I SA/Sz 640/13

Uzasadnienie

Z akt administracyjnych sprawy wynika, że Naczelnik P. Urzędu Skarbowego w S. prowadził postępowanie egzekucyjne do majątku P. D. J. K. S. J. (obecnie P. D. M. K. S. J.) na podstawie tytułów wykonawczych o numerach:

- [...] - którego odpis wraz z zawiadomieniem o zajęciu rachunku bankowego w B. P. z 18.11.2004 r. doręczono Spółce 22.11.2004 r.,

- [...] i [...] - których odpisy wraz z zawiadomieniem o zajęciu rachunku' bankowego w B. P. z 02.05.2005 r. doręczono Spółce 18.02.2005 r.

Postępowanie egzekucyjne zakończono w wyniku całkowitego wyegzekwowania zaległości objętych tytułami wykonawczymi:

- [...] -w dniu 21.02.2007 r.,

- [...] - w dniu 20.03.2007 r.,

- [...] - w dniu 01.07.2008 r., co zostało odnotowane w aktach sprawy.

Trzema pismami z 17.01.2013 r. P. D. M. K. S. J. złożyła do Naczelnika P. Urzędu Skarbowego w S. zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie ww. tytułów wykonawczych o numerach:[...] , [...] ,[...] . Spółka podniosła m.in.: określenie egzekwowanego obowiązku niezgodnie ze stanem faktycznym, niedoręczenie odpisów ww. tytułów wykonawczych, przedawnienie roszczenia, niedoręczenie upomnienia. Podnosząc takie zarzuty Spółka zażądała umorzenia postępowania egzekucyjnego i zwrotu wyegzekwowanych kwot.

W odpowiedzi na wniosek Spółki Naczelnik P. Urzędu Skarbowego w S., po połączeniu spraw do wspólnego rozpoznania, w dniu 04.03.2013 r. wydał postanowienie nr [...] , w którym na podstawie art. 61a Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: K.p.a.) odmówił wszczęcia postępowania w sprawie rozpatrzenia zarzutów na postępowanie egzekucyjne prowadzone na podstawie ww. tytułów wykonawczych.

W zażaleniu na ww. postanowienie organu I instancji Spółka wniosła o jego uchylenie w całości i wszczęcie postępowania dotyczącego zgłoszonych zarzutów na postępowanie egzekucyjne.

W uzasadnieniu zażalenia Spółka wskazała, że zaskarżone postanowienie powinno ulec uchyleniu, gdyż wykazane w zarzutach tezy bezwzględnie nakazują wszczęcie postępowania w sprawie rozpatrzenia zarzutów złożonych w dniu 17 stycznia 2013 r. W aktach sprawy brak bowiem dowodów skutecznych doręczeń tytułów wykonawczych, ani doręczeń zastępczych zgodnych z art. 44 K.p.a.

Spółka podniosła też, że tytuły wykonawcze zostały wystawione na inny podmiot (podatnika) niż to wynika z odpisu pełnego KRS (załączonego do zażalenia).

Ponadto posłużono się do doręczenia korespondencji (dowody wysłania upomnień) podmiotem nie będącym operatorem publicznym, a w aktach brak jest faktu udzielenia pisemnego i imiennego upoważnienia do dostarczania korespondencji, a odciski datowników na kopertach korespondencji są dowolne i nie wskazują zachowania terminów ustawowych, co przeczy jakiejkolwiek sytuacji doręczenia zastępczego. Posłużenie się adnotacją o doręczeniu zastępczym przez pozostawienie jej w trybie art. 150 § 1 ust. 2 Ordynacji podatkowej w Urzędzie Gminy Miasta S. powoduje Domniemanie stosowania doręczeń zgodnych z przepisami tej ustawy. Powoduje to zastosowanie art. 151 tejże ustawy. W piśmiennictwie przyjmuje się, że upoważnioną do odbioru pism jest osoba będąca najczęściej pracownikiem, w której zakresie obowiązków służbowych włączono odbiór tego rodzaju korespondencji od doręczyciela lub bezpośrednio w urzędzie oddawczym i która jest wyposażona w odpowiednie pełnomocnictwo.

