II SA/Gd 554/13

Uzasadnienie

S. B. wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku ze skargą na decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia 22 maja 2013 r., nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Starosty z dnia 20 lutego 2013 r., nr [...], którą to odmówiono uchylenia, w trybie wznowienia postępowania, decyzji Starosty z dnia 23 grudnia 2011 r. stwierdzającej przejście do zasobów nieruchomości Skarbu Państwa gruntów pokrytych wodami jeziora R. położonego na działce nr [...], obręb Cz. B., gm. Z.

Zaskarżone decyzje podjęte zostały w następujących okolicznościach faktycznych:

Decyzją z dnia 23 grudnia 2011 r. Starosta po rozpatrzeniu wniosku Marszałka Województwa, z upoważnienia którego działał Dyrektor Zarządu Melioracji i Urządzeń Wodnych, działając na podstawie art. 14a ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne, stwierdził przejście do zasobów nieruchomości Skarbu Państwa nieruchomości gruntowej oznaczonej nr [...] o pow. 22,67 ha położonej w gminie Z., obręb Cz. B. pokrytej powierzchniowymi wodami płynącymi jeziora R.

W konsekwencji powyższego kolejną decyzją z dnia 24 kwietnia 2012 r. Starosta, działając na podstawie art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 130, poz. 1087 ze zm.), nieodpłatnie przekazał w trwały zarząd Marszałka Województwa z siedzibą w T. opisaną wyżej działkę o nr [...] w gminie Z., obręb Cz. B.

Wnioskiem z dnia 26 września 2012 r. S. B. wystąpił do Starosty o wznowienie postępowania administracyjnego zakończonego wydaniem przez ten organ decyzji z dnia 23 grudnia 2011 r. stwierdzającej przejście do zasobów Skarbu Państwa nieruchomości gruntowej stanowiącej opisaną wyżej działkę po nr [...] Jako podstawy wznowienia wskazał art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. - pozbawienie go udział w postępowaniu oraz art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. – pojawienie się nowych dowodów w sprawie. Wnioskujący wyjaśnił, że posiada interes prawny uzasadniający jego udział w sprawie jako strona, którego to został bezprawnie pozbawiony. Z uzasadnienia decyzji wynika bowiem, że organ uznał, że jezioro R. ma charakter przepływowy. Ma to istotny wpływ na ustalenia w sprawie dotyczącej działki nr [...], stanowiącej własność wnioskodawcy. Skarb Państwa stoi na stanowisku, że jezioro S., którego wodami jest pokryta wskazana działka, ma także charakter przepływowy, a jezioro R. zostało uznane za przepływowe z uwagi na naturalny odpływ z jeziora S. Wnioskodawca wyjaśnił, że w sprawie pojawił się nowy dowód w postaci wstępnej opinii naukowej dotyczącej ustalenia charakteru wód jeziora S., z której wynika, że połączenie pomiędzy jeziorem R. a jeziorem S. ma charakter sztuczny, co wyłącza z kolei możliwość uznania wód jeziora R. za płynące. Odnośnie terminu wnioskodawca twierdził, że o decyzji z dnia 23 grudnia 2011 r. dowiedział się w dniu 4 września 2012 r., w związku z czym zachował termin do wystąpienia z wnioskiem o wznowienie.

Postanowieniem z dnia 26 listopada 2012 r. Starosta, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 i 5 k.p.a., wznowił postępowanie zakończone własną decyzją z dnia 23 grudnia 2011 r.

