II SA/Kr 527/13

Uzasadnienie

Burmistrz B. , decyzją z dnia [...] stycznia 2009 r. znak [...] działając na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, art. 93 ust. 1, art. 96 ust. 1, art. 97 ust. 1, art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz art. 104 K.p.a. zatwierdził projekt podziału nieruchomości gruntowej położonej przy ul [...] w B. stanowiącej współwłasność L.A. S.A., G.A. , J.A. , J.P., G.K. , M.A. , W.B. i E.M. , objętej księgą wieczystą nr [...] oznaczonej w ewidencji gruntów numerem [...] o pow. 0,2614 ha. Powyższa nieruchomość dzieli się na działki nr [...] o pow. 0,0183 ha, [...] o pow. 0,0553 ha, [...] o pow. 0,0280 ha, [...] o pow. 0,0262 ha, [...] o pow. 0,0265 ha, [...] o pow. 0,0259 ha oraz [...] o pow. 0,0812 ha. Organ wskazał, że w toku postępowania administracyjnego ustalono, że projekt podziału sporządzony prze uprawnionego geodetę jest zgodny z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla budownictwa mieszkaniowego jednorodzinnego [...]" uchwalonego przez Radę Miejską w B. uchwała z dnia 2 grudnia 1998 r. Działka nr [...] zgodnie z art. 98 ust. 1 powołanej na wstępie ustawy przechodzi na własność Gminy Miasta B. na warunkach ustalonych pomiędzy właścicielem, a Burmistrzem Miasta.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r. po rozpatrzeniu wniosku L.A., , S.A. , G.A. , J.A., J.P. , M.A. , , W.B. , G.K. ,o stwierdzenie nieważności decyzji Burmistrza B. z dnia [...] stycznia 2009 r. odmówiło stwierdzenia nieważności wskazanej decyzji. W uzasadnieniu organ wskazał, że zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami w treści obowiązującej w dniu wydania decyzji, podziału nieruchomości dokonuje się na podstawie decyzji wójta, burmistrza albo prezydenta miasta zatwierdzającej podział. W myśl art. 97 ust. 1 ustawy podziału nieruchomości dokonuje się na wniosek i koszt osoby, która ma w tym interes prawny. Zgodnie zaś z art. 98 ust. 1 zdanie pierwsze tejże ustawy, działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne: gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe – z nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek właściciela, przechodzą z mocy prawa odpowiednio na własność gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa w dni w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Zdaniem wnioskodawców rażące naruszenie prawa polega w niniejszej sprawie na tym, że działka nr [...]na mocy decyzji zatwierdzającej podział działki nr [...] przeszła na podstawie art. 98 ust. 1 u.g.n. na własność Gminy Miasta B. na warunkach ustalonych pomiędzy właścicielem, a Burmistrzem Miasta B. , podczas gdy działka ta nie została przeznaczona pod drogi publiczne w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego osiedla budownictwa jednorodzinnego "[...] w B. Należy zatem wyjaśnić, że Burmistrz B. nie badał zgodności podziału nieruchomości z miejscowym planem, gdyż zostało to już rozstrzygnięte ostatecznym postanowieniem SKO w T. z dnia 23 lutego 2006 r. utrzymującym w mocy postanowienie Burmistrza B. z dnia 21 listopada 2005 r. pozytywnie opiniującym projekt podziału nieruchomości nr [...] w B. pod względem zgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zatem skarżący powinni w pierwszej kolejności kwestionować postanowienie SKO w T. Jak wynika z analizy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla budownictwa mieszkaniowego Jednorodzinnego "[...]" w B. , przyjętego uchwałą Rady Miejskiej w B. z dnia 2 grudnia 1998 r. część działki 1025 (przed podziałem) znajdowała się w obrysie planu oznaczonym symbolem "KDn", dla którego w pkt 3.2 planu w ustaleniach dotyczących poszczególnych terenów zapisano: "KDn - drogi osiedlowe dojazdowe, o szerokości 6,0 m w liniach rozgraniczających: jezdnia o szerokości 3,5 m z mijankami co 100 m i obustronne chodniki 2 x 1,25 m. Nieprzekraczalna linia zabudowy - 4 m od linii rozgraniczającej ulicy". Jak wynika z zestawienia części graficznej planu oraz projektu podziału nieruchomości, nr [...] podzielona została na działki o nr [...] ,[...] ,[...] ,[...] ,[...] ,[...] działkę nr [...]. Podział miał na celu wydzielenie działek nr [...] ,[...] - zabudowanych budynkami jednorodzinnymi oraz od nr [...] do [...] - działek możliwych do zabudowy budynkami mieszkalnymi jednorodzinnymi wolnostojącymi każda po połączeniu ich odpowiednio z sąsiednimi działkami nr [...] ,[...] ,[...] ,[...] . Wydzielenie działki nr [...] o powierzchni 0,0812 ha nastąpiło na podstawie art. 98 ust. 1 u.g.n. w celu przeniesienia z mocy prawa własności tej działki na rzecz Gminy Miasta B. Analiza części graficznej miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wykazuje, że wydzielona działka nr [...] w całości znajduje się w terenie oznaczonym symbolem "KDn" - zarówno w części przylegającej do działki nr [...] jak i działki nr [...] .Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego innego przeznaczenia dla tych terenów nie przewiduje, co istotne - linie rozgraniczające tereny o różnych przeznaczeniach nie wydzielają odrębnego terenu przylegającego do działki nr [...] , który oznaczony byłby innym symbolem, aniżeli "KDn". Nieuzasadniony jest również zarzut wnioskodawców, że tereny oznaczone w miejscowym planie symbolem ‘KDn" nie stanowią dróg publicznych. Jak wynika z protokołu uzgodnień z dnia 17 kwietnia 2009 r. ulica [...] w B. jest drogą publiczną. Obecnie ulicę tą stanowi działka nr [...] będąca własnością gminy. W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. akt II SA/Lu 921/11 stwierdzono, że "w powołanym przepisie art. 98 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami mowa jest nie o takich drogach, które mają już nadaną kategorię drogi publicznej w rozumieniu przepisów ustawy o drogach publicznych, lecz o samym przeznaczeniu działki gruntu pod drogę publiczną. Skoro kategoria drogi publicznej może być nadana w ramach opisów dopiero wówczas, gdy droga spełnia ustawową funkcję w sieci drogowej, zgodnie z art. ust. 1 ustawy o drogach publicznych, to spełnianie tej funkcji jest możliwe dopiero po tym, jak droga uzyska prawnie określone parametry techniczno-użytkowe, stosownie do art. 2 ust. 3 tejże my. Uzyskanie zaś tych parametrów oznacza w istocie wybudowanie drogi. Z tych względów wydzielenie działek gruntu pod drogi publiczne w rozumieniu art. 98 ust 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami należy odnieść nie tyle do istniejących już dróg publicznych, ile do terenów, na których dopiero planowane jest wybudowanie dróg publicznych.". Powyższy wyrok znajduje zastosowanie w przedmiotowej sprawie, gdyż droga ul. [....] oznaczona symbolem "KDw" jest planowaną drogą publiczną.

