• III SA/Po 487/13 - Wyrok ...
  29.03.2024

III SA/Po 487/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
2013-10-02

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Beata Sokołowska /sprawozdawca/
Szymon Widłak /przewodniczący/
Tomasz Świstak

Sentencja

Dnia 2 października 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Szymon Widłak Sędziowie WSA Beata Sokołowska (spr.) WSA Tomasz Świstak Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Skrocka – Nerka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 października 2013 roku przy udziale sprawy ze skargi R K na decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w P z dnia ... roku nr ... w przedmiocie przyznania płatności bezpośrednich do gruntów rolnych w pomniejszonej wysokości o d d a l a s k a r g ę

Uzasadnienie

Po ponownym rozpatrzeniu wniosku z dnia 13 maja 2005 r. o przyznanie płatności rolnych na rok 2005, Kierownik Biura Powiatowego ARiMR w P decyzją z dnia ... 2011 r. przyznał R K, po potrąceniu kwoty płatności bezpośrednich do gruntów rolnych w wysokości 31.354,23 zł, płatność na rok 2005 w wysokości 59.573,04 zł, w tym Jednolitą Płatność Obszarową (26.419,50 zł) i Uzupełniającą Płatność Obszarową (33.153,54 zł).

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że we wniosku o płatności zgłoszono 210,12 ha, a zatwierdzono po dokonaniu kontroli powierzchnię 179,22 ha (różnica wynosiła 17,24 %), co powodowało konieczność zastosowania odpowiednich sankcji o charakterze finansowym, na podstawie art. 138 ust. 1 Rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1973/2004 z dnia 29 października 2004 r. i art. 51 ust. 1 Rozporządzenia Komisji (WE) Nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. Podczas weryfikacji wniosków okazało się, że działki nr ... zostały zgłoszone do płatności za 2005 r. również przez R R. Organ powołał się na art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru (Dz. U. z 2004 r. Nr 6, poz. 40 ze zm.), zgodnie z którym beneficjentem płatności jest posiadacz gospodarstwa rolnego, w ramach którego posiada grunty rolne, łączna powierzchnia działek rolnych nie jest mniejsza niż 1 ha i grunty rolne utrzymywane są w dobrej kulturze rolnej, przy zachowaniu wymogów ochrony środowiska. Chodzi zatem m. in. o osobę posiadającą grunty rolne w sensie fizycznym i podejmującą decyzje co do uprawy na danej działce (dzierżawcę, użytkownika itd.). O istnieniu uprawnień do płatności decyduje zatem faktyczne posiadanie gruntów rolnych a nie tytuł prawny do nich.

Dalej organ wyjaśnił, że po przeprowadzeniu postępowania dowodowego stwierdził, że posiadaczem spornych gruntów w 2005 r. nie był R K. Kierownik BP ARiMR w P uznał za istotne następujące dokumenty: wyrok SR w Gnieźnie z 3 sierpnia 2006 r. (sygn. akt I C 53/06), protokół rozprawy apelacyjnej z dnia 5 grudnia 2006 r. przed Sądem Okręgowym w Poznaniu (sygn. akt II Ca 1807/06), postanowienie SR w Gnieźnie z 20 listopada 2006 r. (sygn. akt VI Kp 71/06). Wskazał też, że na liczne pisma wnioskodawcy (wymienione w decyzji), na protokół przesłuchania w charakterze świadka R N i oświadczenie sołtysa JK z 8 października 2008 r. Podkreślił, że w dniu 10 maja 2006 r. miała miejsce rozprawa administracyjna i przesłuchano R R, S R, E R, P T, W G, RK i B K. Według organu posiadanie przez R R spornych gruntów i prowadzenie na nich prac rolnych w 2005 r. potwierdzili S R, E R, P T, W G, a także M W i Ł H w swoich oświadczeniach. Z kolei organ nie dał wiary zeznaniom i oświadczeniom A N, C M K L na okoliczność użytkowania przedmiotowych gruntów przez R K, ze względu na brak ich spójności z oświadczeniami pozostałych świadków. W szczególności odnośnie A N Kierownik BP ARiMR w P wskazał, że w swym pierwszym oświadczeniu w. w. podał, że w sprawie dopłat nic mu nie wiadomo i nie będzie składał żadnych zeznań. W ocenie organu z materiału dowodowego wynika więc, że sporne grunty były użytkowane rolniczo przez R R do końca żniw 2005 r., co potwierdziła też żona wnioskodawcy B K i sam wnioskodawca w swoich zeznaniach złożonych na rozprawie administracyjnej , protokołu której jednak oboje nie podpisali uznając, że R Rnie jest stroną w sprawie. Organ powołał się też na zeznania T K z dnia 21 września 2011 r., który zeznał, że S R pracował do żniw. Podkreślono również, że wyrządzenie szkody przez zwierzynę leśną w uprawie jęczmienia w 2005 r. zgłosił do koła łowieckiego R R, a nie wnioskodawca, a to potwierdza sprawowanie przez R stałego nadzoru nad prowadzonymi przez niego uprawami zbóż.

