II SA/Sz 581/13

Uzasadnienie

Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny decyzją z dnia [...] nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 12 ust. 2 pkt 1 i art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r. Nr 212, poz. 1263 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania W.B. od decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] nr [...] o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej - [...] spowodowany hałasem, wyrażony podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej [...] dB w uchu lepiej słyszącym, obliczony jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1, 2 i 3 kHz wymienioną w poz. 21 wykazu chorób zawodowych określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869 ze zm.), utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

Z uzasadnienia decyzji wynika, że z uwagi na zgłoszenie podejrzenia choroby zawodowej, W.B. został zbadany w Poradni [...]

i otrzymał orzeczenie lekarskie nr [...] z dnia [...] o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej - [...] spowodowany hałasem, wyrażony podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej [...] dB w uchu lepiej słyszącym, obliczony jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1, 2 i 3 kHz. W uzasadnieniu orzeczenia lekarskiego podano, że w wyniku przeprowadzonych badań rozpoznano: [...]. W uchu lepiej słyszącym stwierdzono odbiorcze uszkodzenie słuchu o wielkości [...] dB. Dalej wskazano, że z analizy narażenia zawodowego wynika, że badany pracował w hałasie ponadnormatywnym w latach [...], następnie od [...] do [...]. nie pracował w hałasie, a w latach [...] udokumentowana jest ekspozycja na hałas nie przekraczający obowiązujących norm. W badaniach w [...]r., mimo wcześniejszej wieloletniej pracy w narażeniu na hałas ([...]lat), nie stwierdzono istotnego uszkodzenia słuchu spowodowanego hałasem. Progresja niedosłuchu wystąpiła w okresie późniejszym od około [...]r. w warunkach ekspozycji na hałas nieprzekraczający obowiązujących norm. Taki przebieg nie jest typowy dla uszkodzenia słuchu spowodowanego hałasem, wobec tego brak jest podstaw do przyjęcia zawodowej etiologii stwierdzonych zmian.

W wyniku przeprowadzenia, na wniosek strony, ponownego badania w jednostce orzeczniczej II stopnia, Instytut Medycyny Pracy w dniu [...] wydał orzeczenie lekarskie nr [...] o braku podstaw do rozpoznania ww. choroby zawodowej. W rozważaniach orzeczenia lekarskiego podano, że przeprowadzone kompleksowe badania audiologiczne wykazały obustronne odbiorcze uszkodzenie słuchu o charakterze czuciowo-nerwowym. Średni ubytek słuchu w audiometrii tonalnej dla 1, 2 i 3 kHz wyniósł w UP [...] dB, a w UL [...] dB. W jednostce orzeczniczej II stopnia na podstawie dokumentacji medycznej ustalono, że u W.B. od wielu lat rozwija się postępujący ubytek słuchu. W załączonych do dokumentacji badaniach słuchu z [...] widoczne jest niewielkiego stopnia uszkodzenie słuchu - średnia głębokość uszkodzenia słuchu wyliczona na podstawie audiogramu z [...] r. wynosiła w uchu prawym [...]dB, w uchu lewym [...]dB, wyliczona na podstawie audiogramu z [...]r. wynosiła odpowiednio w uchu prawym [...]dB, w uchu lewym [...]dB. Podano również, że według obowiązującego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych, okres, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym wynosi dla ubytku słuchu 2 lata. W przypadku badanego zarówno w okresie do 2 lat od zaprzestania pracy w narażeniu na hałas o poziomach stwarzających ryzyko rozwoju trwałego uszkodzenia słuchu, jak i w okresie ponad 2 lat od zaprzestania pracy w narażeniu na hałas o poziomach stwarzających ryzyko rozwoju trwałego uszkodzenia słuchu, stwierdzony ubytek słuchu nie spełniał wymaganej do rozpoznania choroby zawodowej, średniej głębokości uszkodzenia słuchu określonej w ustawie na co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym. Obserwowana w audiogramie z [...] r. oraz w obecnie wykonanych badaniach słuchu, progresja uszkodzenia słuchu zaszła w okresie po zaprzestaniu pracy zawodowej w hałasie o poziomach stwarzających ryzyko rozwoju trwałego uszkodzenia słuchu. Można zatem wnioskować, że stwierdzone uszkodzenie słuchu o głębokości powyżej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, wynika z innych przyczyn niż skutki biologicznego działania hałasu.

