [...] z [... ]r. umorzył, jako bezprzedmiotowe, wznowione postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną znak [...] z [...] r., którą odmówiono zmiany decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. nr [...] z [...] r., udzielającej Spółce z o.o. ""A" " zezwolenia .na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...] .

Spółka złożyła odwołanie od ww. decyzji wnosząc ojej uchylenie. Zarzuciła jej naruszenie prawa materialnego i procesowego oraz błędnie ustalony stan faktyczny.

Argumentując zasadność odwołania Spółka podniosła, że w wyroku z 19 lipca 2012r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11, C-217/11, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednoznacznie wskazał, że ustawa o grach hazardowych została uchwalona w sposób niezgodny z prawem unijnym. Spółka wskazała, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w sprawie, którego to organu TSUE wydał orzeczenie 19 lipca 2012 r. odnośnie charakteru przepisów ustawy o grach hazardowych - 19 listopada 2012r. w sprawie o sygn. akt III SA/Gd 556/1 wydał wyrok, którym uchylił decyzje organów administracyjnych uznając tym samym, że ustawa o grach hazardowych zawiera przepisy techniczne, podlegające notyfikacji. Zdaniem strony przepisy ustawy o grach hazardowych, uniemożliwiające zmianę lokalizacji są przepisami, które podlegały notyfikacji Komisji w trybie art. 8 ust. 1 dyrektywy, a skoro procedury notyfikacyjnej nie przeprowadzono, to przepis ten nie mógł być stosowany w stosunku do podmiotów gospodarczych i innych jednostek. Spółka uważa, że wadliwą decyzję, którą bezpodstawnie odmówiono zmiany zezwolenia w zakresie zmiany lokalizacji w związku z nieważnością ustawy o grach hazardowych należy wyeliminować z obrotu prawnego, wobec czego nie zachodzi bezprzedmiotowość postępowania. Ponadto Spółka stwierdziła, iż ,,(...)wniosła o przedłużenie zezwolenia i z tego powodu znaczącym jest również możliwość otrzymania przedłużenia na lokale gdzie spółka chce prowadzić działalność."

Dyrektor Izby Celnej w K. , po rozpatrzeniu odwołania decyzją znak [...] z [...] . utrzymał w mocy własną decyzję znak [...] z [...] r., umarzającą jako bezprzedmiotowe wznowione postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną znak [...] z [...] r., którą odmówiono zmiany decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. nr [...] z [...] r., udzielającej Spółce z o.o. ""A" " zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...] - w części dotyczącej zmiany miejsca urządzania gier.

Na decyzję wydaną przez organ odwoławczy, Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wnosząc o:

- uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji poprzedzającej;

- zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji strona zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie przepisów postępowania, mających istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

- przepisów poprzez stosowanie art. 135 ust 2 ustawy o grach hazardowych w związku z art. 129 ustawy o grach hazardowych w sytuacji gdy przepis ten nie może stanowić podstawy decyzji wydawanych przez organ administracji, albowiem w/w ustawa, w tym przedmiotowy przepis nie zostały notyfikowane przez Komisję Europejską, pomimo tego, że zawierały przepisy techniczne w rozumieniu Dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U.UE.L.98.204.37 ze zm.), zwanej dalej dyrektywą nr 98/34. Zdaniem skarżącej przepis art. 135 ust. 2 ustawy o grach hazardowych jest przepisem technicznym, który pomimo prawnego obowiązku nie został notyfikowany i jako niezgodny z prawem unijnym, nie może być stosowany. A zatem decyzja organu odwoławczego została wydana z naruszeniem prawa materialnego mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Powoływana ustawa została uchwalona w sposób niezgodny z unijnym prawem - vide: wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 19 lipca 2012 r. wydany w sprawach połączonych C-214/11, C- 213/11 oraz C-217/11. Zaś w zakresie wpływu orzeczenia TSUE na wydaną decyzję należy wziąć pod uwagę wyrok WSA w Gdańsku w którym uchylono decyzje organów I i II instancji i tym samym potwierdzono rację skarżącej i także uznano, iż ustawa o grach hazardowych jest wadliwa, albowiem zawiera przepisy techniczne, które nie zostały zgłoszone do notyfikacji - 18 wyroków z 19 listopada 2012r. WSA w Gdańsku w sprawie III SA/Gd 556/12, wyrok WSA W Opolu II SA/Op 439/12 i inne.