Reasumując Kierownik BP stwierdził, że R K nie był faktycznym użytkownikiem i posiadaczem spornych działek rolnych zgłoszonych także do płatności bezpośrednich przez R R, wykonywał jedynie pojedyncze zabiegi agrotechniczne, np. wywożenie wapna, zbiór kamieni i dlatego nie spełnił warunków do przyznania mu płatności bezpośrednich do tych gruntów na rok 2005.

W odwołaniu od powyższej decyzji R K, reprezentowany przez pełnomocnika – radcę prawnego, wniósł o jej uchylenie, zarzucając naruszenie: art. 7 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego przez uznanie braku posiadania przez stronę spornych gruntów na dzień 31 maja 2005 r., art. 77 § 1 i 8 kpa oraz art. 51 Rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 poprzez niezasadne zastosowanie sankcji finansowych.

W uzasadnieniu odwołania wskazano, że wszystkie sporne działki wchodziły w skład gospodarstwa rolnego R K i były przez niego zarządzane. Zdaniem odwołującego organ nie wziął pod uwagę całości dowodów zebranych w toku postępowania, przez co dokonał błędnych ustaleń faktycznych.

Dyrektor Oddziału Regionalnego ARiMR w P decyzją z dnia ... 2013 r. nr ... uchylił decyzję organu I instancji w części dotyczącej zastosowania sankcji w ramach Jednolitej Płatności Obszarowej i Uzupełniającej Płatności Obszarowej oraz orzekł o przyznaniu płatności bezpośrednich do powierzchni 61,45 ha w ramach JPO (13.826,25 zł) i UPO (17.350,40 zł) – wynikających ze zniesienia sankcji.