Decyzją z dnia 20 lutego 2013 r. Starosta, działając na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 i 5 k.p.a., odmówił uchylenia ostatecznej decyzji Starosty z dnia 23 grudnia 2011 r. stwierdzającej przejście do zasobów nieruchomości Skarbu Państwa gruntów pokrytych wodami jeziora R. położonego na działce nr [...] obręb Cz. B., gmina Z. Uzasadniając rozstrzygnięcie. Starosta wyjaśnił, że w świetle przepisów materialnych prawa administracyjnego S. B. nie ma interesu prawnego w postępowaniu odnoszącym się do działki nr [...] pokrytej wodami jeziora R. Nie jest właścicielem tej nieruchomości i nie rości sobie do niej praw. Odnosząc się natomiast do powoływanej przez S. B. wstępnej opinii z listopada 2011 r. dotyczącej charakteru jeziora S. organ wyjaśnił, że nie może stanowić dowodu w sprawie dotyczącej jeziora R., albowiem nie wynika z niej charakter rowu R-S-1 łączącego jezioro S. z jeziorem R. Natomiast według ekspertyzy hydrologicznej rów ten ma charakter cieku naturalnego. W ocenie organu pozostałe dokumenty opracowane po dacie wydania kwestionowanej decyzji nie mogą stanowić dowodu w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył S. B. podnosząc, że Starosta błędnie przyjął, że nie przysługuje mu status strony, gdyż jako właścicielowi jeziora S. połączonego z jeziorem R. jest zainteresowanym w przedmiotowej sprawie i rozstrzygnięcia dotyczące jeziora R. wpływają na zakres jego praw i obowiązków. Poza tym Starosta po wznowieniu postępowania traktował go jako stronę zapewniając czynny udział w postępowaniu. Zarzucono również, że organ I instancji błędnie przyjął, że rów łączący jezioro R. z jeziorem S. ma charakter naturalny, gdyż nie przeprowadził na tę okoliczność żadnego dowodu, nie zlecił sporządzenia opinii przez bezstronnego biegłego, ani też żadnych oględzin tego rowu. Wobec tego, że połączenie pomiędzy jeziorami R. i S. nazywane jest rowem, a z definicji zawartej w ustawie Prawo wodne wynika, że rowy to sztuczne koryta, nie można traktować tego połączenia jako naturalne.

Rozpoznając sprawę w trybie odwoławczym, Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej decyzją z dnia 22 maja 2013 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że nie można uznać S. B. za stronę postępowania tylko ze względu na podobieństwo innego postępowania, w którym jest on stroną, dotyczącego przejścia gruntów do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa działki nr [...] pokrytej wodami jeziora S., połączonego z jeziorem R., do postępowania, w którym nie jest stroną, ale w uznaniu odwołującego, jego wynik będzie miał znaczenie dla rozstrzygnięcia postępowania, w którym został uznany za stronę. Organ stwierdził, że sprawy dotyczące przejścia gruntów pokrytych wodami jeziora S. (działki nr [...], obr. S., gm. Z.) do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa oraz przejścia gruntów pokrytych wodami jeziora R. (działka nr [...], obr. Cz. B., gm. Z.) do tego zasobu, pomimo że oba te jeziora są ze sobą połączone, mimo wszystko są dwoma odrębnymi postępowaniami. Tylko w jednym z nich S. B. jest stroną postępowania jako widniejący w księdze wieczystej właściciel działki pokrytej jeziorem S. O posiadaniu legitymacji strony zgodnie z art. 28 K.p.a. nie przesądza samo przeświadczenie strony o posiadaniu interesu prawnego lub obowiązku tylko faktyczne posiadanie tego interesu. Wbrew twierdzeniom odwołującego wydanie postanowienia o wznowieniu postępowania nie przesądza o tym, czy podmiot, który czuje się stroną, tą stroną rzeczywiście jest, gdyż dopiero w postępowaniu wznowieniowym można tę kwestię zbadać i wyjaśnić. Wydanie postanowienia o wznowieniu postępowania z powodu wystąpienia przesłanki z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. nie przesądza o posiadaniu legitymacji strony, a jedynie wszczyna postępowanie, w którym organ administracji publicznej powinien zbadać, czy faktycznie przesłanka braku czynnego udziału strony zaistniała.

