VII SA/Wa 853/14
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2014-07-29Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Elżbieta Zielińska-Śpiewak /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Zielińska – Śpiewak po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi D. W. i M. W. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r., znak: [...] w przedmiocie odmowy uzupełnienia postanowienia postanawia: odrzucić skargę.
Uzasadnienie
Skarżący – D. W. i M. W. pismem z dnia 8 kwietnia 2014 r. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2014 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy uzupełnienia postanowienia Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2014 r. znak: [...].
Zaskarżone postanowienie zostało wydane na podstawie art. 111 § 1 w zw. z art. 126 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267).
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie. W uzasadnieniu podniósł, że zaskarżone postanowienie z dnia [...] marca 2014 r. jest rozstrzygnięciem niezaskarżalnym w administracyjnym toku instancji, bowiem nie jest postanowieniem kończącym postępowanie, jak również nie rozstrzyga sprawy co do istoty. Postanowienie to nie stanowi samoistnego aktu administracyjnego, nie rozstrzyga bowiem odrębnej sprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Merytoryczne rozpatrzenie zasadności skargi poprzedzone jest w postępowaniu przed sądem administracyjnym badaniem dopuszczalności jej wniesienia. Skarga jest dopuszczalna, gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu, skargę wniesie uprawniony podmiot oraz gdy spełnia ona wymogi formalne i została złożona w terminie. Stwierdzenie braku którejkolwiek z wymienionych przesłanek dopuszczalności zaskarżenia uniemożliwia nadanie skardze dalszego biegu, co w konsekwencji prowadzi do odrzucenia skargi.
Zakres właściwości rzeczowej sądu administracyjnego określa art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej w dalszej części jako p.p.s.a, zgodnie z którym kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg m. in. na wydane w postępowaniu administracyjnym postanowienia, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty.
Przedmiotem skargi jest postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 4 marca 2014 r., wydane na podstawie art. 111 § 1 w zw. z art. 126 k.p.a., odmawiające uzupełnienia postanowienia Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2014 r. stwierdzającego niedopuszczalność zażalenia.
Zgodnie z art. 111 § 1 k.p.a. strona może w terminie czternastu dni od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji zażądać jej uzupełnienia co do rozstrzygnięcia bądź co do prawa odwołania, wniesienia w stosunku do decyzji powództwa do sądu powszechnego lub skargi do sądu administracyjnego albo sprostowania zamieszczonego w decyzji pouczenia w tych kwestiach. Uzupełnienie lub odmowa uzupełnienia decyzji następuje w formie postanowienia (§ 1b cytowanego przepisu). W tym przypadku termin dla strony do wniesienia odwołania, powództwa lub skargi biegnie od chwili doręczenia jej postanowienia. Przepisy stosuje się odpowiednio do postanowień (art. 126 w zw. z art. 111 § 1 k.p.a.).
Taka konstrukcja instytucji uzupełnienia orzeczenia powoduje, iż orzeczenie o uzupełnieniu lub jego odmowa nie ma samodzielnego bytu prawnego, a pozostaje częścią aktu administracyjnego, którego uzupełnienia domagała się strona. W szczególności dzieli losy tego aktu w postępowaniu odwoławczym (zażaleniowym). Ponadto z uwagi na to, że decyzja o uzupełnieniu decyzji stanowi dodatkowy składnik decyzji podstawowej, nie podlega odrębnemu zaskarżeniu (por.: postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 września 2010 r., sygn. akt z dnia I OSK 1486/10, lex nr 741551; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 kwietnia 2008 r., sygn. akt I OSK 875/07, lex nr 505244).
Oznacza to, że na postanowienie o odmowie uzupełnienia decyzji (postanowienia) nie służy zażalenie, gdyż środek zaskarżenia przysługuje jedynie od decyzji (postanowienia) będącej przedmiotem wniosku o jej uzupełnienie, nie jest to postanowienie kończące postępowanie, ani też rozstrzygające sprawę co do istoty. Postanowienie to nie stanowi samoistnego aktu administracyjnego, nie rozstrzyga bowiem odrębnej sprawy. Brak jest także przepisów szczególnych, które w takich przypadkach pozwalałyby na kontrolę sądowoadministracyjną.
Skoro na postanowienie o odmowie uzupełnienia postanowienia nie służy zażalenie, nie jest to postanowienie kończące postępowanie, ani też rozstrzygające sprawę co do istoty, oznacza to, że zakwestionowane rozstrzygnięcie jest niezaskarżalne i tym samym nie podlega kontroli sądów administracyjnych, skoro Sąd kontroluje działalność administracji publicznej w zakresie określonym w ustawie – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (art. 3 § 2 i § 3 tej ustawy).
Zatem orzeczenie o uzupełnieniu decyzji lub postanowienia lub jego odmowa nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 września 2010 r., sygn. akt z dnia I OSK 1486/10, lex nr 741551).