W pozostałym zakresie utrzymał natomiast zaskarżoną decyzję w mocy. W uzasadnieniu organ wskazał, że celem ustawy o płatnościach bezpośrednich jest finansowe wsparcie producentów rolnych, czyli osób, które faktycznie uprawiają grunty rolne i przywołał przepis art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru. Materiał dowodowy zebrany w sprawie wskazuje zaś na to, że posiadaczem spornych gruntów w 2005 r. nie był R K. Organ powołał się w tym zakresie na zeznania wnioskodawcy (jako powoda) złożone w procesie cywilnym wytoczonym przez niego przeciwko S R (sygn. akt I C 53/06) i na rozprawie administracyjnej w dniu 10 maja 2006 r. oraz na uzasadnienie faktyczne wyroku SR w Gnieźnie z 3 sierpnia 2006 r. (I C 53/06), z którego wynika, że R K dokonał poddzierżawienia spornych działek S R i jego braciom, którzy uprawiali je rolniczo. Fakt ten potwierdzili MR, R R, E R, Ł H, W G, których zeznania tworzyły logiczną i spójną całość. Przejęcie gruntów do rolniczego uprawiania przez R K dopiero po żniwach 2005 r. potwierdzono również w uzasadnieniu wyroku SO w Poznaniu z dnia 6 lutego 2007 r. (sygn. akt II Ca 1807/06). Organ II instancji podkreślił, że zgadza się z oceną Sądu, że obie strony konfliktu zawarły umowę poddzierżawy, w wyniku której sporne grunty położone we W były użytkowane w latach 2004/2005 przez rodzeństwo R, niemniej jednak uważa, że R K niewłaściwie ocenił skutki zawarcia tej umowy, co doprowadziło do konfliktu, także we wniosku obszarowym. Ustalenia poczynione przed Sądem Rejonowym i Sądem Okręgowym zdecydowanie przemawiają jednak na korzyść braci R. Dalej organ odwoławczy wyjaśnił, dlaczego nie dał wiary zeznaniom A N, K L, T K, C M i R N wskazując m. in., że już Sąd Rejonowy w Gnieźnie uznał ostatniego z w/wym. za "wysoce niekonsekwentnego" w swoich zeznaniach. Dyrektor o Oddziału Regionalnego ARiMR zwrócił też uwagę na to, że R K twierdził w Sądzie, że nie ma świadków, a następnie, im więcej czasu upływało od wykrycia konfliktu krzyżowego, tym więcej świadków powoływał. Ponadto w Sądzie Rejonowym na rozprawie R Ksam oświadczył, że R obsiał ziemię swoimi materiałami i zebrał plony. Odnośnie zeznań B K organ II instancji uznał, że są one spójne w wielu częściach z wyjaśnieniami rodziny R, ponieważ wynika z nich głównie, że rodzina K rozpoczęła użytkowanie tych gruntów po żniwach w 2005 r. Jednocześnie organ II instancji stwierdził, że niniejszej w sprawie nie było podstaw prawnych do zastosowania sankcji za stwierdzone różnice pomiędzy powierzchnią zawnioskowaną a powierzchnią zakwalifikowaną do płatności, wobec czego należało uchylić decyzję organu I instancji w tym zakresie i orzec o dodatkowej kwocie przyznanych płatności bezpośrednich w ramach JPO i UPO. W okolicznościach przedmiotowej sprawy miał bowiem zastosowanie art. 68 ust. 1 rozporządzenia Komisji "WE" nr 796/2004, zgodnie z którym należy odstąpić od zastosowania sankcji, jeżeli rolnik może udowodnić, że nie jest winny dostarczenia danych niezgodnych z faktami. Strona we wniosku o płatności zadeklarowała wszystkie działki użytkowane na mocy umowy dzierżawy z Agencją Nieruchomości Rolnych. Mogła zatem działać w dobrej wierze, utożsamiając posiadanie tytułu prawnego ze spełnianiem przesłanki do otrzymania płatności także na sporne grunty. Organ wskazał też, że wprawdzie R Kponosił koszty opłaty z tytułu dzierżawy i podatków, ale nie ponosił kosztów uprawy tych gruntów w 2005 r. Wcześniej dokonywał na nich jedynie innych prostych czynności (zbieranie kamieni itd.), co nie stanowi rolniczego użytkowania dającego uprawnienia do płatności bezpośrednich na te grunty.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu zaskarżono decyzję organu II instancji w zakresie, w jakim wykluczono z obszaru kwalifikowanego do przyznania płatności bezpośrednich działki o numerach ... (o łącznej pow. 31,25 ha), zarzucając skarżonej decyzji naruszenie art. 7, art. 8, art. 11, art. 12, art. 77 i art. 80 kpa poprzez dokonanie niewyczerpujących ustaleń faktycznych (sprzecznych z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie) oraz naruszenie art. 2 i art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru poprzez ich niezastosowanie do powyższych działek i odmowę przyznania płatności do powierzchni 31,25 ha.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że skarżący był w posiadaniu spornych działek i utrzymywał je w dobrej kulturze rolnej w 2005 r., czego nie zmienia to, że osoby trzecie wykonywały prace polowe (bracia R). W ocenie R K organ nie dokonał analizy powiązań gospodarczych (umownych) pomiędzy nim a tymi osobami. Nie wskazał też, dlaczego dowody w postaci zeznań i oświadczeń J K, B, "E" i P S zostały uznane za niewiarygodne. Organ nie wykazał, że skarżący zawarł w 2005 r. umowę z R R dającą mu tytuł prawny do spornych działek. Ustalenia sądów cywilnych dotyczyć mogą jedynie 2004 r., gdyż tego okresu dotyczyła sprawa cywilna. W 2005 r. prace wykonywał wprawdzie S R lecz jako pracownik rolny, a nie posiadacz gruntu. Jedynie skarżący decydował o uprawach i zabiegach agrotechnicznych dokonywanych na spornych gruntach. Ewentualne czynności R R dokonywane w 2005 r. były czynione bez wiedzy i zgody skarżącego. Według strony skarżącej R R popełnił przestępstwo składania fałszywych zeznań, o czym poinformowano prokuraturę. Skarżący posiadał sporne działki co najmniej od sierpnia 2005 r., wobec czego w sprawie miał zastosowanie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru stanowiący o przeniesieniu posiadania gospodarstwa rolnego i powodujący konieczność przyznania płatności skarżącemu jako nowemu posiadaczowi powyższych gruntów. Organ winien zatem na podstawie art. 9 kpa pouczyć stronę o trybie wynikającym z art. 4 ust. 1 ww. ustawy i o ewentualnej możliwości złożenia odpowiedniego wniosku w tym zakresie.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor OR ARiMR w P wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie i argumenty zawarte w uzasadnieniu swojej decyzji.