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny po przeprowadzeniu oceny narażenia zawodowego oraz na podstawie orzeczeń lekarskich wydanych przez jednostki orzecznicze I i II stopnia, wydał w dniu [...] decyzję nr [...] o braku podstaw do stwierdzenia u W.B. choroby zawodowej wymienionej w poz. 21 wykazu chorób zawodowych.

W.B. nie zgadzając się z powyższą decyzją wniósł od niej odwołanie podnosząc, że lekarze orzecznicy oraz Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny nie przeprowadzili samodzielnej oceny narażenia zawodowego oraz nie udokumentowali tego w przewidzianej przez prawo formie. Swoje rozstrzygnięcia oparli tylko na ocenie narażenia zawodowego sporządzonej przez podmiot nieuprawniony - to jest pracodawców odwołującego się. W ocenie strony, doszło do naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, skoro z opinii lekarzy wynika, że rozpoznane zostało schorzenie wymienione w wykazie chorób zawodowych, natomiast odmowa stwierdzenia choroby zawodowej wynikała z braku stwierdzenia narażenia zawodowego, które ustalono wyłącznie w oparciu o dokumentację pracodawcy. Tymczasem ocena narażenia zawodowego dokonana przez pracodawcę, czyli podmiot zainteresowany treścią rozstrzygnięcia, nie może zastąpić oceny przeprowadzonej przez uprawnionego lekarza. Opierając się na wyrokach sądów administracyjnych W.B. podniósł, że nie jest wykluczone powstanie choroby zawodowej także w warunkach, w których dopuszczalne normy nie są przekraczane, z uwagi na osobniczą wrażliwość na działanie określonego czynnika. Ponadto odwołujący zwrócił uwagę na rozbieżności zaistniałe w orzeczeniach lekarskich wydanych przez jednostki orzecznicze I i II stopnia w zakresie rozpoznanego schorzenia.

W dalszej części przytaczanego stanu faktycznego, Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wskazał, że w związku z zarzutami strony zwrócił się do Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy oraz Instytutu Medycyny Pracy z prośbą o zajęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie. Jednostki orzecznicze I i II stopnia podtrzymały treść swoich orzeczeń lekarskich wyjaśniając, że postawione w obu instancjach rozpoznania są tożsame pod względem orzeczniczym. Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy poinformował, iż badania słuchu audiometryczne są badaniami subiektywnymi, zależnymi od odbioru indywidualnego przez pacjenta. Z kolei Instytut Medycyny Pracy zauważył, iż wykonana w trakcie hospitalizacji W.B. rozszerzona diagnostyka audiologiczna umożliwiła poszerzenie postawionego rozpoznania o stwierdzenie charakteru czuciowo-nerwowego istniejącego uszkodzenia słuchu. Nie wpłynęło to natomiast w żaden sposób na dalsze wnioskowanie dotyczące braku lub istnienia podstaw do rozpoznania choroby zawodowej. Obydwie jednostki orzecznicze zgodnie potwierdziły, że progresja uszkodzenia słuchu zaszła w okresie po zaprzestaniu pracy zawodowej w hałasie

o poziomach stwarzających ryzyko rozwoju trwałego uszkodzenia słuchu. Wskazały także, że u strony należy podejrzewać pozazawodową przyczynę uszkodzenia słuchu, ponieważ ubytek słuchu spowodowany pracą w hałasie ponadnormatywnym powinien zatrzymać się na tym stopniu zaawansowania, który stwierdzono w ostatnim okresie narażenia.

Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w rozważaniach prawnych wyjaśnił, że zgodnie z art. 2351 oraz art. 2352 Kodeksu pracy podstawą do stwierdzenia choroby zawodowej jest wykazanie ścisłego związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy charakterem wykonywanej pracy, a powstałymi objawami chorobowymi, przy czym rozpoznana jednostka chorobowa musi być bezwzględnie ujęta w wykazie chorób zawodowych stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych. W powyższej sprawie Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy oraz Instytut Medycyny Pracy, jako jednostki orzeczenie właściwe do rozpoznania chorób zawodowych, nie rozpoznały u W.B. choroby zawodowej wymienionej w poz. 21 wykazu chorób zawodowych określonych w ww. rozporządzeniu. Orzeczenie lekarskie jednostki orzeczniczej dotyczy wiedzy specjalnej i ma charakter opinii biegłego. Organy administracji związane są ustaleniami orzeczeń diagnostycznych i nie dysponując przeciwdowodami, które mogłyby orzeczenia te podważyć, nie mają w tym zakresie podstaw do przyjęcia, iż rzeczywisty stan zdrowia skarżącego kształtuje się odmiennie od wyników badań stanowiących podstawę orzeczeń lekarskich. W ocenie organu, w niniejszej sprawie jednostki orzecznicze I i II stopnia w sposób wyczerpujący i niebudzący wątpliwości wykazały brak przesłanek do przyjęcia istnienia u W.B. choroby zawodowej, tj. [...] spowodowanego hałasem, wyrażonym podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45dB w uchu lepiej słyszącym, obliczonym jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1, 2 i 3 kHz, ujętej w pkt. 21 wykazu chorób zawodowych, pomimo pracy w narażeniu na hałas ponadnormatywny. Jak wynika z wyjaśnień jednostek orzeczniczych właściwych do orzekania w sprawie chorób zawodowych postępujący ubytek słuchu u W.B. po zakończeniu pracy w narażeniu zawodowym wskazuje na pozazawodową etiologię powstania choroby, zaś wykonane w [...] r. (oceniające stan słuchu po zakończeniu pracy w narażeniu zawodowym) badania audiometryczne wykazały średnią arytmetyczną ubytku słuchu dla częstotliwości audiometrycznych 1, 2, i 3 kHz dla ucha lewego [...] dB, a ucha prawego lepiej słyszącego [...] dB. Organ uznając za bezpodstawny zarzut niedokonania oceny narażenia zawodowego przez organ I instancji zaznaczył, że w dokumentacji sprawy znajdują się karty oceny narażenia zawodowego sporządzone zarówno przez zakłady pracy, jak i przez przedstawicieli Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego. Podkreślił, że stanowisko strony o istnieniu związku przyczynowego pomiędzy warunkami pracy, a powstaniem choroby, wynika z jej subiektywnego przekonania, nie opartego na wiedzy medycznej. Rozpoznanie schorzenia figurującego w wykazie chorób zawodowych nie jest równoznaczne z automatycznym uznaniem go za chorobę zawodową.

W.B. zakwestionował powyższe rozstrzygnięcie w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zarzucając naruszenie prawa materialnego poprzez nieprawidłowe zastosowanie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych oraz naruszenie art. 7 w zw. z art. 77 § 1 oraz art. 80 kpa wobec nieustalenia, czy w stosunku do skarżącego zachodzi przypadek "osobniczej wrażliwości na słuch". Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków: [...] w celu wykazania warunków pracy skarżącego, ustalenia okoliczności w jakich dokonano pomiarów hałasu w miejscu pracy oraz potwierdzenia, że praca w "[...]" i narażenie na nadmierny hałas niczym się nie różniło od pracy w [...].

Według skarżącego, nieuprawnione jest stanowisko organu odwoławczego

o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowe, skoro stwierdzona u niego choroba znajduje się w wykazie chorób zawodowych, a ubytek słuchu został spowodowany warunkami pracy jaką wykonywał w stoczniach. Skarżący podniósł,

