• I SA/Bd 632/13 - Postanow...
  29.03.2024

I SA/Bd 632/13

Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy
2013-10-18

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Urszula Wiśniewska /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Sędzia WSA Urszula Wiśniewska po rozpoznaniu w dniu 18 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku G. Sp. z o.o. z siedzibą w N. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi G. Sp. z o.o. z siedzibą w N. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od gier za miesiąc kwiecień 2012r. postanawia odmówić przyznania prawa pomocy

Uzasadnienie

W dniu 29 sierpnia 2013r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wpłynął na urzędowym formularzu wniosek skarżącej Spółki o przyznanie prawa pomocy

w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.

Uzasadniając przedmiotowy wniosek strona podniosła, że z uwagi na zmianę przepisów regulujących działalność w sektorze gier i zakładów wzajemnych znajduje się w bardzo trudnej sytuacji finansowej. Nowa ustawa spowodowała, że posiadane przez nią automaty stały się rzeczami bez wartości, których w obecnym stanie prawnym obowiązującym w Polsce jak i za granicą nie da się sprzedać.

Z informacji zawartych na urzędowym formularzu PPPr wynika, że wysokość kapitału zakładowego, majątku lub środków finansowych Spółki wynosi 2.500.000 zł, wartość środków trwałych wynosi 4.657.599,66 zł. Za ostatni rok obrotowy według bilansu Spółka wykazała stratę w wysokości 888.458,30 zł. Spółka wskazała, że posiada dwa rachunki bankowe, które zostały zajęte w postępowaniu zabezpieczającym odpowiednio do wysokości 6.523.878,31 zł każdy. Saldo na powyższych rachunkach bankowych wynosi 0 zł.

Zarządzeniem z dnia 02 września 2013r. referendarz sądowy wezwał Spółkę do nadesłania dokumentów źródłowych obrazujących jej sytuację finansową

i majątkową.

W odpowiedzi strona przedłożyła: wyciągi z dwóch rachunków bankowych, kserokopie deklaracji VAT-7 za okres luty - lipiec 2013 r., kserokopie deklaracji CIT-8 za lata 2011-2012, dokumenty dotyczące prowadzonych wobec Spółki postępowań egzekucyjnych i zabezpieczających, sprawozdanie finansowe Spółki za 2012 r. oraz sprawozdanie finansowe Spółki za okres od 01 stycznia do 31 lipca 2013r.

Postanowieniem z dnia 27 września 2013r. referendarz sądowy odmówił przyznania prawa pomocy.

Od powyższego postanowienia Spółka złożyła sprzeciw. Podniosła, że przywołane przez referendarza sądowego wielomilionowe obroty Spółki w ostatnim okresie działalności, wykazane przy wniosku o przyznanie prawa pomocy, mają tak dużą wartość tylko w ujęciu księgowym, a w żadnym razie nie w realnym wymiarze wpływów do Spółki. Wskazana kwota stanowi bowiem sumę wszystkich wpłat do automatów do gier eksploatowanych przez stronę w całym kraju.

Kwocie tej odpowiada natomiast, również wyłącznie księgowa, zbliżona, wielomilionowa wartość wygranych wypłaconych z owych automatów. Wysokie obroty są zatem wynikiem polityki rachunkowości, wymuszonej przez administrację podatkową, ale zdecydowanie przerysowują obraz rzeczywistego rozmiaru działalności prowadzonej przez Spółkę.

Zdaniem skarżącej, wartość wpływów Spółki musi zostać skorygowana dodatkowo

o podatek od gier, który w omawianym okresie wyniósł ryczałtowo 2.000 zł od każdego urządzenia miesięcznie, czyli przy 200 urządzeniach 400.000 zł należności odprowadzanych każdego miesiąca.

W ocenie strony, uwzględnić należy również koszty związane bezpośrednio

z eksploatacją urządzeń do gier (w tym czynsze najmu powierzchni pod urządzenia oraz kosztów bieżącego serwisu i obsługi automatów) oraz bieżącą obsługą administracyjną (pensje i ich pochodne itp. - wyprzedzające zajęcia rachunków bankowych).

Spółka podała, że pozostała po odliczeniach kwota podlega zajęciu związanemu

z zabezpieczeniem dokonanym na rachunkach bankowych. Wyjaśniła, że rachunki bankowe o numerach [...] oraz [...] są rachunkami technicznymi banku (nie strony), na które Spółka zobligowana jest opłacać koszty z tytułu utrzymywania rachunków pozostających pod zajęciami komorniczymi.

Wobec powyższego skarżąca zauważyła, że obecnie funkcjonuje w sytuacji, gdy nie jest w stanie zgromadzić żadnych rezerw finansowych, albowiem uniemożliwia to istniejące zabezpieczenie rachunków bankowych - każda nadwyżka finansowa podlega bowiem zajęciu z tego tytułu. Podniosła, że nie jest zatem w stanie,

z powodów obiektywnych, zgromadzić łącznie kwoty znacznie przekraczającej 100.000 zł tytułem wpisów sądowych żądanych od niej w więcej niż kilkudziesięciu sprawach prowadzonych równolegle w sądach administracyjnych na terenie całego kraju.

