II SAB/Gl 42/14

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...]r. Starosta [...] przyznał za Skarb Państwa I. P. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą "A" w G., ul. [...], od Powiatu [...] zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór pojazdów wymienionych w tym postanowieniu, za okres od dnia umieszczenia pojazdów do dnia [...]r. w łącznej kwocie: [...]zł.

Pismem z dnia [...]r. pełnomocnik I. P. zwrócił się do Starosty [...] o zapłatę przyznanych w postanowieniu należności.

W odpowiedzi Naczelnik Wydziału Komunikacji i Transportu Starostwa Powiatowego w G. wskazał na brak podstaw prawnych do zapłaty przyznanego zwrotu wydatków oraz wynagrodzenia za dozór pojazdów.

Pismem z dnia [...]r. pełnomocnik I. P. wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa, poprzez niezwłoczną wypłatę należności objętych postanowieniem z dnia [...]r.

W odpowiedzi Wicestarosta [...] stwierdził, że przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym nie wskazują starosty, jako organu zobowiązanego do uregulowania wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór za cały okres przechowywania pojazdów na parkingu strzeżonym. Nadto brak jest przepisów które regulowałyby formę ewentualnego rozliczenia pomiędzy odpowiedzialnym finansowo Skarbem Państwa a starostą jako organem orzekającym w tych sprawach.

W dniu [...]r. pełnomocnik I. P. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na bezczynność Starosty [...] polegającą na braku zapłaty należności przyznanych postanowieniem z dnia [...]r. Wnosząc jednocześnie o zobowiązanie Starosty [...] do zapłaty kwoty wskazanej w postanowieniu oraz ustalenie, że bezczynność organu nastąpiła z rażącym naruszeniem prawa.

W odpowiedzi na skargę Starosta [...] wniósł o oddalenie skargi podnosząc tę samą argumentację , która znalazła się w treści pism kierowanych do strony, a zgodnie z którą bezpodstawne jest żądanie zapłaty od starosty.

W toku postępowania sądowego strony wnosiły i wywodziły jak w treści skargi i odpowiedzi na skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, zważył co następuje.

Kwestią zasadniczą w rozpoznawanej sprawie jest ocena, czy skarga mieści się w zakresie przedmiotowym postępowania sądowoadministracyjnego, bowiem obowiązkiem sądu jest zbadanie między innymi legitymacji skarżącego, zachowania terminu do wniesienia skargi, a przede wszystkim ocena dopuszczalności skargi. Ocenie sądów administracyjnych podlega zgodność z prawem decyzji, postanowień oraz innych aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej, o których mowa w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.).

W niniejszej sprawie I. P. wniosła skargę na bezczynność Starosty [...] polegającą na niezapłaceniu należności związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzeniem za dozór pojazdów, przyznanych postanowieniem Starosty [...] dnia [...]r. Wskazać należy, że kwestię tę szczegółowo reguluje ustawa z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym ( tekst jedn. Dz. U. z 2012r., poz.1137 z późn. zm.).

Niewątpliwie zgodnie z art.130a ust.10h powołanej ustawy koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, z zastrzeżeniem ust.10d i ust.10i. Decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta. Przepis ten został dodany przez art.1 pkt 10 lit.k ustawy z dnia 22 lipca 2010r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 152, poz.1018). Powołana ustawa w art.13 rozstrzygnęła o kosztach przechowywania pojazdów, które powstały po upływie terminu o którym mowa w art.130a ust.10 ustawy Prawo o ruchu drogowym w brzmieniu dotychczasowym, wskazując jako zobowiązanego do ponoszenia tych kosztów Skarb Państwa.

W ocenie skarżącej niewypłacenie przez Starostę [...] przyznanego postanowieniem wynagrodzenia naruszyło jej interes prawny i stanowiło podstawę do wniesienia skargi na podstawie art.50 § 1 w zw. z art.3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Sąd nie podziela tego stanowiska wskazując, iż podnoszona przez skarżącą bezczynność organu dotyczy zaniechania działania, które nie stanowi czynność z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. a tym samym nie podlega kognicji sądów administracyjnych. Do przyjęcia, że dana czynność jest czynnością z zakresu administracji publicznej dotyczącą uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa niezbędne jest stwierdzenie, że przedmiotowa czynność podjęta jest w sprawie indywidualnej, ma charakter publicznoprawny, dotyczy uprawnień i obowiązków wynikających z przepisu prawa, co oznacza, że musi istnieć ścisły i bezpośredni związek między zaniechaniem określonego działania organu administracji a możliwością realizacji uprawnienia wynikającego z przepisu prawa przez podmiot niepowiązany organizacyjnie z organem podejmującym daną czynność ( por. uchwała NSA z dnia 3 września 2013r., sygn. akt I OPS 2/13).

Skarżąca powinna dochodzić zapłaty przyznanego w postanowieniu zwrotu wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzeniem za dozór pojazdów w ramach postępowania egzekucyjnego i dopiero ewentualna bezczynność organu egzekucyjnego, może stanowić podstawę do wniesienia takiej skargi.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że czynność wykonania której domagała się skarżąca nie dotyczy uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Skoro więc czynność ta nie jest czynnością z zakresu administracji publicznej, czego wymaga art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., to należało wniesioną skargę odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. jako złożoną w sprawie nie należącej do właściwości sądów administracyjnych.

W związku z brakiem właściwości sądów administracyjnych nie jest możliwe odniesienie się do pozostałych zarzutów i wniosków skargi, ponieważ zmierzają one do merytorycznego zbadania sprawy.