• I SA/Łd 320/13 - Wyrok Wo...
  29.03.2024

I SA/Łd 320/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
2013-08-21

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Bogusław Klimowicz
Joanna Tarno /sprawozdawca/
Paweł Janicki /przewodniczący/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Janicki Sędziowie: Sędzia NSA Bogusław Klimowicz Sędzia WSA Joanna Tarno (spr.) Protokolant: Dominika Borowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2013 r. sprawy ze skargi A spółki akcyjnej z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2008 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

I SA/Łd 320/13

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. zaskarżoną decyzją z [...] r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy R. z [...] r. nr [...] określającą A SA. w W. wysokość podatku od nieruchomości za 2008 r. w kwocie 43.185 zł.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że w złożonej deklaracji podatkowej w zakresie podatku od nieruchomości za 2008 r., spółka wykazała zobowiązanie podatkowe w wysokości 17.142 zł, na którą składał się podatek od 19 m2 powierzchni budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz podatek od budowli o wartości 843.824 zł. Z uwagi na znaczne obniżenie wartości budowli w stosunku do 2007 r., wójt gminy wezwał podatnika do wyjaśnienia przyczyn obniżenia wartości budowli. W odpowiedzi pełnomocnik spółki wyjaśnił, że zmiana ta wyniknęła z faktu wyłączenia z podstawy opodatkowania obiektów, które nie są budowlami w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz.118 ze zm.) i rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz.U. nr 219, poz. 1864).

Wszczynając postępowanie podatkowe wójt gminy wezwał spółkę do przedłożenie ewidencji środków trwałych oraz wszelkich dokumentów dotyczących poszczególnych elementów sieci telekomunikacyjnej, w tym także linii kablowych podziemnych i nadziemnych według stanu na 1 stycznia 2007 i 2008 r. Spółka nie przedłożyła tych dokumentów, a jej pełnomocnik wyjaśnił, że wezwanie jest bezzasadne, ponieważ obowiązek zebrania materiału dowodowego obciąża organy podatkowe i brak jest po stronie podatnika obowiązku przedstawiania dodatkowych dokumentów, wykazów i zestawień dotyczących obiektów zadeklarowanych jako przedmioty opodatkowania.

Wydając decyzję z [...] r. organ pierwszej instancji, powołał się na art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.; dalej "u.p.o.l.") oraz art. 3 pkt 3 i pkt 9 oraz art. 3 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego, a także na wyrok NSA z 27 stycznia 2006 r. sygn. akt FSK 2316/04. Wójt gminy uznał, że linie (sieci) telekomunikacyjne były budowlą stanowiącą przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości, na którą składały się zarówno podziemne kanały kablowe, jak i kable stanowiące część składową tej budowli. Odnosząc się do wskazanego przez podatnika rozporządzenia Ministra Infrastruktury, podniósł, że jest to akt wykonawczy służący procesowi budowlanemu, a nie celom podatkowym. W dalszej części uzasadnienia wójt zauważył, że skoro spółka w latach poprzednich wykazywała do opodatkowania wartość budowli z uwzględnieniem wartości linii kablowych położonych w kanalizacji kablowej, a w 2008 r. pomniejszyła podatek o wartość linii kablowych, stan faktyczny sprawy był w istocie bezsporny, a spór dotyczył jedynie interpretacji przepisów prawa.

W odwołaniu pełnomocnik strony wniósł o uchylenie decyzji pierwszej instancji, zarzucając organowi naruszenie art. 121 § 1, art. 122, art. 124, art. 180, art. 187 § 1, art. 190–191 i art. 210 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej "Ordynacja podatkowa").

