II SA/Łd 203/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] nr [...], znak [...] [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. po rozpatrzeniu odwołania J. K., uchylił w całości decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w T. z dnia [...] nr [...] i odmówił J. K. uchylenia decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w T. z dnia [...] nr [...] w zakresie uchylenia nakazu rozbiórki wieńca wykonanego na całym obwodzie budynku i podmurowanej części ściany kolankowej.

W toku postępowania ustalono, że decyzją z dnia [...] nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w T. w trybie art. 155 k.p.a. odmówił E. i J. K. uchylenia własnej ostatecznej decyzji z dnia [...] nr [...], nakazującej J. K. rozbiórkę wieńca wykonanego na całym obwodzie, podmurowanej części ściany kolankowej oraz drewnianej konstrukcji dachu nad budynkiem mieszkalnym zlokalizowanym na działce nr ewid. 110, położonej w miejscowości Ł. 18, gmina T.

W odwołaniu od tej decyzji E. K. i J. K. wnieśli o jej uchylenie

i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. Podnieśli zarzuty dotyczące naruszenia: art. 7, art. 155 k.p.a. poprzez uznanie niezasadnego stanowiska sąsiadki T. K. i nieuwzględnienie słusznego interesu stron; art. 155 k.p.a. poprzez bezpodstawne oparcie zaskarżonej decyzji wyłącznie na braku zgody T. K. na uchylenie lub zmianę decyzji; art. 155 w z zw. z art. 16 § 1 k.p.a. poprzez brak stwierdzenia przez organ, czy w przedmiotowej sprawie istnieją przesłanki do uchylenia lub zmiany decyzji oraz art. 107 § 1 i 3 k.p.a. poprzez brak w decyzji organu I instancji uzasadnienia prawnego i faktycznego.

Wskazaną na wstępie decyzją z dnia [...] [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 i art. 155 k.p.a. uchylił w całości decyzję organu I instancji i odmówił J. K. uchylenia decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w T. z dnia [...] nr [...] w zakresie uchylenia nakazu rozbiórki wieńca wykonanego na całym obwodzie i podmurowanej części ściany kolankowej.

Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie organ odwoławczy wyjaśnił, że pismem z dnia 24 października 2011 r. T. K. zwróciła się do organu I instancji z prośbą

o dokonanie kontroli budowy prowadzonej na nieruchomości położonej w Ł. 18.

W wyniku przeprowadzonej w dniu 26 października 2011 r. kontroli PINB stwierdził, że na wspomnianej nieruchomości prowadzone są roboty budowlane polegające na zmianie konstrukcji dachu budynku mieszkalnego. Obecny podczas kontroli inwestor - J. K. oświadczył, że uzyskał pozwolenie na prowadzenie robót budowlanych.

W dniu 9 listopada 2011 r. E. K. przedłożyła w organie I instancji decyzję Starosty [...] z dnia [...] nr [...] udzielającą pozwolenia na budowę oraz zatwierdzony tą decyzją projekt budowlany na nadbudowę budynku mieszkalnego, powodującą zmianę konstrukcji dachu ze wzrostem całkowitej wysokości budynku z 8,55 m do 10,87 m.

Postanowieniem z dnia [...] nr [...] organ I instancji nakazał inwestorom - E. i J. K. wstrzymanie robót budowlanych związanych ze zmianą konstrukcji dachu, zabezpieczenie budynku przed negatywnym wpływem warunków atmosferycznych oraz dostarczenie inwentaryzacji i oceny technicznej wykonanych robót budowlanych wraz z projektem na ich dokończenie. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazano, iż w toku kontroli stwierdzono prowadzenie robót budowlanych polegających na zmianie konstrukcji dachu na znajdującym się na przedmiotowej działce budynku mieszkalnym jednorodzinnym; rozbiórkę starego dachu i konstrukcji; podmurowanie ściany z cegły i wykonanie wieńca na całym obwodzie, a także rozpoczęcie wykonywania konstrukcji dachu.