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, odrzucił skargę jako niedopuszczalną, co orzeczono w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Elżbieta Zielińska-Śpiewak /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Zielińska – Śpiewak po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi D. W. i M. W. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r., znak: [...] w przedmiocie odmowy uzupełnienia postanowienia postanawia: odrzucić skargę.
Uzasadnienie
Skarżący – D. W. i M. W. pismem z dnia 8 kwietnia 2014 r. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2014 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy uzupełnienia postanowienia Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2014 r. znak: [...].
Zaskarżone postanowienie zostało wydane na podstawie art. 111 § 1 w zw. z art. 126 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267).
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie. W uzasadnieniu podniósł, że zaskarżone postanowienie z dnia [...] marca 2014 r. jest rozstrzygnięciem niezaskarżalnym w administracyjnym toku instancji, bowiem nie jest postanowieniem kończącym postępowanie, jak również nie rozstrzyga sprawy co do istoty. Postanowienie to nie stanowi samoistnego aktu administracyjnego, nie rozstrzyga bowiem odrębnej sprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Merytoryczne rozpatrzenie zasadności skargi poprzedzone jest w postępowaniu przed sądem administracyjnym badaniem dopuszczalności jej wniesienia. Skarga jest dopuszczalna, gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu, skargę wniesie uprawniony podmiot oraz gdy spełnia ona wymogi formalne i została złożona w terminie. Stwierdzenie braku którejkolwiek z wymienionych przesłanek dopuszczalności zaskarżenia uniemożliwia nadanie skardze dalszego biegu, co w konsekwencji prowadzi do odrzucenia skargi.
Zakres właściwości rzeczowej sądu administracyjnego określa art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej w dalszej części jako p.p.s.a, zgodnie z którym kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg m. in. na wydane w postępowaniu administracyjnym postanowienia, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty.
Przedmiotem skargi jest postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 4 marca 2014 r., wydane na podstawie art. 111 § 1 w zw. z art. 126 k.p.a., odmawiające uzupełnienia postanowienia Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2014 r. stwierdzającego niedopuszczalność zażalenia.
Zgodnie z art. 111 § 1 k.p.a. strona może w terminie czternastu dni od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji zażądać jej uzupełnienia co do rozstrzygnięcia bądź co do prawa odwołania, wniesienia w stosunku do decyzji powództwa do sądu powszechnego lub skargi do sądu administracyjnego albo sprostowania zamieszczonego w decyzji pouczenia w tych kwestiach. Uzupełnienie lub odmowa uzupełnienia decyzji następuje w formie postanowienia (§ 1b cytowanego przepisu). W tym przypadku termin dla strony do wniesienia odwołania, powództwa lub skargi biegnie od chwili doręczenia jej postanowienia. Przepisy stosuje się odpowiednio do postanowień (art. 126 w zw. z art. 111 § 1 k.p.a.).
Taka konstrukcja instytucji uzupełnienia orzeczenia powoduje, iż orzeczenie o uzupełnieniu lub jego odmowa nie ma samodzielnego bytu prawnego, a pozostaje częścią aktu administracyjnego, którego uzupełnienia domagała się strona. W szczególności dzieli losy tego aktu w postępowaniu odwoławczym (zażaleniowym). Ponadto z uwagi na to, że decyzja o uzupełnieniu decyzji stanowi dodatkowy składnik decyzji podstawowej, nie podlega odrębnemu zaskarżeniu (por.: postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 września 2010 r., sygn. akt z dnia I OSK 1486/10, lex nr 741551; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 kwietnia 2008 r., sygn. akt I OSK 875/07, lex nr 505244).
Oznacza to, że na postanowienie o odmowie uzupełnienia decyzji (postanowienia) nie służy zażalenie, gdyż środek zaskarżenia przysługuje jedynie od decyzji (postanowienia) będącej przedmiotem wniosku o jej uzupełnienie, nie jest to postanowienie kończące postępowanie, ani też rozstrzygające sprawę co do istoty. Postanowienie to nie stanowi samoistnego aktu administracyjnego, nie rozstrzyga bowiem odrębnej sprawy. Brak jest także przepisów szczególnych, które w takich przypadkach pozwalałyby na kontrolę sądowoadministracyjną.
Skoro na postanowienie o odmowie uzupełnienia postanowienia nie służy zażalenie, nie jest to postanowienie kończące postępowanie, ani też rozstrzygające sprawę co do istoty, oznacza to, że zakwestionowane rozstrzygnięcie jest niezaskarżalne i tym samym nie podlega kontroli sądów administracyjnych, skoro Sąd kontroluje działalność administracji publicznej w zakresie określonym w ustawie – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (art. 3 § 2 i § 3 tej ustawy).
Zatem orzeczenie o uzupełnieniu decyzji lub postanowienia lub jego odmowa nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 września 2010 r., sygn. akt z dnia I OSK 1486/10, lex nr 741551).
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, odrzucił skargę jako niedopuszczalną, co orzeczono w sentencji.