Za nieskutecznie należy uznać wszelkie doręczenia, których dokonują jednostki niebędące pocztą, a świadczące niektóre usługi pocztowe. Jeśli organ chciałby posłużyć się takim podmiotem jako doręczycielem, to pracownik tego podmiotu doręczający pismo musiałby posiadać pisemne upoważnienie organu do dokonania czynności doręczenia.

Zdaniem Spółki należy więc w pełni uznać brak skuteczności doręczeń, a tym samym stanowisko organu skarbowego jako niezgodne z obowiązującymi przepisami narusza m.in. zasadę praworządności. Stanowisko zawarte w zarzutach podatnika jest w pełni zgodne ze stanem faktycznym i jako takie winno być w pełni uwzględnione.

Ponadto w niniejszej sprawie doszło do naruszenia terminów załatwienia sprawy (art. 139 O.p.) i do bezczynności organu w trybie art. 140 O.p. Należy przy tym wskazać, iż sprawa nie była skomplikowana i to wynika choćby z ilości dokumentów (trzy tytuły wykonawcze) i z wielkości i zawartości zaskarżonego postanowienia.

W ocenie Spółki, stwierdzenia zawarte na str. 2 postanowienia w zakresie możliwości zrealizowania swoich uprawnień w zakresie wniesienia zarzutów poprzez przyjęcie, iż tytuły wykonawcze zostały doręczone wraz z zawiadomieniem w dniach 22.11.2004 r. i 18.02.2005 r. należy w świetle materiałów, w tym kopert jakoby zawierających upomnienia i tytuły wykonawcze za gołosłowne i nieprawdziwe.

Postanowieniem z dnia 24.04.2013 r. r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie organu I instancji. Uzasadniając takie rozstrzygnięcie organ odwoławczy wyjaśnił, że w postępowaniu egzekucyjnym mają odpowiednie zastosowanie przepisy K.p.a. W myśl art. 61a § 1 K.p.a., gdy żądanie o którym mowa w art. 61, zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ administracji publicznej wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania.

Odnosząc się do kwestii doręczenia odpisów tytułów wykonawczych, tj. pierwszej czynności egzekucyjnej skierowanej bezpośrednio do zobowiązanego, organ II instancji wskazał, że termin do wniesienia zarzutów na postępowanie egzekucyjne wynosi 7 dni od czynności ich doręczenia - art. 27 § 1 pkt 9 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (dalej: u.p.e.a). Organ podkreślił, że termin do wniesienia zarzutów ma charakter terminu zawitego wyznaczonego dla zobowiązanego. Zachowanie tego terminu jest warunkiem skuteczności czynności procesowej (wniesienia zarzutów) dokonanej przez stronę. Uchybienie terminowi ustawowemu powoduje bezskuteczność czynności, jaką jest wniesienie zarzutów.

Z akt sprawy wynika, że organ egzekucyjny doręczył odpisy tytułów wykonawczych przy pierwszej czynności egzekucyjnej, tj. zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego dokonanymi odpowiednio zawiadomieniami o zajęciu z dnia 18.11.2004 r. i 02.02.2005 r. Doręczenia dokonywano za pośrednictwem placówki pocztowej, a przesyłkę skierowano na właściwy adres S., tj. S., ul.[...] . Zgodnie bowiem z odpisem z KRS siedziba P. D. J. K. S. J. (obecnie P. D. M. K. S. J.) w okresie od 06.05.2003 r. do 22.04.2010 r. miesiła się w S. przy ul.[...] . Jak wynika z adnotacji poczynionych na zwrotnych potwierdzeniach odbioru, przesyłki zostały odebrane: pierwsza przez T. P. (gł. księgowa) - 22.11.2004 r., a druga przez K. P. - 18.02.2005 r.

Organ odwoławczy przywołał też przepis art. 45 K.p.a. oraz art. 38 pkt 6 lit. a ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym, w myśl którego osoby prawne, do których stosuje się przepisy tej ustawy, są obowiązane we wniosku o wpis do rejestru wskazać nie tylko siedzibę, lecz także adres. Stosownie też do art. 17 ust. 1 tej ustawy, należy Domniemywać, że siedziba i adres osoby prawnej wpisanej do rejestru są prawdziwe.

