I SA/Kr 1270/13
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
2013-09-17Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Monika Rudzka /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie – Monika Rudzka po rozpoznaniu w dniu 17 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku G. Sp. z o.o. w B. o częściowe zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi G. Sp. z o.o. w B. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 31 maja 2013 r. Nr: [...] w przedmiocie podatku od gier za marzec 2010 r. p o s t a n a w i a oddalić wniosek o częściowe zwolnienie od kosztów sądowych
Uzasadnienie
Wraz ze skargą na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 31 maja 2013 r. w przedmiocie podatku od gier strona skarżąca - G. Sp. z o.o. w B. złożyła wniosek o przyznanie prawa pomocy poprzez częściowe zwolnienie od kosztów sądowych.
Z danych zawartych w formularzu wniosku "PPPr" wynika, iż wnioskodawca prowadzi działalność związaną z grami losowymi i zakładami wzajemnymi. W oświadczeniu o majątku i dochodach podano, że kapitał zakładowy Spółki wynosi 1.000.000,00 zł. Wartość środków trwałych wnioskodawcy według bilansu za ostatni rok wyniosła 1.837.062,10 zł. Ostatni rok obrotowy został zamknięty stratą w wysokości 300.486,38 zł. Wskazano ponadto, iż Spółka dysponuje rachunkiem bankowym w ING Banku Śląskim, którego stan środków na koniec miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku o przyznanie prawa pomocy wyniósł 38.819,58 zł.
Uzasadniając wniosek o przyznanie prawa pomocy podniesiono, iż Spółka nie posiada środków na opłacenie tzw. wpisowego, gdyż jej przychody w 2011 i 2012 roku, w związku z wprowadzeniem przepisów ustawy o grach hazardowych, zmalały drastycznie w stosunku do roku 2009 i 2010. Podano, iż drastyczna podwyżka podatku od gier z 180 euro na 2.000 zł od każdego automatu eksploatowanego przez Spółkę spowodowała, że wpływające środki przeznaczone są na regulowanie danin publicznoprawnych. Spółka eksploatuje obecnie 75% mniej automatów niż pod koniec 2009 roku, czego konsekwencją jest brak środków na bieżącą działalność. W dacie sporządzenia wniosku o przyznanie prawa pomocy strona skarżąca posiadała na koncie środki "wyjęte" z automatów do gier o niskich wygranych i przygotowuje się do uiszczenia należności publicznoprawnych za miesiąc czerwiec 2013 roku oraz pozostałych należności, na które składa się: 62.000 zł tytułem podatku od gier, około 45.000 zł tytułem czynszu najmu za lokale i około 60.000 zł tytułem pozostałych wydatków (pozostałe daniny publicznoprawne, wynagrodzenia, pozostałe koszty bieżącej działalności). Łączna wysokość wydatków, do poniesienia których zobowiązana jest strona skarżąca w najbliższym czasie wynosi około 170.000 zł miesięcznie i znacząco przekracza ilość środków zgromadzonych na rachunku bankowym. Środki trwałe to w większości automaty do gier o niskich wygranych, których w obecnych warunkach nie da się zbyć ani w Polsce (brak zapotrzebowania na automaty), ani za granicą (przystosowanie automatów do specyficznych polskich warunków).
Mając na uwadze powyższe zważono, co następuje:
Zgodnie z art. 246 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz 270, dalej: p.p.s.a.) osobie prawnej, a także innej jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, prawo pomocy może być przyznane w określonych przypadkach. W zakresie całkowitym, gdy podmiot ten wykaże, że nie ma żadnych środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania. W zakresie częściowym natomiast, gdy wykaże, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania. W niniejszej sprawie strona skarżąca domaga się przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym częściowe zwolnienie od kosztów sądowych.
Użyty w powołanym przepisie zwrot "może być przyznane" wskazuje na fakultatywny charakter orzeczenia Sądu o przyznaniu prawa pomocy osobom prawnym. Przy spełnieniu przesłanek przewidzianych w wymienionym przepisie Sąd bowiem może, a nie musi, przyznać taką pomoc, gdy w oparciu o powyższy przepis uzna, że zachodzi taka potrzeba w świetle zapewnienia stronie realizacji zasady prawa do sądu (vide: postanowienie NSA z dnia 13 lipca 2010 r. sygn. akt I FZ 195/10). Jeżeli strona skarżąca jest podmiotem gospodarczym, to powinno się unikać przerzucania ryzyka prowadzenia działalności na innych obywateli. To bowiem z ich środków pochodzą dochody budżetu Państwa, z których pokrywa się koszty prowadzenia postępowania sądowego w razie zwolnienia strony skarżącej z obowiązku ich ponoszenia (por. postanowienia NSA z dnia 9 marca 2011 r., sygn. akt II FZ 91/2011 i z dnia 10 stycznia 2005 r., sygn. akt FZ 478/04).