[...]WINB postanowieniem z dnia [...] nr [...] uchylił powyższe postanowienie PINB i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, wskazując, że roboty budowlane prowadzone przez inwestora należy zakwalifikować jako budowę, o której mowa w art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane.

Decyzją z dnia [...] nr [...] Wojewoda [...] uchylił decyzję Starosty [...] z dnia [...] nr [...] i umorzył postępowanie przed organem I instancji jako bezprzedmiotowe.

Postanowieniem z dnia [...] nr [...] organ I instancji na podstawie art. 48 ust. 2 ustawy Prawo budowlane wstrzymał prowadzenie robót budowlanych przy rzeczonej inwestycji i jednocześnie nałożył na inwestora J. K. obowiązek przedstawienia w terminie do dnia 31 maja 2012 r. zaświadczenia wójta gminy o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, a nadto dokumentów, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 1, 2 i 4 oraz w ust. 3 ustawy Prawo budowlane.

Wobec bezskutecznego upływu zakreślonego wyżej terminu PINB decyzją z dnia [...] nr [...] na podstawie art. 48 ust. 1 w związku z art. 48 ust. 4 ustawy Prawo budowlane nakazał J. K. rozbiórkę: wieńca wykonanego na całym obwodzie, podmurowanej części ściany kolankowej oraz drewnianej konstrukcji dachu nad budynkiem mieszkalnym zlokalizowanym na działce nr ewid. 110, położonej w miejscowości Ł. 18, gmina T. Powyższa decyzja uzyskała przymiot ostateczności z dniem 28 sierpnia 2012 r.

W dniu 11 września 2012 r. E. i J. K. złożyli wniosek o uchylenie lub zmianę ostatecznej decyzji PINB w T. z dnia [...] nr [...] poprzez uchylenie nakazu rozbiórki wieńca na całym obwodzie i nakazu rozbiórki podmurowanej ściany kolankowej. Wskazali, że wszystkie ściany budynku zostały ocieplone.

Pismem z dnia 27 września 2012 r. T. K. nie wyraziła zgody na zmianę rzeczonej decyzji.

Organ odwoławczy, przywołując brzmienie art. 155 k.p.a., wywiódł, że organ administracji publicznej może uchylić lub zmienić decyzję ostateczną, na mocy której strona nabyła prawo, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki: strona wyraziła zgodę na zmianę lub uchylenie decyzji; przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji; przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony.

Jednocześnie organ podkreślił, że choć żądanie mające na celu wzruszenie decyzji

z dnia [...] nr [...] odwołujący zatytułował jako wniosek o uchylenie lub zmianę decyzji, to jednak z jego treści bezsprzecznie wynika, że inwestor domagał się uchylenia tej decyzji w zakresie nakazu rozbiórki wieńca wykonanego na całym obwodzie i podmurowanej części ściany kolankowej, nie zaś jej zmiany.

W rzeczonym postępowaniu stroną, która nabyła prawo jest J. K., będący jednocześnie inwestorem wykonywanych robót, jak również T. K., będąca z kolei właścicielką sąsiedniej działki o nr ewid. 109, na której wniosek organ I instancji wszczął postępowanie w sprawie rzeczonej inwestycji. Nie można jednak uznać, iż przymiot strony przysługuje E. K., gdyż jak wynika z księgi wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w T., KW nr [...], J. K. jest jedynym właścicielem rzeczonej działki nr 110. Nadto z protokołu przeprowadzonych oględzin, podpisanych przez J. K., wynika, że jest on inwestorem przedmiotowej budowy, czego w toku prowadzonego postępowania nie negowała E. K. poprzez wskazanie, że jest inwestorem rzeczonych robót.

