VI SAB/Wa 27/13

Uzasadnienie

P. S.A. z siedzibą w W. (skarżąca w niniejszej sprawie) wniosła za pośrednictwem Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (dalej też jako Przewodniczący KRRiT) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność ww. organu polegającą na braku doręczenia skarżącej decyzji wydanej z wniosku o wznowienie postępowania administracyjnego.

W skardze skarżąca wniosła o:

1) zobowiązanie organu do doręczenia decyzji, w której Prezes KRRiT

- wznowił postępowanie w sprawie zmiany koncesji z dnia [...] stycznia 2005 r. nr [...] na rozpowszechnianie programu telewizyjnego (dalej też jako koncesja, decyzja) w zakresie dotyczącym ustalenia wysokości opłaty za dokonanie zmiany tej koncesji;

- stwierdził, że zaskarżona część decyzji została wydana z naruszeniem prawa oraz wskazał okoliczności, że z powodu upływu 5 letniego okresu od dnia doręczenia koncesji nie ma możliwości uchylenia zaskarżonej części koncesji i wydania w tym zakresie nowej decyzji określającej opłatę za udzielenie koncesji na kwotę 82 zł ;

- wstrzymał wykonanie decyzji w zaskarżonej części;

2) stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.;

3) zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi strona podała, że organ w koncesji ustalił wysokość opłaty za jej zmianę na kwotę 36960 złotych, a wysokość opłaty została obliczona w oparciu o niekonstytucyjne przepisy. Skarżąca wyjaśniła, że 19 lipca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny RP (dalej Trybunał) wydał bowiem wyrok w sprawie P 9/09, w którym stwierdził, niekonstytucyjność art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2011 r., nr 43, poz. 226 j.t.) oraz niekonstytucyjność rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 4 lutego 2000 r. w sprawie opłat za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych (Dz. U. z 2000 r. nr 12, poz. 153 ze zm.) Wyrok TK został opublikowany 3 sierpnia 2011 r. w Dz. U. z 2011 r. nr 160, poz. 963, zatem niekonstytucyjne przepisy utraciły moc z dniem 3 sierpnia 2012 r.

Skarżąca podała, że dnia 3 września 2012 r. tj. z zachowaniem terminu określonego w art. 145a § 2 k.p.a., złożyła do Przewodniczącego KRRiT skargę o wznowienie postępowania zakończonego wydaniem koncesji, w części ustalającej wysokość opłaty za tą koncesję.

Wskazała również, że 19 listopada 2012 r. złożyła do organu wniosek o doręczenie jej decyzji wydanej na skutek skargi o wznowienie postępowania, a następnie wobec braku reakcji organu, dnia 21 grudnia 2012 r. wezwała go do usunięcia naruszenia prawa poprzez doręczenie decyzji. Dodatkowo wskazała, że [...] listopada 2012 r. organ wydał postanowienie, którym wznowił postępowanie w sprawie udzielenia koncesji w części dotyczącej ustalenia wysokości opłaty za udzielenie koncesji, ale owo postępowanie jest bezprzedmiotowe z uwagi na fakt, że skarga o wznowienie postępowania została merytorycznie rozpoznana jeszcze przed wydaniem tego postanowienia.

W myśl art. 35 k.p.a. organ rozpoznaje sprawę bez zbędnej zwłoki, a w żadnym przypadku Kodeks postępowania administracyjnego nie przewiduje terminu dłuższego niż dwa miesiące od dnia wszczęcia postępowania. Wobec tego skoro skargę o wznowienie złożyła 3 września 2012 r. to dwumiesięczny – najdłuższy, termin na jej rozpoznanie minął 3 listopada 2012 r. Mając to na względzie skarżąca stwierdziła, że z całą pewnością Przewodniczący KRRiT po upływie ww. dwóch miesięcy wydał decyzję, czyniąc to w oparciu o art. 11 ust. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (dalej u.d.g.), co w konsekwencji oznacza, że decyzja ta jest zgodna z jej wnioskiem zawartym w skardze o wznowienie postępowania.

W odpowiedzi na skargę Przewodniczący KRRiT wniósł o odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, bądź ostrożności procesowej o jej oddalenie. Wskazał, że postanowieniem z [...] listopada 2012 r. wszczął postępowanie, które do chwili sporządzania owej odpowiedzi jeszcze się nie zakończyło i żadna decyzja nie została wydana. Wyjaśnił, że pismo skarżącej z 19 listopada 2012 r. o doręczenie decyzji należy potraktować jako wszczynające postępowanie incydentalne w przedmiocie udostępnienia akt (decyzji) i z uwagi na brak takiej decyzji umorzyć je jako bezprzedmiotowe. W kwestii niedopuszczalności skargi na bezczynność organu - odwołując się do orzecznictwa sądów administracyjnych, stwierdził, że nie ma mowy o bezczynności w doręczeniu nieistniejącej decyzji, a doręczenie decyzji jest czynnością techniczną, która to czynność lub jej niewykonanie nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego.