W motywach odwołania wskazał m.in., że organ podatkowy w żaden sposób nie wykazał, że linie kablowe są częścią budowli i razem z kanalizacją kablową tworzą całość techniczno-użytkową, nie wykazał związku użytkowego, jak i technicznego między liniami i kanalizacją. Organ pierwszej instancji w ogóle nie przeprowadził postępowania dowodowego, brak więc było materiału dowodowego, na którym mógłby się oprzeć, nie dokonał też oględzin, ani nie powołał biegłego. Tymczasem zdaniem strony linie kablowe położone w kanalizacji kablowej nie stanowią wraz z tą kanalizacją całości techniczno-użytkowej, skoro kable wyraźnie odróżnia się od tej kanalizacji, gdyż można je w każdej chwili zdemontować i tylko kable ułożone bezpośrednio w ziemi mogą być uznane za budowle w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. wskazało na przepis art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., w którym zdefiniowane zostało pojęcie budowli jako obiektu budowlanego w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, niebędącego budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Kolegium powołało się również na art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego, zgodnie z którym przez obiekt budowlany należy rozumieć między innymi budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami, niezależnie od sposobu ich powiązania z gruntem (w przeciwieństwie do budynku, co do którego ustawa wymaga trwałego związania z gruntem), przy czym budowlą zgodnie z art. 3 pkt 3 tej ustawy jest każdy obiekt niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury. Z kolei urządzenie budowlane, które w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. wchodzi w zakres pojęcia budowla, to urządzenie techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki (art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego).

W Prawie budowlanym (do którego odsyła u.p.o.l.), szczególny walor nadano związkowi funkcjonalno-użytkowemu występującemu pomiędzy obiektem budowlanym a jego elementami i związanymi z nim urządzeniami technicznymi. W ocenie Kolegium nieuzasadnionym jest więc analizowanie charakteru przedmiotowej linii kablowej w oderwaniu od jej roli i funkcji związanej z eksploatowaniem sieci telekomunikacyjnej. Linia kablowa stanowi bowiem ściśle związany funkcjonalnie i użytkowo element sieci telekomunikacyjnej, umieszczony w kanalizacji kablowej, przy czym celowość tego związania wyraża się w sprawniejszym i bezpieczniejszym eksploatowaniu sieci. W konsekwencji linia kablowa nie jest budowlą. Natomiast kanalizacja kablowa, wraz z ułożonymi w niej liniami kablowymi służącymi do przesyłania sygnału telekomunikacyjnego, stanowi kompleksową, funkcjonalną i skończoną całość użytkową, przez co jest obiektem budowlanym podlegającym opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, a do jej wartości należy wliczać wartość wszystkich użytkowo-funkcjonalnie powiązanych. Sposób wyliczenia tej wartości wynikał wprost z art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., który określał, że podstawę opodatkowania dla budowli lub ich części stanowi wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę amortyzacji w tym roku, nie pomniejszona o odpisy amortyzacyjne, niezależnie od tego, czy w ewidencji w oddzielnych pozycjach ujęto środek trwały w postaci kanalizacji kablowej i kabla, czy też łącznie. Ponieważ (mimo wezwania) podatnik nie podał nowej wartości budowli, słusznie organ pierwszej instancji ustalając jej wartość dla potrzeb opodatkowania oparł się na danych zadeklarowanych w 2007 r.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania w zakresie prowadzenia postępowania dowodowego, organ drugiej instancji podzielił wyrażoną w zaskarżonej decyzji myśl, że istotę sporu stanowiła nie wartość (zmiana wartości) linii kablowych umieszczonych w kanalizacji kablowej, ale zastosowana przez spółkę interpretacja przepisów prawa. Podkreślił, że spółka poprzez nie złożenie żądanych przez organ dokumentów i wyjaśnień utrudniła podjęcie działań w celu obliczenia podstawy wymiaru podatku, a jednocześnie – nie zakwestionowała podanej przez siebie wartości ani w 2007, ani w 2008 r.

Decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi przez pełnomocnika skarżącej spółki, który wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania, zarzucając naruszenie następujących przepisów:

1) art. 122 w zw. z art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 188 oraz art. 191 Ordynacji podatkowej, gdyż pomimo ciążącego na organach podatkowych obowiązku wykazania nieprawidłowości deklaracji podatkowej złożonej przez podatnika, organy te nie przedstawiły nawet jednego dowodu, z którego wynikałaby, że:

a) linie kablowe położone w kanalizacji kablowej spełniają cechy budowli w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (tj. że zaistniał przedmiot opodatkowania),

b) ich wartość odpowiada wartości wykazanej przez podatnika w deklaracji za poprzedni rok podatkowy;

2) art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej w związku z art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. ze względu na wadliwość uzasadnienia prawnego zaskarżonej decyzji, które polega przede wszystkim na błędnej interpretacji przepisów prawa budowlanego przy ocenie, czy obiekt jest budowlą w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych;

3) art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., gdyż obciążono podatkiem od nieruchomości linie telekomunikacyjne kablowe położone w kanalizacji kablowej, mimo iż nie stanowią one budowli w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych;

4) art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., gdyż jako podstawę opodatkowania przyjęto wartość inną niż wartość określona w tym przepisie.

