• VII SA/Wa 1568/13 - Posta...
  29.03.2024

VII SA/Wa 1568/13

Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2013-10-14

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Włodzimierz Kowalczyk /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Włodzimierz Kowalczyk po rozpoznaniu w dniu 14 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J.J. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] znak : [...] w przedmiocie : odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia : odmówić J.J. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym dotyczącym zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 30 września 2013 r. skarżący wniósł sprzeciw od postanowienia referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 września 2013 r., którym odmówiono przyznania J.J. prawa pomocy w zakresie całkowitym dotyczącym zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata.

W złożonym sprzeciwie skarżący podniósł, że w 2012 r. miał na koncie bankowym środki finansowe, które w drugim półroczu 2012 r. zostały skradzione. Wskazał, że gdy w styczniu 2009 r. wrócił ze szpitala do swojego własnościowego mieszkania zastał je zdewastowane wskutek samowolnie wykonanych prac związanych z wybudowaniem nowego podejścia kanalizacji Ø 50 przez najemcę lokalu nr [...]. Wnioskodawca oświadczył, iż z tego względu zmuszony był wynająć mieszkanie, jak zakładał na na okres 3,4 miesięcy. Wskazał, że uzgodniona kwota za wynajem wynosi 2.000,00 złotych miesięcznie plus opłaty za media ponoszone do 10 – każdego miesiąca. Pozostałe nieuregulowane należności miały być zapłacone w miesiącu, w którym zostanie zakończony najem z zaciągniętego na ten cel kredytu.

Wnioskodawca zaznaczył, że gdyby prowadzący postępowanie Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w L. przekazał mu mieszkanie w stanie pierwotnym nadającym się do zamieszkania w terminie 4 miesięcy od dnia 12 stycznia 2009 r. koszty związane z wynajmem mieszkania wynosiłyby około 15.000,00 złotych, które spłaciłby z kredytu plus odsetki przez okres 3 lat. Wnioskodawca oświadczył, że ze względu na brak możliwości powrotu do swojego mieszkania koszty wynajmowanego mieszkania będą w dniu 12 stycznia 2014 r. wynosiły 120.000,00 złotych plus urzędowe odsetki. Podkreślił, że koszty te powstały wskutek pięcioletniego prowadzenia postępowania w sprawie samowolnego wykonania robót budowlanych związanych z wykonaniem podejścia kanalizacji Ø 50 z lokalu mieszkalnego nr [...] do lokalu mieszkalnego nr [...] przy ul. [...] w L. przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w L. Zaznaczył, iż do chwili obecnej nie może zamieszkać w swoim mieszkaniu.

Wnioskodawca wyjaśnił, iż z posiadanych środków pieniężnych w wysokości 50.000,00 złotych 25.000,00 złotych przeznaczył na wykup miejsca na cmentarzu, grobu i nagrobku, a pozostałe 25.000,00 złotych jest przeznaczone na remont mieszkania. Wnioskodawca oświadczył, że dochody stałe w wysokości 2.828,77 złotych miesięcznie przeznacza na bieżące utrzymanie siebie i zakup lekarstw oraz na konieczne wydatki komunikacyjne i utrzymanie dwóch mieszkań (wynajmowanego i z konieczności opuszczonego).Wnioskodawca dodał, że jest osobą niepełnosprawną, inwalidą wojskowym.

Mając na uwadze, iż zgodnie z art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) zwanej dalej jako p.p.s.a. wobec wniesienia sprzeciwu od postanowienia wydanego przez referendarza sądowego, postanowienie to traci moc, Sąd rozpoznając sprawę ponownie, zważył co następuje :

Przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) zwanej dalej p.p.s.a. przewidują możliwość przyznania stronom postępowania prawa pomocy. Prawo pomocy może być przyznane stronie w zakresie całkowitym (art. 245 § 2 p.p.s.a) lub częściowym (art. 245 § 3 p.p.s.a.), przy czym jego przyznanie uzależnione jest od spełnienia przez stronę ustawowo przewidzianych przesłanek. Zgodnie z art. 246 § 1 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym – gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (pkt 1), a w zakresie częściowym – gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (pkt 2). Żądanie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata z urzędu jest wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym.

Stosownie do treści art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym dotyczącym w niniejszej sprawie zwolnienia z kosztów sądowych i ustanowienia adwokata z urzędu następuje gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.

Z treści przytoczonego przepisu wynika, że to na stronie ciąży obowiązek wykazania, iż znajduje się w sytuacji uprawniającej ją do otrzymania prawa pomocy. Nie wystarczy przy tym wykazanie, iż poniesienie kosztów postępowania sądowego pogorszy sytuację materialną strony. Strona powinna wykazać, że posiadane środki są tak skromne, że uiszczenie kosztów tego postępowania spowoduje uszczerbek w wydatkach na zaspokojenie najniezbędniejszych jej potrzeb, a ponadto, że środki, którymi dysponuje nie dają możliwości poczynienia jakichkolwiek oszczędności, które mogłyby być przeznaczone na ten cel. Podkreślenia wymaga, iż instytucja ta została stworzona w celu zapewnienia realizacji konstytucyjnego prawa do sądu osobom znajdującym się w wyjątkowo trudnej sytuacji majątkowej, nie posiadającym środków na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych.