Z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy wystąpili L.A. , SA. , G.A. , J.A. J.P. , G.K., M.A. i W.B. , . Podnieśli, że decyzja z dnia 29 stycznia 2009 r. zatwierdzająca projekt podziału spornej nieruchomości gruntowej wydana została z rażącym naruszeniem prawa.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. znak [...] orzekło o utrzymaniu zaskarżonej decyzji w mocy. W uzasadnieniu organ wskazał, że wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zawiera takie samo uzasadnienie co wniosek o stwierdzenie nieważności z dnia 13 września 2012 r. i dlatego też, należy powtórzyć argumentację zawartą w uzasadnieniu decyzji SKO w T. z dnia 17 grudnia 2012 r. Wyjaśnić należy, że przesłanka rażącego naruszenia prawa z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., stanowiąca podstawę stwierdzenia nieważności decyzji stanowiła przedmiot szerokiego orzecznictwa sądów administracyjnych. W myśl wyroku NSA z 10.07.2007 r. (II OSK 1032/06), rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. zachodzi wówczas, gdy istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu, a rozstrzygnięciem objętym decyzją. Przepis ten ma służyć wyeliminowaniu z obrotu prawnego wadliwych rozstrzygnięć nie tylko z powodu, że naruszają one w sposób oczywisty regulacje w przepisie powołanym jako podstawa prawna tych rozstrzygnięć, lecz dlatego, że nie dają się pogodzić z systemem obowiązujących norm. Powyższa interpretacja znalazła potwierdzenie w orzecznictwie oraz w piśmiennictwie dotyczącym tego zagadnienia. W dalszej części uzasadnienia SKO w T. powtórzyło argumentację zawartą we wcześniejszej decyzji z dnia 17 grudnia 2012 r.

