• I SA/Go 306/13 - Wyrok Wo...
  29.03.2024

I SA/Go 306/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp.
2013-08-22

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Anna Juszczyk - Wiśniewska
Dariusz Skupień
Stefan Kowalczyk /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stefan Kowalczyk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Anna Juszczyk-Wiśniewska Sędzia WSA Dariusz Skupień Protokolant Sekretarz sądowy Anna Szymczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2013 r. sprawy ze skargi "B" Sp. z o.o. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

I SA/Go 306/13

U Z A S A D N I E N I E

Skarżąca, B spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wniosła skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...].03.2013r., [...], utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...].10.2012r, [...], w przedmiocie wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010r.

Z akt sprawy wynika że :

W dniu 15.03.2010 r. skarżąca złożyła deklarację podatkową co do podatku od nieruchomości za 2010 rok, w której wskazała, że jest właścicielem nieruchomości i obiektów budowlanych położonych w [...] podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości tj. gruntów o powierzchni 2.350m2, budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej o pow. 402m2 i budynków pozostałych o pow. 90,10m2.

W dniu 31.01.2011r. złożyła korektę deklaracji wskazując, że zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej na powyższych nieruchomościach ze względów technicznych.

Na podstawie deklaracji oraz operatu szacunkowego wskazała, że grunty o powierzchni 2.350m2 i budynki o pow. 456,2m2 powinny być opodatkowane według stawek dla gruntów i budynków pozostałych. W złożonej deklaracji oraz korekcie tej deklaracji skarżąca nie ujęła budowli należących o wartości 3.000,00 PLN.

W związku z powyższym Prezydent Miasta postanowieniem z dnia [...].04.2011 r., wszczął z urzędu postępowanie w celu określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r. w odniesieniu do nieruchomości położonych w [...]. Organ podatkowy wezwał również skarżącą do skorygowania złożonych deklaracji co do 2010 i 2011 roku i złożenia wyjaśnień dotyczących prawa własności nieruchomości.

Prezydent Miasta ustalił również na podstawie aktu notarialnego (nr rep. [...]) że skarżąca jest właścicielem nieruchomości.

Organ również na podstawie operatu szacunkowego oraz oględzin nieruchomości położonych w [...] dokonanych w dniu [...].10.2011 r. w obecności dzierżawcy nieruchomości, M.M. ustalił, że mniejszy z budynków oraz hala magazynowa jest w dobrym stanie technicznym. i jest zajęta w raz z mniejszym budynkiem na działalność gospodarczą.

Stwierdzono iż na gruncie na jego powierzchni znajduje się nawierzchnia betonowa oraz ogrodzenie z prętów stalowych wraz z bramą przesuwną.

W dniu [...].04.2012 r Prezydent Miasta wydał decyzję określającą wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2010 r. w kwocie 10.603,0 złote.

Decyzją z dnia [...].07.2012r Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło powyższą decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji. W wskazaniach, zaleciło przeprowadzenie postępowania dowodowego w zakresie ustalenia czy skarżąca faktycznie zawarła umowę dzierżawy z innym podmiotem i czy obejmowała ona cały sporny okres, a także w celu dokładnego ustalenia stanu technicznego nieruchomości.

W związku z powyższym organ przeprowadził postępowanie w tym zakresie, ustalając że w łatach 2010-2012 skarżąca wydzierżawiała neruchomości innemu podmiotowi w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto w równolegle toczących się postępowaniach dotyczących tego samego podmiotu i przedmiotu opodatkowania Prezydent Miasta postanowieniem z dnia [...].04.2012 r. zarządził ponowne oględziny przedmiotowej nieruchomości. W czasie oględzin w dniu [...].05.2012 r. sporządzono dokumentację fotograficzną. W toku oględzin stwierdzono, że budynki są w złym stanie technicznym możliwym do poprawy w wyniku nakładów inwestycyjnych.Skarżąca jednakże uznała, że komisja działała wybiórczo i odmówiła złożenia podpisu.