Zdaniem skarżącego skoro organy podatkowe zakwestionowały prawidłowość rozliczenia podatku od nieruchomości za rok 2008, to powinny wykazać, że jest ono niezasadne. Ciężar dowodu jest w takiej sytuacji po stronie organu podatkowego, a nie po stronie podatnika. Stan faktyczny sprawy wymagał ustalenia przez organy podatkowe – i to zarówno w zakresie tego, czy zaistniał przedmiot opodatkowania, tj. czy sporne linie kablowe spełniają cechy budowli, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, jak i w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania, tj. wartości spornych linii. W zakresie, w jakim organy podatkowe nie podzieliły stanowiska spółki powinny zatem przeprowadzić postępowanie wyjaśniające (postępowanie dowodowe). Postępowanie to powinno:

– zmierzać do ustalenia, czy należące do podatnika linie kablowe położone w kanalizacji kablowej wypełniają definicję budowli w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a więc, czy wystąpił przedmiot opodatkowania,

– ustalić wartość tych linii, a więc ustalić podstawę opodatkowania.

Tymczasem w postępowaniu podatkowym nie zgromadzono żadnego dowodu, nie wiadomo zatem, na jakiej podstawie organ podatkowy dokonał wymiaru zobowiązania podatkowego. Ponadto, nie zgromadzono dowodów, które uzasadniałyby dokonaną przez SKO kwalifikację spornych linii kablowych jako obiektu stanowiącego wraz z kanalizacją kablową całość techniczno-użytkową. Nie było zatem podstaw faktycznych, aby dokonywać kwalifikacji spornych linii kablowych jako składnika całości techniczno-użytkowej, na którą składają się zarówno linie kablowe, jak i kanalizacja kablowa, w której linie te zostały położone.

Strona skarżąca wskazała następnie, że dokonana przez Kolegium wykładnia art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. w zw. z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, w kontekście opodatkowania sieci technicznej, była nieprawidłowa, gdyż nie uwzględniała tego, że zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. budowlą w rozumieniu tego przepisu jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Z literalnego brzmienia art. 3 ust. 3 Prawa budowlanego wynikało, że urządzenia lub instalacje stanowią część składową budowli, o ile pozostają z tą budowlą w związku techniczno-użytkowym. Zdaniem strony należało przyjąć, że przez całość techniczno-użytkową budowli należy rozumieć obiekt, będący wytworem procesu budowlanego, zaś linie kablowe podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości tylko wówczas, gdy stanowią część składową tak rozumianej całości. SKO po pierwsze nie uwzględniło, że ułożenie linii kablowej w kanalizacji kablowej nie jest procesem budowlanym, w związku z czym linie te nie stanowią budowli, ani części składowej całości techniczno-użytkowej budowli, jaką miałoby – zdaniem Kolegium – tworzyć z tą kanalizacją. Po drugie nie ma wątpliwości, że kanalizacja kablowa nie stanowi składnika sieci rozumianej jako całości techniczno-użytkowej, niezbędnej do zapewnienia łączności telefonicznej, gdyż w ogóle nie uczestniczy w przesyłaniu sygnału. Błędna jest zatem kwalifikacja spornych linii kablowych przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., zgodnie z którą linie kablowe tworzą całość techniczno-użytkową z kanalizacją kablową.

