VII SA/Wa 481/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego na podstawie art. 157 § 1 i 2 w zw. z art. 156 § 1 i 158 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku B. i S. S. o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] września 2010r., Nr [...], znak: [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej Generalnemu Dyrektorowi Dróg Krajowych i Autostrad pozwolenia na rozbudowę drogi krajowej nr [...] do parametrów drogi ekspresowej na odcinku [...]- granica województwa [...], od km 386+000 do km 408+805, w części dotyczącej rozwiązań technicznych zapewniających obsługę komunikacyjną przylegającej do zaprojektowanego pasa drogowego działki nr ew. [...]położonej w [...], gm. [...], odmówił stwierdzenia nieważności decyzji.

We wniosku o stwierdzenie nieważności B. S. i S. S. wskazali, że decyzja Wojewody [...] z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w części zatwierdzającej projekt budowlany nieprzewidujący rozwiązań technicznych zapewniających obsługę komunikacyjną przylegającej do zaprojektowanego pasa drogowego nieruchomości oznaczonej nr ew. [...] o pow. [...] ha, położonej w obrębie [...] gmina [...] została wydana z rażącym naruszeniem prawa, a mianowicie art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawo budowlane i art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane oraz art. 5 ust. 1 pkt 9 dotyczącym ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich poprzez odebranie im dostępu do drogi publicznej. Decyzja jest nadto niezgodna z ustaleniami decyzji o lokalizacji drogi, czym narusza art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane.

W toku postępowania nadzwyczajnego organ ustalił, że decyzją z dnia [...] września 2010r., Nr [...] Wojewoda [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił Generalnemu Dyrektorowi Dróg Krajowych i Autostrad pozwolenia na rozbudowę drogi krajowej nr [...] do parametrów drogi ekspresowej na odcinku [...]- granica województwa [...]. Działka skarżących nr ew. [...] powstała w wyniku podziału działki nr ew. [...] dokonanego decyzją Wojewody [...] nr [...] z dnia [...] marca 20G8r., ustalającą warunki lokalizacji dla przedmiotowej inwestycji. Z projektu budowlanego zatwierdzonego kwestionowaną decyzją (Tom [...]- Projekt zagospodarowania terenu - rys. nr [...]-[...]), wynika, że działka ta graniczy z działką nr ew. [...] (także powstałą w wyniku podziału działki nr ew. [...]), oddzielającą nieruchomość wnioskodawców od objętej przebudową drogi krajowej nr [...]. Z projektu budowlanego wynika także (Tom [...] Obiekty inżynierskie most [...]), że działka nr ew. [...] ma zapewnione połączenie z drogą dojazdową nr [...], która łączy się z kolei z drogą dojazdową oznaczoną nr [...] biegnącą wzdłuż drogi krajowej nr [...]. W związku z powyższym, organ uznał, że zarzut pozbawienia działki nr ew. [...] dostępu do drogi publicznej jest bezpodstawny.

Organ ustalił także, że współwłaściciele działki nr [...] istniejącej przed podziałem nie posiadali zjazdu ani zgody zarządcy drogi na usytuowanie bezpośredniego zjazdu na drogę krajową nr [...], co wynika z treści pisma Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] września 2011 r. znak: [...]). Dalej wyjaśnił, że zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2007r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.), budowa lub przebudowa zjazdu przyległego do drogi, może nastąpić po uzyskaniu, w drodze decyzji administracyjnej, zezwolenia zarządcy drogi na lokalizację zjazdu lub jego przebudowę. Wskazał, że inwestycja polega na rozbudowie drogi krajowej nr [...] do parametrów drogi ekspresowej klasy [...], m.in. na odcinku obejmującym miejscowość [...]. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie, drogi krajowe zalicza się do klasy oznaczonej symbolem GP, a drogi ekspresowe do klasy oznaczonej jako S. Określona klasa drogi - oznacza przyporządkowanie drodze odpowiednich parametrów technicznych, wynikających z jej cech funkcjonalnych (§ 3 pkt 4 warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie). Droga klasy S powinna mieć powiązania z drogami klasy G (wyjątkowo klasy Z) i drogami wyższych klas, przy czym stosowanie zjazdów na drodze klasy S jest zabronione (§ 9 pkt 2 w/w rozporządzenia w sprawie warunków technicznych). Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał nadto, że działka wnioskodawców nr ew. [...], stanowi łąki, lasy, pastwiska trwałe, rowy oraz grunty zadrzewione i zakrzewione.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ dalej wskazał, że inwestor złożył prawidłowo wypełniony wniosek o wydanie pozwolenia na budowę oraz oświadczenie o prawie do dysponowania na cele budowlane dotyczące działek [...].[...],[...].[...],[...],[...], obręb [...], które objęte są inwestycją i sąsiadują z działką nr ew. [...]. inwestycja w zakresie objętym postępowaniem nieważnościowym jest także zgodna z decyzją Wojewody [...] z dnia [...] marca [...]r., Nr [...], znak: [...]ustalającą warunki lokalizacji dla przedmiotowej inwestycji, zwłaszcza w zakresie zapewnienia działce oznaczonej nr ew. [...] dostępu do drogi publicznej. Inwestycja została również pozytywnie uzgodniona przez właściwy organ ochrony środowiska - postanowienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w [...] z dnia [...] sierpnia 2010r., znak: [...], zaś projekt budowlany zatwierdzony pozwoleniem na budowę w zakresie kwestionowanym przez wnioskodawców nie narusza warunków w określonych w tym rozstrzygnięciu. Inwestor uzyskał także pozwolenie wodno prawne (decyzja Marszałka Województwa [...] z dnia [...] grudnia 2009 r. znak: [...]) oraz zgodę na szczególne korzystanie z wód (decyzja Marszałka Województwa [...] z dnia [...] grudnia 2009r., znak: [...]).