Decyzją z dnia [...].10.2012r. Prezydent Miasta określił skarżącej zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2010 rok w wysokości 10.603,00 zł. Jako podstawę opodatkowania za cały rok przyjął powierzchnię 2.350m2 gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, 456,20 m2 budynków o pow. łącznej użytkowej (za 11 miesięcy roku) i 492,30m2 (za styczeń 2010 r.) opodatkowując je stawkami dla gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Ponadto organ opodatkował budowle należące do skarżącej o wartości 3.000,0zł.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji przytoczył orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczące kwalifikacji nieruchomości znajdujących się w posiadaniu przedsiębiorcy, wskazując, że wystarczający jest sam fakt posiadania nieruchomości przez taki podmiot bez konieczności ich faktycznego wykorzystywania na działalność gospodarczą. Ponadto wskazał, że względy techniczne uniemożliwiające prowadzenie działalności na tych nieruchomościach muszą mieć charakter trwały, a nie przejściowy.

Zdaniem organu w sprawie względy techniczne mają charakter przejściowy, gdyż skarżąca może nieruchomości wyremontować. Taką kwalifikację potwierdza również fakt prowadzenia działalności gospodarczej w spornych nieruchomościach przez dzierżawcę.

W dniu 8 listopada 2012 roku, skarżąca złożyła odwołanie od powyższej decyzji wydanej przez Prezydenta Miasta z dnia [...].10.2012 r.

Skarżąca zakwestionowała stanowisko organu podatkowego podnosząc swoje wcześniej podniesione zarzuty, wskazując naruszenie przepisów o postępowaniu dowodowym w postępowaniu podatkowym, w szczególności niezastosowanie się do zaleceń Kolegium i nieprowadzenie działalności gospodarczej na części z nieruchomości. Zdaniem skarżącej podatek powinien być obliczony dla budowli i dla części wyremontowanych budynków zgodnie z decyzją organu podatkowego I instancji, natomiast dla niewyremontowanych budynków i dla gruntów według stawki dla budynków i gruntów pozostałych.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...].03.2013r utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu wskazało, że zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej są to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów administracyjnych w tym zakresie dla opodatkowania nieruchomości według stawek jak dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wystarczający jest fakt ich posiadania przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Wskazało również, że niemożność wykorzystania nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć charakter trwały, co oznacza, że dana nieruchomość nigdy nie mogła i nigdy nie będzie mogła być wykorzystana do prowadzenia działalności gospodarczej.

Skarżąca zdaniem organu mogłaby na spornych nieruchomościach prowadzić działalność gospodarczą, gdyby dokonała ich remontu.

Kwalifikacja gruntów i budynków jako nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej została przeprowadzona zgodnie z obowiązującymi przepisami, gdyż do uznania, że nieruchomości są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej wystarczy sam fakt ich posiadania przez przedsiębiorcę, a w sprawie stwierdzono, że na obiektach znajdujących się na nieruchomościach działalność taka była faktycznie prowadzona, bowiem działalność gospodarczą prowadzi tam podmiot trzeci.

Od powyższej decyzji skargę złożyła skarżąca wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania.

W skardze zarzuciła naruszenie:

1. art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (tj. Dz.U. Nr 95/2010 poz.613 z późn. zm.) poprzez jego błędną interpretację oraz niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że do opodatkowania nieruchomości według stawek jak dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wystarcza fakt ich posiadania przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą oraz trwały charakter niemożności wykorzystania nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej;

2. przepisów postępowania mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy poprzez oparcie sprawy na materiale niekompletnym, z pominięciem i nie ustosunkowaniem się do argumentacji skarżącej, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów i brak rozpatrzenia materiału dowodowego w sposób wnikliwy, prawidłowy i wyczerpujący;

3. przepisów postępowania administracyjnego poprzez naruszenie interesu społecznego i rażące naruszenie interesu skarżącej.

Wskazała, że organ w sposób wybiórczy potraktował przesłankę zawartą w treści art.1a ust.1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych i nie w pełni wyjaśnił kwestie związane z niemożnością techniczną prowadzenia działalności gospodarczej.

W swej decyzji organ podatkowy, w sposób jednostronny, oparł się wyłącznie na argumentacji i stanowisku Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, który podnosił jedynie argumenty dotyczące stanu technicznego budynków, całkowicie pomijając inne kwestie dotyczące niemożliwości prowadzenia działalności gospodarczej. Podkreślił, iż dotyczy to kwestii związanych z gospodarką wodną oraz zaniedbań infrastrukturalnych (brak kanalizacji, brak zasilania), które uniemożliwiały skarżącej prowadzenie działalności gospodarczej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, przy ocenie warunków technicznych, nie uwzględniło także faktu permanentnego zalewania nieruchomości oraz faktu, że budynki, w których miała być prowadzona działalność gospodarcza, nie nadają się kubaturowo do działalności prowadzonej przez skarżącą.