Dodatkowo pełnomocnik zauważył, że nie ma wątpliwości, że kanalizacja kablowa jest obiektem budowlanym w rozumieniu przepisów prawa budowlanego i jest budowlą, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości – niezależnie jednak od tego, czy faktycznie zostały w niej umieszczone linie kablowe. Wnioskowanie, zgodnie z którym obiekt budowlany jest częścią innego obiektu budowlanego byłoby zdaniem strony absurdalne. Linie kablowe położone w kanalizacji kablowej, będącej niewątpliwie obiektem budowlanym, nie są zatem obiektem budowlanym w rozumieniu przepisów prawa budowlanego (a tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości).

W końcowej części skargi pełnomocnik strony zwrócił uwagę na art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Z unormowania tego wysnuł wniosek, że podstawą opodatkowania w podatku od nieruchomości od budowli jest wartość stanowiąca podstawę obliczenia amortyzacji ustalona na 1 stycznia roku podatkowego. W niniejszej sprawie podstawę opodatkowania od budowli w podatku od nieruchomości należnym za 2008 r. stanowi wartość stanowiąca podstawę obliczenia amortyzacji ustalona na 1 stycznia 2008 r. Tymczasem organy podatkowe jako podstawę opodatkowania przyjęły wartość uznaną jako podstawa obliczenia amortyzacji ustaloną na 1 stycznia 2007 r. Wartość ta nie mogła być jednak podstawą opodatkowania w 2008 r.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. wniosło o jej oddalenie podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1296) sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły prawa, i to przynajmniej w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Skarga jest bezzasadna, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Na podstawie art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Jest to tzw. negatywna definicja budowli, funkcjonująca wcześniej w literaturze i orzecznictwie. Wynika z niej, że każdy obiekt budowlany (z wyjątkiem obiektów małej architektury) niebędący budynkiem, jest budowlą.

Przykłady budowli zawiera art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. Zgodnie z tym przepisem budowlą są takie obiekty jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, estakady, tunele, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacyjne), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki wolnostojące, instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Przytoczona definicja nie stanowi katalogu zamkniętego i jest jedynie przykładowym wyliczeniem obiektów budowlanych, które należy uznać za budowlę.

Na gruncie u.p.o.l. budowlą jest także "urządzenie budowlane związane z obiektem budowlanym", zdefiniowane w art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego. Zgodnie z tym przepisem są to urządzenia techniczne zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym oczyszczania lub gromadzenia ścieków, przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. Tego typu urządzenia są traktowane jako budowla i powinny podlegać opodatkowaniu albo samodzielnie (np. ogrodzenie posesji, na której prowadzona jest działalność gospodarcza) albo element składowy obiektu (np. instalacje i przyłącza rurociągu lub linii energetycznej). Budowlą jest nie tylko sama konstrukcja, ale również i ściśle z nią związane urządzenia w postaci instalacji i przyłączy, które są elementem składowym budowli i zwiększają jej wartość początkową będącą podstawą opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

Zgodnie z u.p.o.l. nie wszystkie budowle podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Sam fakt stwierdzenia, że dany obiekt budowlany jest budowlą, nie przesądza jeszcze o tym, że powinien być opodatkowany. Budowle podlegają opodatkowaniu tylko wówczas, gdy są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, co w niniejszej sprawie niewątpliwie występuje.

Obiekt budowlany podlegający opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości (budynek albo budowla) może być częścią składową nieruchomości gruntowej albo też rzeczą stanowiącą odrębny od gruntu przedmiot własności. Zgodnie z art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego za część składową rzeczy uważane jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Na podstawie art. 48 K.c. częścią składową gruntu są, z zastrzeżeniem pewnych wyjątków, w szczególności budynki i inne urządzenia z gruntem trwale związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Opodatkowaniu podlegają zarówno budynki lub budowle będące częścią składową gruntu, jak również nią niebędące. Zasadą jest, że podatek od obiektów stanowiących część składową gruntu płaci właściciel gruntu, na którym znajdują się te obiekty. Jeżeli nie stanowią one części składowej gruntu, podatnikiem jest ich właściciel.

Wyjątkiem od przedstawionego rozumienia części składowej gruntu są urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania wody, pary, gazu, prądu elektrycznego oraz inne podobne (art. 49 K.c.). Urządzenia te w świetle u.p.o.l. to budowle, określane mianem sieci technicznych. Nie należą one do części składowych gruntu lub budynku, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa lub zakładu. Podatek od nich będzie płacił ich właściciel lub posiadacz - jeżeli są to urządzenia stanowiące własność Skarbu Państwa lub samorządu terytorialnego.