Na tą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wnieśli L.A., W.B., G.K, . J.P., M.A., G.A., S.A. i J.A. , reprezentowani przez adwokata, domagając się jej uchylenia. Zaskarżonej decyzji zarzucili błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że działka nr [...] powstała w wyniku podziału działki nr [...] położonej w B, przeznaczona zostanie na budowę drogi publicznej opierając się wyłącznie na twierdzeniach Gminy B. , wyrażonych w korespondencji listowej, co zdeterminowało: a/ błędne zastosowanie art. 98 ustawy o gospodarce nieruchomościami, b/ błędne zastosowanie art. 7 ust. 1 ustawy o drogach publicznych poprzez przyjęcie, że rzekoma planowana inwestycja Gminy B. zmierzać będzie do wybudowania drogi gminnej, c/ niezastosowanie art. 8 ust. 1 ustawy o drogach publicznych. Oprócz tego zarzucono naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, a to:

1/ art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji odmowę stwierdzenia nieważności decyzji, która wydana została z rażącym naruszeniem prawa;

2/ art. 7 K.p.a. poprzez niepodjęcie wszelkich, niezbędnych czynności do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia prawy, w rozumieniu powołanego zapisu;

3/ art. 8 K.p.a. poprzez przeprowadzenie postępowania w sposób wątpliwy z punktu widzenia skarżących, czego wyrazem jest skopiowanie przez organ II instancji uzasadnienia decyzji organu I instancji;

4/ art. 77 ust. 1 K.p.a. poprzez niewyczerpujące zebranie i rozpatrzenie materiału dowodowego w sprawie;

5/ art. 80 K.p.a. poprzez błędne uznanie, że kwestia statusu drogi, do której budowy miałaby służyć działka nr [...] jest jasna, a okoliczność ta została dostatecznie udowodniona;

6/ art. 107 § 3 poprzez uzasadnienie rozstrzygnięcia w sposób niejasny i sprzeczny.

W uzasadnieniu autor skargi podniósł, że na mocy decyzji zatwierdzającej podział, zgodnie z, jak twierdzi organ, artykułem 98 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, działka [...] przeszła na własność Gminy i to na tym właśnie etapie dopuszczono się rażącego naruszenia prawa. Organ jak się okazuje, błędnie włączył do katalogu dróg wymienionych przez ustawodawcę w art. 98 ust. 1 u.g.n., osiedlową drogę dojazdową, która, nie jest drogą gminną, powiatową, wojewódzką czy krajową. Jak wynika z Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego osiedla budownictwa mieszkaniowego przy ul. [...] w B. przeznaczenie działki nr [...] oznaczone jest symbolem "KDn". Wedle części tekstowej MPZP, oznaczenie to wskazuje na przeznaczenie terenu pod budowę "dróg osiedlowych dojazdowych". Jak wynika z analizowanego MPZP, drogi osiedlowe dojazdowe miałyby osiągnąć szerokość 6 m w liniach rozgraniczających: jezdnia o szerokości 3,5 m z mijankami co 100 m i obustronne chodniki 2 x 1,25 m. Jak jednak wynika z rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie z dnia 2 marca 1999 roku (Dz. U. Nr 43, póz. 430), nawet drogi klasy drogi dojazdowe stanowiące najniższą klasę dróg publicznych, muszą być, w liniach rozgraniczających ulicy, nie mniejsze nić 10 metrów (§7 ust. 1 przywołanego rozporządzenia) oraz odpowiednio 15 metrów, jeżeli drogi powstać miałyby poza terenem zabudowy i nie przeznaczonym pod zabudowę (§8 ust. l przywołanego rozporządzenia). Wynika z tego zatem, że założenia analizowanego MPZP nie pozwalają na zaadoptowanie terenu pod drogę publiczną. Co wbrew stanowisku które konsekwentnie prezentuje w sprawie Gmina Miasto B. , nie planowano w tymże miejscu budowy drogi publicznej, gdyby realizację takiej inwestycji zakładano, z pewnością ujęto by ten fakt w analizowanym MPZP. Ponadto, zastanawia fakt, iż Gmina Miasto B. konsekwentnie podtrzymuje stanowisko, jakoby działka [...] przeznaczona być miała pod budowę drogi publicznej. W MPZP Osiedle [...] w miejscu w którym przebiega ul [...], znajdujemy oznaczenie "KDw" co rodzi poważne wątpliwości co do docelowego statusu samej ul. [...]. Organ przyznaje, iż część działki [...] przypadająca na obecną działkę nr [...] znajduje się w obrysie MPZP oznaczonym symbolem "KDn" - drogi osiedlowe dojazdowe. Dodaje także, iż przewidziana jej szerokość to 6 metrów w liniach rozgraniczających by nieoczekiwanie wywieść, iż nieuzasadniony jest (...) zarzut Wnioskodawców, iż tereny oznaczone w miejscowym planie symbolem "KDn" nie stanowią dróg publicznych. W dalszej części skargi jej autor przytoczył szereg orzeczeń sądowych na poparcie wyrażonych powyżej twierdzeń.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując przy tym całość argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z dyspozycją art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Stosownie do przepisu art. 145 p.p.s.a. kontrola ta sprawowana jest w zakresie oceny zgodności zaskarżonych do sądu decyzji z obowiązującymi przepisami prawa materialnego jak i przepisów proceduralnych – o ile ich naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. treść wydanej decyzji lub postanowienia. Przepis art. 134 § 1 p.p.s.a. stanowi, iż sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Tak więc sąd administracyjny, nie będąc związany granicami skargi, ocenia legalność decyzji administracyjnej w szerokim zakresie niezależnie od trafności zarzutów sformułowanych w skardze jak i ponad te zarzuty.