W tym zakresie organ wskazał na wyrok NSA z 12 lutego 2008 r., sygn. akt II FSK 1704/06 oraz na wyrok WSA w Gliwicach z 12.07.2010 r., sygn. akt II SA/G1 117/10, w którym stwierdzono, że: "Przez osobę upoważnioną do odbioru pism należy rozumieć nie tylko osobę, która ma specjalne upoważnienie pod tym względem, ale również każdą osobę, która ze względu na funkcję - wykonywaną w organizacji adresata jest regulaminowo lub zwyczajowo uprawniona do odbioru pism, np. pracownik kancelarii (biura), portier, członek zarządu (administracji) itp. (E. Iserzon (w:) Komentarz IV, 1970, s. 124). To na osobie prawnej ciąży obowiązek takiej organizacji pracy, by doręczanie pism w lokalu ich siedziby było możliwe a także, że osobę prawną obciąża takie zorganizowanie odbioru korespondencji, by odbioru dokonywała osoba upoważniona. Zaniedbania w tym zakresie obciążają podmiot, jeśli zatem nie ma osoby specjalnie upoważnionej do odbioru korespondencji, to za osobę upoważnioną należy uznać każdą osobę, która ze względu na swoją funkcję w strukturze organizacyjnej podmiotu odbioru takiego faktycznie dokonuje. Uprawnienie do odbioru korespondencji nie musi zatem być oparte na zasadzie udzielonego w tym zakresie pełnomocnictwa.".

Powołując się na stan faktyczny sprawy organ odwoławczy uznał, że doręczenie odpisów ww. tytułów wykonawczych na właściwy adres Spółki nastąpiło w dniach 22.11.2004 r. i 18.02.2005 r. Z tego względu zarzuty na postępowanie egzekucyjne zgłoszone pismami z 17.01.2013 r., jako wniesione po terminie, nie podlegają merytorycznemu rozpoznaniu. Z uwagi na zakończenie postępowania egzekucyjnego wskutek wyegzekwowania zobowiązań przepis art. 59 u.p.e.a. – dotyczący umorzenia takiego postępowania - nie znajduje też zastosowania.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie P. D. M. K. S. J. wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i wszczęcie postępowania w sprawie rozpatrzenia zarzutów na postępowanie egzekucyjne. W uzasadnieniu skarżąca Spółka, powtarzając argumentację przytoczoną w zażaleniu, ponownie wskazała na nieskuteczność dokonanych doręczeń, przede wszystkim upomnień przedegzekucyjnych oraz odpisów tytułów wykonawczych, oceniając uzasadnienie zaskarżonego postanowienia jako gołosłowne i nieprawdziwe. Skarżąca podniosła, że w aktach sprawy brak jest upoważnienia udzielonego przez Naczelnika P. Urzędu Skarbowego w S., o którym mowa w art. 44 § 1 pkt 2 K.p.a. oraz dowodów, które potwierdzałyby działania zgodne z art. 44 § 2 K.p.a. Na potwierdzenie swoich twierdzeń Skarżąca przywołała wybrane tezy orzeczeń sądów administracyjnych wydanych w sprawach dotyczących doręczeń uregulowanych przepisami O.p.

Zdaniem Skarżącej, w przedmiotowej sprawie doszło do złamania zasady praworządności, gdyż dopóki wierzyciel nie otrzyma potwierdzenia odbioru upomnienia, dopóty nie może wystawić tytułu wykonawczego i wszcząć egzekucji administracyjnej. Brak skutecznego doręczenia zobowiązanemu upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1 u.p.e.a. oraz naruszenie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. (§ 4 pkt 4) w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, nakładającego obowiązek przesłania upomnienia za pośrednictwem Poczty Polskiej, w świetle naruszenia przepisów art. 44 K.p.a. określających sposób doręczeń zastępczych, w tym sposób przechowania przesyłek awizowanych oraz sposobu i terminów awizowania (przekazania zawiadomień o przesłaniu korespondencji), powinno prowadzić do wniosku zgodnego z tezami zgłoszonych przez Spółkę zarzutów do egzekucji.