Odnosząc się do drugiej przesłanki wznowienia organ wyjaśnił, że z wypisu z rejestru gruntów wynika, że przed wydaniem decyzji w trybie art. 14a Prawa wodnego, działka nr [...], obr. Cz. B., pokryta wodami jeziora R. i oznaczona jako Wp - wody płynące - należała już do Skarbu Państwa ale nie była jeszcze w trwałym zarządzie Marszalka Województwa. Dysponentem było Gospodarstwo Rybackie Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa. Wobec powyższego charakter płynący bądź stojący wód jeziora R. nie zmieni faktu, że działka ta znajduje się już w zasobie nieruchomości Skarbu Państwa. Charakter tych wód ma znaczenie tylko dla oceny czy można stosować w stosunku do takiej działki przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami, czy też nie. W ocenie organu nie było potrzeby orzekać o przejściu działki do zasobów Skarbu Państwa, tym niemniej decyzja z dnia 23 grudnia 2010 r. nie nosi znamion rażącego naruszenia prawa, o których stanowi art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. i bezsprzecznie dotyczy gruntów pokrytych powierzchniowymi wodami płynącymi, tj. wodami jeziora R., w związku z tym nie można jej wycofać z obrotu prawnego. Organ odwoławczy podkreślił, że analiza akt sprawy wykazała, że nie można poddać pod wątpliwość charakteru wód jeziora R. Jezioro to posiada naturalny, lecz uregulowany odpływ do jeziora S. - R-S-1. W ocenie organu opinia wstępna z listopada 2011 r., przedłożona przez S. B. jako dowód stanowiący nową okoliczność istotną w sprawie i stanowiący przesłankę do wznowienia przedmiotowego postępowania w trybie art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a., nie stwierdziła, że połączenie jeziora R. z jeziorem S. jest nienaturalne, a tylko, że ciek ten - R-S-1, mógł ulec zmianom w określonych latach. Nie stwierdzono również, że wody jeziora S., posiadającego dopływ z jeziora R. (o nazwie R-S-1), mają charakter stojący. Z kolei znajdująca się w aktach sprawy opinia wykonana w 2008r. przez Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej jednoznacznie stwierdza, że jezioro S. ma charakter przepływowy i dopływ z jeziora R. ma charakter naturalny (ruch wody w cieku R-S-1 wyraźny, pomimo zarośniętego koryta), co jest dowodem również na płynący charakter wód jeziora R.

W związku z powyższym, organ odwoławczy uznał, że Starosta prawidłowo ocenił dokumentację zgromadzoną w toku postępowania, a przeprowadzenie oględzin w terenie w tej sytuacji nie było konieczne, wobec jednoznacznych wniosków, jakie można było wywieść z dokumentacji. Przedłożone opracowanie z 2011 r. opisujące rozważania na temat charakteru wód jeziora S., jego dopływów (m.in. z jeziora R.) i odpływów nie stanowi dowodu, na podstawie którego można byłoby stwierdzić, iż jest to nowa okoliczność przesądzająca o tym, iż wody jeziora R. są wodami stojącymi, a nie płynącymi. Organ nie zgodził się z zarzutem odwołującego, że Starosta błędnie przyjął, iż połączenie jeziora R. z jeziorem S. ma charakter naturalny, gdyż na podstawie posiadanych do tej pory dowodów tak należy przyjąć. Z uwagi na ukształtowanie terenu (jezioro R. jest wyżej położone niż jezioro S.), wody jeziora R. naturalnie wpływają do jeziora S. O naturalnym charakterze wód nie przesądza nazewnictwo cieków naturalnych (szczególnie nie posiadających ugruntowanej nazwy), które może zmieniać się w związku z wykonywanymi inwestycjami wodnomelioracyjnymi. Ciek uregulowany nie może być traktowany jako urządzenie melioracji wodnej. W związku z tym, zarzut, że skoro "coś" nazywa się rowem, to nie może być traktowane jako ciek naturalny - nie ma w przedmiotowej sprawie uzasadnienia.