Kontroli sądowej poddawane są także decyzje wydawane w postępowaniach nadzwyczajnych, między innymi w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji. Należy jednak mieć na uwadze, iż kontrola ta dotyczy decyzji ostatecznych, których wzruszenie może mieć miejsce wyjątkowo. Decyzja ostateczna wywiera bowiem (a przynajmniej potencjalnie może) szerokie skutki społeczno – gospodarcze a jej eliminacja z obrotu prawnego, może rodzić szersze konsekwencje, obejmujące także negatywne oddziaływanie na inne podmioty niż same strony postępowania administracyjnego do których decyzja była skierowana. Zgodzić się tu należy z poglądem wyrażonym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 3 czerwca 2008 r. II SA/Kr 357/08, w którym sąd ten orzekł, iż stwierdzenie nieważności decyzji jest wyjątkiem od ogólnej zasady trwałości decyzji ostatecznych i może ono mieć miejsce tylko wtedy, gdy decyzja w sposób niebudzący wątpliwości dotknięta jest jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a.

W niniejszej sprawie sąd ocenia legalność decyzji organu administracji odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości, w wyniku którego jej część została przejęta na własność przez Gminę B. w trybie art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami Dz.Uz 2010 Nr 102 poz. 651 (dalej; ustawa).

Zgodnie z dyspozycją art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która: wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia z dnia 14 marca 2012 r. II OSK 2525/10 LEX nr 1145613 orzekł, iż o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony, oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze - skutki, które wywołuje decyzja. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności między treścią rozstrzygnięcia a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności gospodarcze lub społeczne skutki naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa. W podobnym duchu wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 marca 2012 r. III UK 77/11 LEX nr 1213420 wskazując, iż decyzja administracyjna może zostać uznana za wydaną "z rażącym naruszeniem prawa", o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., tylko wówczas, gdy w odniesieniu do niej spełnią się kumulatywnie następujące przesłanki: oczywistość naruszenia prawa polegająca na widocznej sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną; przepis, który został naruszony, nie wymaga przy jego stosowaniu wykładni prawa; skutki, które wywołuje decyzja, są nie do pogodzenia z wymaganiami praworządności, które należy chronić nawet kosztem obalenia tej decyzji.

Interpretacja pojęcia "rażące naruszenie prawa" jako wadliwość decyzji polegająca na naruszenia przez organ przepisów w sposób oczywisty, nie budzący wątpliwości a więc występującej w rozstrzygnięciu organu administracji sprzeczności między treścią tego rozstrzygnięcia a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną z jednoczesną wadliwość skutkującą powstaniem następstw, które nie są do pogodzenia z obowiązującym porządkiem prawnym tj. wywołujących skutki których nie sposób zaakceptować jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa - jest więc ugruntowana w orzecznictwie sądowym. Podkreśla się przy tym konieczność komutatywnego spełnienia obu tych przesłanek. Poza wyżej przytoczonymi orzeczeniami wskazać tu można dla przykładu wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 13 czerwca 2008 r. II OSK 387/07 LEX nr 486051, z dnia 8 kwietnia 2008 r. II OSK 368/07 LEX nr 468745, z dnia 15 marca 2012 r. z dnia 8 marca 2012 r. I OSK 363/11 oraz z dnia 24 listopada 2011 r. II OSK 1667/10