- art. 8 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy Nr 98/34/WE z 1998 r. (Dz. U. UE. L. 98.204.37 ze zm.) poprzez stosowanie w/w przepisów technicznych w rozumieniu art. 1 pkt 11 wskazanej dyrektywy, które powinny podlegać notyfikacji przez Komisję Europejską, co nie miało miejsca. W tej sytuacji Sąd I instancji błędnie uznał, że przepisy przejściowe ustawy o grach hazardowych nie mają charakteru "przepisów technicznych" i jako takie nie podlegały procedurze uprzedniej notyfikacji.

Błędne ustalenie stanu faktycznego polegające na uznaniu m.in., iż:

- ograniczenia na rynku gier na automatach o niskich wygranych, które wynikają z ustawy o grach hazardowych w sposób znaczący nie ograniczają swobodnego przepływu towarów, w następstwie czego doszło do naruszenia art. 34 i 36, 49 i 56 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. EU.C.10.83.47) zwanego dalej TFUE;

- istniały klauzule generalne, usprawiedliwiające wprowadzenie barier w handlu transgranicznym dotyczące ochrony przede wszystkim takich wartości jak moralność publiczna, porządek publiczny i bezpieczeństwo publiczne, zdrowie i życie ludzi,

- inne ustalenia bliżej określone w dalszej części uzasadnienia.

Ponadto, zdaniem Spółki, stosowanie art. 135 ust. 2 ustawy o grach hazardowych narusza generalną regułę polegającą na niemożności zmiany zasad w trakcie trwania odpowiednich zezwoleń wydanych przez organy, a mianowicie przed uchwaleniem ustawy o grach hazardowych, w tym ww. przepisu strona mogła zmieniać punkty gry, zaś ustawa pomimo obowiązujących w tym zakresie zezwoleń wprowadziła zakaz zmian lokalizacyjnych i tym samym doszło do naruszenia prawa. W opinii Spółki nie można zmieniać wstecz przyznanych uprawnień dotyczących zmian lokalizacyjnych punktów gier.

Spółka zarzuciła także, że przy wydaniu decyzji organ naruszył podstawowe przepisy prowadzenia postępowania, w tym art. 123 Ordynacji podatkowej i inne, gdyż przed wydaniem decyzji nie miała możliwości w odpowiednim terminie zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzenia się w sprawie zgromadzonego materiału dowodowego.

W uzasadnieniu skargi Spółka, powołując się na poglądy wyrażone w orzeczeniach sądów administracyjnych, podniosła, iż podstawowym problemem w niniejszej sprawie jest ustalenie, czy będący podstawą odmowy zmiany lokalizacji punktów gier określonych decyzją dotyczącą zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych przepis art. 135 ust. 2 w związku z art. 129 ustawy o grach hazardowych, jest przepisem technicznym w rozumieniu art. 1 pkt 11 Dyrektywy Nr 98/34/WE z 1998r. i czy wobec tego, przed wejściem w życie, powinien podlegać notyfikacji Komisji Europejskiej. Odnosząc się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 19 lipca 2012r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11, przedstawiła szeroką argumentację potwierdzającą, jej zdaniem, iż art. 135 ust. 2 ustawy o grach hazardowych jest przepisem technicznym.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi.