Odnosząc się do zarzutów zawartych we wniosku o stwierdzenie nieważności organ wyjaśnił, że podział działki nr ew. [...] na działki nr ew. [...] i [...]nastąpił na podstawie decyzji lokalizacyjnej, od której stronom przysługiwało odwołanie do Ministra Infrastruktury, zaś organy administracji architektoniczno - budowlanej – Wojewoda [...]i Główny inspektor Nadzoru Budowlanego są związane jej treścią i warunkami w niej określonymi.

Podsumowując, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego uznał, że decyzja Wojewody [...] z dnia [...] września 2010r., Nr [...] nie jest obarczona którąkolwiek z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a.

B. S. i S. S. wnieśli o ponowne rozpatrzenie sprawy. We wniosku skarżący podkreślili, że nie kwestionują samej inwestycji, a zarzucają jedynie, że w postępowaniu administracyjnym w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego nie uwzględniono ich interesów prawnych polegających na prawie dostępu do drogi publicznej.

Po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. znak: [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu decyzji organ powtórzył argumentację zawartą we własnej decyzji z dnia [...] listopada 2012 r., wskazując, że nie doszło do naruszenia przez organ wojewódzki art. 32 ust. 4 pkt 1 i 2 oraz art. 35 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 Prawa budowlanego. Odnosząc się do zarzutów skarżących organ wskazał, że z projektu budowlanego (Tom [...] Obiekty inżynierskie most [...], plan sytuacyjny - rys. nr [...]), wynika, że działka wnioskodawców nr ewid. [...]ma zapewnione połączenie z drogą dojazdową nr [...], która łączy się z kolei z drogą dojazdową oznaczoną nr [...], biegnącą wzdłuż drogi krajowej nr [...]. Okoliczność istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu budowlanego należy natomiast, w niniejszej sprawie, do kompetencji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Organ wyjaśnił, że w tomie nr [...] wprawdzie nie zaznaczono połączenia działki nr ewid. [...] z drogą publiczną, niemniej, w ocenie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, powyższe uchybienie nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Wyjaśnił, że plan sytuacyjny przedstawiony na rysunku nr [...] (na którym przewidziano połączenie działki nr ewid. [...] z drogą publiczną), może zostać uznany za mapę szczegółową względem w/w projektu zagospodarowania terenu znajdującego się w tomie nr [...] projektu budowlanego, ponadto został on właściwie opieczętowany przez organ wydający pozwolenie na budowę.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję wnieśli B. S. i S.S.. W skardze podniesiono następujące zarzuty:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego w postaci art. 6, art. 7, art. 12 w zw. z art. 75 § 1, art. 76 § 1 i art. 77 k.p.a. poprzez pominięcie dowodu w postaci mapy- planu sytuacyjnego rys. nr [...] zawartego w tomie [...] projektu budowlanego nie zawierającej żadnego rozwiązania technicznego zapewniającego obsługę komunikacyjną przylegającej do zaprojektowanego pasa drogowego działki nr [...] położonej w [...] gm. [...]oraz niewyjaśnienie rozbieżności pomiędzy wymienionym dokumentem, a planem sytuacyjnym opatrzonym tym samym numerem zawartym w tomie [...] tego projektu, wespół stanowiących podstawę wydanej decyzji nr [...] Wojewody [...] z dnia [...] września 2010 r., które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy

2. naruszenie art. 156 § 1 pkt k.p.a. poprzez jego niezastosowanie.