Brzmienie powołanego przepisu art. 246 § 2 p.p.s.a. nie pozostawia wątpliwości co do tego, że to na ubiegającym się o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar dowodu, iż znajduje się w sytuacji uprawniającej go do przyznania mu prawa pomocy (vide: postanowienia NSA z dnia 25 kwietnia 2008 r. sygn. akt II OZ 322/08 oraz z dnia 28 grudnia 2012 r. sygn. akt II FZ 1020/12). To sprawą zainteresowanego jest przecież wykazanie zasadności złożonego wniosku w świetle ustawowych przesłanek przyznania prawa pomocy, jako że użycie w art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. określenia "gdy wykaże" wskazuje wyraźnie, iż to wnioskodawca ma przekonać rozpoznającego wniosek, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z przewidzianego w tym przepisie dobrodziejstwa procesowego jakim jest instytucja prawa pomocy.
Opierając się na informacjach zawartych we wniosku o przyznanie prawa pomocy uznać należy, iż strona skarżąca nie wykazała w sposób nie budzący wątpliwości, że spełnia przesłanki uzasadniające przyznanie prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Zasadność wniosku rozpatrywana była w dwóch aspektach, mianowicie z uwzględnieniem z jednej strony wysokości obciążeń finansowych, jakie strona musi ponieść w niniejszym postępowaniu, a z drugiej strony biorąc pod uwagę możliwości finansowe wnioskodawcy.
Jak wynika z akt sprawy skarżąca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, a zainicjowane przez nią postępowanie sądowe dotyczy prowadzonej działalności gospodarczej. Zauważyć należy, że spółka nadal funkcjonuje w obrocie, nie toczy się wobec niej postępowanie egzekucyjne i brak jest informacji, aby utraciła ona płynność finansową. Z zalegającego w aktach sprawy Krajowego Rejestru Sądowego (stan na dzień 4 września 2013 r.) nie wynika, aby spółka zainicjowała postępowanie upadłościowe, czy naprawcze. Nie wykazano poza tym, aby strona miała jakiekolwiek zaległości. Wręcz przeciwnie z uzasadnienia wniosku o przyznanie prawa pomocy wynika, że strona przygotowuje się do uiszczenia należności publicznoprawnych za miesiąc czerwiec 2013 roku. W takiej sytuacji nie ma podstaw do traktowania skarżącej spółki w szczególny sposób w stosunku do innych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.
Prowadząc działalność gospodarczą znacznych rozmiarów strona skarżąca na bieżąco obraca środkami wielokrotnie przekraczającymi wysokość kosztów zainicjowanego postępowania sądowego. Posiada zatem możliwości zgromadzenia środków na pokrycie kosztów sądowych w niniejszej sprawie, tym bardziej, że wysokość tych kosztów na obecnym etapie postępowania sprowadza się do wpisu od złożonej skargi w wysokości 160 zł stosownie do § 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193).
Należy w tym miejscu zaakcentować, iż strona skarżąca posiada środki na rachunku bankowym w wysokości 38.819,58 zł, którymi może swobodnie dysponować. Nie może zatem uchylić się od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, powołując się w szczególności na istnienie innych zobowiązań publicznoprawnych, czy też wydatków związanych z bieżącą działalnością. Zarówno bowiem podatki, jak i koszty sądowe stanowią rodzaj daniny publicznej, prawo zaś nie przewiduje zróżnicowania obowiązku uiszczania należności na rzecz budżetu państwa w zależności od źródła tego obowiązku (por. postanowienie NSA z dnia 10 stycznia 2008 r., sygn. akt II GZ 213/07). Natomiast koszty bieżącej działalności Spółki, nie mogą mieć pierwszeństwa przed kosztami należnymi Skarbowi Państwa. Nie ma zatem przeszkód, aby z pozostających do dyspozycji strony środków sfinansować koszty sądowe, które w stosunku do ponoszonych wydatków można określić jako symboliczne.