Mając na względzie dane przedstawione w formularzu uznano, iż wnioskodawca nie wykazał w nim zaistnienia przesłanek do przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.

Z wniosku wynika, że skarżący samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe i utrzymuje się z dochodów w wysokości 2.828,19 złotych miesięcznie. Wnioskodawca wskazał, że posiada mieszkanie o pow. 30,20 m ². Dodał, że jest osobą samotną, niepełnosprawną, inwalidą wojskowym. Oświadczył, że posiada oszczędności pieniężne w wysokości 50.000,00 złotych.

Oceniając sytuację finansową wnioskodawcy uznano, że brak jest uzasadnionych powodów do przerzucenia kosztów sądowych na współobywateli, a do tego sprowadza się przyznanie stronie prawa pomocy. Wnioskodawca posiada bowiem stały dochód miesięczny w wysokości 2.828,19 złotych z którego zaspokaja swoje potrzeby życiowe, w tym mieszkaniowe, żywieniowe, związane z leczeniem i zakupem lekarstw. Ponoszone przez wnioskodawcę wydatki są kosztami ponoszonymi przez większość obywateli, a zatem nie mogą być traktowane w sposób specjalny. Zaznaczyć należy, iż wnioskodawca pomimo ponoszonych niezbędnych wydatków posiada zgromadzone na koncie bankowym oszczędności pieniężne w wysokości 50.000,00 złotych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że nie można uznać wnioskodawcę za osobą ubogą. Należy też zwrócić uwagę, na to czym jest instytucja prawa pomocy. Prawo pomocy to inaczej prawo ubogich, a do takiej kategorii osób z pewnością nie można zaliczyć skarżącego ze zgromadzonymi oszczędnościami w banku i miesięcznymi stałymi dochodami. Instytucja ta ma charakter wyjątkowy co oznacza, że może być stosowana tylko w przypadku osób charakteryzujących się trudną sytuacją materialną (do takich osób zalicza się bezrobotnych, osoby pozbawione środków do życia), bądź gdy środki te są bardzo ograniczone i zaspakajają tylko niezbędne potrzeby egzystencjonalne (vide postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 października 2005 r. I GZ 107/05, niepubl.). Jeżeli natomiast strona ma jakiekolwiek środki majątkowe, a w szczególności zaś posiada zgromadzone oszczędności pieniężne, to powinna partycypować w kosztach związanych z prowadzeniem postępowania sądowego.

Stwierdzono zatem, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy trudno uznać, że skarżący żyje na poziomie ubóstwa, skoro oprócz dochodów bieżących posiada jeszcze w rezerwie środki pieniężne na koncie w wysokości 50.000,00 złotych, czyli niewspółmiernie większe od wszelkich możliwych wydatków, z którymi wiąże się wniesienie skargi w niniejszej sprawie. Pomimo zrozumienia dla argumentacji skarżąceego, że oszczędności te są przeznaczone na pochówek i remont mieszkania, Sąd w takiej sytuacji nie jest uprawniony do pokrycia kosztów sądowych ze środków państwowych.

Wskazać przy tym należy, że aktualna linia orzecznictwa sądów administracyjnych w zakresie prawa pomocy uznaje fakt posiadania zgromadzonych oszczędności za negatywną przesłankę przyznania tego prawa (vide: postanowienie z dnia 15 września 2010 r., sygn. akt II FZ 430/10, Lex nr 742485, postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2011 r., sygn. akt I OZ 724/11, Lex nr 965945).

Podkreślić należy, że prawo pomocy stanowi instytucję wyjątkową i dlatego też powinno być przyznawane wyłącznie, gdy strona istotnie nie posiada żadnych lub wystarczających możliwości sfinansowania kosztów postępowania, a zdobycie środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym było i jest dla niej obiektywnie niemożliwe.

W niniejszej sprawie, możliwość taką dają skarżącemu zgromadzone przez niego na koncie bankowym środki pieniężne. Uznano zatem, że wnioskodawca posiadając stały dochód miesięczny oraz zgromadzone środki pieniężne w kwocie 50.000,00 złotych nie kwalifikuje się do przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Zaznaczyć należy, że wnioskodawca dysponuje stałym miesięcznym dochodem, bez obciążeń. Prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, więc uzyskiwane środki pieniężne przeznacza tylko i wyłącznie na własne potrzeby. Poza tym dysponuje zgromadzonymi oszczędnościami więc poniesienie kosztów sądowych w sprawie, które na obecnym etapie postępowania ograniczają się do uiszczenia wpisu sądowego od skargi w wysokości 200,00 złotych, czy też poniesienie kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru nie spowoduje utraty całości posiadanych przez skarżącego środków finansowych, a tylko ich częściowe uszczuplenie. Stwierdzono zatem, że ze zgromadzonych oszczędności pieniężnych wnioskodawca jest w stanie samodzielnie ponieść koszty sądowe w sprawie oraz koszty związane z ustanowieniem pełnomocnika, a stały miesięczny dochód jaki uzyskuje miesięcznie zapewnia mu środki na bieżące utrzymanie siebie oraz dwóch mieszkań, ponoszenie opłat czy zakup lekarstw.

Wskazać należy, iż we wniesionym sprzeciwie wnioskodawca nie wskazał żadnych nowych okoliczności, które uzasadniałyby jego uwzględnienie.

Z powyższych względów, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 w związku z art. 260 ustawy p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...