W uzasadnieniu skargi podnieśli, że treść decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę wraz ze stanowiącym jej integralną część projektem budowlanym zawiera sprzeczności w postaci dwóch odmiennych rozwiązań - jednego przewidującego wybudowanie drogi dojazdowej zapewniającej dostęp do działki nr [...], drugiego zaś w ogóle takiego obiektu nie uwzględniającego. Decyzja taka pozostaje sprzeczna z prawem, jak również nie daje się jej wykonać. Skarżący podnieśli, że wykonawca inwestycji otrzymał od inwestora zatwierdzoną i opatrzoną stosownymi pieczęciami mapę, na której nie ma obiektu inżynierskiego znajdującego się w tomie [...] projektu, który zapewnia dostęp do działki nr [...]. W ocenie skarżących dostęp do ich nieruchomości jest na tyle skomplikowany, że zaprojektowane na planie sytuacyjnym nr [...] w tomie [...] rozwiązanie techniczne przewiduje konieczność poprowadzenia drogi dojazdowej do ich posesji tunelem prowadzącym pod drogą krajową nr [...] (aktualnie drogą ekspresową). Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżący wnieśli o uchylenie decyzji w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Poddaną kontroli Sądu decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] listopada 2012 r., odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] września 2010 r. nr [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej Generalnemu Dyrektorowi Dróg Krajowych i Autostrad pozwolenia na rozbudowę drogi krajowej nr [...] do parametrów drogi ekspresowej na odcinku [...]- granica województwa [...], od km 386+000 do km 408+805, w części dotyczącej rozwiązań technicznych zapewniających obsługę komunikacyjną przylegającej do zaprojektowanego pasa drogowego działki nr ew. [...] położonej w [...], gm. [...].

Zaskarżona decyzja wydana została w postępowaniu nadzwyczajnym, prowadzonym w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.

Instytucja stwierdzenia nieważności decyzji stwarza prawną możliwość eliminacji z obrotu prawnego decyzji dotkniętych wadami materialnoprawnymi, wyliczonymi w art. 156 § 1 k.p.a. Stwierdzenie nieważności decyzji oznacza, iż weryfikowana decyzja jest dotknięta ciężką wadliwością od chwil jej wydania/skutek ex tunc/ (por. J. Borkowski, B. Adamiak - Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz, C.H. Beck Warszawa 1996, s. 699). Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, którego istotą winno być ustalenie, czy dana decyzja dotknięta została jedna, z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a., a nie ponowne rozpatrzenie sprawy co do istoty, jak w postępowaniu odwoławczym (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 maja 1987 r., IV SA 1062/86, ONSA 1987/1/35).

We wniosku o stwierdzenie nieważności skarżący podnosili, że kontrolowana decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Biorąc powyższe pod uwagę, jak również zarzuty wskazane w skardze, pierwszoplanowe znaczenie ma ocena kontrolowanej decyzji z punktu widzenia art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Zarówno w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, jak i piśmiennictwie przyjmuje się, że o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze, tj. skutki, które wywołuje decyzja (por. wyrok SN z dnia 8 kwietnia 1994 r. III ARN 13/94, OSN 1994/3/36). Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a przepisami prawa stanowiącym jego podstawę prawną. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszająca prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności - skutki gospodarcze lub społeczne naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji, jako aktu wydanego przez organ praworządnego państwa. Zaznaczyć przy tym należy, iż w sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który ma być stosowany w bezpośrednim rozumieniu. Sankcja w postaci stwierdzenia nieważności decyzji nie jest zatem możliwa do zastosowania, gdy decyzja wymaga złożonego procesu wykładni i której wynik jest sporny w judykaturze (zob. glosa B. Adamiak do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2006 r. I FSK 439/05, OSP 2007/9/100). Pamiętać tez należy, iż o rażącym naruszeniu prawa można mówić w przypadku norm prawnych nie budzących wątpliwości interpretacyjnych. Nie chodzi tu o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny (por. wyroki Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 13 grudnia 1988 r., ii SA 981/88, ONSA 1988/21/96 z dnia 21 października 1992 r. sygn. akt V SA 86/92, ONSA 1993/1/23; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1994 r., sygn. akt IIIARN 15/94, OS NAP 1994/3/36).

Rażące naruszenie prawa stanowi kwalifikowaną formę naruszenia prawa. Naruszenie przepisów postępowania lub prawa materialnego, nawet mające istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być podstawą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w postępowaniu prowadzonym w trybie nadzoru, jeżeli nie nosi cech rażącego naruszenia prawa. Zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. naruszenie prawa tylko wtedy powoduje nieważność decyzji, gdy ma charakter rażący.

