I SA/Gl 551/13

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w K., działając w imieniu Ministra Finansów na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w indywidualnej interpretacji z dnia [...] (Nr [...]) stwierdził, że stanowisko A Sp. z o.o." (dalej zwana Spółka lub wnioskodawcą) przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie uprawniona do korzystania z limitu pomocy publicznej wynikającego z zezwolenia po dniu jego wygaśnięcia do końca 2020 r., tj. do terminu zakończenia istnienia Specjalnej Strefy Ekonomicznej – jest nieprawidłowe.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe: Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: "SSE") na podstawie Zezwolenia z dnia 15 listopada 2005 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (zwane dalej: "Pierwszym Zezwoleniem"). Zakres Pierwszego Zezwolenia obejmuje działalność produkcyjną, handlową i usługową w zakresie usług w zakresie obróbki mechanicznej elementów metalowych - 28.52 według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego. Pierwsze Zezwolenie zostało udzielone do 8 sierpnia 2016 r. Decyzją z dnia [...]2007 r. Minister Gospodarki zmienił wydane Spółce Pierwsze Zezwolenie. Zmiana dotyczyła przedmiotu działalności Spółki i wydatków inwestycyjnych. Przedmiot działalności został rozszerzony o następującą pozycję PKWIU: "Sekcja D podsekcja DJ dział 28 klasa 28.40 - usługi kucia, prasowania, wytłaczania i walcowania metali; usługi w zakresie metalurgii proszków." Natomiast kwota wydatków inwestycyjnych została zmniejszona z [...]mln zł do kwoty [...] mln zł.

Spółka wypełniła wszystkie warunki wskazane w Pierwszym Zezwoleniu, zmienionym wyżej wskazaną decyzją, od spełnienia których uzależnione było uzyskanie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych. Jednocześnie wnioskodawczyni podkreśliła, że do chwili obecnej z dopuszczalnej pomocy publicznej w związku z działalnością prowadzoną na terenie SSE Spółka skorzystała w nieznacznym zakresie.

Poza działalnością wskazaną w Pierwszym Zezwoleniu Spółka uzyskuje dochody nie objęte zwolnieniem podatkowym, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 74, poz. 397 ze zm.). W związku z uzyskiwaniem dochodu opodatkowanego i zwolnionego z podatku dochodowego od osób prawnych Spółka prowadzi ewidencję rachunkową umożliwiającą wyliczenie dochodu zwolnionego objętego Pierwszym Zezwoleniem oraz dochodu opodatkowanego, nie objętego zwolnieniem. Obecnie w związku z planem rozbudowy przedsiębiorstwa Spółka rozważa wystąpienie do Ministra Gospodarki z wnioskiem o uzyskanie drugiego zezwolenia (dalej: "Drugie Zezwolenie"). Spółka planuje rozbudowę przedsiębiorstwa poprzez uruchomienie kolejnej linii produkcyjnej - do cięcia poprzecznego. W ten sposób Spółka zwiększy wolumen produkcji oraz rozszerzy asortyment oferowanych wyrobów. W związku z tym Spółka planuje zakup środków trwałych. Inwestycja będzie dokonana w dotychczasowym zakładzie produkcyjnym na terenie SSE. Produkty wytworzone w wyniku inwestycji będą produktami, o których mowa w Pierwszym Zezwoleniu, czyli wyroby zakwalifikowane do 28.40 PKWiU oraz 28.52 PKWiU. Rozpoczęcie inwestycji może nastąpić w 2013 r. lub później. Pierwsze przychody ze sprzedaży wyrobów wyprodukowanych w związku z zakończoną inwestycją Spółka uzyska najprawdopodobniej w 2014 r.

W związku z planowaną inwestycją Spółka zamierza wystąpić do Ministra Gospodarki z wnioskiem o nowe zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej obejmujące usługi w zakresie obróbki mechanicznej elementów metalowych - 28.52 PKWiU, a także usługi kucia, prasowania, wytłaczania i walcowania metali; usługi w zakresie metalurgii proszków - 28.40 PKWiU. Spółka przewiduje, że Drugie Zezwolenie będzie obowiązywać do końca działalności SSE (czyli zgodnie z obecnie obowiązującymi regulacjami - do 31 grudnia 2020 r.), a warunki prowadzenia działalności w SSE będą następujące:

poniesienie wydatków inwestycyjnych o łącznej wartości [...] zł,

zatrudnienie na terenie SSE wyniesie co najmniej 4 osoby.

W tym stanie faktycznym spółka zdała organowi interpretacyjnemu pytanie o to: Czy dla celów obliczenia dochodu (straty) uzyskanego z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE po dniu 8 sierpnia 2016 r. Spółka będzie uprawniona do korzystania z limitu pomocy publicznej wynikającego z Pierwszego i Drugiego Zezwolenia do końca 2020 r. - tj. do terminu zakończenia działania SSE?

Prezentując własne stanowisko w sprawie wnioskodawczyni wskazała, że zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie katowickiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. nr 222, poz. 2251 ze zm.), na mocy którego Spółka uzyskała Pierwsze Zezwolenie, zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej, pod warunkiem, że:

nie przeniesie w jakiejkolwiek formie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne - przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym,

będzie prowadził działalność gospodarczą przez okres nie krótszy niż 5 lat.