Nie każde zatem naruszenie prawa w procesie wydawania decyzji administracyjnych ma charakter naruszenia rażącego, stanowiącego podstawę do żądania stwierdzenia nieważności decyzji. Charakter taki ma jedynie takie naruszenie prawa w procesie wydawania decyzji administracyjnych, którego zakres sprzeczności z obowiązującym porządkiem prawnym stanowi zaprzeczenie samej istoty unormowania zawartego w określonych przepisach prawnych. Innymi słowy o rażącym naruszeniu prawa można mówić wyłącznie w sytuacji, gdy proste zestawienie treści decyzji z treścią przepisu prowadzi do wniosku, że pozostają one w jawnej sprzeczności. Skutki które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszająca prawo, muszą być przy tym niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, sąd nie dopatrzył się aby decyzja z dnia 29 stycznia 2009 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Decyzja ta została wydana na podstawie art. 98 ust 1 ustawy na skutek rozpoznania wniosku współwłaścicieli tej nieruchomości. Przepis art. 98. 1 ustawy stanowi, iż działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne: gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe - z nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek właściciela, przechodzą, z mocy prawa, odpowiednio na własność gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis ten stosuje się także do nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek użytkownika wieczystego, z tym że prawo użytkowania wieczystego działek gruntu wydzielonych pod drogi publiczne wygasa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis stosuje się odpowiednio przy wydzielaniu działek gruntu pod poszerzenie istniejących dróg publicznych.

O legalności decyzji wydawanej w tym trybie, decydujący jest zatem wniosek właściciela nieruchomości (współwłaścicieli) o jej podział (organ nie może decyzji tej wydać z urzędu) oraz przejęcie własność przez gminę, powiat, województwo lub Skarb Państwa części podzielonej nieruchomości a wydzielonej pod drogi publiczne. Podkreślić przy tym należy, iż ustawa nie uzależnia ważności tej decyzji od faktycznej realizacji owego drogowego przeznaczenia na części nieruchomości przejętej na własność w trybie art. 98 ust 1 ustawy. Brak też przepisów o możliwości domagania się przez byłych właścicieli zwrotu nieruchomości z powodu braku realizacji na niej drogi (odpowiednika art. 136 ust 3 ustawy). Oznacza to, że decyzja jest zawsze legalna jeżeli gmina, powiat, województwo lub Skarb Państwa dokonując podziału nieruchomości na wniosek właściciela przejmuje własność nieruchomości która jest przeznaczona pod drogę publiczną w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, niezależnie od tego czy droga na przejętej nieruchomości będzie realizowana. Nie jest zatem zasadny argument skarżących, iż na przedmiotowej działce nie może być realizowana droga publiczna z powodu niespełnienia parametrów jakie dla tych dróg przewiduje rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie z dnia 2 marca 1999 roku (Dz. U. Nr 43, póz. 430). Jak mowa bowiem o tym wyżej, dla ważności decyzji będącej przedmiotem postępowania nie jest istotne czy droga ta ogóle tam powstanie (może powstać). Na marginesie dodać tu można, iż nie jest wykluczone że w przyszłości gmina będąc właścicielem lub nabywając nieruchomości sąsiednie zrealizuje drogę o wymaganych parametrach albo też zrealizuje drogę o parametrach niezgodnych z przytoczonym wyżej rozporządzeniu i podejmie uchwałę o zaliczeniu jej doi dróg gminnych – w praktyce taka uchwała nadawała by drodze status drogi gminnej do czasu wyeliminowania uchwały przez sąd przez stwierdzenie jej nieważności po wcześniejszym zaskarżeniu.