Następnie WINB wskazał, że decyzja wydana na podstawie art. 48 ustawy Prawo budowlane, o której uchylenie wystąpił J. K., ma charakter związany, co oznacza, że organ jest zobowiązany ją wydać, gdy samowola budowlana wyczerpie dyspozycję tego przepisu. Ponadto przepis ten nie jest przepisem uznaniowym, w myśl którego ustawodawca mógłby pozostawić organowi nadzoru budowlanego swobodę

w wybraniu w swojej ocenie najodpowiedniejszego sposobu załatwienia sprawy, uwzględniającego interes społeczny i słuszny interes obywateli. Zgodnie bowiem z art. 48 Prawa budowlanego, który stanowi w rozpatrywanej sprawie podstawę prawną decyzji, o której uchylenie wystąpił J. K., właściwy organ w drodze decyzji nakazuje rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę, o ile w sprawie nie ziściły się przesłanki umożliwiające legalizację wykonanych robót.

Rozstrzygnięcie organu nadzoru budowlanego wydane na podstawie art. 48 Prawa budowlanego, nie mogło być zatem, w świetle powyższych wyjaśnień, przedmiotem uznania organu. Wykładnia przepisu art. 48 Prawa budowlanego stanowi zagadnienie samoistne, zaś w rzeczonej sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, iż ustawodawca pozostawił organowi nadzoru jakąkolwiek możliwość przyjęcia innego, niż przewidzianego w art. 48 Prawa budowlanego - rozstrzygnięcia. W związku z tym, biorąc pod uwagę powyższą konstrukcję przepisu, niemożliwe jest - w ocenie WINB - uchylenie decyzji, która została wydana na podstawie normy prawnej w sposób bezwzględny określający sposób zachowania się organu w zaistniałym stanie faktyczno-prawnym.

W tych okolicznościach bezprzedmiotowa jest weryfikacja, czy w rzeczonej sprawie zostały spełnione przesłanki wymienione w art. 155 k.p.a. Niemniej jednak organ wskazał, że z art. 155 k.p.a. wynika, że wyrażenie zgody ma nastąpić przez wszystkie strony postępowania, natomiast w tej sprawie T. K. sprzeciwiła się uchyleniu lub zmianie decyzji nakładającej na inwestora obowiązek rozbiórki. Zatem nawet

w razie możliwości zastosowania tego przepisu w sprawie, organ administracji nie mógłby orzec zgodnie z żądaniem skarżącego.

Odnosząc się z kolei do zarzutów odwołania WINB wskazał, że brak jest podstaw prawnych do uchylenia lub zmiany przedmiotowej decyzji. Ponadto fakt legalnego wykonania ocieplenia całego budynku, w tym na nadbudowanej ścianie, o której rozbiórce orzeczono, nie może mieć wpływu na stosowanie art. 48 ustawy Prawo budowlane. W myśl zasady praworządności, określonej w art. 7 k.p.a., którego norma prawna pozostaje w zgodzie z konstytucyjną zasadą praworządności, obowiązkiem organów administracji publicznej jest działanie na podstawie przepisów prawa. Określenie przez ustawodawcę w przepisach Prawa budowlanego, konkretnego sposobu zachowania się organu, nie pozostaje w sprzeczności z konstytucyjną zasadą praworządności państwa, zgodnie z którą właśnie interes społeczny jest chroniony przepisami prawa, w tym również ww. prawa materialnego.

Organ odwoławczy wskazał także, że w decyzji PINB z dnia [...], której uchylenia domagał się skarżący, organ I instancji w sentencji nałożył obowiązek na "J. K." zamiast "J. K.". Nie jest to jednak przesłanka stwierdzenia nieważności decyzji, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a. W tej sytuacji organ I instancji winien dokonać w trybie art. 113 § 1 k.p.a. rektyfikacji decyzji PINB w T. z dnia [...] nr [...].

Z uwagi na powyższe należało zaskarżoną decyzję uchylić w całości i orzec jak

w sentencji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi J. K. wniósł o uchylenie decyzji WINB, zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika oraz zasądzenie od organu kosztów postępowania według norm przewidzianych. Skarżący zarzucił zaskarżonej decyzji wewnętrznie sprzeczne rozstrzygnięcie, nakazanie rozbiórki w zakresie szerszym niż pierwotnie obejmowała decyzja organu, naruszenie art. 155 k.p.a. w zw. z art. 16 § 1 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie przez organ, czy w przedmiotowej sprawie istnieją przesłanki do zmiany zaskarżonej decyzji oraz naruszenie słusznego interesu strony skarżącej.