że organy orzekające w sprawie nie wzięły pod uwagę drugiej części definicji choroby zawodowej, wskazującej na powstanie choroby zawodowej z związku ze sposobem wykonywania pracy, tj. w warunkach narażenia zawodowego. Poinformował, że w latach [...] pracował w zakładzie A., w którym warunki tj. hałas i zapylenie, niczym nie odbiegały od warunków panujących w Spółce B. Wprawdzie wyniki kontroli hałasu wykazywały hałas w granicach normy, nie mniej jednak nie były one miarodajne, skoro badanie w [...] r. przeprowadzano w warunkach, gdy nie było produkcji, zaś w [...] r.- gdy rzemieślnicy mieli wolne, a na zmianie pracowało zaledwie 6 monterów. Skarżący wyraził także pogląd, że ocena narażenia zawodowego w postaci ustalenia rodzaju hałasu, natężenia hałasu, średniego czasu narażenia na hałas, jak i osobnicza wrażliwość na działanie hałasu skarżącego są przykładem czynności niezbędnych do wyczerpującego zebrania materiału dowodowego oraz dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Ocena ta nie stanowi tym samym kontroli merytorycznej rozstrzygnięć lekarskich, a zatem powinna być dokonana samodzielnie przez organ wydający decyzję. Tymczasem w przedmiotowej sprawie rozstrzygnięcie podjęto wyłącznie na podstawie wyników orzeczeń lekarskich jednostek orzeczniczych, bez przeprowadzenia przez organ dogłębnej i samodzielnej analizy. Skarżący zaznaczył, że w odwołaniu od decyzji I instancji sygnalizował możliwość powstania choroby zawodowej ze względu na osobniczą wrażliwość na działanie określonego czynnika w warunkach, w których dopuszczalne normy nie są przekroczone. Organ II instancji w ogóle nie odniósł się do tego problemu, pomimo tego, że w trybie art. 8 § 2 rozporządzenia mógł wystąpić do jednostki orzeczniczej o dodatkową konsultację w celu ustalenia, czy zachodzi przypadek osobniczej wrażliwości słuchu skarżącego na hałas.

Zdaniem skarżącego, za pozbawione podstaw prawnych należy uznać oparcie rozstrzygnięcia o przepisy rozporządzenia z dnia 30 czerwca 2009 r., a tym samym przyjęcie przez organ dwuletniego okresu uprawniającego do stwierdzenia choroby zawodowej określonej w poz. 21 wykazu chorób zawodowych. Skoro bowiem udokumentowane badania laryngologiczne będące wyznacznikiem liczenia ww. okresu, miały miejsce w dniu [...], a więc przed wejściem z życie ww. rozporządzenia, zatem zdarzenia te powinny być kwalifikowane według ówcześnie obowiązującego rozporządzenia z dnia 18 listopada 1983 r., które to nie uzależniało rozpoznania choroby zawodowej od jakiegokolwiek okresu czasu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), w związku z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U.

z 2012 r., poz. 270 ze zm.- zwanej dalej "P.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Stosownie do art. 134 § 1 P.p.s.a., Sąd przy wykonywaniu tej kontroli nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz podstawą prawną.

W ocenie Sądu, skarga w niniejszej sprawie nie zasługuje na uwzględnienie. Sądowa kontrola legalności zaskarżonej decyzji wykazała bowiem, że decyzja ta odpowiada prawu, gdyż nie narusza ani przepisów materialnoprawnych ani przepisów procedury w zakresie zarzucanym skargą, ani też w żadnym innym zakresie.

Przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie jest decyzja Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] utrzymująca w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej - [...] spowodowany hałasem, wyrażony podwyższeniem progu słuchu - wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczony jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1, 2 i 3 kHz wymienioną w poz. 21 wykazu chorób zawodowych określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869 ze zm.).

Materialnoprawne przesłanki stwierdzenia choroby zawodowej wynikają

z przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Zgodnie z art. 2351 tej ustawy, za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym".

Stosownie do art. 2352 Kodeksu Pracy, rozpoznanie choroby zawodowej

u pracownika lub byłego pracownika może nastąpić w okresie jego zatrudnienia

w narażeniu zawodowym albo po zakończeniu pracy w takim narażeniu, pod warunkiem wystąpienia udokumentowanych objawów chorobowych w okresie ustalonym w wykazie chorób zawodowych.

