I SA/Lu 493/13
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
2013-09-26Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Małgorzata Fita /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Fita po rozpoznaniu w dniu 26 września 2013r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów nieznajdujacych pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2006r. postanawia - odmówić przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu od skargi.
Uzasadnienie
W dniu 10 maja 2013 r. T. P. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] wydaną w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych
od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2006 r.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 10 czerwca 2013 r. skarżący został wezwany do uiszczenia wpisu sądowego od skargi. Jak wynika z potwierdzenia odbioru przesyłki odpis zarządzenia o wezwaniu do uiszczenia wpisu wraz ze stosownym pouczeniem został doręczony 17 czerwca 2013 r. dorosłemu domownikowi skarżącego – T. W. W dniu 25 czerwca 2013 r. skarżący złożył do tutejszego Sądu wniosek o przyznanie prawa pomocy.
Postanowieniem z dnia 27 czerwca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie działając na podstawie art. 220 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej p.p.s.a. odrzucił skargę T. P.
W dniu 16 lipca 2013 r. do Sądu wpłynął wniosek pełnomocnika skarżącego o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu sądowego w sprawie niniejszej. W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik wyjaśnił, że skarżący o uchybieniu terminu do uiszczenia wpisu dowiedział się dopiero z uzasadnienia postanowienia o odrzuceniu skargi. Pełnomocnik wyjaśnił również, że w dniach 17 – 18 czerwca 2013 r. skarżący przebywał w podróży służbowej. Przesyłka z wezwaniem została doręczona T. W. – pracownikowi skarżącego, który omyłkowo na otrzymanym piśmie postawił pieczęć
z datą wpływu 18 czerwca 2013 r. Omyłka ta spowodowana była nawałem pracy i tym, że przesyłka została doręczona w godzinach popołudniowych, a otwarta dopiero następnego dnia. Ponieważ skarżący przesyłki nie odebrał osobiście, nie miał świadomości, że istnieje rozbieżność między faktyczną datą doręczenia a datą wynikającą z pieczęci. W konsekwencji nadając w dniu 25 czerwca 2013r. wypełniony formularz wniosku PPF działał w przekonaniu, że zachował zakreślony w wezwaniu termin.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 p.p.s.a jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Stosownie natomiast do art. 87 § 1 p.p.s.a. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu.
W orzecznictwie i w literaturze prawniczej przyjmuje się, że brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, przy zastosowaniu obiektywnego miernika staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Do niezawinionych przyczyn uchybienia terminu zalicza się m.in.: stany nadzwyczajne, takie jak problemy komunikacyjne, klęski żywiołowe. (por. postanowienie NSA z 10 września 2010 r., sygn. akt II OZ 849/10, oraz B. Dauter [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, LEX 2011, komentarz do art. 87, teza 8).
W rozpatrywanym wniosku pełnomocnik skarżącego wskazał na dwie okoliczności uzasadniające, w jego ocenie przywrócenie terminu, a mianowicie nieprawidłowe doręczenie wezwania (pracownikowi a nie dorosłemu domownikowi) oraz omyłkowe oznaczył datę odbioru tego wezwania.
Na wstępie wyjaśnić należy, że w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia
z doręczeniem zastępczym określonym w art. 72 p.p.s.a. Stosownie do treści tego przepisu, jeżeli doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, może doręczyć pismo dorosłemu domownikowi, a gdyby go nie było – administracji domu lub dozorcy, jeżeli osoby te nie mają sprzecznych interesów w sprawie i podjęły się oddania mu pisma. Dokonane w tych okolicznościach doręczenie, oparte jest na domniemaniu, że pismo dotarło do rąk adresata i wyznacza początek biegu terminu do podjęcia czynności prawnej. Adresat przesyłki może obalić to domniemanie wykazując, że doręczenie zastępcze było wadliwe (niezgodne z treścią przepisu art. 72 p.p.s.a.), albo że pismo w ogóle nie dotarło do rąk adresata (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz, Wydanie 4, Warszawa 2010 r.).