Wskazał, że analiza kwestii ewentualnie technicznego charakteru art. 135 ustawy o grach hazardowych jest bezprzedmiotowa, gdyż nie był on podstawą rozstrzygnięcia wniosku strony. Przypomniał, że zezwolenie zostało Spółce udzielone na 6 lat od dnia jego wydania i po upływie tego terminu, tj. z dniem [...] r., wygasło. Wobec powyższego, w rozpatrywanej sprawie wygaśnięcie zezwolenia zawartego w decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. nr [...] z [...] r. spowodowało, iż decyzja ta została wyeliminowana z obrotu prawnego. W związku z tym rozpatrywanie kwestii zmiany zezwolenia na urządzanie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...] zawartego w decyzji, która została wyeliminowana z obrotu prawnego, stało się bezprzedmiotowe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie .

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269, z późn. zm.), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Uwzględnienie skargi następuje w przypadku, gdy postępowanie sądowe dostarczy podstaw do uznania, że przy wydawaniu decyzji organy administracji publicznej naruszyły prawo w zakresie wskazanym w art. 145 § 1 p.p.s.a., tj. w razie stwierdzenia naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 1) albo w razie zaistnienia przyczyn uzasadniających stwierdzenie jej nieważności bądź wydania jej z naruszeniem prawa (pkt 2 i 3).

Dokonana przez Sąd, według wskazanych na wstępie kryteriów, kontrola legalności zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji wydanej w pierwszej instancji - objętej oceną z mocy art. 135 p.p.s.a. - wykazała, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż skontrolowana decyzja nie narusza prawa w stopniu skutkującym jej uchyleniem.

Przedmiotem zaskarżenia jest decyzja organu odwoławczego utrzymująca w mocy rozstrzygnięcie wydane w pierwszej instancji umarzające jako bezprzedmiotowe - na podstawie art. 208 O.p. w związku z art. 8 ustawy z 19 listopada 2009r o grach hazardowych ( Dz. U. Nr 201 poz. 1540) - wznowione postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną, którą to odmówiono zmiany zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...] udzielonego decyzją Dyrektora Izby Skarbowej nr [...]z [...]. w zakresie zmiany miejsca urządzania gier.

Wznowienie postępowania stanowi odstępstwo od ogólnej zasady trwałości decyzji, ustanowionej w art. 128 Ordynacji podatkowej. Postępowanie wznowieniowe ma charakter nadzwyczajny, odrębny od postępowania zwykłego, zakończonego decyzją ostateczną. Jego przedmiotem jest przeprowadzenie kontroli prawidłowości decyzji, wydanej w postępowaniu zwykłym, ale tylko w przypadku, gdy postępowanie, w którym zapadła ta decyzja dotknięte jest jedną z kwalifikowanych wad wyliczonych w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej. Przepis ten wymienia w sposób wyczerpujący przesłanki wznowienia postępowania, które są związane z kwalifikowaną wadliwością postępowania, powodującą możliwość ponownego rozpatrzenia sprawy w celu sprawdzenia, czy stwierdzona wada postępowania nie wpłynęła na treść decyzji i w konsekwencji wyeliminowanie rozstrzygnięcia, jeśli okazałoby się ono wadliwe.

Przesłanką wznowieniową wymienioną art. 240 § 1 pkt 11 O.p.- na którą powoływała się skarżąca Spółka we wniosku o wznowienie postępowania - jest orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, mające – w jej ocenie - wpływ na treść wydanej decyzji. Na zasadzie art. 241 § 2 pkt 2 O.p. wznowienie postępowania na tej podstawie następuje tylko na żądanie strony wniesione w terminie miesiąca od dnia publikacji sentencji orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Przed wszczęciem postępowania w sprawie wznowienia obowiązkiem organu wynikającym z art. 243 § 1 O.p. jest ocena dopuszczalności wznowienia postępowania. Powołany przepis stanowi bowiem, że w razie dopuszczalności wznowienia postępowania organ podatkowy wydaje postanowienie o wznowieniu. W tym etapie, badając dopuszczalność wznowienia, organ ocenia czy wystąpiły przesłanki podmiotowe, przedmiotowe, a także czy zachowany został określony przez ustawodawcę termin złożenia wniosku przez stronę. (Tak B. Adamiak w: B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa, Komentarz, Unimex, 2008 r., komentarz do art. 243 O.p.). W pewnym uproszczeniu stwierdzić można, że jest to wstępny etap badania sprawy o zakresie zbliżonym do zakresu wskazanego w art. 165a O.p.