Zdaniem spółki w świetle przytoczonego przepisu należy uznać, że okres korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie zezwolenia wyznacza: z jednej strony data poniesienia pierwszych wydatków inwestycyjnych oraz z drugiej strony data wyczerpania dopuszczalnej pomocy publicznej.

Prezentując własne stanowisko spółka wywodziła, że zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. nr 42, poz. 274, ze zm.) zezwolenie wygasa z upływem okresu, na jaki została ustanowiona strefa, a co oznacza, że zwolnienie z podatku dochodowego przysługuje wyłącznie w okresie na jaki została ustanowiona specjalna strefa ekonomiczna.

Ponadto wnioskodawca wskazał, że zgodnie z § 1 ust. 3 przytaczanego powyżej rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej, Specjalna Strefa Ekonomiczna działa do dnia 8 sierpnia 2016 r. oraz jednocześnie podkreślił, że rozporządzenie to utraciło moc z dniem wejścia w życie nowego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 2008 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. nr 232, poz. 1550 ze zm., dalej: "Rozporządzenie"). W § 1 ust. 3 tegoż Rozporządzenia postanowiono, że Specjalna Strefa Ekonomiczna będzie działać do 31 grudnia 2020 r.

W ocenie Spółki, nie ulega wątpliwości, iż z pomocy publicznej, do korzystania z której Spółka nabędzie prawo w przypadku uzyskania Drugiego Zezwolenia i spełnienia warunków w nim przewidzianych, będzie mogła korzystać do wykorzystania limitu, najpóźniej z końcem upływu okresu, na jaki została ustanowiona strefa - a więc zgodnie ze zmienionym brzmieniem wskazanego wyżej Rozporządzenia do 31 grudnia 2020 r. Zdaniem Spółki w przypadku ponownej zmiany Rozporządzenia, polegającej na przedłużeniu czasu działania Specjalnej Strefy Ekonomicznej, oczekiwać należy, iż maksymalny termin korzystania z nabytej w drodze Drugiego Zezwolenia pomocy publicznej także ulegnie przesunięciu. Przy czym Spółka pragnie wskazać, iż na przestrzeni lat zmieniały się nie tylko przepisy regulujące działalność stref ekonomicznych, ale i praktyka Ministra Gospodarki w zakresie literalnego brzmienia zezwoleń - obecnie wydawane zezwolenia nie wskazują bowiem konkretnej daty ich obowiązywania, odnoszą się jedynie do czasu działania stref. Praktyka ta jest odmienna od praktyki przyjętej przez Ministra Gospodarki w czasie, gdy Spółka pozyskiwała Pierwsze Zezwolenie. Wówczas w zezwoleniach określano wprost datę ich obowiązywania, która pokrywała się z datą działania poszczególnych specjalnych stref ekonomicznych.

W dalszej części prezentacji swojego stanowiska wnioskodawczyni wywodziła, że skoro w Drugim Zezwoleniu, jak przypuszcza Spółka, nie zostanie wskazany wprost termin jego obowiązywania, lecz zostanie on określony warunkowo, jako termin działania SSE, to nie może budzić wątpliwości fakt, że każda zmiana tego terminu rzutować będzie na termin obowiązywania Drugiego Zezwolenia. Odmienna interpretacja takiego stanu rzeczy stanowiłaby w ocenie Spółki naruszenie zasady zaufania do państwa i stanowionego przez niego prawa, a przede wszystkim - określoności tego prawa. Jeśli bowiem Drugie Zezwolenie, jak oczekuje Spółka, obowiązywać będzie do końca działania SSE, to w przypadku zmiany terminu działania SSE zmianie ulegnie faktyczny termin obowiązywania Drugiego Zezwolenia, a tym samym - maksymalny termin korzystania z postawionej do dyspozycji na podstawie tegoż zezwolenia pomocy publicznej.

W ocenie Spółki, w świetle obowiązujących przepisów, jak i przesłanek utworzenia i funkcjonowania w Polsce specjalnych stref ekonomicznych, w związku z przedłużeniem działania Specjalnej Strefy Ekonomicznej do 31 grudnia 2020 r., przedłużeniu uległ maksymalny termin korzystania z pomocy publicznej, do której uprawniona została Spółka na podstawie Pierwszego Zezwolenia. Wprawdzie w zezwoleniu tym Minister Gospodarki wskazał, iż obowiązuje ono do 8 sierpnia 2016 r., jednakże zdaniem Spółki w państwie prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej, jakim zgodnie z art. 2 Konstytucji jest Rzeczpospolita Polska, nie może mieć miejsca sytuacja, w której pozycję podmiotu względem prawa i wynikających z niego praw i obowiązków różnicuje się ze względu na fakt ujęcia przez Ministra Gospodarki w decyzji administracyjnej dotyczącej praw podmiotu wprost daty obowiązywania tejże decyzji, bądź też jej nie ujęcia. Taka dywersyfikacja podatników rażąco naruszałaby zasadę równości w prawie podatkowym, godząc w prawo do korzystania z zwolnienia przez wybranych podatników. Zgodnie z zasadą równości opodatkowania, dla takich samych zdarzeń prawnopodatkowych winny wynikać takie same ich następstwa w kwestii praw bądź też obowiązków podatnika. Na poparcie swoich wywodów spółka odwołała się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2001 r., sygn. K 5/00, podkreślając w ślad za Trybunałem, że istotą tejże zasady jest równe traktowanie wszystkich podmiotów charakteryzujących się w równym stopniu daną cechą relewantną. Poszczególne podmioty winny być traktowane równo, tj. bez zróżnicowań dyskryminujących, jeśli u podnóża określonych regulacji prawnych leży ich jednakowa sytuacja faktyczna (vide: orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 maja 1996 r., sygn. K 22/95). Zdaniem wnioskodawczyni skoro więc zarówno w przypadku Pierwszego Zezwolenia, jak i planowanego Drugiego Zezwolenia, Spółka spełni określone w nich warunki dotyczące poniesienia nakładów inwestycyjnych oraz stworzenia i utrzymania miejsc pracy, to w konsekwencji obydwa zezwolenia powinny ją uprawniać do korzystania z pomocy publicznej na takich samych warunkach. Jeśli więc zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych zezwolenie wygasa z upływem okresu, na jaki została ustanowiona strefa, to w obecnym stanie prawnym, w związku z faktem wydłużenia działania SSE do 31 grudnia 2020 r., zwolnienie z podatku dochodowego zarówno dla Pierwszego Zezwolenia, jak i planowanego Drugiego Zezwolenia, przysługuje wyłącznie w okresie na jaki została ustanowiona specjalna strefa ekonomiczna, a więc do 31 grudnia 2020 r.