Jak wynika z powołanego wyżej przepisu o stwierdzeniu choroby zawodowej decyduje zachowanie łącznie dwóch przesłanek. Pierwsza to zamieszczenie danego schorzenia w wykazie chorób zawodowych, stanowiącym załącznik do rozporządzenia o chorobach zawodowych, druga to ustalenie, że zostało ono spowodowane działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy lub w związku ze sposobem wykonywania pracy. Oznacza to, że podstawą do stwierdzenia choroby zawodowej jest wykazanie ścisłego związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy charakterem wykonywanej pracy, a powstałymi objawami chorobowymi, przy czym rozpoznanie choroby zawodowej u pracownika lub byłego pracownika może nastąpić w okresie jego zatrudnienia w narażeniu zawodowym albo po zakończeniu pracy w takim narażeniu, pod warunkiem wystąpienia udokumentowanych objawów chorobowych w okresie ustalonym w wykazie chorób zawodowych. Tak więc, jak trafnie wywiódł organ odwoławczy- sam fakt, że rozpoznane schorzenie figuruje w wykazie chorób nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania go za chorobę zawodową. Istotne bowiem znaczenie ma również to, czy powstanie i przebieg choroby pozwala na stwierdzenie jej etiologii zawodowej.

Określenie wykazu chorób zawodowych, okresu, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym, sposobu i trybu postępowania dotyczący zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania

i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w sprawie rozpoznawania chorób zawodowych, ustawodawca powierzył w art. 237 § 1 Kodeksu pracy, Radzie Ministrów. W niniejszej sprawie rozstrzygnięcia obu instancji zostały oparte o przepisy aktualnie obowiązującego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia

30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869),

co w ocenie skarżącego stanowi o naruszeniu prawa materialnego. Odnosząc się do tego zarzutu, wyjaśnić należy, że zgodnie z zasadą praworządności, wyrażoną w art. 6 kpa, organ zobligowany jest do orzekania według stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania rozstrzygnięcia chyba, że przepisy szczególne, w szczególności przejściowe, stanowią inaczej. W przypadku wyżej wskazanego rozporządzenia takim przepisem jest § 11 z którego wynika, że postępowania w sprawie zgłaszania podejrzenia, rozpoznania i stwierdzenia chorób zawodowych, wszczęte i niezakończone przed dniem 3 września 2002 r., są prowadzone na podstawie przepisów obowiązujących w dniu ich wszczęcia, zaś do pozostałych postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, stosuje się przepisy tego rozporządzenia. Analiza powyższego unormowania w kontekście zasady praworządności prowadzi do wniosku, że przepisy rozporządzenia z dnia 30 czerwca 2009 r. mają zastosowanie do postępowań wszczętych po dniu wejścia w życie rozporządzenia, tj. 3 lipca 2009 r. jak i postępowań wszczętych i nie zakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, jednakże z wyłączeniem postępowań wszczętych i nie zakończonych przed dniem 3 września 2002 r. Postępowanie

w niniejszej sprawie zostało wszczęte w 2011 r., a więc niewątpliwie nie ma zastosowania przywołana zasada odwołania się do regulacji wcześniejszej. Okoliczność, że udokumentowane badania laryngologiczne skarżącego jako pracownika miały miejsce pod rządami wcześniej obowiązującego rozporządzenia,

tj. z dnia 18 listopada 1983 r. pozostaje bez znaczenia, skoro ustawodawca w § 11 rozporządzenia kwalifikację stanu prawnego uzależnił wyłącznie od daty wszczęcia postępowania w sprawie. Słusznie zatem organy orzekające w sprawie oparły swoje rozstrzygnięcia o przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r.

w sprawie chorób zawodowych, zasadnie przyjmując, że okres, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów choroby zawodowej zawartej pod poz. 21 wykazu chorób zawodowych, pomimo wcześniejszego zakończenia prawy w narażeniu zawodowym nie może przekroczyć 2 lat. Udokumentowane badania laryngologiczne mające miejsce w dniu [...] nie stanowiły zdarzeń prawotwórczych, lecz dowody w sprawie na podstawie, których dokonano ustaleń faktycznych, zaś oceny tych ustaleń należy dokonywać - co już wyżej zostało wyjaśnione - według stanu prawnego na dzień wydania decyzji. Tak więc okoliczność, że rozporządzenie z 1983 r. nie uzależniało rozpoznania choroby zawodowej od jakiegokolwiek czasu, pozostaje bez znaczenia dla legalności kontrolowanej decyzji. W tym stanie rzeczy, zarzut skargi o naruszeniu prawa materialnego uznać należy za nieuzasadniony.