W skardze na powyższą decyzję S. B. zarzucił błędne zastosowanie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., naruszenie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. poprzez przyjęcie, że skarżący nie jest stroną postępowania oraz naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. polegające na braku podjęcia wszelkich niezbędnych czynności dowodowych celem wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy. Mając powyższe na uwadze, skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji. Z uzasadnienia skargi wynika, że skarżący nie zgadza się z nieuznaniem go za stronę postępowania i wskazuje, że z postanowienia o wznowieniu postępowania wynika, że potraktowano go jako stronę. Według skarżącego określenie charakteru wód jeziora R. jako płynących i przeniesienie ich do zasobu Skarbu Państwa wywiera bezpośredni skutek dla sytuacji prawnej skarżącego jako właściciela jeziora S. i czyni go stroną postępowania. Skarżący podtrzymał także stanowisko, że rów łączący jezioro R. i jezioro S. ma charakter łącznika sztucznego, nie zgadzając się tym samym ze stwierdzeniami organów, że połączenie pomiędzy jeziorami ma charakter naturalny. Według skarżącego organom zabrakło dowodów potwierdzających taki charakter cieku łączącego oba jeziora, a tym samym organy rozpoznały sprawę w oparciu o niekompletny materiał dowodowy.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Ustosunkowując się do zarzutów skargi, organ ponownie wyjaśnił, że nie ma wątpliwości co do charakteru cieku łączącego jezioro S. z jeziorem R. Potwierdza to dokumentacja zgromadzona w sprawie, m.in. opinia wstępna dotycząca charakteru wód jeziora S. oraz opinia Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej. Odnosząc się do opinii o charakterze wód jeziora S. w oparciu o badania geologiczne i geomorfologiczne, organ odwoławczy stwierdził, że nie jest to dowód, który mógłby doprowadzić do zmiany kwestionowanego rozstrzygnięcia, albowiem sporządzony został już po wydaniu decyzji z dnia 23 grudnia 2011 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta co do zasady sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, a więc polega na weryfikacji decyzji organu administracji publicznej z punktu widzenia obowiązującego prawa materialnego i procesowego.

Wojewódzki sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Oznacza to między innymi, że sąd nie może w ocenie legalności zaskarżonej decyzji ograniczać się jedynie do zarzutów sformułowanych w skardze, ale także powinien wadliwości kontrolowanego aktu podnosić z urzędu.

Skarga wniesiona w niniejszej sprawie nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem.

Zdaniem Sądu, wbrew zarzutom skargi, organy administracji rozstrzygając niniejszą sprawę dokonały prawidłowych ustaleń, procedowały w zgodzie z przepisami postępowania administracyjnego oraz prawidłowo powołały i zastosowały przepisy ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2012 r., poz. 145 ze zm.) oraz Kodeksu postępowania administracyjnego.

Przedmiotem kontroli jest decyzja Starosty z dnia 20 lutego 2013 r., nr [...], odmawiająca uchylenia własnej decyzji z dnia 23 grudnia 2011 r., która stwierdzała przejście do zasobów nieruchomości Skarbu Państwa gruntów pokrytych wodami jeziora R. położonego na działce nr [...], obręb Cz. Decyzja organu I instancji została utrzymana w mocy decyzją Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia 22 maja 2013 r. Decyzje te wydane zostały w postępowaniu wznowieniowym, należącym do nadzwyczajnych trybów postępowania administracyjnego, a umożliwiającym wzruszenie decyzji ostatecznych. Zaskarżona decyzja wydana została w oparciu o przepis art. 151 § 1 pkt 1 K.p.a., stanowiący w szczególności o odmowie uchylenia decyzji dotychczasowej wobec braku podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. Przepis ten przewiduje wznowienie postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu. Wobec powyższego istotne dla rozstrzygnięcia sprawy było, czy występujący o wznowienie postępowania jest stroną postępowania zakończonego ostateczną decyzją stwierdzającą przejście do zasobów nieruchomości Skarbu Państwa gruntów pokrytych wodami jeziora R.