Zauważyć także należy, iż kapitał zakładowy spółki G. Sp. z o.o. w B. wynosi 1.000.000 zł, zaś wartość jej aktywów trwałych według bilansu za ostatni rok wyniosła 1.837.062,10 zł. Tymczasem w orzecznictwie sądowym utrwalone jest stanowisko, iż posiadanie przez wnioskodawcę majątku trwałego o znacznej wartości w zasadzie wyłącza możliwość uzyskania zwolnienia od kosztów sądowych (m. in. postanowienia NSA: z dnia 12 stycznia 2005 r. sygn. akt FZ 415/04, z dnia 8 listopada 2004 r. sygn. akt FZ 465/04, z dnia 15 kwietnia 2004 r. sygn. akt FZ 9/04). Zgodnie z poglądem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w uzasadnieniu postanowienia z dnia 19 listopada 2004 r. sygn. akt FZ 463/04 (niepubl.) podmiot dysponujący wciąż majątkiem, którego wartość wielokrotnie przewyższa wysokość wpisu, nie spełnia przesłanek udzielenia mu prawa pomocy zawartych w art. 246 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Pogląd ten podziela także orzekający w niniejszej sprawie.
Wykazana przez wnioskodawcę strata za ostatni rok obrotowy w wysokości 300.486,38 zł nie oznacza, iż nastąpił trwały brak środków finansowych uniemożliwiający poniesienie kosztów sądowych w niniejszej sprawie. Strata jest bowiem wynikiem bilansowym nadwyżki kosztów nad przychodami, spowodowanym np. nakładami inwestycyjnymi, czy odpisami amortyzacyjnymi i nie jest równoznaczna z fiaskiem prowadzonej działalności gospodarczej.
Podsumowując należy stwierdzić, że dokonana analiza sytuacji materialno - finansowej spółki G. Sp. z o.o. w B. nie pozwala na stwierdzenie, że strona nie jest w stanie ponieść kosztów związanych z jej uczestnictwem w procesie. Strona posiada bowiem środki finansowe zgromadzone na rachunku bankowym, a dodatkowo dysponuje znacznej wartości majątkiem trwałym. Z tych względów orzeczono jak w sentencji postanowienia na podstawie art. 245 § 3, art. 246 § 2 pkt 2 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Monika Rudzka /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie – Monika Rudzka po rozpoznaniu w dniu 17 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku G. Sp. z o.o. w B. o częściowe zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi G. Sp. z o.o. w B. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 31 maja 2013 r. Nr: [...] w przedmiocie podatku od gier za marzec 2010 r. p o s t a n a w i a oddalić wniosek o częściowe zwolnienie od kosztów sądowych
Uzasadnienie
Wraz ze skargą na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 31 maja 2013 r. w przedmiocie podatku od gier strona skarżąca - G. Sp. z o.o. w B. złożyła wniosek o przyznanie prawa pomocy poprzez częściowe zwolnienie od kosztów sądowych.
Z danych zawartych w formularzu wniosku "PPPr" wynika, iż wnioskodawca prowadzi działalność związaną z grami losowymi i zakładami wzajemnymi. W oświadczeniu o majątku i dochodach podano, że kapitał zakładowy Spółki wynosi 1.000.000,00 zł. Wartość środków trwałych wnioskodawcy według bilansu za ostatni rok wyniosła 1.837.062,10 zł. Ostatni rok obrotowy został zamknięty stratą w wysokości 300.486,38 zł. Wskazano ponadto, iż Spółka dysponuje rachunkiem bankowym w ING Banku Śląskim, którego stan środków na koniec miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku o przyznanie prawa pomocy wyniósł 38.819,58 zł.