A zatem dla uznania, że wystąpiło owo kwalifikowane "naruszenie prawa", konieczne jest stwierdzenie, jaki konkretny przepis został naruszony i wykazanie, iż miało ono

charakter rażący. Nadto bezwzględnym obowiązkiem organu jest wykazanie, dlaczego konkretne naruszenie prawa ocenił jako rażące.

Odnosząc powyższe do niniejszego postępowania stwierdzić należy, że organ niewadliwie ocenił, że kontrolowana decyzja z dnia [...] września 2010 r., w zakresie objętym wnioskiem o stwierdzenie nieważności, nie jest dotknięta kwalifikowaną wadliwością, o której stanowi art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Organ wnikliwie przeprowadził postępowanie oraz szczegółowo odniósł się do zarzutów skarżących zawartych we wniosku o stwierdzenie nieważności oraz odwołaniu.

Tym samym, w ocenie Sądu, brak jest podstaw do uznania, że decyzja z dnia [...] września 2010 r. o zatwierdzeniu projektu budowlanego i pozwolenia na budowę została wydana z rażącym naruszeniem prawa.

Analiza akt sprawy wskazuje jednoznacznie, że inwestor złożył wniosek o wydanie pozwolenia na budowę oraz o oświadczenie prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane dotyczące działek nr ew. [...],[...],[...],[...],[...],[...] i [...] z obrębu [...], które objęte są inwestycją i sąsiadują z działką skarżących nr ew. [...]. Decyzją Wojewody [...] nr [...]z dnia [...] marca 2008 r., która została utrzymana w mocy decyzją Ministra Infrastruktury z dnia [...]lipca 2008 r., ustalone zostały warunki lokalizacji dla inwestycji polegającej na rozbudowie drogi krajowej nr [...] do parametrów drogi ekspresowej na wskazanym odcinku oraz zatwierdzono na potrzeby powyższej decyzji projekty podziału nieruchomości, w tym działki nr [...] na działki o nr ew. [...]oraz [...]. Decyzji Wojewody [...] nr [...] z dnia [...] marca 2008 r. nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Przechodząc do oceny kontrolowanej decyzji w aspekcie jej zgodności z obowiązującymi w tym przedmiocie przepisami prawa zgodzić należy się z Głównym Inspektorem Nadzoru Budowlanego, iż nie jest ona wadliwa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 1-7 k.p.a.

Należy podkreślić, że w decyzji o pozwoleniu na budowę organ rozstrzyga przede wszystkim o tym, czy realizacja planowanego zamierzenia inwestycyjnego jest dopuszczalna na konkretnym terenie. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy Prawo budowlane obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno- budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając m.in. poszanowanie, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich, w tym zapewnienie dostępu do drogi publicznej (pkt 9). Pojęcie uzasadnionych interesów osób trzecich powinno być interpretowane w sposób obiektywny, tj. zgodnie z regulującymi proces inwestycyjny przepisami, w tym

techniczno - budowlanymi. Interesy te muszą zatem znajdować swoje umocowanie w przepisach powszechnie obowiązującego prawa. Ochrona interesów osób trzecich nie może być jednak rozumiana w sposób absolutny. Nie chodzi bowiem o wszelkie utrudnienia, jakie może przynieść planowane przedsięwzięcie, a jedynie o takie, które mogą dotyczyć naruszeń interesów prawnych, a nie interesów faktycznych innych osób. O naruszeniu interesu osób trzecich można więc mówić jedynie wtedy, gdy zostały naruszone w tym względzie konkretne przepisy (por. np. wyrok NSA z 14 czerwca 2006 r., II OSK 643/05, niepubl., wyrok NSA z 24 czerwca 2010 r., II OSK 960/09, niepubl.).

W kontekście powyższych rozważań za bezzasadny należy uznać zarzut skarżących, iż organ w decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę inwestycji drogowej nie wziął pod uwagę interesów osób trzecich. Z mapy sytuacyjnej załączonej do projektu budowlanego (tom [...] Obiekty inżynierskie most [...], rys. nr [...]) wynika, że działka wnioskodawców nr ew. [...] ma zapewnione połączenie z drogą dojazdową nr [...], która łączy się z kolei z drogą dojazdową oznaczoną nr [...], biegnąca wzdłuż drogi krajowej nr [...]. Wprawdzie w projekcie zagospodarowania terenu (tom [...] projektu budowlanego) nie zaznaczono połączenia działki skarżących z drogą publiczną poprzez wskazane w tomie [...] drogi dojazdowe, to przyjąć należy, iż kompletna dokumentacja projektowa stanowiąca podstawę realizacji całej inwestycji przewiduje takie rozwiązanie. Ewentualna zmiana przez inwestora zakresu realizacji inwestycji w stosunku do zatwierdzonego projektu budowlanego nie stanowi o wadliwości decyzji, a może być oceniana jedynie w aspekcie odstępstwa od projektu budowlanego, które powinno być ocenione i zakwalifikowane przez właściwy organ nadzoru budowlanego.