W praktyce, zdaniem sądu, istotne jest tylko to czy przejęta na własność przez gminę, powiat, województwo lub Skarb Państwa nieruchomość jest przeznaczona pod drogę publiczną w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. O rażącym naruszeniu prawa można by mównic jedynie w sytuacji kiedy przejęta nieruchomość w ogóle przeznaczenia drogowego by nie miała lub decyzja podziałowa została wydana z urzędu a nie na wniosek. Jeżeli nawet zgodzić by się ze skarżącymi, że nieruchomość była przejęta pod drogę wewnętrzną nie mającej statusu drogi publicznej (czego sąd nie podziela o czym niżej) to byłoby to zwykłe a nie rażące naruszenie prawa, bo kategoria drogi publicznej jest niezależna od stosunków własnościowych. Droga taka jako należąca do gminy (w sensie ekonomicznym, właścicielskim - gminna) nie miałaby jedynie statusu drogi publicznej będąc w istocie w posiadaniu gminy.

Niezależnie od tych uwag stwierdzić jednak należy, iż skarżący wadliwie przyjmują, że przejęta przez Gminę B. działka nie była przeznaczona pod drogę publiczną. Przeznaczenie to bowiem wynikało z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla budownictwa mieszkaniowego jednorodzinnego "[...]" uchwalonego przez Radę Miejską w B. uchwałą z dnia 2 grudnia 1998 r. W planie tym przejęta przez gminę działka leżała w obszarze oznaczonym jako KDn – drogi osiedlowe dojazdowe. Ponieważ plan miejscowy pochodzi z grudnia 1998 r. kategorie drogi (czy osiedlowa droga dojazdowa była drogą publiczną czy też nie) należy odnosić do przepisów obowiązujących w tym czasie tj. w czasie kiedy plan ten został uchwalony.

Zgodnie z tymi przepisami drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych (art. 1 ustawy – przepis ten się nie zmienił w stosunku brzmienia). Zgodnie natomiast z art. 2 ust 1 ustawy w brzmieniu z grudnia 1998 r. - drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na następujące kategorie:

1) drogi krajowe,

2) drogi wojewódzkie,

3) drogi gminne oraz lokalne miejskie,

4) drogi zakładowe.

Z kolei przepis art. 7 ust 1 stanowił, iż do dróg gminnych oraz lokalnych miejskich zalicza się pozostałe drogi na terenie gmin i miast, stanowiące uzupełniającą sieć służącą miejscowym potrzebom, z wyłączeniem dróg zakładowych.

Natomiast przepis art. 8 ust 1 przesądzał, iż do dróg zakładowych zalicza się:

1) ogólnodostępne drogi stanowiące dojazd do dróg krajowych, wojewódzkich, lokalnych miejskich - do określonych jednostek gospodarki uspołecznionej i innych jednostek organizacyjnych, obszarów leśnych oraz obszarów uspołecznionych gospodarstw rolnych, służące przede wszystkim do ich obsługi,

2) place przed dworcami kolejowymi i autobusowymi, portami morskimi i śródlądowymi, dworcami lotniczymi oraz ogólnodostępne dojazdy do ramp wyładowczych i placów składowych.

Tak więc na dzień uchwalania planu drogi oznaczane w nim jako KDn – drogi osiedlowe dojazdowe należało zakwalifikować jako drogę gminną lub lokalną miejską a więc drogę publiczną w rozumieniu ustawy o drogach (droga publiczną była zresztą też droga zakładowa). Zmiana przepisów na skutek których zanikła kategoria dróg zakładowych a pojawiła się kategoria dróg wewnętrznych - nie zaliczonych do dróg publicznych, dokonana została przez ustawę z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa z dniem 1 stycznia 1999 r. a zatem po uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla budownictwa mieszkaniowego jednorodzinnego "[...]". Skoro więc w chwili uchwalania planu miejscowego, przeznaczenie części nieruchomości która była później przedmiotem podziału (działka [...]) było pod drogę publiczną, to późniejsze przejęcie na własność przez gminę tej części nieruchomości na skutek decyzji podziałowej z wniosku jej współwłaścicieli nie narusza obowiązujących przepisów. Jak mowa o tym, wyżej ustawa nie uzależnia ważności decyzji od faktycznej realizacji drogi i zaliczenia jej do kategorii drogi publicznej a jedynie wydzielenia jej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod drogę publiczną. Plan miejscowy natomiast ten fragment nieruchomości wydzielał pod drogę publiczną (drogę gminną lub lokalną miejską) a późniejsza zmiana przepisów wprowadzająca nowa kategorię dróg nie mających statusu dróg publicznych czyli dróg wewnętrznych nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Zaliczenie do danej kategorii drogi jest bowiem możliwe dopiero po jej faktycznej realizacji.

Mając na uwadze powyższe okoliczności na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.