Uzasadniając wniosek o przyznanie prawa pomocy podniesiono, iż Spółka nie posiada środków na opłacenie tzw. wpisowego, gdyż jej przychody w 2011 i 2012 roku, w związku z wprowadzeniem przepisów ustawy o grach hazardowych, zmalały drastycznie w stosunku do roku 2009 i 2010. Podano, iż drastyczna podwyżka podatku od gier z 180 euro na 2.000 zł od każdego automatu eksploatowanego przez Spółkę spowodowała, że wpływające środki przeznaczone są na regulowanie danin publicznoprawnych. Spółka eksploatuje obecnie 75% mniej automatów niż pod koniec 2009 roku, czego konsekwencją jest brak środków na bieżącą działalność. W dacie sporządzenia wniosku o przyznanie prawa pomocy strona skarżąca posiadała na koncie środki "wyjęte" z automatów do gier o niskich wygranych i przygotowuje się do uiszczenia należności publicznoprawnych za miesiąc czerwiec 2013 roku oraz pozostałych należności, na które składa się: 62.000 zł tytułem podatku od gier, około 45.000 zł tytułem czynszu najmu za lokale i około 60.000 zł tytułem pozostałych wydatków (pozostałe daniny publicznoprawne, wynagrodzenia, pozostałe koszty bieżącej działalności). Łączna wysokość wydatków, do poniesienia których zobowiązana jest strona skarżąca w najbliższym czasie wynosi około 170.000 zł miesięcznie i znacząco przekracza ilość środków zgromadzonych na rachunku bankowym. Środki trwałe to w większości automaty do gier o niskich wygranych, których w obecnych warunkach nie da się zbyć ani w Polsce (brak zapotrzebowania na automaty), ani za granicą (przystosowanie automatów do specyficznych polskich warunków).
Mając na uwadze powyższe zważono, co następuje:
Zgodnie z art. 246 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz 270, dalej: p.p.s.a.) osobie prawnej, a także innej jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, prawo pomocy może być przyznane w określonych przypadkach. W zakresie całkowitym, gdy podmiot ten wykaże, że nie ma żadnych środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania. W zakresie częściowym natomiast, gdy wykaże, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania. W niniejszej sprawie strona skarżąca domaga się przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym częściowe zwolnienie od kosztów sądowych.
Użyty w powołanym przepisie zwrot "może być przyznane" wskazuje na fakultatywny charakter orzeczenia Sądu o przyznaniu prawa pomocy osobom prawnym. Przy spełnieniu przesłanek przewidzianych w wymienionym przepisie Sąd bowiem może, a nie musi, przyznać taką pomoc, gdy w oparciu o powyższy przepis uzna, że zachodzi taka potrzeba w świetle zapewnienia stronie realizacji zasady prawa do sądu (vide: postanowienie NSA z dnia 13 lipca 2010 r. sygn. akt I FZ 195/10). Jeżeli strona skarżąca jest podmiotem gospodarczym, to powinno się unikać przerzucania ryzyka prowadzenia działalności na innych obywateli. To bowiem z ich środków pochodzą dochody budżetu Państwa, z których pokrywa się koszty prowadzenia postępowania sądowego w razie zwolnienia strony skarżącej z obowiązku ich ponoszenia (por. postanowienia NSA z dnia 9 marca 2011 r., sygn. akt II FZ 91/2011 i z dnia 10 stycznia 2005 r., sygn. akt FZ 478/04).
Brzmienie powołanego przepisu art. 246 § 2 p.p.s.a. nie pozostawia wątpliwości co do tego, że to na ubiegającym się o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar dowodu, iż znajduje się w sytuacji uprawniającej go do przyznania mu prawa pomocy (vide: postanowienia NSA z dnia 25 kwietnia 2008 r. sygn. akt II OZ 322/08 oraz z dnia 28 grudnia 2012 r. sygn. akt II FZ 1020/12). To sprawą zainteresowanego jest przecież wykazanie zasadności złożonego wniosku w świetle ustawowych przesłanek przyznania prawa pomocy, jako że użycie w art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. określenia "gdy wykaże" wskazuje wyraźnie, iż to wnioskodawca ma przekonać rozpoznającego wniosek, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z przewidzianego w tym przepisie dobrodziejstwa procesowego jakim jest instytucja prawa pomocy.
Opierając się na informacjach zawartych we wniosku o przyznanie prawa pomocy uznać należy, iż strona skarżąca nie wykazała w sposób nie budzący wątpliwości, że spełnia przesłanki uzasadniające przyznanie prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Zasadność wniosku rozpatrywana była w dwóch aspektach, mianowicie z uwzględnieniem z jednej strony wysokości obciążeń finansowych, jakie strona musi ponieść w niniejszym postępowaniu, a z drugiej strony biorąc pod uwagę możliwości finansowe wnioskodawcy.