Na rozprawie skarżący oświadczył, że organ nie powinien opierać się tylko na zeznaniach, ale uwzględnić, że płacił podatek rolny, miał podpisaną umowę z Agencją Nieruchomości Rolnych, "płacił dzierżawę i za meliorację".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył co następuje:

Skarga okazała się nieuzasadniona. Sąd dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji stwierdził, że organy obu instancji nie naruszyły przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Nie doszło też do naruszenia prawa materialnego.

We wniosku o płatności bezpośrednie na 2005 r. strona zgłosiła działki o łącznej powierzchni 210,12 ha, a zatwierdzono po dokonaniu kontroli powierzchnię 179,22 ha (różnica wynosiła 17,24 %). Organ I instancji zastosował odpowiednie sankcje o charakterze finansowym. Z kolei organ II instancji odstąpił od nałożenia powyższych sankcji uznając, że w sprawie miał zastosowanie art. 68 ust. 1 Rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. Według organu odwoławczego skarżący zadeklarował we wniosku wszystkie działki użytkowane na mocy umowy dzierżawy z Agencją Nieruchomości Rolnych (była to okoliczność bezsporna). Mógł zatem działać w dobrej wierze, utożsamiając posiadanie tytułu prawnego do gruntów ze spełnieniem przesłanki do otrzymania wnioskowanych płatności. W ocenie Sądu organ odwoławczy zasadnie odstąpił od zastosowania sankcji finansowych powołując się na art. 68 ust. 1 Rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 orzekając w tym zakresie na korzyść strony, co szeroko uzasadnił w swojej decyzji.