Zdaniem wnioskodawczyni na względzie mieć należy, iż sprawiedliwość podatkowa, rozpatrywana w aspekcie proceduralnym, sprowadzać się będzie do przestrzegania zasad poprawnej legislacji. Wiąże się zatem z zasadą zaufania do państwa, jak i stanowionego prawa. Niechybnie zaufanie to zostałoby zaburzone zaś zasada naruszona gdyby podatnik, dla którego zezwolenie Minister Gospodarki wydał nie wskazawszy w nim konkretnej daty jego obowiązywania był podatkowo uprzywilejowany względem podatnika, dla którego wydana decyzja administracyjna zawierała dodatkowy element jakim jest podana wprost data jego obowiązywania. Jeśli zaś organ podatkowy posiada w tym względzie jakąkolwiek wątpliwość, nie dającą się wyjaśnić przy zastosowaniu dyrektyw pierwszego stopnia (wykładnia językowa, systemowa, interpretacyjna), winien w ocenie stanu faktycznego i określaniu praw i obowiązków podatnika kierować się zasadą in dubio pro tributario, rozstrzygając wątpliwość na korzyść podatnika. Jak słusznie wskazał NSA w wyroku z 27 lutego 2003 r. (sygn. III SA 702/87), nieklarowność przepisów nie może skutkować negatywnymi konsekwencjami dla podatnika. W ocenie wnioskodawczyni należy zatem uznać, że limit dostępnej dla Spółki pomocy publicznej na podstawie Pierwszego Zezwolenia może być wykorzystywany do dnia wyczerpania tej pomocy publicznej, nie dłużej jednak niż do 31 grudnia 2020 r., to jest do ostatniego dnia działania Specjalnej Strefy Ekonomicznej niezależnie od ograniczenia czasowego obowiązywania Zezwolenia. Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie, że limit dostępnej pomocy publicznej na podstawie Pierwszego Zezwolenia będzie mógł być wykorzystany, tak jak limit pomocy publicznej wynikający z planowanego Drugiego Zezwolenia, do dnia wyczerpania tej pomocy publicznej, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2020 r., tj. do ostatniego dnia działania Specjalnej Strefy Ekonomicznej.

Uznając stanowisko wnioskodawczyni za nieprawidłowe, organ interpretacyjny po odwołaniu się do art. 12, art. 16 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.) oraz przepisów art. 17 ust. 1 pkt. 34 oraz art. 17 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, póz. 397 ze zm., dalej "updop") stwierdził odnosząc się do stanu faktycznego i prawnego sprawy, że dochód osiągnięty przez Spółkę z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie pierwszego zezwolenia będzie korzystał ze zwolnienia z opodatkowania wyłącznie do czasu obowiązywania tego zezwolenia, tj. do dnia 8 sierpnia 2016 r. i w ramach limitu dostępnej pomocy publicznej i uznał, że stanowisko Spółki, zgodnie z którym limit dostępnej pomocy publicznej na podstawie pierwszego zezwolenia będzie mógł być wykorzystany, tak jak limit pomocy publicznej wynikający z planowanego drugiego zezwolenia, do dnia wyczerpania tej pomocy publicznej, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2020 r., tj. do ostatniego dnia działania Specjalnej Strefy Ekonomicznej jest nieuprawnione.

Odnosząc się do argumentacji Spółki, iż w państwie prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej, jakim zgodnie z art. 2 Konstytucji jest Rzeczpospolita Polska, nie może mieć miejsca sytuacja, w której pozycję podmiotu względem prawa i wynikających z niego praw i obowiązków różnicuje się ze względu na fakt ujęcia przez Ministra Gospodarki w decyzji administracyjnej dotyczącej praw podmiotu wprost daty obowiązywania tejże decyzji, bądź też jej nie ujęcia, Organ podkreślił, iż wszystkie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej wydawane w tym okresie co pierwsze zezwolenie wydane dla Spółki zawierały ramy czasowe ich obowiązywania. Zatem za chybiony należy uznać argument dywersyfikacji podatników, która rażąco naruszałaby zasadę równości w prawie podatkowym, godząc w prawo do korzystania ze zwolnienia przez wybranych podatników. W okresie wydania Spółce pierwszego zezwolenia, zezwolenia wydane dla innych podmiotów zawierały również ramy czasowe, zatem dla takich samych zdarzeń prawno podatkowych wynikają takie same ich następstwa w kwestii praw i obowiązków.

W wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa spółka podtrzymała swoje stanowisko zaprezentowane we wniosku zarzucając przedmiotowej interpretacji naruszenie art. 17 ust. 1 pkt. 34 updop w związku z art. 12, 16 ust. 2 oraz 19 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych. W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa organ stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej interpretacji.

W skardze na powyższą interpretację indywidualną z dnia [...] pełnomocnik skarżącej spółki zarzucał naruszenie art. 17 ust. 1 punkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 12, art. 16 ust. 2 oraz art. 19 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że po 8 sierpnia 2016 r. Spółce nie przysługiwać będzie prawo do korzystania ze wskazanego w naruszonym przepisie zwolnienia dla dochodów osiąganych przez nią na podstawie Zezwolenia nr 174 z dnia 15 listopada 2005 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie [...] Specjalnej Strefy Ekonomicznej (zwane dalej: Pierwszym Zezwoleniem) po dniu jego wygaśnięcia - do końca 2020 r. tj. do terminu zakończenia istnienia Specjalnej Strefy Ekonomicznej; naruszenie art. 7 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. z 2010 r. Dz. U. nr 220, poz. 1447) poprzez naruszenie zasady równości, naruszenie art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. nr 78, poz. 483).

W uzasadnieniu skargi pełnomocnik po zaprezentowaniu dotychczasowego przebiegu postępowania oraz stanowiska spółki i organu wywodził, że specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o SSE, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, zwolnione są od podatku dochodowego - na zasadach określonych w ustawach o podatkach dochodowych (odpowiednio: ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych). Przy czym, podstawą do korzystania przez podmiot z takiego zwolnienia jest posiadanie przez niego zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o SSE.

Autor skargi wskazał, że tezę o braku możliwości zwolnienia z opodatkowania osiągniętego dochodu w przypadku wygaśnięcia lub utraty zezwolenia organ wywiódł z brzmienia art. 12 ust. 1 ustawy o SSE, zgodnie z którym zwolnieniu od podatku dochodowego od osób prawnych podlegają jedynie te dochody, które osiągnięte zostały z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej w ramach zezwolenia, które zawiera nie tylko rodzaj działalności nim objętej, ale także m. in. ramy czasowe jego obowiązywania. Zdaniem pełnomocnika nie sposób się jednakże zgodzić z argumentem, jakoby elementem kształtującym zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej w specjalnej strefie ekonomicznej były ramy czasowe jego obowiązywania. Ustawodawca jasno wskazał organom administracyjnym zamknięty katalog elementów kształtujących zezwolenie na prowadzenie działalności w specjalnej strefie ekonomicznej. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 2 ustawy o SSE, zezwolenie określa przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki dotyczące prowadzonej działalności, a w szczególności zatrudnienie przez przedsiębiorcę przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy przez określony czas określonej liczby pracowników oraz dokonanie przez przedsiębiorcę inwestycji na terenie strefy o określonej wartości. Pełnomocnik spółki akcentował, że próżno szukać wśród ustawowych elementów zezwolenia terminu jego obowiązywania. Zgodnie z zasadą praworządności, każdy organ winien działać tylko w zakresie, w jakim został do tego na podstawie przepisów prawa upoważniony. Skoro więc ustawa wśród elementów zezwolenia nie wymienia terminu jego obowiązywania, w gestii organu wydającego zezwolenie - tj. Ministra Gospodarki - nie leżało określanie terminu obowiązywania zezwolenia, gdyż ustawodawca Ministra Gospodarki do takiego działania nie upoważnił. Zdaniem spółki z powyższego wywieść należy, że Pierwsze Zezwolenie udzielone Spółce - jak i w tożsamych sytuacjach zezwolenia udzielone innym podmiotom działającym w specjalnych strefach ekonomicznych - wydane zostało na podstawie przepisów ustawy o SSE i w świetle braku odmiennej regulacji oraz przede wszystkim upoważnienia organu wydającego zezwolenie do określania wprost terminu jego obowiązywania rozciągać się będzie w ocenie Spółki na cały okres funkcjonowania strefy, a więc zgodnie z obecnymi regulacjami do końca 2020 roku. Zdaniem pełnomocnika stosując wykładnię funkcjonalną i systemową nie tylko do art. 19 ust. 1 ustawy o SSE, zgodnie z którym zezwolenie wygasa z upływem okresu, na jaki została ustanowiona strefa, ale do całej ustawy o SSE wywieść należy, że okres, na jaki ustanowiona został specjalna strefa ekonomiczna - w tym przypadku [...] Specjalna Strefa Ekonomiczna - ma fundamentalne znaczenie dla określenia okresu obowiązywania zezwolenia na prowadzenie w niej działalności gospodarczej. Niezaprzeczalnie, gdyby wolą ustawodawcy było, by termin obowiązywania zezwolenia był warunkiem każdego zezwolenia, odpowiednie wymogi umieściłby on w katalogu elementów zezwolenia zawartych w art. 16 ust. 2 ustawy o SSE. Jednocześnie racjonalny ustawodawca inaczej ukształtowałby brzmienie art. 19 ust. 1 ustawy o SSE. W ocenie pełnomocnika należy zatem wnioskować, iż poprzez normę prawną zawartą w art. 19 ust. 1 ustawy o SSE, wskazującą, że zezwolenie wygasa z upływem okresu na jaki ustanowiona została strefa oba te okresy należy traktować jako tożsame i bezpośrednio związane ze sobą.