W przedstawionych okolicznościach faktycznych sprawy oraz w świetle argumentacji sformułowanej przez skarżącego już w podaniu o wznowienie postępowania, organ administracji nie miał podstaw do odmowy wszczęcia postępowania z powodu braku interesu prawnego po stronie skarżącego. Wobec wątpliwości co do tego, czy S. B. powinien być stroną postępowania w przedmiocie stwierdzenia przejście do zasobów nieruchomości Skarbu Państwa gruntów pokrytych wodami jeziora R., badanie statusu strony tego postępowania winno było nastąpić po wznowieniu postępowania. I tak też się stało w przedmiotowej sprawie, jako że postanowieniem z dnia z dnia 26 listopada 2012 r. Starosta na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 i 5 k.p.a., wznowił postępowanie zakończone własną decyzją z dnia 23 grudnia 2011 r. Postanowienie to nie przesądziło jednakże, wbrew twierdzeniom skargi, że skarżący jest stroną. Na dalszym etapie postępowania organ administracji przeprowadził bowiem postępowanie co do przyczyn wznowienia.

Zasadniczą kwestią w sprawie wszczętej z wniosku skarżącego o wznowienie postępowania w przedmiocie stwierdzenia przejścia do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa gruntów pokrytych wodami jeziora R. było poczynienie ustaleń faktycznych dających podstawę do oceny istnienia interesu prawnego po stronie skarżącego, który uzasadniałby jego udział w postępowaniu o pozwolenie na budowę. Dopiero pozytywna weryfikacja interesu prawnego skarżącego otworzyłaby organom drogę do oceny prawidłowości wydanej decyzji o przejściu gruntu do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa, w tym także wskazanej przez skarżącego drugiej podstawy do wznowienia postępowania opartej na art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.

Art. 28 Kpa określa pojęcie strony w postępowaniu administracyjnym. Zgodnie z jego treścią stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek.

W orzecznictwie sądów administracyjnych oraz w literaturze przeważa zdecydowanie pogląd, że stroną postępowania administracyjnego w rozumieniu art. 28 Kpa będzie osoba (jednostka organizacyjna) wymieniona w art. 29 lub przepisach odrębnych, która na podstawie prawa obowiązującego może czy powinna uzyskać konkretne korzyści albo też może być (powinna być) obarczona powinnością określonego zachowania wyznaczonego nakazem lub zakazem, jednakże dopiero po skonkretyzowaniu ich w decyzji administracyjnej przez organ administracji publicznej działający w granicach jego właściwości i kompetencji (por. poglądy oraz orzecznictwo przytoczone w komentarzu do Kodeksu postępowania administracyjnego B. Adamiak/J. Borkowski, wyd. C.H. Beck, Warszawa 2004 r., wyd. 6, s. 332 – 333). Tylko tak rozumiana strona postępowania musi być przez organ administracji uznana za stronę postępowania administracyjnego.

Pojęcie strony, jakim posługuje się art. 28 Kpa, może być wyprowadzone tylko z przepisów prawa materialnego, czyli z normy prawnej, która stanowi podstawę ustalenia uprawnienia lub obowiązku. Nie musi być to wyłącznie norma prawa administracyjnego. Interes prawny w postępowaniu administracyjnym wyprowadzić można także z norm innych gałęzi prawa. W szczególności zaś źródłem interesu prawnego może być prawo cywilne. Istotne jest jedynie, aby pomiędzy sytuacją prawną danego podmiotu a przedmiotem postępowania istniał związek polegający na tym, że akt stosowania obowiązującej normy prawa materialnego może mieć wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie prawa materialnego (por. wyrok NSA z dnia 20 marca 2008 r., I OSK 2016/06, LEX nr 505371).