Bez uwzględnienia tych kwestii, jej zdaniem niemożliwa jest prawidłowa ocena technicznej przydatności przedmiotowych gruntów i budynków do prowadzenia działalności gospodarczej.

Nieuzasadnione jest również twierdzenie, że stanowisko organu znajduje uzasadnienie w orzecznictwie sądów administracyjnych, bowiem organ nie wskazał ani jednego przykładowego orzeczenia w tym zakresie.

Przytoczył w związku z tym orzeczenia przeczące stanowisku organu, m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 października 2004 roku (sygn. akt III SA 3589/2003),

Organ, rozstrzygając sprawę, naruszył również zasadę swobodnej oceny dowodów. Zgodnie bowiem z przepisami regulującymi postępowanie dowodowe, aby swobodna ocena dowodów nie przerodziła się w samowolę, musi być dokonana zgodnie z normami prawa procesowego oraz z zachowaniem reguł tej oceny. Winna się więc opierać na materiale dowodowym zebranym przez organ, który winien zostać poddanny wszechstronnej ocenie. Organ powinien dokonać oceny znaczenia i wartości dowodów dla toczącej się sprawy, a może odmówić wiary określonym dowodom, dopiero po wszechstronnym ich rozpatrzeniu, wyjaśniając przyczyny takiej oceny; zgodne z prawidłami logiki.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej.

Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd administracyjny nie rozstrzyga merytorycznie o zgłoszonych przez stronę żądaniach, a jedynie w przypadku stwierdzenia, że zaskarżony akt został wydany z naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 dalej jako P.p.s.a.) uchyla go lub stwierdza jego nieważność. Jednocześnie sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 P.p.s.a.), co daje mu podstawy do całościowej kontroli zaskarżonego aktu oraz postępowania administracyjnego poprzedzającego jego wydanie.

Skarga okazała się nie uzasadniona.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12.01.1991r o podatkach i opłatach lokalnych / zwanej dalej u.p.o.l./ opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają : grunty, budynki lub ich części, budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nie posiadające osobowości prawnej, będące: właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3, posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych, użytkownikami wieczystymi gruntów;

Art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. stanowi, że grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Tak więc fakt posiadania, a nie wykorzystania przez skarżącą gruntów, budowli czy budynków jest warunkiem wystarczającym, że budynek, budowla, grunt są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Tym samym niewykorzystywane na cele działalności gospodarczej, a będące w posiadaniu podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą grunty, budynki i budowle, należy uznać za związane z działalnością gospodarczą /wyrok z dnia 6 czerwca 2006 r., I SA/Gd 481/05, LEX nr 512163, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 4 marca 2006 r., I SA/Gd 49/04, niepubl /.

Nie ulega wątpliwości, co nie było sporne w postępowaniu podatkowym, w związku z tym, iż skarżąca jest właścicielem, a zarazem posiadaczem nieruchomości podlegających opodatkowaniu.

Podkreślić należy również, że pojęcie posiadania użyte w art. art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. dotyczy zarówno podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą będącego właścicielem danej nieruchomości, jak też posiadającego ją na podstawie zawartej umowy dzierżawy, czy też korzystającego z niej samowolnie, bez zgody właściciela.

Fakt wykorzystywania nieruchomości przez podmiot trzeci prowadzący działalność gospodarczą jest również przesłanką do uznania budynku budowli czy gruntu za związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej / Komentarz do art. 1a u.p.o.l. L. Etel – Lex 2012 /.

Jednakże podmiot ten nie staje się automatycznie podatnikiem, bowiem podatnikami są jedynie podmioty określone w art. 3 ust. 1 u..p.o.l. Tym samym dzierżawca nieruchomości prowadzący w budynkach oraz na gruncie działalność gospodarczą nie jest płatnikiem podatku od nieruchomości, a jest nim właściciel czy posiadacz samoistny nieruchomości zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.o.l.