Budowlami są niewątpliwie sieci techniczne, w tym również sieci telekomunikacyjne. Wynika to bezpośrednio z art. 3 Prawa budowlanego, gdzie sieci są wymienione jako przykład budowli.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., podstawę opodatkowania dla budowli lub ich części stanowi wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczenia amortyzacji w tym roku, niepomniejszana o odpisy amortyzacyjne. Ustalenia wartości sieci telekomunikacyjnej co do zasady należy więc dokonywać na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) regulujących amortyzację środków trwałych. Przepisy te to przede wszystkim art. 16a i następne powołanej ustawy oraz wykaz stawek amortyzacyjnych, stanowiący załącznik nr 1 do ustawy. W tym właśnie załączniku dokonany jest podział środków trwałych na podstawie symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych. Sieci telekomunikacyjne są w tym wykazie ukryte pod nazwą "obiekty inżynierii lądowej i wodnej" (grupa 2) i sklasyfikowane w podgrupie 21.

Organy słusznie przyjęły, że w przypadku sieci telekomunikacyjnej budowlą jest zbiór poszczególnych elementów konstrukcyjnych, urządzeń i instalacji, połączonych w celu realizacji określonego zadania. Linia kablowa stanowi taki właśnie element budowli, bez względu na sposób połączenia z siecią, czy innym jej elementem. W tym kontekście nie ma znaczenia również dokonywanie ustaleń które składniki sieci są jej niezbędne do prawidłowego funkcjonowania. Wbrew zarzutom skarżącej z decyzji obu instancji nie wynika, aby organy uznały linię kablowa za samodzielną budowlę, lecz jedynie z jej składnik.

Ponieważ opodatkowaniu podlega każdy z elementów budowli, oznacza to, że w niniejszej sprawie opodatkowaniu podlega również linia kablowa.

Nie doszło zatem do naruszenia wskazanych w skardze przepisów prawa materialnego, tj. art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.

Trafne jest także stanowisko organu odwoławczego, że rozporządzenie Ministra Infrastruktury, na które powołuje się skarżąca, nie może wpływać na treść ustawy i definiować pojęcia budowli dla celów podatkowych. Wskazane rozporządzenie może mieć co najwyżej charakter posiłkowy, zaś w niniejszej sprawie nie zaistniała potrzeba, aby odwoływać się do jego przepisów.

Organy przyjęły, że stan posiadania obiektów budowlanych Spółki nie uległ zmianie w 2008 r., czemu skarżąca nie zaprzeczyła w żadnym piśmie składanym w toku postępowania podatkowego. W tej sytuacji zasadnym było przyjęcie za prawdziwe danych wskazanych przez podatnika we wcześniejszych deklaracjach podatkowych. Można więc było stwierdzić, że postępowanie podatkowe nie wymagało przeprowadzenia postępowania w zakresie ustalenia stanu faktycznego, dokonywania oględzin przedmiotu opodatkowania przy udziale biegłego, czy wydania przez niego opinii. Wartość linii kablowej została bowiem ustalona na podstawie danych wskazanych przez samą skarżącą. Ze skargi wynika jednoznacznie, że podstawą kwestionowania przez Spółkę wartości przedmiotu opodatkowania nie jest jej przekonanie, że wartość linii kablowej jest odmienna niż zostało podane w decyzji organu I instancji, a wobec tego wymaga dodatkowych ustaleń w tym zakresie – zarzut skarżącej zmierza natomiast wyłącznie do uchylenia decyzji.

W ocenie Sądu Kolegium przeprowadziło dowód z ekspertyz złożonych w toku postępowania odwoławczego i oceniło je zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów (art. 191), zebrało materiał dowodowy (art. 187 § 1), a także w myśl art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej wyjaśniło stan faktyczny i podstawę prawną swojej decyzji. Nie doszło zatem do zarzucanego w skardze naruszenia przepisów postępowania.

Z powyższych względów na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), Sąd orzekł jak w sentencji.

pc

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...