Jak wynika z akt sprawy skarżąca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, a zainicjowane przez nią postępowanie sądowe dotyczy prowadzonej działalności gospodarczej. Zauważyć należy, że spółka nadal funkcjonuje w obrocie, nie toczy się wobec niej postępowanie egzekucyjne i brak jest informacji, aby utraciła ona płynność finansową. Z zalegającego w aktach sprawy Krajowego Rejestru Sądowego (stan na dzień 4 września 2013 r.) nie wynika, aby spółka zainicjowała postępowanie upadłościowe, czy naprawcze. Nie wykazano poza tym, aby strona miała jakiekolwiek zaległości. Wręcz przeciwnie z uzasadnienia wniosku o przyznanie prawa pomocy wynika, że strona przygotowuje się do uiszczenia należności publicznoprawnych za miesiąc czerwiec 2013 roku. W takiej sytuacji nie ma podstaw do traktowania skarżącej spółki w szczególny sposób w stosunku do innych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.
Prowadząc działalność gospodarczą znacznych rozmiarów strona skarżąca na bieżąco obraca środkami wielokrotnie przekraczającymi wysokość kosztów zainicjowanego postępowania sądowego. Posiada zatem możliwości zgromadzenia środków na pokrycie kosztów sądowych w niniejszej sprawie, tym bardziej, że wysokość tych kosztów na obecnym etapie postępowania sprowadza się do wpisu od złożonej skargi w wysokości 160 zł stosownie do § 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193).
Należy w tym miejscu zaakcentować, iż strona skarżąca posiada środki na rachunku bankowym w wysokości 38.819,58 zł, którymi może swobodnie dysponować. Nie może zatem uchylić się od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, powołując się w szczególności na istnienie innych zobowiązań publicznoprawnych, czy też wydatków związanych z bieżącą działalnością. Zarówno bowiem podatki, jak i koszty sądowe stanowią rodzaj daniny publicznej, prawo zaś nie przewiduje zróżnicowania obowiązku uiszczania należności na rzecz budżetu państwa w zależności od źródła tego obowiązku (por. postanowienie NSA z dnia 10 stycznia 2008 r., sygn. akt II GZ 213/07). Natomiast koszty bieżącej działalności Spółki, nie mogą mieć pierwszeństwa przed kosztami należnymi Skarbowi Państwa. Nie ma zatem przeszkód, aby z pozostających do dyspozycji strony środków sfinansować koszty sądowe, które w stosunku do ponoszonych wydatków można określić jako symboliczne.
Zauważyć także należy, iż kapitał zakładowy spółki G. Sp. z o.o. w B. wynosi 1.000.000 zł, zaś wartość jej aktywów trwałych według bilansu za ostatni rok wyniosła 1.837.062,10 zł. Tymczasem w orzecznictwie sądowym utrwalone jest stanowisko, iż posiadanie przez wnioskodawcę majątku trwałego o znacznej wartości w zasadzie wyłącza możliwość uzyskania zwolnienia od kosztów sądowych (m. in. postanowienia NSA: z dnia 12 stycznia 2005 r. sygn. akt FZ 415/04, z dnia 8 listopada 2004 r. sygn. akt FZ 465/04, z dnia 15 kwietnia 2004 r. sygn. akt FZ 9/04). Zgodnie z poglądem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w uzasadnieniu postanowienia z dnia 19 listopada 2004 r. sygn. akt FZ 463/04 (niepubl.) podmiot dysponujący wciąż majątkiem, którego wartość wielokrotnie przewyższa wysokość wpisu, nie spełnia przesłanek udzielenia mu prawa pomocy zawartych w art. 246 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Pogląd ten podziela także orzekający w niniejszej sprawie.
Wykazana przez wnioskodawcę strata za ostatni rok obrotowy w wysokości 300.486,38 zł nie oznacza, iż nastąpił trwały brak środków finansowych uniemożliwiający poniesienie kosztów sądowych w niniejszej sprawie. Strata jest bowiem wynikiem bilansowym nadwyżki kosztów nad przychodami, spowodowanym np. nakładami inwestycyjnymi, czy odpisami amortyzacyjnymi i nie jest równoznaczna z fiaskiem prowadzonej działalności gospodarczej.
Podsumowując należy stwierdzić, że dokonana analiza sytuacji materialno - finansowej spółki G. Sp. z o.o. w B. nie pozwala na stwierdzenie, że strona nie jest w stanie ponieść kosztów związanych z jej uczestnictwem w procesie. Strona posiada bowiem środki finansowe zgromadzone na rachunku bankowym, a dodatkowo dysponuje znacznej wartości majątkiem trwałym. Z tych względów orzeczono jak w sentencji postanowienia na podstawie art. 245 § 3, art. 246 § 2 pkt 2 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a.