W niniejszej sprawie jak wynika z dowodów zgromadzonych w sprawie, skarżąca zawarła w dniu [...].01.2010r na okres do [...].12.2011r umowę dzierżawy części nieruchomości z firmą P.H. F. Umowa ta dotyczyła pomieszczenia biurowego o powierzchni 53,23m2, jednakże jak wynika z protokołu oględzin przeprowadzonych w 2011r, na działalność gospodarczą zajęty był budynek hali magazynowej oraz budynek mniejszy.

Podkreślić należy, że w czasie oględzin nieruchomości był obecny M.M. dzierżawca nieruchomości, jak również inspektor nadzoru budowlanego, którzy podpisali protokół z oględzin bez zastrzeżeń.

Tak więc nie ulega wątpliwości, budynki znajdujące się na nieruchomości, jak również co jest nieodzowne, teren gruntu był wykorzystywany przez dzierżawcę na prowadzenie działalności gospodarczej.

Należy podkreślić, iż grunt, budynek i budowle są związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. art. art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. z wyjątkiem sytuacji gdy nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych.

Wyłączenie przedmiotów opodatkowania w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt. 3 u.p.o.l. z opodatkowania następuje wówczas gdy przedmiot ten nie nadaje się do prowadzenia działalności gospodarczej przez konkretnego przedsiębiorcę i nie mógłby być wykorzystywany przez inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą o innym charakterze.

Podkreślić należy, iż dany przedmiot pod względem technicznym nie nadaje się do użytku gdy nie spełnia określonych wymogów technicznych niezbędnych do jego wykorzystania w celach gospodarczych. Względy techniczne, o których mowa w/w przepisie, odnoszą się do złego, nie odpowiadającego prowadzonej działalności gospodarczej stanu technicznego danego przedmiotu opodatkowania.

Decydujące znaczenie przy definiowaniu terminu "względy techniczne" ma użyte w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. sformułowanie "nie jest i nie może być" wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Zwrot ten bowiem oznacza, iż powyższa przesłanka musi posiadać cechę trwałości. Odnosi się ona bowiem do czasu teraźniejszego jak również do przyszłości.

Okoliczność, czy w sprawie zachodzą względy techniczne, może być dowodzona wszelkimi środkami dowodowymi zgodnie art. 180 ordynacji podatkowej, w myśl której jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem / wyrok NSA z dnia 7 stycznia 2010 r., II FSK 1228/08, LEX nr 554082 /.

Zarzut skarżącej koncentrował się na przesłance nie możności wykorzystania do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych.

Zarzuciła, iż organy podatkowe pominęły fakt zalewania nieruchomości skarżącego, brak kanalizacji, zasilania, które uniemożliwiały prowadzenie przez skarżącą działalności, jak również to, że budynki kubaturowo nie nadawały się do działalności prowadzonej przez skarżącą.

Należy więc podkreślić, iż grunty których właścicielem jest skarżąca, oraz budynki znajdujące się na nieruchomości były przedmiotem oględzin, w obecności inspektora nadzoru budowlanego.

Skarżąca podkreślała, iż stan techniczny budynków jest zły bowiem dach jest nieszczelny, gniją podwieszane sufity które winny być zdemontowane i naprawione, zdewastowane jest złącze wodne.

Należy w związku z tym podkreślić iż pojęcie "nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych" użyte w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych należy rozumieć w ten sposób, że istniejąca zabudowa jest w takim stanie technicznym, że nie może być wykorzystywana (nie nadaje się) do prowadzenia działalności gospodarczej, nawet po realizacji prac remontowych oraz adaptacyjnych, których efektem nie jest powstanie nowego budynku" / wyrok WSA w Gliwicach z dnia 5 lipca 2010 r., I SA/Gl 1078/09, niepubl./

Jak wynika już z samych twierdzeń skarżącej prezentowanych w toku postępowania podatkowego, budynki te nie nadają się do prowadzenia działalności bowiem wymagają remontu. Tym samym uznać należy że wady budynków są wadami możliwymi do naprawienia.

Podkreślić należy jednocześnie, iż w toku oględzin inspektor nadzoru budowlanego stwierdził dobry stan zarówno hali magazynowej, jak i mniejszego budynku, a późniejsze oględziny wykonane w toku postępowań prowadzonych co do tego samego przedmiotu i podmiotu potwierdziły fakt, iż nadają się one do remontu, co jednak nie czyni niemożliwym ich wykorzystanie do działalności gospodarczej.