Skarżąca wskazała dalej szczegółowo na nieprawidłowości związane z doręczeniem upomnień i stwierdziła, że oczywistym jest zatem, iż w przypadku niedokonania doręczenia upomnienia w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami prawa, nie było podstaw do wystawienia tytułu wykonawczego, gdyż narusza to zasadę praworządności. Jednocześnie Skarżąca stwierdziła, że T. P. nie była reprezentantem Spółki umocowaną do działania w jej imieniu (nie była wykazana w KRS). Również K. P. nie był osobą upoważnioną do reprezentacji Spółki, nie był jej pracownikiem, ani osobą umocowaną do danej czynności, a tym samym Podatnika dziwi wydanie mu przesyłki w dniu 18.02.2005 r.

Skarżąca wskazała, że sposób doręczeń zastępczych w odniesieniu do podatnika reguluje art. 150 O.p., przytaczając jego brzmienie. Przepis ten koresponduje wprost z art. 44 K.p.a. Wskazane pisma UM w S. dowodzą, że pozostawiono je w urzędzie gminy w okresie 28.12.2004-11.01.2005, co nijak się ma do jakoby dokonanego zawiadomienia (awizacji). Niedochowanie sposobu doręczania z zasady nie powinno powodować uznania doręczeń zastępczych jako skuteczne. Złamanie reguł opisanych w przepisach kodeksowych nie może się ostać w stosunku do organów podatkowych, gdyż zgodnie z zasadą praworządności wyrażoną w art. 6 K.p.a., działają one na podstawie przepisów prawa. Powoduje to w sposób oczywisty, iż działania opisane i wykazane posiadanymi przez organy skarbowe dokumentami, jako niezgodne z przepisami prawa, nie mogą być traktowane jako prawnie skuteczne.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie wniósł o jej oddalenie, nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie u z n a ł, co następuje:

Na wstępie wskazać należy, że w myśl art. 33 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 1015) w brzmieniu obowiązującym do 21 listopada 2013 r. – dale: u.p.e.a. - podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być m.in.:

- wykonanie lub umorzenie w całości albo w części obowiązku, przedawnienie, wygaśnięcie albo nieistnienie obowiązku; (pkt 1),

- określenie egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia, o którym mowa w art. 3 i 4; (pkt 3),

- błąd co do osoby zobowiązanego; (pkt 4),

- brak uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1; (pkt 7),

- niespełnienie wymogów określonych w art. 27; (pkt 10).

Zgodnie z art. 27 § 1 u.p.e.a. tytuł wykonawczy zawiera m.in.:

- wskazanie imienia i nazwiska lub firmy zobowiązanego i jego adresu, a także określenie zatrudniającego go pracodawcy i jego adresu, jeżeli wierzyciel posiada taką informację; (pkt 2),

- pouczenie zobowiązanego o przysługującym mu w terminie 7 dni prawie zgłoszenia do organu egzekucyjnego zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego; (pkt 9).

Ponadto, stosownie do art. 18 u.p.e.a., jeżeli przepisy tej ustawy nie stanowią inaczej, w postępowaniu egzekucyjnym mają odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Zgodnie natomiast z art. 61 § 1 tego Kodeksu (dalej: K.p.a.), postępowanie administracyjne wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu.

W myśl art. 61a K.p.a.: "§ 1. Gdy żądanie, o którym mowa w art. 61, zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ administracji publicznej wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania.

§ 2. Na postanowienie, o którym mowa w § 1, służy zażalenie.".

Odnosząc przytoczony stan prawny do okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że zasadnicza kwestia sporna w sprawie dotyczy możliwości wszczęcia postępowania w przedmiocie rozpoznania zarzutów na postępowanie egzekucyjne, w sytuacji gdy zarzuty z 17.01.2013 r. zostały złożone przez skarżącą Spółkę po upływie ok. 6 lat po zakończeniu postępowania egzekucyjnego, wskutek wyegzekwowania należności (co w odniesieniu do poszczególnych tytułów wykonawczych miało miejsce w dniach: 21.02.2007 r., 20.03.2007 r. i 01.07.2008 r.).

W sytuacji, gdy wniesione zarzuty odnoszą się do postępowania egzekucyjnego, które już się nie toczy od kilku lat (zostało zakończone wskutek wyegzekwowania należności) uznać należy, że ich rozpatrywanie staje się bezprzedmiotowe przede wszystkim dlatego, że od doręczenia tytułów wykonawczych (wszczynających postępowanie egzekucyjne) upłynęło 8 lat.

