II SA/Łd 714/13
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
2013-08-12Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Agnieszka Grosińska /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Dnia 12 sierpnia 2013 roku Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi w Wydziale II – Agnieszka Grosińska po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2013 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku B.C. i M.T. o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji postanawia odmówić przyznania prawa pomocy. AG
Uzasadnienie
II SA/Łd 714/13
Uzasadnienie
W związku ze skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji B.C. i M.T. wystąpili o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych.
Ze złożonego na urzędowym formularzu oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wynika, iż skarżący pozostają we wspólnym gospodarstwie domowym. Skarżący posiadają dom o powierzchni 160 mkw. i mieszkanie spółdzielcze o powierzchni 70 mkw.. Rodzina utrzymuje się z emerytur w łącznej kwocie 6.094 zł, posiada oszczędności w kwocie 17.000 zł oraz samochód osobowy o wartości 53.000 zł. W uzasadnieniu wniosku wskazano, że skarżąca jest osobą niepełnosprawną, musi być dowożona do wszystkich miejsc leczenia, co w sposób znaczący podnosi koszty utrzymania i leczenia.
Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.) – dalej p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Jednocześnie ustawodawca w art. 246 § 1 p.p.s.a. uzależnił przyznanie prawa pomocy od wykazania przez stronę, że nie ma ona środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania (przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym) lub że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym).
Prawo pomocy jest szczególną instytucją postępowania przed sądami administracyjnymi, mającą na celu zagwarantowanie konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które nie są w stanie samodzielnie ponieść kosztów postępowania sądowego. Stanowi ono realizację uprawnień wynikających z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6 Konwencji o ochronie prawa człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada
1950 r. (Dz.U. z 1993 roku, Nr 61, poz. 284 ze zm.).
Wskazać jednak należy, iż prawo dostępu do sądu nie ma charakteru absolutnego i może być przedmiotem uzasadnionych prawnie ograniczeń. W przypadku, gdy dostęp jednostki do sądu jest ograniczony, czy to przez działanie prawa czy faktycznie, ograniczenie tego prawa nie będzie sprzeczne ze wskazanymi wyżej przepisami Konstytucji i Konwencji, gdy ograniczenie dostępu do sądu nie narusza samej istoty tego prawa i gdy zmierza do realizacji uzasadnionego prawnie celu oraz gdy zachowana została rozsądna relacja proporcjonalności pomiędzy stosowanymi środkami a celem, do realizacji którego stosowane środki zmierzały. Stąd ograniczona ilość funduszy publicznych dostępna na udzielanie pomocy prawnej sprawia, że koniecznością systemu wymiaru sprawiedliwości jest przyjęcie procedury selekcji, a sposób, w jaki ta procedura funkcjonuje w poszczególnych sprawach, winien być pozbawiony arbitralności lub dysproporcjonalności i nie powinien rzutować na istotę prawa dostępu do sądu (por. wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 16 lipca 2002 roku w sprawie P., C. i S. vs. Wielka Brytania nr 56547/00, LEX nr 75481).
Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że wniosek skarżących nie zasługuje na uwzględnienie nawet w części.
Otóż przede wszystkim podkreślić należy, iż skarżący wystąpili z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych. Oznacza to, iż strona zobowiązana była do wykazania, iż uiszczenie kosztów sądowych spowoduje uszczerbek w utrzymaniu koniecznym strony. Przedstawione przez stronę informacje nie dają jednak podstaw do twierdzenia, iż skarżących zaliczyć można do kręgu osób, którym przypisać można jakikolwiek stopień ubóstwa, warunkujący przyznanie prawa pomocy.
Przede wszystkim należy zauważyć, iż skarżący, pozostając we wspólnym gospodarstwie domowym, osiągają dochody w łącznej kwocie 6.094 zł. Deklarowane dochody pozwoliły skarżącym na zgromadzenie oszczędności w wysokości 17.000 zł, posiadanie i utrzymanie domu oraz mieszkania, a także samochodu osobowego o wartości 53.000 zł. Należy zatem uznać, iż skoro zatem skarżący posiadają oszczędności w wysokości 17.000 zł, kwota ta pozwoli na poniesienie kosztów sądowych bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Odnosząc się natomiast do argumentu wnioskodawców, iż koszty dowożenia skarżącej na leczenie zwiększają koszty utrzymania, należy zauważyć, że strona nie wykazała, aby wydatki te obciążały budżet domowy skarżących w stopniu uniemożliwiającym partycypację w kosztach postępowania przed sądem administracyjnym.
Reasumując - strona dla wydatków związanych z postępowaniem sądowym jest w stanie znaleźć pokrycie w posiadanych środkach finansowych.
Wobec powyższego, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 w związku z art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a., orzeczono jak w postanowieniu.