Odnosząc się w pierwszej kolejności do wskazanej we wniosku wadliwości doręczenia, zauważyć należy, że warunkiem doręczenia przesyłki osobie nie będącej adresatem jest to, aby odbierający pismo zobowiązał się do jego przekazania odbiorcy. Strona ponosi więc konsekwencje jakie wynikają z doręczenia pisma nawet wówczas, gdy pismo jest doręczane podczas jej nieobecności w miejscu zamieszkania (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 marca 2009 r., sygn. akt I OZ 174/09, LEX nr 564244 oraz z dnia 25 lutego 2011 r., sygn. akt II FZ 60/11 https://cbois.nsa.gov.pl). Skarżący godząc się na odbieranie, przeznaczonej dla niego korespondencji sądowej przez osobę trzecią przebywającą w jego domu, przejął na siebie wszelkie konsekwencje z tego faktu wynikające. Na marginesie dodać należy, że skarżący, co najmniej godził się z sytuacją odbierania przez T. W. przesyłek poleconych adresowanych do niego i nie kwestionował prawnych skutków z tym związanych (T. W. odebrał również odpis postanowienia o odrzuceniu skargi potwierdzenie odbioru k. 98).
Podsumowując nie można uznać, że skarżący obalił domniemanie prawidłowości doręczenia wezwania dokonanego w trybie art. 72 p.p.s.a., tym bardziej, że przesyłka dotarła do rąk adresata.
Przechodząc natomiast do oceny okoliczności mylnego oznaczenia daty odbioru przesyłki, podkreślić należy, że kryterium braku winy jako warunek uznania zasadności wniosku o przywrócenie terminu wiąże się z obowiązkiem strony do zachowania szczególnej staranności przy dokonaniu czynności procesowej. Przywrócenie terminu nie jest więc możliwe, jeżeli strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa w tym zakresie, a za takie z pewnością należy uznać błędne oznaczenie daty odbioru pisma w postępowaniu sądowym.
Z tej przyczyny, na podstawie przepisu art. 86 § 1 ppsa, sąd orzekł jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Małgorzata Fita /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Fita po rozpoznaniu w dniu 26 września 2013r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów nieznajdujacych pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2006r. postanawia - odmówić przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu od skargi.
Uzasadnienie
W dniu 10 maja 2013 r. T. P. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] wydaną w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych
od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2006 r.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 10 czerwca 2013 r. skarżący został wezwany do uiszczenia wpisu sądowego od skargi. Jak wynika z potwierdzenia odbioru przesyłki odpis zarządzenia o wezwaniu do uiszczenia wpisu wraz ze stosownym pouczeniem został doręczony 17 czerwca 2013 r. dorosłemu domownikowi skarżącego – T. W. W dniu 25 czerwca 2013 r. skarżący złożył do tutejszego Sądu wniosek o przyznanie prawa pomocy.
Postanowieniem z dnia 27 czerwca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie działając na podstawie art. 220 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej p.p.s.a. odrzucił skargę T. P.
W dniu 16 lipca 2013 r. do Sądu wpłynął wniosek pełnomocnika skarżącego o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu sądowego w sprawie niniejszej. W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik wyjaśnił, że skarżący o uchybieniu terminu do uiszczenia wpisu dowiedział się dopiero z uzasadnienia postanowienia o odrzuceniu skargi. Pełnomocnik wyjaśnił również, że w dniach 17 – 18 czerwca 2013 r. skarżący przebywał w podróży służbowej. Przesyłka z wezwaniem została doręczona T. W. – pracownikowi skarżącego, który omyłkowo na otrzymanym piśmie postawił pieczęć
z datą wpływu 18 czerwca 2013 r. Omyłka ta spowodowana była nawałem pracy i tym, że przesyłka została doręczona w godzinach popołudniowych, a otwarta dopiero następnego dnia. Ponieważ skarżący przesyłki nie odebrał osobiście, nie miał świadomości, że istnieje rozbieżność między faktyczną datą doręczenia a datą wynikającą z pieczęci. W konsekwencji nadając w dniu 25 czerwca 2013r. wypełniony formularz wniosku PPF działał w przekonaniu, że zachował zakreślony w wezwaniu termin.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 p.p.s.a jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Stosownie natomiast do art. 87 § 1 p.p.s.a. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu.