Rola zarzutu w postępowaniu egzekucyjnym sprowadza się przede wszystkim do jednego ze sposobów weryfikacji czynności organów egzekucyjnych mających służyć ochronie adresata czynności (zobowiązanego), który może być wykorzystany wyłącznie na etapie wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Instytucja zarzutu nie może więc być wykorzystywana do weryfikacji czynności egzekucyjnych podjętych po doręczeniu tytułu wykonawczego i upływie terminu do jego wniesienia.

Pogląd taki w istocie potwierdził ustawodawca, określając w art. 27 § 1 pkt 7 u.p.e.a. bardzo krótki, siedmiodniowy termin do zgłoszenia zarzutów "w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego". W doktrynie i orzecznictwie utrwalony jest przy tym pogląd, że zarzuty takie nie mogą być rozszerzane w trakcie postępowania dotyczącego rozpatrzenia zarzutów, np. w zażaleniu lub skardze do sądu. Również i ten fakt potwierdza, że zarzuty mogą być zgłaszane wyłącznie na etapie wszczęcia postępowania egzekucyjnego, we wskazanym wyżej terminie.

Zasadnie więc organ odwoławczy w odpowiedzi na skargę zauważył, że zarzuty są środkiem prawnym przysługującym w fazie wszczęcia postępowania egzekucyjnego nie zaś w jego toku, a więc tym bardziej nie po upływie kilku lat od zakończenia postępowania egzekucyjnego przez wyegzekwowanie należności. Co przy tym istotne, w rozpoznawanej sprawie kwota zaległości podatkowej wyegzekwowanej na podstawie przedmiotowych trzech tytułów wykonawczych wynosiła ponad [...] zł, zatem nie sposób przyjąć, żeby prowadzenie egzekucji umknęło uwadze osób reprezentujących Spółkę.

Prawidłowo też organ odwoławczy w zaskarżonym postanowieniu stwierdził, że termin do wniesienia zarzutów ma charakter terminu zawitego wyznaczonego dla zobowiązanego. Zachowanie tego terminu jest więc warunkiem skuteczności czynności procesowej (wniesienia zarzutów) dokonanej przez stronę, a uchybienie terminowi ustawowemu powoduje bezskuteczność czynności, jaką jest wniesienie zarzutów.

W związku z powyższym odnieść się należy do zarzutów skargi dotyczących braku skutecznego doręczenia tytułów wykonawczych, bowiem od ich doręczenia biegnie termin do wniesienia zarzutów. W zażaleniu i skardze Skarżąca szczegółowo odniosła się do nieprawidłowości związanych z doręczaniem upomnień. Zauważyć jednak należy, że kwestie te nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Brak uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia może być bowiem podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej – o czym mowa w ww. art. 33 pkt 7 u.p.e.a. Zatem kwestie te badane są w razie skutecznego (terminowego) wniesienia zarzutów. Również inne zarzuty, w tym zarzut nieprawidłowego (nieaktualnego) oznaczenia Spółki w tytule wykonawczym, mogłyby być rozpatrywane w razie terminowego ich wniesienia.

Istotne dla rozpoznawanej sprawy są więc kwestie dotyczące doręczenia skarżącej Spółce ww. tytułów wykonawczych. Jak wynika z akt sprawy – na co wskazał też organ odwoławczy – organ egzekucyjny doręczył odpisy tych tytułów wykonawczych przy pierwszej czynności egzekucyjnej, tj. zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego, dokonanymi odpowiednio zawiadomieniami o zajęciu z dnia 18.11.2004 r. i 02.02.2005 r. Doręczeń dokonywano za pośrednictwem placówki pocztowej, a przesyłki skierowano na właściwy adres Spółki, tj. S., ul.[...] . Zgodnie bowiem z odpisem z KRS, siedziba P. D. J. K. S. J. (obecnie P. D. M. K. Spółka Jawna) w okresie od 06.05.2003 r. do 22.04.2010 r. miesiła się w S. przy ul.[...] . Jak wynika z adnotacji poczynionych na zwrotnych potwierdzeniach odbioru, przesyłki zostały odebrane: pierwsza przez T. P. (gł. księgową) - 22.11.2004 r., a druga – po uprzednim awizowaniu przesyłki - przez K. P. - 18.02.2005 r.