Nie zasługuje na uwzględnienie również drugi z zarzutów objętych skargą,

tj. naruszenia procedury administracyjnej.

Organy administracji publicznej wydając rozstrzygnięcie w sprawie

choroby zawodowej zobowiązane są do przestrzegania zasad określonych

w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego, w tym w szczególności do respektowania zasady praworządności, określonej w art. 7 kpa, co nakazuje organom podejmowanie wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny

i słuszny interes obywateli. Przepisem gwarantującym realizację tej zasady jest art. 77 § 1 kpa, który obciąża organ obowiązkiem wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego oraz art. 80 kpa, który zobowiązuje organ do dokonania oceny, czy dana okoliczność została udowodniona na podstawie całokształtu materiału dowodowego.

Doprecyzowanie zasady praworządności zawiera § 8 rozporządzenia, w myśl którego, decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej wydaje się na podstawie materiału dowodowego, a w szczególności danych zawartych w orzeczeniu lekarskim oraz formularzu oceny narażenia zawodowego pracownika lub byłego pracownika.

W aktach sprawy znajdują się karty ocen narażenia zawodowego w związku

z podejrzeniem choroby zawodowej sporządzone przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego uwzględniające warunki pracy dla poszczególnych zakładów, w których skarżący był zatrudniony. Wobec tego podzielić należy pogląd organu II instancji o dokonaniu przez powiatowy organ sanitarny samodzielnej oceny narażenia zawodowego, zgodnie z dyspozycją § 6 ust. 3 rozporządzenia.

Z oceny narażenia zawodowego wynika, że skarżący pracując w latach [...]r. do [...] w [...] jako [...] był okresowo narażony na hałas ponadnormatywny.

W latach [...] pracował również w narażeniu na hałas jednakże bez przekroczeń normatywów higienicznych, na co wskazują dane z wyników pomiarów hałasu przeprowadzonych w zakładach pracy [...]. Wprawdzie skarżący w skardze zakwestionował miarodajność pomiarów przeprowadzonych w [...], jednakże w toku postępowania administracyjnego oraz sądowego nie przedstawił dowodu w postaci wyników badań potwierdzającego, że pracę w tym zakładzie wykonywał w ponadnormatywnym hałasie. Tak więc zarzut ten w istocie stanowi jedynie nieuprawnioną polemikę z ustaleniami organu. W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego jak i powyższych rozważań jako pozbawioną podstaw faktycznych uznać należy argumentację skarżącego, że charakter zatrudnienia w [...] na stanowisku montera konstrukcji stalowych, przesądza o tym, iż warunki pracy niczym nie odbiegały od warunków panujących w [...], pod względem hałasu. Skarżący w celu potwierdzenia stawianych tez wniósł do Sądu o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków: [...]. Sąd nie uwzględnił powyższego wniosku skarżącego z uwagi na treść unormowania art. 106 § 3 P.p.s.a., który dopuszcza możliwość przeprowadzenia przez sąd dowodów uzupełniających wyłącznie w postaci dokumentów.