W orzecznictwie i w literaturze prawniczej przyjmuje się, że brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, przy zastosowaniu obiektywnego miernika staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Do niezawinionych przyczyn uchybienia terminu zalicza się m.in.: stany nadzwyczajne, takie jak problemy komunikacyjne, klęski żywiołowe. (por. postanowienie NSA z 10 września 2010 r., sygn. akt II OZ 849/10, oraz B. Dauter [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, LEX 2011, komentarz do art. 87, teza 8).
W rozpatrywanym wniosku pełnomocnik skarżącego wskazał na dwie okoliczności uzasadniające, w jego ocenie przywrócenie terminu, a mianowicie nieprawidłowe doręczenie wezwania (pracownikowi a nie dorosłemu domownikowi) oraz omyłkowe oznaczył datę odbioru tego wezwania.
Na wstępie wyjaśnić należy, że w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia
z doręczeniem zastępczym określonym w art. 72 p.p.s.a. Stosownie do treści tego przepisu, jeżeli doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, może doręczyć pismo dorosłemu domownikowi, a gdyby go nie było – administracji domu lub dozorcy, jeżeli osoby te nie mają sprzecznych interesów w sprawie i podjęły się oddania mu pisma. Dokonane w tych okolicznościach doręczenie, oparte jest na domniemaniu, że pismo dotarło do rąk adresata i wyznacza początek biegu terminu do podjęcia czynności prawnej. Adresat przesyłki może obalić to domniemanie wykazując, że doręczenie zastępcze było wadliwe (niezgodne z treścią przepisu art. 72 p.p.s.a.), albo że pismo w ogóle nie dotarło do rąk adresata (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz, Wydanie 4, Warszawa 2010 r.).
Odnosząc się w pierwszej kolejności do wskazanej we wniosku wadliwości doręczenia, zauważyć należy, że warunkiem doręczenia przesyłki osobie nie będącej adresatem jest to, aby odbierający pismo zobowiązał się do jego przekazania odbiorcy. Strona ponosi więc konsekwencje jakie wynikają z doręczenia pisma nawet wówczas, gdy pismo jest doręczane podczas jej nieobecności w miejscu zamieszkania (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 marca 2009 r., sygn. akt I OZ 174/09, LEX nr 564244 oraz z dnia 25 lutego 2011 r., sygn. akt II FZ 60/11 https://cbois.nsa.gov.pl). Skarżący godząc się na odbieranie, przeznaczonej dla niego korespondencji sądowej przez osobę trzecią przebywającą w jego domu, przejął na siebie wszelkie konsekwencje z tego faktu wynikające. Na marginesie dodać należy, że skarżący, co najmniej godził się z sytuacją odbierania przez T. W. przesyłek poleconych adresowanych do niego i nie kwestionował prawnych skutków z tym związanych (T. W. odebrał również odpis postanowienia o odrzuceniu skargi potwierdzenie odbioru k. 98).
Podsumowując nie można uznać, że skarżący obalił domniemanie prawidłowości doręczenia wezwania dokonanego w trybie art. 72 p.p.s.a., tym bardziej, że przesyłka dotarła do rąk adresata.
Przechodząc natomiast do oceny okoliczności mylnego oznaczenia daty odbioru przesyłki, podkreślić należy, że kryterium braku winy jako warunek uznania zasadności wniosku o przywrócenie terminu wiąże się z obowiązkiem strony do zachowania szczególnej staranności przy dokonaniu czynności procesowej. Przywrócenie terminu nie jest więc możliwe, jeżeli strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa w tym zakresie, a za takie z pewnością należy uznać błędne oznaczenie daty odbioru pisma w postępowaniu sądowym.
Z tej przyczyny, na podstawie przepisu art. 86 § 1 ppsa, sąd orzekł jak w sentencji.