Po przeanalizowaniu akt administracyjnych Sąd uznał, że organy obu instancji prawidłowo stwierdziły brak podstaw faktycznych i prawnych do przyznania skarżącemu wnioskowanych płatności bezpośrednich (JPO i UPO) na rok 2005 – do działek ew. nr ... , zgodnie z powierzchnią zadeklarowaną przez stronę i zasadnie wyłączono z udzielenia płatności te części powierzchni powyższych działek, których uprawy zostały również w 2005 r. zadeklarowane przez R R. Wykluczono więc z płatności przyznanych skarżącemu słusznie 31,25 ha, co obrazuje tabela na str. 34 uzasadnienia decyzji organu II instancji. Strona we wniosku odnośnie tych działek ewidencyjnych deklarowała powierzchnię łączną 36,59 ha, w tym dz. ew. nr 11 – 0,05 ha, co do której po zredukowaniu powierzchni działki rolnej F okazało się, że nie spełnia definicji działki rolnej. Skarżący miał tytuł prawny do tych działek, natomiast nie był ich posiadaczem w rozumieniu przepisów prawa unijnego i krajowego w okresie wymaganym do przyznania powyższych płatności.

Ostatecznie więc Dyrektor Oddziału Regionalnego ARiMR w P przyjął, że obszar zatwierdzony to 178,87 ha i odpowiednio płatność po zniesieniu sankcji w ramach Jednolitej Płatności Obszarowej wynosi 40.245,75 zł a Uzupełniającej Płatności Obszarowej 50.503,94 zł. Dlatego też uchylił decyzję organu I instancji w części i orzekł co do istoty (dopłata 13.826,25 zł w ramach JPO i 17.350,40 zł w ramach UPO).

Na wstępie wskazać należy, że płatności bezpośrednie do gruntów rolnych określone zostały w przepisach Rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru (Dz. U. z 2004 r. Nr 6, poz. 40 ze zm.), beneficjentem płatności jest posiadacz gospodarstwa rolnego, w ramach którego posiada grunty rolne o powierzchni minimum 1 ha, utrzymywane w dobrej kulturze rolnej, przy zachowaniu wymogów ochrony środowiska. Utrzymywanie gruntów w dobrej kulturze rolnej oznacza natomiast m. in. uprawę roślin lub ugorowanie gruntów ornych, koszenie okrywy roślinnej i jej usunięcie – zgodnie z § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych wymagań utrzymania gruntów w dobrej kulturze rolnej (Dz. U. z 2004 r. Nr 65, poz. 600 ze zm.).

Chodzi zatem o osobę posiadającą grunty w sensie fizycznym i podejmującą decyzje co do uprawy na danej działce (dzierżawcę, użytkownika itd.). O istnieniu uprawnień do płatności decyduje więc faktyczne posiadanie gruntu a nie tytuł prawny do niego (zob. m. in. wyrok WSA w Warszawie z 8 sierpnia 2012 r., sygn. akt V SA/Wa 2049/11, lex nr 1146176). Chodzić może przy tym nawet o posiadanie wykonywane bez zgody właściciela danego gruntu. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem posiadanie gruntu rolnego winno obejmować w danym roku kalendarzowym okres od dnia złożenia wniosku o płatności – zob. m. in. wyrok NSA z dnia 30 sierpnia 2012 r., sygn. akt II GSK 711/11, lex nr 1244812. Jako moment końcowy wymaganego posiadania wskazuje się natomiast datę 31 sierpnia, jako dzień zakończenia pełnego cyklu produkcyjnego w rolnictwie ( trwającego od siewów, przez zabiegi agrotechniczne do zebrania plonów ) – zob. wyrok NSA z dnia 21 grudnia 2010 r., sygn. akt II GSK 1086/09, lex nr 746065.

W ocenie Sądu organy obu instancji, w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, prawidłowo ustaliły, że R K nie był posiadaczem spornych gruntów w dacie złożenia wniosku (13 maja 2005 r.) i dalej do momentu zebrania plonów. Trafnie uznano przy tym, że przedmiotem badania w niniejszej sprawie jest wyłącznie istnienie (lub nie) podstaw do przyznania płatności bezpośrednich skarżącemu a nie R R, która to kwestia stanowiła przedmiot odrębnego postępowania administracyjnego, zakończonego wydaniem odpowiedniej decyzji administracyjnej przyznającej R R płatności do spornych gruntów na 2005 r. (decyzja Kierownika Biura Powiatowego ARiMR w G z dnia ... 2006 r. Nr ... ). Zauważyć należy ponadto, że w obrocie prawnym znajduje się decyzja Dyrektora Oddziału Regionalnego ARiMR w P z dnia ... 2011 r. Nr ... (akta adm. – załącznik 74/11) odmawiająca stwierdzenia nieważności decyzji przyznającej płatności bezpośrednie R R.