Sąd rozpoznający sprawę podzielił w tym zakresie stanowisko – przytoczone przez organ odwoławczy - wyrażone w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 lipca 2012 r., sygn. akt II FZ 474/12, że: "potwierdzenie odbioru stanowi dokument urzędowy, który jeśli jest sporządzony w przepisanej formie przez uprawniony do tego podmiot, stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone. Korzysta on z domniemania prawdziwości i zgodności z prawdą tego, co zostało w nim stwierdzone. Przedmiotowe domniemanie może być obalone, jednakże podejmując próbę obalenia tego domniemania należy mieć na względzie, iż dokumenty urzędowe są najbardziej wiarygodnymi środkami dowodowymi."

Stwierdzić należy, że w postępowaniu przed organami obu instancji Spółka nie obaliła powyższego domniemania, iż tytuły wykonawcze zostały skutecznie doręczone w ww. dniach. Nie zmienia tej oceny podnoszony przez Skarżącą argument, że osoby odbierające przesyłki nie są wymienione w KRS jako osoby uprawnione do reprezentowania Spółki. Do odbioru przesyłki pocztowej nie jest konieczne uprawnienie do reprezentowania Spółki, nie jest też niezbędny wpis osoby upoważnionej do KRS. Okolicznością bezsporną w sprawie jest to, że na potwierdzeniach odbioru obu przesyłek złożone zostały czytelne podpisy osób odbierających przesyłki adresowane do Spółki.

Zgodnie z treścią przepisu art. 45 K.p.a., jednostkom organizacyjnym i organizacjom społecznym doręcza się pisma w lokalu ich siedziby do rąk osób uprawnionych do odbioru pism. Sąd podzielił w tej kwestii pogląd wyrażony w wyroku NSA z dnia 12.02.2008 r., sygn. akt II FSK 1704/06, i w przytoczonych w nim innych wyrokach sądów administracyjnych, że "obowiązkiem jednostki organizacyjnej (osoby prawnej) jest takie zorganizowanie odbioru pism, by odbioru dokonywała osoba upoważniona", nie jest przy tym istotne, "czy pracownik miał do tego pełnomocnictwo. Uzasadniony jest zatem pogląd, że to strona odpowiada za winę osób, którymi się posługuje (por wyrok NSA z 21 września 2007 r. sygn. I FSK 1152/06). Nawet gdyby osoba odbierająca korespondencję dla adresata, nie była upoważniona do jej odbioru, to jeżeli dysponuje pieczęciami jednostki i potwierdza odbiór korespondencji, to można przyjąć domniemanie faktyczne, iż jest ona upoważniona do odbioru pism (por. podobnie postanowienie NSA z 18 października 2007 r. sygn. II FZ 478/07)". Wprawdzie w rozpoznawanej sprawie osoby odbierające tytuły wykonawcze nie posługiwały się pieczęcią Spółki, ale podpisując się czytelnie uwiarygodniły domniemanie faktyczne o upoważnieniu do ich odbioru.

Zgodnie z art. 38 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 17, poz. 209 ze zm.) w dziale 1 rejestru przedsiębiorców dla każdego podmiotu zamieszcza się jego siedzibę i adres, natomiast w myśl art. 17 ust. 1 tej ustawy, domniemywa się, że dane wpisane do Rejestru są prawdziwe. Zasadnie więc organ odwoławczy stwierdził, że ww. przesyłki kierowano na właściwy, zgodny z wpisem do KRS adres Spółki.

Uznając zatem, że zarzuty skarżącej Spółki na postępowanie egzekucyjne zostały złożone po upływie 8 lat od doręczenia tytułów wykonawczych (i po upływie ok. 6 lat od zakończenia postępowania egzekucyjnego), prawidłowo w zaskarżonym postanowieniu na podstawie ww. art. 61a § 1 K.p.a. odmówiono wszczęcia postępowania w przedmiocie rozpatrzenia tych zarzutów.

Zarzuty te nie mogły więc być merytorycznie rozpatrzone przez organy obu instancji, zatem i Sąd nie mógł oceniać ich zasadności.

Nie znajdując zatem podstaw do stwierdzenia, że zaskarżone postanowienie wydane zostało z naruszeniem przepisów prawa procesowego, w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy lub z naruszeniem przepisów prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, na podstawie przepisu art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), Sąd skargę oddalił.