Według skarżącego, jeżeli organ odwoławczy podjął decyzję o uchyleniu w całości decyzji PINB nr [...], winien również konsekwentnie uchylić decyzję [...]. Skarżący zgadza się jak najbardziej z uchyleniem przez organ decyzji [...], jednakże nie rozumie, dlaczego nie uchylono jednocześnie decyzji [...].

Zdaniem strony organ nie wziął pod uwagę, że w postanowieniu PINB z dnia [...] nr [...] nie ma mowy o ścianach i wieńcu podlegających rozbiórce. Zdaniem skarżącego w realiach rozpoznawanej sprawy spełnione zostały przesłanki do zmiany lub uchylenia decyzji o nakazie rozbiórki w trybie art. 155 k.p.a.

Gdyby organ II instancji w sposób kompleksowy rozważył przedmiotową sprawę, dostrzegłby, iż strona skarżąca dochodziła przede wszystkim uchylenia nakazu rozbiórki wieńca wykonanego na całym obwodzie i podmurowanej części ściany kolankowej. Rozbiórka tych elementów nieruchomości grozi poważnymi naruszeniami konstrukcji budynku.

Odpowiadając na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko zeprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2013 r. referendarz sądowy WSA w Łodzi przyznał skarżącemu prawo pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.

Pełnomocnik skarżącego w piśmie z dnia 25 lipca 2013r. wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z uwagi na wystąpienie przesłanek z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. lub o uchylenie zarówno zaskarżonej decyzji, jak i decyzji organu I instancji,

a nadto o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, oświadczając, iż nie zostały one opłacone w całości ani w części.

W uzasadnieniu podniesiono, że organ odwoławczy dopuścił się rażącego naruszenia przepisów prawa, ponieważ na skutek umorzenia postępowania odwoławczego

w stosunku do E. K. (decyzja [...]WINB z dnia [...] nr [...]) decyzja organu I instancji stała się ostateczna i organ nie mógł wówczas wydać decyzji reformatoryjnej ani kasacyjnej.

Ponadto zarzucił, iż organ odwoławczy orzekł na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. uchylając w całości decyzję organu I instancji i orzekając co do istoty sprawy, przez co faktycznie zapadły identyczne rozstrzygnięcia w obu instancjach.

Pełnomocnik zwrócił ponadto uwagę na naruszenie przez organ art. 139 k.p.a., jak również art. 155 k.p.a., gdyż organy nie przeanalizowały względów dotyczących słusznego interesu strony oraz interesu społecznego, tym bardziej, że Starosta [...] nie wyraził sprzeciwu co do zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych obejmujących docieplenie budynku również w zakresie, w jakim został on objęty nakazem rozbiórki. Nieuwzględnienie wniosku o zmianę decyzji rozbiórkowej doprowadzi w konsekwencji do poniesienia przez skarżącego znacznej szkody i dotknie zamieszkałą w przedmiotowym budynku jego rodzinę, w tym dzieci i chorych rodziców.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy

z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), przywoływanej dalej w tekście jako "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Innymi słowy, sąd administracyjny bada, czy zaskarżony akt administracyjny (decyzja, postanowienie) jest zgodny z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami proceduralnymi, normującymi podstawowe zasady postępowania przed organami administracji publicznej.

Stosownie do treści art. 145 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie:

1) uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi:

a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

2) stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach;

3) stwierdza wydanie decyzji z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.

Rozpoznając przedmiotową skargę Sąd uznał, że w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia przepisów w stopniu, który obligowałby Sąd do wyeliminowania decyzji, dlatego też w konsekwencji skarga została oddalona.

W niniejszej sprawie J. i E. K. domagali się od organu uchylenia lub zmiany ostatecznej decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w T. z dnia [...] nr [...].