Wbrew zarzutom skargi organy w sposób wyczerpujący zebrały i rozpatrzyły cały materiał dowodowy, przeprowadzając odpowiednie dowody z urzędu oraz na wniosek strony. Ustosunkowały się do całości materiału dowodowego, wskazując jakie dowody stanowiły podstawę podjętego rozstrzygnięcia, a jakim dowodom odmówiono przymiotu wiarygodności (i dlaczego). Podkreślić trzeba przy tym, że dokonana przez organy i dopuszczalna przez prawo (w ramach art. 80 kpa) ocena poszczególnych dowodów, odmienna od stanowiska strony nie oznacza zasadności zarzutów skargi dotyczących wadliwego przeprowadzenia postępowania dowodowego. Organy mogły dokonać ustaleń faktycznych również w oparciu o materiał zebrany w postępowaniu cywilnym, gdyż zgodnie z treścią art. 75 § 1 kpa jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodem mogą być w szczególności dokumenty – urzędowe i prywatne (w tym także akta postępowań sądowych).

Organy oparły swoje rozstrzygnięcia również na podstawie zeznań samego skarżącego złożonych w charakterze powoda w procesie cywilnym wytoczonym przez niego przeciwko S R (sygn. akt I C 53/06), jak i na rozprawie administracyjnej w dniu 10 maja 2006 r. RK potwierdził, że na spornych gruntach R R i jego bracia dokonywali – na podstawie zawartej ustnej umowy poddzierżawy – określone prace polowe. Skarżący nie był w stanie prowadzić samodzielnie tych prac polowych. Płacił czynsz dzierżawny Agencji Nieruchomości Rolnych, ale otrzymywał środki na jego uiszczenie od S R. Wskazano też, na uzasadnienie faktyczne wyroku Sądu Rejonowego w Gnieźnie z dnia 3 sierpnia 2006 r. (sygn. akt I C 53/06), z którego wynika, że RKdokonał poddzierżawienia spornych działek S R i jego braciom, którzy uprawiali je rolniczo. Dopiero po żniwach 2005 r. R K wjechał ciągnikiem na ziemie poddzierżawioną i zaorał ją.