Niedopuszczalność wznowienia postępowania występuje z przyczyn przedmiotowych, podmiotowych oraz uchybienia terminu do wniesienia żądania wszczęcia postępowania w zakresie określonym w art. 241 § 2 pkt 1 i 2.

Niedopuszczalność z przyczyn przedmiotowych wystąpi, gdy brak jest przedmiotu postępowania w sprawie wznowienia postępowania, np. w razie gdy żądanie wznowienia postępowania nie dotyczy decyzji lub postanowienia, na które służy zażalenie albo gdy zażądano wznowienia postępowania w zakresie czynności cywilnoprawnej lub czynności materialnotechnicznej.

Niedopuszczalność z przyczyn podmiotowych będzie miała miejsce, gdy żądanie zostało złożone przez osobę, która nie jest stroną lub gdy strona nie ma zdolności do czynności prawnych.

W ocenie Sądu orzekającego w sytuacji, gdy decyzja ostateczna istnieje w sensie formalnym (nie została usunięta z obrotu prawnego poprzez jej uchylenie albo stwierdzenie nieważności), ale wygasła zachodzi taki właśnie przypadek niedopuszczalności wznowienia z przyczyn przedmiotowych.

W niniejszej sprawie należy mieć bowiem na względzie, że wniosek o wznowienie postępowania dotyczył postępowania zakończonego decyzją o odmowie zmiany innej decyzji, a więc rozstrzygnięcia o charakterze akcesoryjnym w stosunku do tego pierwszego, z nim związanym i zależnym od jego bytu. W sytuacji zatem, gdy wygasła już decyzja "podstawowa" wówczas wygasła także decyzja "dodatkowa", kończąca postępowanie, którego dotyczy wniosek o wznowienie. Tym samym w ocenie Sądu orzekającego brak było przedmiotu postępowania w sprawie wznowienia już w dacie złożenia wniosku o wznowienie postępowania ([...] r.), albowiem zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach udzielone decyzją z [...] r. zostało udzielone na sześć lat i z dniem [...] r. wygasło.

Na prawidłowość powyższego stanowiska wskazuje okoliczność, że instytucja wznowienia postępowania nie istnieje sama dla siebie, ale jest uruchamiana z założeniem, że może doprowadzić do wzruszenia i zmiany wydanych uprzednio decyzji, jeśli poprzedzające ich wydanie postępowanie było dotknięte enumeratywnie wymienionymi wadami. W niniejszej sprawie zaś nie mogło dojść do powtórnego merytorycznego rozpoznania wniosku strony o zmianę miejsc prowadzenia działalności wobec wygaśnięcia zezwolenia.

Za przyjęciem tej koncepcji przemawiają także względy ekonomiki procesowej. Po co bowiem wznawiać postępowanie, angażować organ i stronę w postępowanie wznowieniowe, skoro od dnia złożenia wniosku w tym przedmiocie wiadomo, że nie może ono doprowadzić do żadnego materialnego rozstrzygnięcia.

W spornej sprawie organ po wszczęciu postępowania w sprawie wznowienia postępowania zakończonej decyzją ostateczną umorzył postępowanie w sprawie na podstawie art. 208 § 1 O.p. stwierdzając, iż jest ono bezprzedmiotowe. W szczególności wskazał, iż na skutek wygaśnięcia decyzji - zezwolenia Dyrektora Izby Skarbowej na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...] , rozpatrywanie kwestii zmiany zezwolenia zawartego decyzji, która wygasła, a zatem została usunięta z obrotu prawnego w kontekście wydanego orzeczenia TSUE jest bezprzedmiotowe, co powoduje niemożność wydania decyzji administracyjnej załatwiającej sprawę poprzez rozstrzygnięcie jej co do istoty.