Decyzją tą, która została wydana na podstawie art. 48 ust. 1 w zw. z art. 48 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. – Prawo budowlane ( t.j. Dz.U. nr 98 z 2000r., poz. 1071 ze zm. ) organ nałożył na J. K. nakaz rozbiórki: wieńca wykonanego na całym obwodzie, podmurowanej części ściany kolankowej oraz drewnianej konstrukcji dachu nad budynkiem mieszkalnym zlokalizowanym na działce nr ew. 110 położonej

w miejscowości Ł. 18 gm. T.

Rozstrzygnięcie to było spowodowane poczynieniem przez organ ustaleń dotyczących wykonywania przez inwestora robót budowlanych związanych z rozbudową budynku mieszkalnego przed uzyskaniem pozwolenia na tę rozbudowę.

Organ nadzoru budowlanego podjął czynności mające doprowadzić do ewentualnej legalizacji tychże robót, jednakże inwestor nie wykonał w zakreślonym terminie nałożonych obowiązków (nie przedłożył wymaganych dokumentów), a wręcz w dniu 31 maja 2012 r. złożył oświadczenie, że rezygnuje z legalizacji i dokona rozbiórki konstrukcji dachu. Ponieważ nie doszło do rozbiórki samowolnie wykonanej rozbudowy budynku mieszkalnego, jak również nie dostarczono dokumentacji niezbędnej do legalizacji samowoli, organ wydał wskazaną wyżej decyzję nakazującą wykonanie rozbiórki określonych elementów.

Decyzja ta stała się ostateczna i nie podlega ona ocenie w niniejszym postępowaniu,

a wręcz merytoryczna jej kontrola jest niedopuszczalna w postępowaniach, o których mowa w art. 154 i 155 k.p.a. (por. np. wyrok NSA z dnia 24 października 2012r. sygn. I GSK 792/11 – Lex nr 1233641).

Na skutek złożonego w dniu 11 września 2012r. przez E. i J. K. wniosku o uchylenie lub zmianę decyzji ostatecznej z dnia [...] organ wyznaczył rozprawę administracyjną na dzień 28 września 2012r., o której poinformował strony. W jej trakcie E. i J. K. sprecyzowali, że wnoszą o uchylenie decyzji rozbiórkowej z dnia 10 września 2012r. w trybie art. 155 k.p.a., domagając się uchylenia nakazu rozbiórki w części dotyczącej wykonanego wieńca oraz podmurowanej ściany kolankowej.

T. K. - bezpośrednia sąsiadka inwestora, która była stroną postępowania zakończonego decyzją rozbiórkową, nie wyraziła zgody na uchylenie tejże decyzji we wnioskowanym trybie.

Okoliczność ta, czyli brak zgody strony, zdecydowała o tym, że organ I instancji

w dniu [...] orzekł o odmowie uchylenia lub zmiany decyzji z dnia [...], powołując się na przepis art. 155 k.p.a.

Istotnie, z treści tego przepisu wynika, że decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony; przepis art. 154 § 2 stosuje się odpowiednio.

Tym samym brak zgody strony uniemożliwia dokonanie przez organ uchylenia bądź zmiany decyzji ostatecznej, bez względu na spełnienie pozostałych przesłanek.

W niniejszej sprawie na uwagę zasługuje jednak przede wszystkim okoliczność podnoszona przez organ II instancji, że nawet przy zgodzie wszystkich stron tryb nadzwyczajny z art. 155 k.p.a. nie daje możliwości uchylenia decyzji, która została wydana na podstawie normy prawnej w sposób bezwzględny określający zachowanie się organu w zaistniałym stanie faktyczno-prawnym.

W orzecznictwie sądowym utrwalony jest pogląd, zgodnie z którym w trybie art. 155 k.p.a. nie można weryfikować decyzji, które usuwają stany niezgodności z prawem,

w tym decyzji nakazujących rozbiórkę. Wzruszenie decyzji rozbiórkowych w trybie nadzwyczajnym, jakim jest art. 155 k.p.a., znosiłoby sankcję wobec sprawców samowoli budowlanej i niewątpliwie byłoby sprzeczne z wolą ustawodawcy. Możliwość zastosowania wskazanego trybu zachodzi wyłącznie w sprawach,