Powyższe wynika też z uzasadnienia Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 6 lutego 2007 r. (sygn.. akt II Ca 1807/06). Fakty te potwierdzili M R, R R E R, Ł Hi, W Gi, których zeznania wzajemnie się uzupełniały tworząc logiczną i spójną całość. W szczególności świadek E R na rozprawie administracyjnej zeznała m. in., że synowie zebrali zboże w 2005 r., a w trakcie sprzątania żona skarżącego za kombajnem uprawiała. W styczniu 2005 r. R K miał obiecywać użytkowanie ziemi jeszcze 8 lat. W G pomagał przy zbiorze upraw w 2005 r. Podobnie Ł H, który pomagał w uprawie i zbiorze plonów. Obydwaj złożyli na te okoliczności już wcześniej oświadczenia z dnia 22 lutego 2006 r. Zarówno organ I jak i II instancji wyjaśniły wyczerpująco w uzasadnieniach swoich decyzji, dlaczego nie było podstaw do dania wiary oświadczeniom A N, zeznaniom K L, R N, C M i częściowo T K. Wskazano m. in., że świadkowie wnioskowani przez skarżącego pojawili się nie w czasie ujawnienia konfliktu kontroli krzyżowej, tylko w terminie dużo późniejszym, co wpływa na ocenę ich wiarygodności. Zeznania ww. były również częściowo sprzeczne, nawet z zeznaniami samego skarżącego czy jego żony B K, która także potwierdziła rolnicze użytkowanie spornych gruntów przez R do końca żniw 2005 r. Trafnie też zauważono, że w piśmie z dnia 8 sierpnia 2006 r. A N podał, że nic mu nie wiadomo w sprawie dopłat i nie będzie składał żadnych zeznań. Organy zasadnie podniosły również, że wyrządzenie szkody przez zwierzynę leśną w uprawie jęczmienia w 2005 r. zgłosił do Koła Łowieckiego "R" R R a nie wnioskodawca, co dodatkowo świadczy o sprawowaniu przez niego stałego nadzoru nad prowadzonymi przez niego uprawami zbóż i przeczy twierdzeniom skargi, że tylko skarżący miał swobodnie decydować o uprawach i zabiegach agrotechnicznych. Organy też słusznie wskazały na oświadczenie i zeznania P T (osoba postronna), który był wzywany przez R na pola we wsi W celem udzielenia porady w zakresie zwalczania szkodników i choroby grzybowej zbóż. Zasadnie też stwierdziły, że R K ponosił co prawda koszty opłaty z tytułu dzierżawy gruntów od Agencji oraz podatków, ale nie ponosił faktycznych kosztów uprawy spornych gruntów w 2005 r. Dokonywał na nich jedynie innych prostych czynności, takich jak np. zbieranie kamieni, co nie stanowiło utrzymywania tych gruntów w dobrej kulturze rolnej i nie dawało podstaw do przyjęcia, że skarżący prowadził na nich działalność rolniczą.

Prawidłowo organ odwoławczy uznał, że oświadczenie sołtysa J K z dnia 29 października 2008 r. nie ma żadnej wartości dowodowej. Odniósł się również do oświadczeń B K, p. E i PS, trafnie wskazując, że nie mają one nic wspólnego z kwestią użytkowania działek wskazanych we wniosku o płatności. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy uznano też słusznie inne złożone przez stronę dokumenty, w tym Agrotechniczne opracowanie wyników badań gleb, czy liczne faktury, z których nie wynika ponoszenie kosztów związanych bezpośrednio ze spornymi działkami.

Niezasadny okazał się ponadto zarzut dotyczący niezastosowania art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru o przeniesieniu posiadania (mającego powodować, zdaniem strony, konieczność przyznania płatności skarżącemu jako nowemu posiadaczowi gruntów). Z uwagi na powyższe rozważania nie miał on bowiem w ogóle zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż o braku podstaw faktycznych i prawnych do przyznania skarżącemu płatności na 2005 r. decydowało to, że nie był on faktycznym posiadaczem spornych gruntów (nie prowadził działalności rolniczej), co najmniej do końca żniw 2005 r., czyli do zakończenia cyklu produkcyjnego roku gospodarczego w rolnictwie uprawniającego do uzyskania wnioskowanych płatności. Płatności bezpośrednie na 2005 r. na sporne grunty otrzymał R R, a nie mogło być dwóch uprawnionych producentów rolnych z tego samego tytułu.

Reasumując podkreślić trzeba, że z uzyskania płatności, o które wnioskował R K wykluczono tylko te części powierzchni działek, które pokrywały się z wnioskiem R R. Odnośnie zaś działki ew. nr 11 okazało się, że po zredukowaniu powierzchni działki rolnej F, nie spełnia ona definicji działki rolnej.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, oceniony przez Dyrektora OR ARiMR w P i organ I instancji bez naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów stanowił więc ostatecznie podstawę do wykluczenia 31,25 ha i przyznania skarżącemu płatności bezpośrednich (JPO, UPO) w pomniejszonej wysokości, bez sankcji finansowych.

W tym stanie rzeczy, skoro zaskarżona decyzja odpowiada prawu Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), orzekł o oddaleniu skargi.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...