Spółka stwierdziła, że odmowa przyznania prawa pomocy zamyka jej prawo do sądu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej w skrócie p.p.s.a., w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego, przeciwko któremu środek ten został wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.

Stosownie do treści art. 246 § 2 p.p.s.a. osobie prawnej, a także innej jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, prawo pomocy może być przyznane:

1) w zakresie całkowitym – gdy wykaże, że nie ma żadnych środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania;

2) w zakresie częściowym – gdy wykaże, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania.

Przepis art. 246 p.p.s.a. stanowi odstępstwo od zasady ustanowionej w art. 199 p.p.s.a., w myśl której strony ponoszą koszty postępowania, związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Udzielenie stronie prawa pomocy w postępowaniu przed sądem administracyjnym jest formą jej dofinansowania z budżetu państwa i przez to powinno się sprowadzać do przypadków, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału

w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe. Pomoc ta ma służyć najuboższym, jej celem jest zapobieganie sytuacjom, w których rzeczywisty brak wystarczających środków finansowych uniemożliwiłby stronie skorzystanie z jej prawa do weryfikacji legalności orzeczenia organu administracji publicznej przez niezawisły sąd, ewentualnie do wniesienia środka zaskarżenia od orzeczenia sądu administracyjnego pierwszej instancji. Ciężar dowodu co do wykazania przesłanek uzasadniających przyznanie prawa pomocy spoczywa każdorazowo na podmiocie występującym z takim żądaniem, co jednoznacznie wynika z treści cytowanego powyżej art. 246 § 2 p.p.s.a. W orzecznictwie przyjmuje się, że strona wnioskująca

o przyznanie prawa pomocy musi wykazać, iż mimo poczynienia wszelkich możliwych oszczędności i ograniczenia wydatków do niezbędnych, nie może zgromadzić środków na poniesienie chociaż części kosztów postępowania (postanowienie z dnia 12 marca 2009 r., sygn. akt II FZ 80/09, LEX nr 550323).

Osoba prawna obowiązana jest wykazać nie tylko, że nie ma adekwatnych środków na poniesienie kosztów postępowania, ale także, że nie ma ich, mimo iż podjęła wszelkie niezbędne środki, aby zdobyć fundusze na pokrycie tych wydatków (por. J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2008, s. 589, postanowienie NSA z dnia 24 czerwca 2008 r., l GZ 147/08, LEX nr 479137). Zapobiegliwości i przezorności w zakresie zdobycia środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym należy przy tym szczególnie wymagać od osób (w tym osób prawnych) toczących spory sądowe w związku

z prowadzoną działalnością gospodarczą, która ze swej istoty wiąże się z ryzykiem ponoszenia wszystkich związanych z nią konsekwencji, w tym kosztów, także sądowych (postanowienie NSA z dnia 9 lipca 2008 r., l FZ 265/08, LEX nr 494324).

Nie można również tracić z pola widzenia faktu, że opłaty sądowe stanowią rodzaj danin publicznych. Zwolnienia od ponoszenia tego rodzaju danin stanowią odstępstwo od konstytucyjnego obowiązku ich powszechnego i równego ponoszenia, wynikającego z art. 84 Konstytucji RP, dlatego też mogą być stosowane w sytuacjach wyjątkowych, gdy istnieją uzasadnione powody do przerzucenia ciężaru dotyczącego danego podmiotu na współobywateli.

W ocenie Sądu wniosek skarżącej Spółki o przyznanie prawa pomocy

w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych nie zawiera usprawiedliwionych podstaw uzasadniających przyznanie tego prawa.

Odnosząc się do podniesionych we wniosku argumentów, w tym do wskazanego przez Spółkę braku środków na bieżącą działalność należy zauważyć, że powstał on wskutek uzyskania nadwyżki kosztów nad przychodem, a to nie stanowi automatycznie o braku środków finansowych na uiszczenie wpisu sądowego. Powstanie straty w pewnym okresie nie oznacza jeszcze całkowitej utraty możliwości płatniczych, a co za tym idzie, nie warunkuje potrzeby udzielenia pomocy w postaci zwolnienia od kosztów sądowych (por. postanowienia NSA z dnia 22 marca 2011 r., II GZ 112/11 oraz z dnia 24 czerwca 2008 r., sygn. akt I FZ 260/08, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, postanowienie NSA z 24 czerwca 2008 r., I GZ 260/08, LEX nr 479125).