Wydanie zaskarżonej decyzji jak i decyzji organu I instancji, zostało również poprzedzone uzyskaniem orzeczeń lekarskich I i II stopnia, które wydano odpowiednio w dniu [...]. Zarówno Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy jako jednostka orzecznicza I stopnia jak i Instytut Medycyny Pracy jako jednostka orzecznicza II stopnia, po przeprowadzeniu badań i ocenie zgromadzonej dokumentacji pod kątem związku schorzenia z czynnikami narażenia zawodowego, zgodnie uznały, że brak jest podstaw do rozpoznania u skarżącego choroby zawodowej określonej w poz. 21 wykazu chorób zawodowych z uwagi na pozazawodową etiologię choroby. Z uzasadnienia tych orzeczeń wynika jednoznacznie, że skoro skarżący pracował w narażeniu na ponadnormatywny hałas w latach [...], zaś w badaniach słuchu

z [...]r. nie stwierdzono pogorszenia słuchu o średniej głębokości w uchu lepiej słyszącym wynoszącym co najmniej 45 dB, zatem zdiagnozowana choroba obustronnego trwałego niedosłuchu wynika z innych przyczyn niż skutki biologicznego działania hałasu.

Nadto organ II instancji, wbrew odmiennym sugestiom skargi, z uwagi na zarzuty zawarte w odwołaniu, dążąc do wyczerpującego i wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, uzupełnił postępowanie dowodowe. Organ ten zwrócił się w trybie art. 8 ust. 2 rozporządzenia o dodatkowe wyjaśnienia do jednostek orzeczniczych m.in. w zakresie, czy możliwe jest powstanie u badanego choroby zawodowej z uwagi na osobniczą wrażliwości na działanie określonego czynnika w sytuacji, gdy dopuszczalne normy nie zostały przekroczone. W odpowiedzi otrzymał pismo z dnia [...] z Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy oraz pismo z dnia [...] Instytutu Medycyny Pracy, w których jednostki orzecznicze podtrzymały swoje wcześniejsze stanowiska wskazując, że z uwagi na przebieg choroby nie można przyjąć hipotetycznej szczególnej wrażliwości badanego na hałas.

Powyższe przesądza o tym, że wydanie zaskarżonej decyzji nastąpiło

z wyjaśnieniem wszystkich okoliczności sprawy, w tym również w kontekście zarzutów odwołania.

Zdaniem Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania opinii jednostek orzeczniczych I i II stopnia sporządzonych w niniejszej sprawie,

a uzupełnionych stosownymi wyjaśnieniami. Opinie te nie budzą żadnych wątpliwości, są jasne, logicznie sformułowanie oraz właściwe uzasadnione z uwagi na wymogi wynikające z przepisów rozporządzenia jak i przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Konkluzja orzeczeń jest zgodna z uzasadnieniem. Z argumentacji jednostek orzeczniczych wynika, że szczegółowo przeprowadzono analizę stanu zdrowia, przebieg choroby oraz warunków i rodzaju pracy jaką wykonywał skarżący. Nadto wskazano na inne, aniżeli hałas, możliwe źródła ubytku słuchu (tj. wiek, czynniki genetyczne, zaburzenia gospodarki węglowodanowej, zaburzenia naczyniowe związane z paleniem papierosów).

Podkreślić należy, że orzeczenia lekarskie w przedmiocie rozpoznania choroby zawodowej lub braku do tego podstaw są wiążące dla organów inspekcji sanitarnej, co oznacza, iż organy nie są uprawnione do merytorycznej weryfikacji orzeczeń, nie mogą podważać ustaleń w nich zawartych, ani kwestionować treści orzeczenia, tym bardziej wydawać odmiennej oceny schorzenia. Organ sanitarny nie dysponuje bowiem specjalistyczną wiedzą medyczną, którą posiadają lekarze jednostek orzeczniczych.

Mając na uwadze wyżej przedstawione wywody, przyjąć należy, że zgromadzony materiał dowodowy, w tym powołane orzeczenia i pisma wyjaśniające Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy oraz Instytutu Medycyny Pracy, nie dawał organom podstawy do stwierdzenia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy warunkami pracy wskazującymi na ponadnormatywny hałas a powstaniem u skarżącego obustronnego trwałego niedosłuchu.

Reasumując należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja została wydana po wszechstronnym przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, w oparciu

o kompleksową analizę zebranego materiału dowodowego zakończonego jego niewadliwą oceną, której konsekwencją są prawidłowe ustalenia faktyczne i bezbłędna ich ocena prawna dokonana na podstawie właściwego stanu prawnego.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę należało oddalić.