AG
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Agnieszka Grosińska /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Dnia 12 sierpnia 2013 roku Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi w Wydziale II – Agnieszka Grosińska po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2013 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku B.C. i M.T. o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji postanawia odmówić przyznania prawa pomocy. AG
Uzasadnienie
II SA/Łd 714/13
Uzasadnienie
W związku ze skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji B.C. i M.T. wystąpili o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych.
Ze złożonego na urzędowym formularzu oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wynika, iż skarżący pozostają we wspólnym gospodarstwie domowym. Skarżący posiadają dom o powierzchni 160 mkw. i mieszkanie spółdzielcze o powierzchni 70 mkw.. Rodzina utrzymuje się z emerytur w łącznej kwocie 6.094 zł, posiada oszczędności w kwocie 17.000 zł oraz samochód osobowy o wartości 53.000 zł. W uzasadnieniu wniosku wskazano, że skarżąca jest osobą niepełnosprawną, musi być dowożona do wszystkich miejsc leczenia, co w sposób znaczący podnosi koszty utrzymania i leczenia.
Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.) – dalej p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Jednocześnie ustawodawca w art. 246 § 1 p.p.s.a. uzależnił przyznanie prawa pomocy od wykazania przez stronę, że nie ma ona środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania (przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym) lub że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym).
Prawo pomocy jest szczególną instytucją postępowania przed sądami administracyjnymi, mającą na celu zagwarantowanie konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które nie są w stanie samodzielnie ponieść kosztów postępowania sądowego. Stanowi ono realizację uprawnień wynikających z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6 Konwencji o ochronie prawa człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada
1950 r. (Dz.U. z 1993 roku, Nr 61, poz. 284 ze zm.).
Wskazać jednak należy, iż prawo dostępu do sądu nie ma charakteru absolutnego i może być przedmiotem uzasadnionych prawnie ograniczeń. W przypadku, gdy dostęp jednostki do sądu jest ograniczony, czy to przez działanie prawa czy faktycznie, ograniczenie tego prawa nie będzie sprzeczne ze wskazanymi wyżej przepisami Konstytucji i Konwencji, gdy ograniczenie dostępu do sądu nie narusza samej istoty tego prawa i gdy zmierza do realizacji uzasadnionego prawnie celu oraz gdy zachowana została rozsądna relacja proporcjonalności pomiędzy stosowanymi środkami a celem, do realizacji którego stosowane środki zmierzały. Stąd ograniczona ilość funduszy publicznych dostępna na udzielanie pomocy prawnej sprawia, że koniecznością systemu wymiaru sprawiedliwości jest przyjęcie procedury selekcji, a sposób, w jaki ta procedura funkcjonuje w poszczególnych sprawach, winien być pozbawiony arbitralności lub dysproporcjonalności i nie powinien rzutować na istotę prawa dostępu do sądu (por. wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 16 lipca 2002 roku w sprawie P., C. i S. vs. Wielka Brytania nr 56547/00, LEX nr 75481).
Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że wniosek skarżących nie zasługuje na uwzględnienie nawet w części.
Otóż przede wszystkim podkreślić należy, iż skarżący wystąpili z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych. Oznacza to, iż strona zobowiązana była do wykazania, iż uiszczenie kosztów sądowych spowoduje uszczerbek w utrzymaniu koniecznym strony. Przedstawione przez stronę informacje nie dają jednak podstaw do twierdzenia, iż skarżących zaliczyć można do kręgu osób, którym przypisać można jakikolwiek stopień ubóstwa, warunkujący przyznanie prawa pomocy.
Przede wszystkim należy zauważyć, iż skarżący, pozostając we wspólnym gospodarstwie domowym, osiągają dochody w łącznej kwocie 6.094 zł. Deklarowane dochody pozwoliły skarżącym na zgromadzenie oszczędności w wysokości 17.000 zł, posiadanie i utrzymanie domu oraz mieszkania, a także samochodu osobowego o wartości 53.000 zł. Należy zatem uznać, iż skoro zatem skarżący posiadają oszczędności w wysokości 17.000 zł, kwota ta pozwoli na poniesienie kosztów sądowych bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Odnosząc się natomiast do argumentu wnioskodawców, iż koszty dowożenia skarżącej na leczenie zwiększają koszty utrzymania, należy zauważyć, że strona nie wykazała, aby wydatki te obciążały budżet domowy skarżących w stopniu uniemożliwiającym partycypację w kosztach postępowania przed sądem administracyjnym.
Reasumując - strona dla wydatków związanych z postępowaniem sądowym jest w stanie znaleźć pokrycie w posiadanych środkach finansowych.
Wobec powyższego, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 w związku z art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a., orzeczono jak w postanowieniu.
AG