Autor skargi w dalszej części jej uzasadnienia odwołał się do przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, które jego zdaniem również winny być brane pod uwagę przy ocenie, czy w ogóle dopuszczalne jest ustalenie terminu obowiązywania Pierwszego Zezwolenia. Pełnomocnik wywodził, że jeżeli przepisy ustaw szczególnych w ogóle nie określają czasu obowiązywania danego zezwolenia, to domniemywać należy, iż wydawane one są na czas nieoznaczony (art. 75a ust. 1 i 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej). Warto wskazać, że również wcześniej obowiązująca ustawa z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. z 1999 r. Nr 101, poz. 1178 ze zm.) stanowiła w art. 31, iż zezwolenie wydaje się na czas nieoznaczony (ust. 1), zaś może być ono wydane na czas oznaczony wyłącznie na wniosek przedsiębiorcy lub jeżeli przepisy odrębne tak stanowią (ust. 2). W ocenie skarżącej z powyższego wynika zatem, iż Minister Gospodarki niesłusznie określił w Pierwszym Zezwoleniu termin jego obowiązywania.

Uzasadniając skargę w dalszej jej części pełnomocnik wywodził, że nie jest dla Spółki zrozumiałe, dlaczego działający z upoważnienia Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w K. , choć sam w odpowiedzi słusznie wskazał, iż "przepisy wprowadzające zwolnienie z opodatkowania, będące odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, muszą być interpretowane zgodnie z ich literalnym brzmieniem", do wskazanej przez siebie zasady się nie stosuje, akceptując nie znajdujące poparcia w przepisach ustawy o SSE pozorne w ocenie Spółki upoważnienie Ministra Gospodarki do określania wprost w wydawanych przez niego zezwoleniach na prowadzenie działalności w specjalnych strefach ekonomicznych ram czasowych ich obowiązywania. Jednocześnie, ten sam Organ podatkowy zdaje się nie interpretować literalnie art. 19 ust. 1 ustawy o SSE.

Pełnomocnik odnosząc się do zanegowania przez organ interpretacyjny zasadności zarzutu dotyczącego nierównego traktowania podatników względem prawa wywodził, że nie sposób się zgodzić z tym, że fakt, iż cała grupa podatników traktowana jest tożsamo, a jednak odmiennie od innej grupy podatników (dla której w wydawanych przez siebie zezwoleniach na prowadzenie działalności w specjalnych strefach ekonomicznych nie definiowany jest termin obowiązywania zezwolenia) nie świadczy o równości traktowania. Zdaniem pełnomocnika organ podatkowy odmawiając przedstawionemu przez Spółkę stanowisku słuszności dopuścił się rażącego naruszenia przepisów prawa, nie respektując zawartej w art. 32 ust. 1 Konstytucji zasady równości. Zasada ta znajduje swoje odzwierciedlenie w art. 7 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, dotyczącym wprost zezwoleń wydawanych przez upoważnione ku temu organy - w tym zezwoleń na prowadzenie działalności w ramach specjalnych stref ekonomicznych. Autor skargi wskazał przy tym, że przepis ten stanowi, iż państwo udziela przedsiębiorcom pomocy publicznej na zasadach i w formach określonych w odrębnych przepisach, z poszanowaniem zasad równości i konkurencji. Zasada równości nie będzie zdaniem Spółki poszanowana, jeśli odmawia się grupie podmiotów możliwości dalszego i zgodnego wszak z przepisami prawa korzystania z pomocy publicznej w formie zwolnienia z opodatkowania tylko dlatego, że mimo braku odpowiedniego upoważnienia ustawowego Minister Gospodarki w zezwoleniu (dla Spółki: Pierwszym Zezwoleniu) wprost określił termin jego ważności.

Organ interpretacyjny w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie pełnomocnik skarżącej wnosił i wywodził jak w skardze oraz podkreślał, że art. 19 ustawy o SSE przesądza, że tzw. pierwsze zezwolenie powinno obejmować zwolnienie do 2020 roku, a nie do 2016 roku, jak to wynika z pierwotnej decyzji Ministra Gospodarki , ponieważ oznacza to niedopuszczalne negatywne skutki dla spółki. Pełnomocnik Ministra Finansów wnosił i wywodził jak w odpowiedzi na skargę oraz podkreślał, że tzw. pierwsze zezwolenie miało zakończyć swój byt w 2016 roku, a ewentualne drugie w roku 2020.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Na podstawie art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości w zakresie swojej właściwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 cytowanego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej p.p.s.a.) kontrola sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach.

Natomiast na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a., Sąd uwzględniając skargę na - inny niż decyzja lub postanowienie - akt lub czynność z zakresu administracji publicznej, uchyla ten akt albo stwierdza bezskuteczność czynności.