Analizując argumenty skarżących podnoszone w skardze, jak również wcześniej we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji oraz wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy należy stwierdzić, że ewentualne odstępstwo od zatwierdzonego projektu budowlanego jest kwestią następczą i wiąże się z etapem realizacji inwestycji, zatem nie może mieć wpływu na prawidłowość decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę inwestycji drogowej. Trzeba bowiem pamiętać, że kontrola decyzji w trybie postępowania o stwierdzenie nieważności następuje przy uwzględnieniu okoliczności faktycznych oraz stanu prawnego na dzień wydania tej decyzji.

Ponadto należy wskazać, że decyzja, o ustaleniu lokalizacji inwestycji zobowiązano inwestora do zapewnienia możliwości obsługi komunikacyjnej nieruchomości przyległych do projektowanego pasa drogowego o parametrach

zapewniających możliwość korzystania z nieruchomości w dotychczasowy sposób (punkt 4.8 decyzji). Jak wynika z akt administracyjnych działka nr [...] (przed podziałem działka nr [...] obręb [...]) nie miała nigdy bezpośredniego dostępu - zjazdu z drogi krajowej nr [...], natomiast obsługa komunikacyjna poprzez bezpośredni zjazd z tej drogi odbywała się nielegalnie, albowiem skarżący nie dysponowali zezwoleniem zarządcy drogi na lokalizację zjazdu. Nie można zatem wymagać od inwestora, aby zapewnił skarżącym możliwość obsługi komunikacyjnej za pośrednictwem zjazdu z drogi krajowej, skoro przedmiotowa działka nigdy wcześniej takiej obsługi nie posiadała. Skoro tak, to należy podzielić stanowisko organu nadzoru co do braku podstaw do przyjęcia, że nastąpiło naruszenie konkretnych przepisów prawa skutkujących naruszeniem interesów osób trzecich, w tym wypadku skarżących, w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawo budowlane.

W ocenie Sądu kwestionowana przez skarżących decyzja z dnia [...] września 2010 r. w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, w zakresie dotyczącym rozwiązań technicznych zapewniających obsługę komunikacyjną przylegającej do zaprojektowanego pasa drogowego działki nr ew. [...] położonej w [...], gm. [...], nie jest również dotknięta wadą z art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a., tj. że była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 lutego 1986 r., III SA 1146/85, ONSA 1986, nr 1, poz. 12, s. 73-74, wskazał, że "trwała niewykonalność decyzji w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a. zachodzi wówczas, gdy czynności składające się na treść obowiązków i uprawnień zawartych w decyzji są niewykonalne z przyczyn technicznych lub prawnych tkwiących w ich naturze". Podobnie w niepublikowanym wyroku z dnia 8 lutego 1985 r., I SA 1090/84, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził: "Decyzja jest niewykonalna w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a. wówczas, gdy zachodzi przeszkoda w jej wykonaniu wynikająca z określonych przepisów prawa lub jest faktycznie niemożliwa do wykonania np. przy istniejącym stanie wiedzy technicznej".

Przekładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy oraz biorąc pod uwagę zebrany w sprawie materiał dowodowy nie można stwierdzić, aby w momencie wydania decyzji Wojewody[...]nr [...]z dnia [...] września 2010 r. o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę inwestycji drogowej w zakresie objętym wnioskiem o stwierdzenie nieważności była ona niewykonalna, i aby ewentualna jej niewykonalność miała charakter trwały.

Kontrolowana decyzja z dnia [...] września 2010 r. o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę w zakresie dotyczącym rozwiązań technicznych zapewniających obsługę komunikacyjną przylegającej do zaprojektowanego pasa drogowego działki nr ew. [...] położonej w [...], gm. [...], nie jest dotknięta także żądną inną kwalifikowaną wadą wymienioną w art. 156 § 1 k.p.a. Wskazana decyzja została wydana przez właściwy organ, na podstawie obowiązujących w dniu jej wydania przepisów prawa, nie dotyczyła sprawy uprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną, nie wywołałaby czynu zagrożonego karą w razie jej wykonania, nie zawierała wady powodującej jej nieważność z mocy prawa.

Kierując się powyższą argumentacją, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, jak w sentencji, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. 2012r., poz. 270).