Nie bez znaczenia jest również ustalenie, iż obiekty te były wykorzystywane w 2010 r do działalności gospodarczej prowadzonej przez dzierżawcę.

Również, zarzuty odnoszące się nieprzydatność budynków i gruntów do działalności gospodarczej ze względów kubaturowych, tj. braku kanalizacji, złącza gazu złącza Internetu i energii elektrycznej, czy też drogi dojazdowej dotyczy materii, która nie ma znaczenia w postępowaniu dotyczącym wymiaru podatku od nieruchomości. Ustawa odróżnia bowiem stan techniczny obiektu budowlanego (konstrukcji budynku lub budowli), czy gruntu od stanu instalacji, urządzeń (wyposażenia) tego obiektu, które nie mają wpływu na zakwalifikowanie obiektu do kategorii przedmiotów opodatkowania związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej / wyrok WSA w Poznaniu z dnia 9 czerwca 2005 r., I SA/Po 2213/03, LEX nr 518310, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 17 czerwca 2005 r., I SA/Gl 760/04, LEX nr 367925 wyrok NSA z dnia 17 listopada 2005 r., FSK 2319/04, M. Pod. 2006, nr 1, s. 2./.

Niezasadny okazał się również zarzut dotyczący zalewania gruntu wielokrotnie w ciągu roku.

Brak jest przesłanek aby uznać zarzut skarżącej za zasadny. Skarżący w tym względzie nie przedstawił żadnych wiarygodnych dowodów. Jak wynika natomiast z oględzin nieruchomości, przedstawionej umowy dzierżawy, budynki na nieruchomości jak również tym samym grunt jest zajęty przez dzierżawcę na prowadzenie działalności gospodarczej. W sytuacji przedstawianej przez skarżącą wykorzystanie tej nieruchomości na działalność gospodarczą przez inny podmiot nie byłoby możliwe. Podkreślić należy natomiast że działalność ta przez dzierżawcę jest wykonywana na tej nieruchomości nie okresowo, bowiem umowa dzierżawy została zawarta na okres dwóch lat. Przeczy to twierdzeniom skarżącej, bowiem wówczas wykonywanie działalności nie byłoby możliwe

Ponadto jak wynika z wypisu z rejestru gruntów, grunt ten jest oznaczony symbolem Bi, co oznacza inne tereny zabudowane. W przypadku terenu zalewowego skarżąca bądź jej poprzednik prawny nie uzyskałby prawa zabudowy tego gruntu.

Zdaniem Sądu twierdzenie skarżącej, iż jest to teren zalewowy nie może decydować o stawce podatkowej bowiem skarżąca nie może skutecznie powoływać się na tą okoliczność bez zmiany wpisu w rejestrze gruntów na np. N – nieużytki / patrz podobnie wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 sierpnia 2006 r., I SA/Gd 234/05, LEX nr 518770 /

Tym samy brak jest podstaw do uznania iż naruszony został art. 1a ust. 1 pkt. 3 u.p.o.l.

Zdaniem Sądu organy nie naruszyły również zasady swobodnej oceny dowodów. Organ ocenę w tej mierze oparł na przekonywających podstawach i dał temu wyraz w uzasadnieniu. Ocena ta została dokonana zgodnie z normami prawa procesowego oraz zachowaniem określonych reguł tej oceny. Rozstrzygnięcie organów podatkowych zostało wydane na podstawie właściwie zebranego materiału dowodowego dostępnego dla organu i zaoferowanego przez skarżącą bez naruszenia art. 187 § 1 i art. 191 ordynacji podatkowej.

Dodać należy, iż skarżąca w piśmie z dnia [...].08.2013r podniosła zarzut, iż nie była ona właścicielem nieruchomości, bowiem właścicielem jest J.W. co wynika z wpisu do księgi wieczystej. Zarzut ten został podniesiony dopiero na etapie postępowania sądowoadministracyjnego. Jednakże odnosząc się do tego zarzutu podkreślić należy, że jak wynika z umowy spółki z ograniczona odpowiedzialnością zawartej w dniu [...].03.2001r, J.W. objął udziały w spółce pokrywając je wkładem niepieniężnym w postaci tej nieruchomości.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 151 prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę oddalił.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...