W wyniku przeprowadzenia kontroli zaskarżonej interpretacji – w zakresie i według kryteriów określonych cytowanymi wyżej przepisami – Sąd stwierdza, że przy jej wydaniu nie doszło do naruszenia prawa, a wobec podzielania przez skład orzekający stanowiska organu interpretacyjnego skargę należało oddalić.

Zdaniem Sądu stan faktyczny sprawy jest niemal całkowicie bezsporny i został przedstawiony powyżej, brak jest zatem konieczności jego ponownego prezentowania. W tym miejscu należy jedynie przypomnieć, iż postępowanie administracyjne, a następnie sądowoadministracyjne, zainicjowane przez stronę skarżącą, wiąże się z pisemną interpretacją przepisów prawa podatkowego (art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej). Przedmiotem skargi w rozpatrywanej sprawie jest indywidualna interpretacja dotycząca podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie tego czy Spółka będzie uprawniona do korzystania z limitu pomocy publicznej wynikającego z tzw. pierwszego zezwolenia po dniu 8 sierpnia 2016 r. tj. po dniu jego wygaśnięcia, czy też uprawnienie to zostaje przedłużone do końca 2020 r., tj. do terminu zakończenia istnienia Specjalnej Strefy Ekonomicznej oraz w związku z uzyskanym ewentualnie drugi zezwoleniem. Przedmiotem sporu jest przy tym to, czy spółka dla celów obliczania dochodu uzyskanego z tytułu działalności gospodarczej na terenie SSE po dniu 8 sierpnia 2016 r. będzie uprawniona do korzystania z limitu pomocy publicznej wynikającej z pierwszego i drugiego zwolnienia do końca 2020 r., czyli do chwili zakończenia działalności specjalnej strefy ekonomicznej.

Zdaniem spółki limit dostępnej pomocy publicznej na podstawie Pierwszego Zezwolenia będzie mógł być wykorzystany, tak jak limit pomocy publicznej wynikający z planowanego Drugiego Zezwolenia, do dnia wyczerpania tej pomocy publicznej, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2020 r. tj. do dnia działania Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Z kolei organ podkreśla, że dochód z tzw. pierwszego zwolnienia będzie korzystał ze zwolnienia z opodatkowania wyłącznie do czasu obowiązywania tego zezwolenia tj. do dnia 8 sierpnia 2016 r.

Odnosząc się do tak zakreślonego sporu i mając na uwadze zarzuty zawarte w skardze w pierwszej kolejności przyjdzie wskazać, że zgodnie z przepisem art. 14c interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie (§ 1). W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym (§ 2). Trzeci element interpretacji, to pouczenie o prawie wniesienia skargi (§ 2). Zasadniczym elementem interpretacji indywidualnej jest zatem wyrażenie oceny, co do stanowiska wnioskodawcy, zaprezentowanego we wniosku. Wykonanie tego obowiązku zamyka się w zasadzie stwierdzeniem: "stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe", albo "stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe". Jeśli ocena stanowiska wnioskodawcy jest pozytywna, to interpretacja może ograniczyć się do stwierdzenia, że stanowisko wnioskodawcy ocenia się jako prawidłowe. Wiele zależy przy tym od tego, czy ocenę prawidłowości odnosi się do pełnego zakresu stanowiska wnioskodawcy, czy też tylko do jego części. Jeśli zatem organ wydający interpretację indywidualną uzna, że stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie, to wówczas może odstąpić od uzasadnienia prawnego wydanej interpretacji indywidualnej. Gdy zaś uzna, że stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe tylko w pewnym zakresie, to wówczas powinien określić, w jakim zakresie i dlaczego w pozostałej części stanowiska wnioskodawcy nie można uznać za prawidłowe. Oznacza to, że w tym wypadku konieczne jest już zamieszczenie w interpretacji jej uzasadnienia prawnego. Istotne natomiast znaczenie ma uzasadnienie prawne interpretacji indywidualnej, w razie negatywnej oceny stanowiska strony. W takim bowiem przypadku konieczne jest zawarcie w interpretacji wskazania stanowiska, które organ uznał za prawidłowe oraz uzasadnienia prawnego tego stanowiska.

Na tle tych rozważań zauważyć trzeba, że pisemna interpretacja przepisów prawa podatkowego, o której mowa w art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zawierająca ocenę prawną stanowiska pytającego wraz z uzasadnieniem prawnym, musi być na tyle konkretna, aby podatnik mógł się do niej zastosować. W szczególności wymóg ten dotyczy interpretacji zawierającej negatywną ocenę stanowiska wnioskodawcy (dotyczy to rozpatrywanego przypadku), co expressis verbis wynika z powołanego wyżej art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej. Niezbędne jest zatem, aby z interpretacji wynikała wyraźna odpowiedź na zadane przez podatnika pytanie, jasno zaprezentowane było stanowisko prawidłowe (w ocenie organu interpretacyjnego), poparte jednoznacznym i czytelnym dla adresata uzasadnieniem prawnym tego stanowiska. W szczególności w uzasadnieniu interpretacji Minister Finansów winien odnieść się do argumentacji wnioskodawcy, wykazać dlaczego jest ona nieprawidłowa.