Zgodnie z art. 14a ust. 1 ustawy - Prawo wodne grunty pokryte wodami powierzchniowymi płynącymi, stanowiącymi własność Skarbu Państwa, są zasobem nieruchomości Skarbu Państwa, do którego nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. nr 102, poz. 651, ze zm.). Natomiast ust. 2 tego przepisu stanowi, że przejście gruntów pokrytych powierzchniowymi wodami płynącymi do zasobu, o którym mowa w ust. 1, oraz ich wykreślenie z zasobu stwierdza, w drodze decyzji, na wniosek właściwego organu lub jednostki, o których mowa w art. 11 ust. 1, właściwy starosta realizujący zadanie z zakresu administracji rządowej.

W postępowaniu dotyczącym przejścia gruntów pokrytych powierzchniowymi wodami płynącymi do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa stroną będzie zatem z całą pewnością jednostka lub organ, który wnioskował o wydanie decyzji, a także podmiot, którego prawa własności dotyczy sprawa. Może to być np. właściciel gruntu pokrytego wodami płynącymi Skarbu Państwa, który będzie zwalczał okoliczność, że doszło do przejścia prawa własności (tak B. Rakoczy (w:) Prawo wodne. Komentarz pod red. B. Rakoczego, Warszawa 2013, str. 100).

Z dokonanych przez organ ustaleń w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wynika, aby rozstrzygnięcie w sprawie miało wpływ na prawa lub obowiązki skarżącego rozumiane w powyższy sposób. Także skarżący nie wskazał okoliczności świadczących o jego interesie prawnym w przedmiotowym postępowaniu. Skarżący jest właścicielem innej nieruchomości, a mianowicie działki nr [...], obr. S., gm. Z. Wprawdzie toczy się również postępowanie dotyczące przejścia gruntów pokrytych wodami jeziora S. do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa, jednakże w żadnym razie nie wystarczy do uznania go za stronę postępowania w przedmiotowej sprawie dotyczącej jeziora R., mimo że oba jeziora są połączone, a skarżący kwestionuje charakter tegoż połączenia. Zdaniem Sądu podnoszone przez skarżącego zarówno w odwołaniu od decyzji organu I instancji, jak i skardze do Sądu, okoliczności, takie jak toczące się postępowanie przed sądem powszechnym dotyczące prawa własności gruntów pod jeziorem S. nie wskazują na interes prawny skarżącego. Przejście przedmiotowego gruntu pokrytego wodami jeziora R. do zasobu nie odnosi się do prawa własności nieruchomości skarżącego. Wskazać przy tym należy, że w sprawie tego przejścia nie było w ogóle sporu ani o wody płynące, ani też o prawo własności, gdyż grunt pokryty wodami jeziora R. stanowił własność Skarbu Państwa, w imieniu którego administratorem była Agencja Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy. Na marginesie jedynie wskazać należy, wbrew stwierdzeniu organu odwoławczego, że w takiej sytuacji zachodziła również potrzeba wydania decyzji na podstawie art. 14a ust. 2 ustawy - Prawo wodne. Zasób utworzony na podstawie Prawa wodnego jest odrębnym zasobem, charakteryzującym się tym, że obejmuje grunty wyłączone z obrotu cywilnoprawnego, co wynika wprost z treści art. 14 ust. 2 ustawy Prawo wodne.

Zdaniem Sądu, z uwagi na niewykazanie przez skarżącego interesu prawnego w przedmiotowym postępowaniu, zasadnie w niniejszej sprawie odmówiono uchylenia decyzji z dnia 23 grudnia 2011 r., która stwierdzała przejście do zasobów nieruchomości Skarbu Państwa gruntów pokrytych wodami jeziora R. położonego na działce nr [...], obręb Cz. Brak przymiotu strony powoduje bowiem niemożność ponownego merytorycznego rozpoznania istoty sprawy i dlatego rozstrzygnięcie wydane na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 Kpa jest prawidłowe.

Z tych też względów, nie dopatrując się naruszenia prawa, Sąd na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę jako bezzasadną oddalił.