Przy piśmie z [...] maja 2013 r. organ przesłał decyzję z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] umarzającą postępowanie prowadzone na podstawie wniosku strony złożonego w dniu 3 września 2012 r. Organ wniósł, o umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a.

Pismem z dnia 11 czerwca 2013 r. skarżąca cofnęła skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej: "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne, zgodnie z art. 3 § 2 p.p.s.a. obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne (pkt 1), postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty (pkt 2), postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie (pkt 3), inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (pkt 4), pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach (pkt 4a), akty organów jednostek samorządu terytorialnego i akty nadzoru nad działalnością organów tych jednostek (pkt 6, 7) oraz bezczynność organów lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a (pkt 8).

Przedmiotem skargi jest bezczynność organu polegająca na braku doręczenia decyzji, która ze względu na art. 11 pkt 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej miała być, jak twierdzi strona, wydana po upływie dwóch miesięcy od złożenia skargi o wznowienie postępowania.

Rozważenia wymaga zatem kwestia dopuszczalności przedmiotowej skargi w świetle art. 3 § 2 pkt 4 i 8 p.p.s.a. Domniemanie strony, iż do wydania decyzji uwzględniającej ządanie doszło po upływie dwumiesięcznego terminu biegnącego od daty złożenia skargi o wznowienie postępowania, nie ma z punktu widzenia powołanych przepisów znaczenia prawnego i pozostaje poza oceną Sądu w powyższym zakresie. Dla tej oceny istotnym jest natomiast, iż doręczenie decyzji jest czynnością procesową, materialno – techniczną wywołującą skutek w postaci rozpoczęcia biegu terminu zaskarżenia danego aktu. Doręczenie nie przyznaje, stwierdza lub uznaje uprawnień lub obowiązków, nie mieści się zatem w katalogu czynności wymienionych w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Stosownie więc do art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. nie podlega kontroli również zaniechanie doręczenia decyzji. Zgodnie bowiem z tym przepisem kontroli sądu administracyjnego podlegają sprawy ze skarg na bezczynność organów tylko w przypadkach określonych w pkt 1 - 4a.

W związku z tym, że skarga dotyczy bezczynności polegającej na niedoręczeniu decyzji o wznowieniu postępowania w sprawie zmiany koncesji, należy również mieć na uwadze pominiętą przez skarżącą okoliczność, iż instytucja wznowienia postępowania należy do tzw. nadzwyczajnych trybów postępowania i podlega regulacji zawartej w art. 145-153 k.p.a.

Natomiast z art. 149 § 1 k.p.a. wynika, że wznowienie postępowania następuje w drodze postanowienia, co oznacza, że dopóki nie zostało takie postanowienie wydane to postępowanie w sprawie ze skargi na wznowienie nie zostało wszczęte. Odmowa wznowienia także następuje w drodze postanowienia (art. 149 § 3 k.p.a.). Postanowienie o wznowieniu postępowania stanowi dopiero podstawę do przeprowadzenia postępowania, co do przyczyn wznowienia oraz rozstrzygnięcia sprawy i w konsekwencji wydania decyzji, o której mowa w art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. bądź decyzji z § 1 pkt 2 powołanego artykułu lub zastosowania procedury z art. 151 § 2 k.p.a.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, iż skarga jest niedopuszczalna w rozumieniu art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. i jako taka podlega odrzuceniu.

Skoro zatem skarga podlegała odrzuceniu, to w związku ze złożonym przez skarżącą oświadczeniem o cofnięciu skargi należy podnieść, iż badanie jego dopuszczalności (art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a.) może mieć miejsce tylko wówczas, gdy skarga została wniesiona skuteczne tj. gdy wszczęła postępowanie sądowoadministracyjne, a zatem w przypadku gdy skarga jest dopuszczalna i nie zawiera braków uniemożliwiających nadanie jej dalszego biegu.

Przedmiotowa skarga z powyższych względów jest jednak niedopuszczalna i jako taka podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.

W tym stanie rzeczy Sąd stosownie do powołanego przepisu, orzekł jak w pkt 1 postanowienia zaś w pkt 2 uwzględniając art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a.