W świetle zarzutów skargi podkreślenia wymaga to, że prawidłowe uzasadnienie prawne interpretacji indywidualnej winno zawierać przytoczenie przepisów prawa, na których organ oparł swoje stanowisko (wraz z podaniem ich treści), wyjaśnienie znaczenia tych przepisów, w kontekście podanego przez stronę stanu faktycznego, ze wskazaniem jego znamion, istotnych dla zakresu stosowania powołanych przepisów. Zakres oceny stanu faktycznego, zawartego we wniosku o wydanie interpretacji, wyznacza też treść zadanego przez wnioskodawcę pytania oraz zajętego przez tegoż wnioskodawcę stanowiska. Z uzasadnienia prawnego interpretacji wynikać winien tok rozumowania organu interpretacyjnego, który doprowadził z jednej strony do zanegowania słuszności stanowiska wnioskodawcy, a z drugiej strony - do przyjęcia odmiennego stanowiska. W ocenie Sądu uzasadnienie zaskarżonej interpretacji, wbrew twierdzeniom strony skarżącej spełnia wszystkie wymogi przewidziane przez przepisy prawa, w tym także postanowienia art. 14c Ordynacji podatkowej.

W rozpatrywanej sprawie zasadnicze znaczenie miała w istocie odpowiedź na pytania o to czy w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, spółka będzie mogła wykorzystać limit dostępnej pomocy publicznej na podstawie Pierwszego Zezwolenia, tak jak i limit pomocy publicznej wynikający z planowanego Drugiego Zezwolenia do dnia wyczerpania tej pomocy publicznej, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2020 r. tj. do ostatniego dnia działania specjalnej strefy ekonomicznej.

W ocenie Sądu, zaprezentowana na gruncie opisanego przez wnioskodawcę stanu faktycznego, wykładnia przepisów prawa jakiej dokonał organ interpretacyjny była prawidłowa. Sąd nie dopatrzył się takiego naruszenia prawa, w tym wskazanych przez stronę skarżącą przepisów art. 17 ust. 1 pkt. 34 updop w związku z art. 12, art. 16 ust. 2 i art. 19 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, art. 7 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, które winno było przynieść skutek w postaci uchylenia zaskarżonej interpretacji. Zdaniem Sądu zaprezentowane w kontrolowanym akcie stanowisko organu interpretacyjnego było jasną i zrozumiałą odpowiedzią organu na zadane we wniosku pytanie. Skarżona interpretacja zawierała precyzyjną wykładnię spornych przepisów, w tym także wyjaśnienie tego jak należy je rozumieć wraz z określeniem skutków podatkowych dla wnioskodawcy i sposobu jego stosowania w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym wraz z odniesieniem do innych przepisów podatkowych, które winny mieć zastosowanie w przedmiotowej sprawie. W ocenie Sądu skarżona interpretacja zawiera uzasadnienie prawne, które nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym jej uchylenie. Organ interpretacyjny wytłumaczył bowiem z jakich przyczyn zastosował w opisanym we wniosku stanie faktycznym, sporne ww. przepisy oraz wyjaśnił powody, dla których wykłada je w wskazany, a odmienny niż to uczynił wnioskodawca sposób.

Mając na uwadze istotę sporu oraz zarzuty skargi, a także stanowiska strony skarżącej i organu przyjdzie w szczególności wskazać, że zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt. 34 updop wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Z kolei zgodnie z art. 17 ust. 4 updop zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Zgodnie zaś z art. 16 ust. 1 ustawy SSE podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej, zwane dalej "zezwoleniem".

2. Zezwolenie określa przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki dotyczące w szczególności:

1) zatrudnienia przez przedsiębiorcę przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy przez określony czas określonej liczby pracowników;

2) dokonania przez przedsiębiorcę na terenie strefy inwestycji o wartości przewyższającej określoną kwotę;

3) terminu zakończenia inwestycji;

4) maksymalnej wysokości kosztów kwalifikowanych inwestycji i dwuletnich kosztów kwalifikowanych pracy;

5) wymagań, o których mowa w art. 5 ust. 3 i 4 - w przypadku, gdy inwestycja będzie realizowana na gruntach stanowiących własność lub użytkowanie wieczyste podmiotów innych niż wymienione w art. 5 ust. 1.

4. Minister właściwy do spraw gospodarki udziela, cofa i zmienia zezwolenie. Cofnięcie i zmiana zezwolenia następuje na warunkach określonych w art. 19 ust. 2-4.

Zgodnie zaś z art. 12 ust. 1 ustawy SSE dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy SSE zezwolenie wygasa z upływem okresu, na jaki została ustanowiona strefa.

3. Zezwolenie może być cofnięte albo zakres lub przedmiot działalności określony w zezwoleniu może zostać ograniczony, jeżeli przedsiębiorca:

1) zaprzestał na terenie strefy prowadzenia działalności gospodarczej, na którą posiadał zezwolenie, lub

2) rażąco uchybił warunkom określonym w zezwoleniu, lub

3) nie usunął uchybień stwierdzonych w toku kontroli, o której mowa w art. 18, w terminie do ich usunięcia wyznaczonym w wezwaniu ministra właściwego do spraw gospodarki.

4. Minister właściwy do spraw gospodarki może, na wniosek przedsiębiorcy, po zasięgnięciu opinii zarządzającego strefą, zmienić zezwolenie, przy czym zmiana nie może:

1) dotyczyć obniżenia poziomu zatrudnienia, określonego w zezwoleniu w dniu jego udzielenia, o więcej niż 20 %;

2) skutkować zwiększeniem pomocy publicznej;

3) dotyczyć spełnienia wymagań odnoszących się do inwestycji realizowanej na gruntach stanowiących własność lub użytkowanie wieczyste podmiotów innych niż wymienione w art. 5 ust. 1.