Zauważyć należy, że Spółka posiada kapitał zakładowy w kwocie 2.500.000 zł, oraz aktywa trwałe o wartości 4.638.644,53 zł (stan na dzień 31 lipca 2013r.), w tym budynki i lokale o wartości 541.264 zł (stan na dzień 31 lipca 2013r.). Zatem nie sposób przyjąć argumentacji skarżącej, iż najważniejszym majątkiem trwałym

w spółce są automaty do gier, które obecnie zalegają w magazynach, albowiem nie ma na nie jakiegokolwiek popytu.

Ponadto, Spółka na dzień 31 lipca 2013r. posiadała aktywa obrotowe w wysokości 7.635.420,46 zł, w tym należności krótkoterminowe na kwotę 5.873.190,84 zł.

W ocenie Sądu również wprowadzona zmiana legislacyjna, na którą Spółka powołała się we wniosku, nie przemawia za przyznaniem jej prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Zwolnienie od kosztów sądowych dopuszczalne jest bowiem wówczas, gdy z porównania sytuacji majątkowej strony z wysokością obciążających ją kosztów wynikałoby, że pokrycie kosztów sądowych z majątku strony jest niemożliwe,

a jednocześnie strona nie posiada możliwości zgromadzenia środków niezbędnych na sfinansowanie kosztów sądowych. Tymczasem mimo wskazywanych trudności wnioskodawczyni nie zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej, nie wszczęła postępowania upadłościowego czy naprawczego. Jak wynika z odpisów deklaracji VAT-7 za okres od lutego do lipca 2013r., działalność gospodarcza generuje znaczny obrót, zaś analiza zysków i strat za okres od stycznia do lipca 2013r. wskazuje, że Spółka odnotowała zysk w kwocie 227.096,67 zł.

Nie sposób zgodzić się z twierdzeniem skarżącej, że obroty Spółki mają wyłącznie tak duża skalę tylko w ujęciu księgowym. Wskazywane przez nią koszty w postaci: podatku od gier, koszty związane bezpośrednio z eksploatacją urządzeń do gier, bieżąca obsługa administracyjna, stanowią normalne koszty działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga przy tym, że fakt poniesienia kosztu wiąże się

z wcześniejszym uzyskaniem środków na jego pokrycie. Skoro spółka ponosi wielomilionowe koszty, nie sposób przyjąć, że wskazane przez nią przychody są jedynie przychodami księgowymi.

Skarżąca podniosła również, że wskazane przez nią rachunki bankowe są zajęte

w postępowaniu zabezpieczającym. Okoliczność ta w ocenie Sądu nie może przemawiać jednak za zwolnieniem od kosztów sądowych. Sam fakt zabezpieczenia nie stanowi bowiem automatycznie podstawy do przyznania prawa pomocy. Podkreślić trzeba, że ani zerowy (bądź ujemny) na dzień złożenia wniosku

o przyznanie prawa pomocy stan rachunków bankowych czy kasy, ani sam fakt obciążenia komorniczego rachunków bankowych strony nie są wystarczające dla uznania, iż strona spełnia przesłanki do przyznania jej prawa pomocy we wnioskowanym zakresie (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 kwietnia 2009r. I FZ 66/09, LEX nr 564255). W razie zajęcia na zabezpieczenie rachunku bankowego przedsiębiorcy, sąd na wniosek obowiązanego złożony w terminie tygodniowym od dnia doręczenia mu postanowienia

o zabezpieczeniu określa, jakie kwoty można pobierać na bieżące wypłaty wynagrodzeń za pracę wraz z podatkiem od wynagrodzenia i innymi ustawowymi ciężarami, a także na bieżące koszty prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem fakt zabezpieczenia rachunku bankowego nie jest tożsamy z niemożliwością korzystania przez obowiązanego z rachunku bankowego. Zatem tego typu blokada środków do oznaczonej wysokości na rachunku nie oznacza niemożności korzystania z rachunku.

Sąd rozpatrując złożony wniosek o przyznanie prawa pomocy wziął pod uwagę także koszty sądowe, jakie strona jest obowiązana ponieść uwzględniając wszystkie toczące się lub oczekujące na rozpoznanie sprawy zawisłe przed tutejszym sądem oraz konieczność poniesienia kosztów sądowych w sprawach zawisłych przed WSA w Wrocławiu, Rzeszowie, Krakowie, Gliwicach, Łodzi, Gorzowie Wielkopolskim, Białymstoku oraz Olsztynie.

Biorąc pod uwagę powyższe jak również fakt, że wysokość wpisu w niniejszej sprawie wynosi 101 zł, uznano, że sytuacja finansowa spółki nie uzasadnia przyznania jej prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Spółka posiada bowiem wciąż majątek, który pozwala uiścić należne koszty sądowe. Tym samym nie spełnia przesłanek przewidzianych w art. 246 § 2 p.p.s.a.

Z tych względów na podstawie art. 254 § 1 i art. 260 p.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...