W ocenie Sądu takie załatwienie sprawy w trybie art. 208 O.p. narusza powołany przepis, albowiem postępowanie nie stało się bezprzedmiotowe w jego toku, lecz było niedopuszczalne już w dacie złożenia wniosku w tym przedmiocie. Tym niemniej naruszenie przepisów procesowych trzeba uznać za uchybienie nie mogące mieć istotnego wpływu na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.). Wynika to z tego, iż niezależnie od tego, czy organ wydałby rozstrzygnięcie oparte na niedopuszczalności wznowienia, czy też wznowił postępowanie, a następnie je umorzył jako bezprzedmiotowe tak jak to uczynił, to w obu wypadkach byłyby to rozstrzygnięcia jedynie formalne i w żaden sposób nie odnoszące się do istoty sprawy tak jak rozumie ją strona skarżąca – ewentualnego stwierdzenia wadliwości rozstrzygnięcia w przedmiocie odmowy zmiany miejsca prowadzenia działalności w zakresie organizacji gier w kontekście tez wyrażonych w powołanym wyroku TSUE z 19 lipca 2012 r.

Co więcej, nawet po przyjęciu, iż wznowienie jest dopuszczalne (spełnienie przesłanek podmiotowych, przedmiotowych i zachowanie terminu do złożenia przez stronę wniosku) oraz zaistniały w sprawie przesłanki do wznowienia postępowania, na skutek czego organ uchyliłby decyzję odmawiającą zmiany zezwolenia na prowadzenie działalności (które to założenie Sąd czyni jedynie hipotetycznie), to i tak byłby zobowiązany do umorzenia postępowania w sprawie. Zauważyć bowiem trzeba, że na skutek uchylenia decyzji ostatecznej, której dotyczył wniosek o wznowienie a odmawiającej zmiany miejsca prowadzenia działalności ponownie stałaby się otwarta wniosku o zmianę zezwolenia na urządzanie gier na automatach o niskich wygranych, które wygasło wobec upływu czasu, na jaki zostało udzielone, tj. z dniem 4 maja 2010 r., a zatem orzekanie w tym przedmiocie także byłoby bezprzedmiotowe.

Wiedzie to do wniosku, że umorzenie postępowania wznowionego na podstawie art. 208 O.p., co miało miejsce w sprawie, prowadzi do tych samych skutków nie tylko procesowych, ale i materialnych, gdyż i tak nie można orzekać w przedmiocie zmiany decyzji o zezwoleniu na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. W konsekwencji powyższego Sąd doszedł do przekonania, iż decyzja - jakkolwiek narusza przepisy postępowania - to jednak to naruszenie jako nie mogące mieć istotnego wpływu na wynik sprawy nie uzasadniało uznania skargi za zasadną.

Za niezasadny Sąd uznał zarzut pozbawienia strony prawa do zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym i wypowiedzenia się co do niego, gdyż kartę 30 akt administracyjnych stanowi zawiadomienie z 3 lipca 2013r. wydane w oparciu o art. 200 § 1 i art. 123 § 1 O.p., informujące o uprawnieniach strony w tym zakresie, a kartę 31 kserokopia potwierdzenia odbioru tego pisma, z którego wynika, że Spółka odebrała je 4 lipca 2013r., zaś decyzja i instancji została wydana 28 sierpnia 2013 r.

W sytuacji, gdy w niniejszej sprawie kontroli poddane było rozstrzygnięcie ściśle procesowe i organy nie wydawały orzeczenia opartego o przepisy materialne, Sąd uznał za zbędne odnoszenie się do zarzutów skargowych dotyczących naruszenia przepisów prawa materialnego dotyczącego ustawy o grach hazardowych.

Z tych względów na podstawie art. 151 p.p.s.a. skarga podlegała oddaleniu.