5. Na wniosek przedsiębiorcy minister właściwy do spraw gospodarki stwierdza, w drodze decyzji, wygaśnięcie zezwolenia.

Z powyższych przepisów wynika, że przepisy podatkowe uzależniają możliwość zwolnienia dochodu z opodatkowania od spełnienia ściśle określonych warunków, w tym posiadania stosownego zezwolenia. Zwolnieniu od podatku dochodowego polegają tylko te dochody, które osiągnięte zostały z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej w ramach zezwolenia, które określa nie tylko rodzaj działalności nim objętej, ale również ramy czasowe jego obowiązywania. Skoro zatem z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynikało, że pierwsze zezwolenie wydane w dniu 15 listopada 2005 r. zostało udzielone do dnia 8 sierpnia 2016 r., to rację trzeba przyznać organowi interpretacyjnemu, albowiem w tak zakreślonym stanie faktycznym nie sposób przyjąć, że w konkretnie analizowanym zezwoleniu termin ten uległ wydłużeniu do 31 grudnia 2020 r. i to bez podjęcia przewidzianych prawem działań przez uprawniony organ (art. 19 ust. 4 ustawy SSE), którego przecież nie może w żadnym wypadku zastąpić organ interpretacyjny. Zdaniem Sądu brak było zatem podstaw prawnych do, jak to ujęła spółka "potwierdzenia", że limit dostępnej pomocy publicznej na podstawie tzw. pierwszego zezwolenia będzie mógł być wykorzystany, tak jak limit pomocy publicznej wynikający z planowanego tzw. drugiego zezwolenia do dnia wyczerpania tej pomocy publicznej, z tym że nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2020 r., tj. do ostatniego dnia działania specjalnej strefy ekonomicznej. Na stanowisko Sądu, wobec jednoznacznego wskazania daty obowiązywania zwolnienia w tzw. pierwszym zezwoleniu do dnia 8 sierpnia 2016 r., nie mogła wpłynąć wbrew twierdzeniom skarżącej, treść art. 19 ust. 1 ustawy SSE. Brak jest bowiem przepisu prawa, który wprost przedłużał by ważność zezwoleń na działanie w specjalnych strefach ze sztywno określoną datą ich obowiązywania. Podkreślenia wymaga także to, że ze stanu faktycznego nie wynikało, iż spółka wdrożyła stosowne procedury, w tym też i te o których mowa w art. 19 ust. 4 ww. ustawy. Sąd podziela zatem stanowisko organu interpretacyjnego, że dochód osiągnięty przez spółkę w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie tzw. pierwszego zezwolenia będzie korzystał ze zwolnienia z opodatkowania wyłącznie do czasu obowiązywania tego zwolnienia zakreślonego datą oznaczoną w zezwoleniu i w ramach limitu dostępnej pomocy publicznej. Nie sposób też przyjąć, że w świetle obowiązującego prawa organ interpretacyjny był uprawniony w okolicznościach przedmiotowej sprawy do "potwierdzenia", że tzw. pierwszy i drugi planowany limit pomocy publicznej będą mogły być wykorzystane przez spółkę do dnia wyczerpania pomocy publicznej nie dłużej jednak niż do dnia istnienia specjalnej strefy ekonomicznej, tj. 31 grudnia 2020 r., który to nowy termin "zamknięcia" funkcjonowania strefy został ustalony już po dacie wydania pierwszego zezwolenia, a ponadto ze stanu faktycznego nie wynikało, że właściwy minister dokonał zmiany zezwoleniu w tym zakresie lub też, że w ramach planowanego drugiego zezwolenia takie uprawnienia zostanie spółce ewentualnie przyznane.

Podzielając pogląd organu interpretacyjnego co do bezzasadności zarzutu naruszenia zasady równości, już tylko z powyższych względów jako nieuzasadnione należy uznać zarzuty naruszenia art. 7 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i naruszenie art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Przyjdzie także zauważyć, że zdaniem Sądu postępowanie interpretacyjne nie jest właściwym forum do kwestionowania legalności i konstytucyjności działań Ministra Gospodarki przy wydawaniu zezwoleń na działanie w specjalnych strefach ekonomicznych w 2005 roku, w tym określania ściśle oznaczonych terminów ważności wydawanych pozwoleń.

Z uwagi na powyższe Sąd podziela stanowisko organu interpretacyjnego, że nieprawidłowe jest stanowisko skarżącej spółki, zgodnie z którym limit dostępnej pomocy publicznej na podstawie tzw. pierwszego zezwolenia będzie mógł być wykorzystany, tak jak limit pomocy publicznej wynikający z planowanego drugiego zezwolenia, do dnia wyczerpania tej pomocy publicznej, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2020 r., tj. do ostatniego dnia działania specjalnej strefy ekonomicznej.

Z uwagi na powyższe Sąd uznał zarzuty skargi za bezzasadne i podkreśla, że nie dopatrzył się takiego naruszenia przepisów prawa wskazanych w skardze, ani też innych norm prawa, które mogło by skutkować uchyleniem zaskarżonej interpretacji. W tym stanie rzeczy, skoro skarga została uznana za nieuzasadnioną należało orzec o jej oddaleniu, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.