• VI SA/Wa 1491/13 - Postan...
  29.03.2024

VI SA/Wa 1491/13

Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2013-07-18

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Izabela Głowacka-Klimas /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka – Klimas po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku S. z siedzibą w W. o wstrzymanie wykonania decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] marca 2013 r., nr [...] w sprawie ze skargi S. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] marca 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 18 kwietnia 2013 r. S. z siedzibą w W. (zwane dalej "S."), reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Warszawie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego

w W. z dnia [...] marca 2013 r., nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta m. W. z dnia [...] sierpnia 2012 r. odmawiającą wydania zezwolenia na zajęcie fragmentu pasa drogowego drogi powiatowej ul. [...]

w rejonie ul. [...] w terminie od 11 kwietnia 2011 r. do 31 maja 2011 r. w celu funkcjonowania w nim obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego w rozumieniu art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy o drogach publicznych. W skardze S. zawarło wniosek

o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

Pełnomocnik S. uzasadniając wniosek podniósł, że skoro wniesienie skargi do Sądu nie wstrzymuje wykonania ww. decyzji Prezydenta

m. W., to istnieje realne zagrożenie wszczęcia postępowania w celu wyegzekwowania od S. kary administracyjnej w kwocie ponad 10 milionów złotych z tytułu zajmowania pasa drogowego bez zezwolenia w podanym wyżej terminie. Wyjaśniono, że S. nie posiada dostatecznych środków pieniężnych na uiszczenie kary pieniężnej, której wysokość jest ponad 485 razy wyższa od opłaty ustalonej przez organ za zajęcie pasa drogowego przez 51 dni na podstawie zezwolenia. Nadto wskazano, że na zajmowanym gruncie w 1996 roku zostały wybudowane ze środków członków S. niewielkie pawilony handlowe, zaś prowadzenie targowiska jest działalnością na rzecz członków S.

i w związku z tym nie stosuje ono marży z tytułu administrowania tym targowiskiem. Pełnomocnik podał, że zasady rozliczeń S. z jego członkami reguluje umowa o administrowaniu targowiskiem, zgodnie z którą koszty związane z jego funkcjonowaniem, w tym opłata za zajęcie pasa drogowego, obciążają członków. Zdaniem pełnomocnika S., niewyobrażalna kwota grożącej kary administracyjnej przekracza możliwości finansowe zarówno S., jak i jego członków. W konsekwencji powyższego podkreślono, że wszczęcie przez organ postępowania w celu wyegzekwowania kary z tytułu zaskarżonej do Sądu decyzji, wprowadzi stan realnego zagrożenia powstania nieodwracalnych skutków w postaci likwidacji targowiska i w następstwie tego utraty źródeł utrzymania przez 81 członków S. i ich rodzin.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Stosownie do treści art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; cytowanej dalej jako "p.p.s.a."), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Zgodnie z art. 61 § 3 p.p.s.a. po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w art. 61 § 1 p.p.s.a., jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Postanowienie w sprawie wstrzymania wykonania aktu lub czynności sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym, o czym stanowi art. 61 § 5 p.p.s.a.

W niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest decyzja SKO z dnia [...] marca

2013 r. utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta m. W. z dnia [...] sierpnia

2012 r. odmawiającą wydania zezwolenia na zajęcie fragmentu pasa drogowego drogi powiatowej. W ocenie Sądu, powyższa decyzja ze względu na jej naturę nie nadaje się do wykonania ani nie wymaga takiego wykonania. Nie każdy bowiem akt lub czynność może podlegać wstrzymaniu wykonania. Wniosek o wstrzymanie wykonalności może bowiem dotyczyć jedynie takich aktów lub czynności, które nadają się do wykonania. Przez pojęcie "wykonanie aktu administracyjnego" należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub przymusowy zaistnienia takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie (zob. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2006, s. 186, postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2006 r., sygn. akt II FZ 882/05, niepubl.).

Wykonalność dotyczy zatem aktów zobowiązujących, które ustalają dla ich adresatów nakazy powinnego zachowania lub zakazy określonego zachowania, aktów, na podstawie których określony podmiot uzyskuje równocześnie uprawnienie i mocą którego zostają na niego nałożone określone obowiązki oraz aktów, na podstawie których jeden podmiot jest do czegoś zobowiązany, a drugi wyłącznie uprawniony

(T. Woś [w:] T. Woś (red.), H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 295 i n.). Cechy tej nie mają z kolei akty odmowne, jak również te z konstytutywnych aktów uprawniających, które nie wymagają żadnych działań ze strony uprawnionych podmiotów dla spowodowania określonego w nich stanu faktycznego lub prawnego (J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2006, s. 186 i n.).

Przyjmując powyżej zaprezentowane stanowisko stwierdzić należy, że decyzja w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na zajęcie fragmentu pasa drogowego nosi zarówno cechy aktu odmownego, jak i swoją treścią nie obliguje skarżącego S. do jakichkolwiek działań dla wywołania określonego w niej stanu. Decyzja ta stanowi mianowicie o odmowie wydania zgody na zajęcie pewnego odcinka pasa drogowego w danym okresie, tj. od 11 kwietnia 2011 r. do 31 maja 2011 r. Nie można zatem tej decyzji zaliczyć do kategorii aktów administracyjnych objętych zakresem postępowania o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu.

Jednocześnie należy wskazać, że w niniejszej sprawie nie może być mowy, by zaskarżona decyzja mogła powodować skutki przewidziane przepisem art. 61 § 3 p.p.s.a. Wprawdzie może ona pośrednio wywołać negatywne dla skarżącego S. skutki w postaci wszczęcia przez organ postępowania co do nałożenia kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia, jednakże z punktu widzenia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej do Sądu decyzji SKO, okoliczność ta nie znajduje uzasadnienia, bowiem jest ona tylko przewidywana przez S.,

a poza tym nie może stanowić o zasadności wstrzymania tej decyzji, gdyż odmówiono nią zajęcia pasa w okresie znacznie poprzedzającym złożenie samego wniosku o jej wstrzymanie. Innymi słowy, wstrzymanie wykonania niniejszej decyzji nie odniosłoby oczekiwanego przez S. skutku w postaci odłożenia w czasie decyzji

o nałożeniu kary pieniężnej z tytułu zajęcia ww. fragmentu pasa drogowego bez zezwolenia. Odmowa wyrażenia zgody na zajęcie ww. odcinka pasa drogowego nastąpiła bowiem w konsekwencji zaistniałego w niniejszej sprawie stanu faktycznego

i żadna okoliczność występująca po orzeczeniu tej odmowy nie może stanowić skutecznego uzasadnienia dla wniosku o wstrzymanie wykonania rozstrzygnięcia wydanego przez organ w tym zakresie. Dodać jedynie należy, że nałożenie kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego następuje w formie decyzji administracyjnej, która podlega kontroli sądu.

Jednocześnie należy nadmienić, że brak przesłanek do wstrzymania wykonania wskazanej na wstępie decyzji nie przesądza o losie skargi, która zostanie poddana odrębnemu badaniu pod kątem zgodności z prawem. W postępowaniu, którego celem jest udzielenie ochrony tymczasowej, nie ocenia się bowiem zgodności z prawem kwestionowanego aktu, a wyłącznie wystąpienie przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a.

Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...