w których ustawodawca przyznał organom pewną swobodę działania, a nie gdy ustawodawca w sposób sztywny i bezwarunkowy narzuca organom określone rozwiązania, jak w przypadku decyzji rozbiórkowych (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 24 kwietnia 2012r. sygn. II OSK 188/11 – Lex nr 1251871, z dnia 2 lutego 2012r. sygn. I OSK 780/11 –Lex nr 1125351, z dnia 24 listopada 2011r. sygn. II OSK 1685/10 – Lex nr 1151998, z dnia 9 marca 2011r. sygn. II OSK 258/10 – Lex nr 1080244, z dnia 25 lutego 2011r. sygn. I OSK 607/10 – Lex nr 784233 i z dnia 19 października 2012r. sygn. II OSK 1153/11- Lex nr 1234106 ).

Dlatego też bezpodstawny jest w tej sytuacji zarzut podnoszony przez skarżącego, a dotyczący braku rozważenia przez organ interesu społecznego oraz słusznego interesu strony, który miałby przemawiać za uchyleniem ostatecznej decyzji rozbiórkowej. Nie zachodzi bowiem w ogóle potrzeba badania tego interesu.

Sąd podzielił ponadto stanowisko organu odwoławczego, że zachodziła podstawa do uchylenia decyzji wydanej przez organ I instancji i wydania decyzji reformatoryjnej, gdyż - po pierwsze - podmiotem, na który był nałożony obowiązek rozbiórki był wyłącznie J. K., w związku z czym to jemu, a nie także żonie E. K. przysługiwało uprawnienie do wystąpienia z wnioskiem o uchylenie lub zmianę decyzji ostatecznej. Ponadto decyzją z dnia [...] organ I instancji odmówił uchylenia lub zmiany decyzji z [...] w sytuacji, gdy obowiązek w decyzji rozbiórkowej dotyczył trzech elementów związanych z samowolną rozbudową, podczas gdy wniosek został na rozprawie administracyjnej ograniczony do uchylenia decyzji rozbiórkowej w zakresie wykonanego wieńca oraz podmurowanej ściany kolankowej (z pominięciem drewnianej konstrukcji dachu).

W tej sytuacji Sąd nie podziela zarzutów podnoszonych dodatkowo w piśmie przez pełnomocnika skarżącego, iż organ odwoławczy dopuścił się rażącego naruszenia przepisów prawa, które winno skutkować co najmniej koniecznością uchylenia decyzji, o ile nie stwierdzenia jej nieważności.

W ocenie Sądu organ II instancji poprzez wydanie w dniu [...] decyzji z odwołań J. K. oraz E. K. usiłował doprowadzić do stanu zgodnego z obowiązującymi przepisami, choć umorzenie postępowania odwoławczego z odwołania E. K. narusza przepisy procedury, aczkolwiek nie w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy. Od początku postępowania w trybie nadzwyczajnym dotyczącym decyzji rozbiórkowej E. K. nie przysługiwał bowiem przymiot strony, a formalnie uzyskała go na skutek decyzji organu I instancji. Decyzją tą organ odmówił bowiem E. K. uchylenia lub zmiany decyzji rozbiórkowej, zamiast na podstawie art. 61a § 1 k.p.a. wydać postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania.

Na zakończenie powyższych rozważań należy dodatkowo podnieść, iż bez wpływu na stanowisko Sądu pozostaje zarzut związany z ociepleniem budynku, co nastąpiło na skutek dokonanego zgłoszenia, bez sprzeciwu ze strony organu i negatywnego wpływu rozbiórki na to ocieplenie. Pozostaje ono bowiem poza kontrolą Sądu, gdyż przedmiotem rozpoznania jest jedynie ocena prawidłowości decyzji wydanych w trybie art. 155 k.p.a.

Reasumując, Sąd skargę oddalił na podstawie art. 151 ustawy Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W przedmiocie kosztów zastępstwa procesowego przyznanego z urzędu Sąd orzekł

w oparciu o art. 205 § 2 p.p.s.a oraz przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości

z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu

( Dz.U. nr 163, poz. 1348 ze zm. ).

LS