II SA/Kr 1005/13

Uzasadnienie

Postanowieniem Nr [...] z dnia 17 maja 2013r., znak [...], wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 k.p.a. w zw. z art. 18 oraz art. 23 § 1 i 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jednolity - Dz. U. z 2012 r., poz. 1015 ze zm.) po rozpatrzeniu zażalenia Z.N. i P.N. na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w T. z dnia 8 marca 2013 r., znak [...], Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Zaskarżonym zażaleniem postanowieniem Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w T. nałożył na zobowiązanych Z.N. i P.N. i grzywnę w wysokości: 5000,00 zł. w celu przymuszenia ich do wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym z dnia 4 lutego 2013 roku, Nr[...] , jak również nałożył na nich obowiązek uiszczenia opłaty za wydanie postanowienia w wysokości 68,00 zł., wzywając o uiszczenia w terminie 60 dni od dnia doręczenia postanowienia nałożonej grzywny i opłaty za wydanie postanowienia oraz o wykonanie w terminie 60 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia obowiązku określonego w tytule wykonawczym.

Orzekając w ten sposób Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K, wskazał, na następujące okoliczności.

Egzekwowany w przedmiotowej sprawie obowiązek wynika z decyzji PINB z dnia 10 lutego 2005 r., znak [...] utrzymanej w mocy decyzją Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 24 czerwca 2005 r., znak [...], nakazującej Z. i P.N. wykonać rozbiórkę ogrodzenia działki nr [...] w miejscowości Ł. , gmina T. , o długości ok. 102,0 m, wybudowanego po jej stronie zachodniej od strony drogi gminnej (działka nr [...] w Ł. Z uwagi na niewykonanie przez inwestorów w/w nakazu, przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego, upomnieniem z dnia 19 września 2005 r [...] PINB wezwał wyżej wymienionych do wykonania ciążącego na nich nakazu rozbiórki, informując jednocześnie, że jeżeli obowiązek nie zostanie wykonany we wskazanym terminie, sprawa zostanie skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego.

PINB wszczął postępowanie egzekucyjne w przedmiotowej sprawie, wystawiając w dniu 4 lutego 2013 r. tytuł wykonawczy nr:[...]

. W terminie określonym w przepisie art. 27 § 1 pkt 9 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji zobowiązani, po doręczeniu im odpisu w/w tytułu wykonawczego, nie skorzystali z przysługującego im prawa do złożenia zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej (art. 33 upea). Postanowieniem z dnia 8 marca 2013 r., znak[...] , organ nałożył na zobowiązanych grzywnę w wysokości 5000 zł. w celu przymuszenia zobowiązanych do wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym z dnia 4 lutego 2013 r. nr:[...]. W piśmie z dnia 18 marca 2013 r., złożonym w Powiatowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego w T. , zażalenie na powyższe postanowienie złożyli Z.N. oraz PN. , przy czym organ egzekucyjny nie znalazł podstaw do uchylenia lub zmiany zaskarżonego postanowienia w myśl art. 132 k.p.a.

Wobec powzięcia wątpliwości w kwestii podpisu złożonego pod podaniem Z.N. i P.N. z dnia 18 marca 2013 r., pismem z dnia 8 kwietnia 2013 r. znak [...] , wezwano Z.N,. do złożenia wyjaśnień, które wpłynęło na dziennik podawczy Inspektoratu w dniu 19 kwietnia 2013 r.

Przesyłka zawierająca skarżone postanowienie PINB została zaadresowana wspólnie do małżonków – Państwa Z. i P.N. . Taki sposób adresowania przesyłek, z punktu widzenia procedury administracyjnej (art. 40 § 1 i § 3 k.p.a.) jest nieprawidłowy, niemniej jednak w okolicznościach przedmiotowej sprawy powyższe uchybienie nie stanowi podstawy do kwestionowania skuteczności doręczenia wyżej wymienionym skarżonego postanowienia.

Odnosząc się do prawidłowości skarżonego postanowienia należy mieć na uwadze, że egzekucja w przedmiotowej sprawie dotyczy spełnienia przez zobowiązanych obowiązku wynikającego z przepisów Prawa budowlanego, a ściślej obowiązku rozbiórki ogrodzenia działki nr [...] w miejscowości Ł. gmina T. , o długości ok. 102,0 m, wybudowanego po jej stronie zachodniej od strony drogi gminnej (działka nr[...] w Ł. ). Zgodnie z art. 121 § 2 i 4 upea, jeżeli egzekucja dotyczy spełnienia przez zobowiązanego obowiązku wynikającego z przepisów prawa budowlanego, grzywna w celu przymuszenia jest jednorazowa i nie może przekraczać kwoty 10.000 zł, a w stosunku do osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej kwoty 50.000 zł z zastrzeżeniem, iż w przypadku obowiązku przymusowej rozbiórki budynku lub jego części, wysokość grzywny stanowi iloczyn powierzchni zabudowy budynku lub jego części, objętego nakazem przymusowej rozbiórki, i 1/5 ceny 1 m2 powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego, ogłoszonej przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie odrębnych przepisów do obliczania premii gwarancyjnej dla posiadaczy oszczędnościowych książeczek mieszkaniowych (art. 121 § 5 upea).

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż PINB prawidłowo powołał w podstawie prawnej skarżonego postanowienia art. 121 § 2 upea, gdyż egzekwowanym w przedmiotowej sprawie obowiązkiem nie jest rozbiórka budynku lub jego części, co obligowałoby organ egzekucyjny do wyliczenia grzywny na podstawie § 5 w/w artykułu. Nałożona zaskarżonym postanowieniem grzywna w wysokości 5000 zł. mieści się w wymiarze określonym przepisem art. 121 § 2 upea. Organ egzekucyjny, określając wysokość grzywny na taką kwotę nie wykroczył poza ustaloną przez ustawodawcę maksymalną wysokość grzywny dla zobowiązanego będącego osobą fizyczną. W kwestii wysokości grzywny w celu przymuszenia wskazać należy, iż ustawodawca, wprowadzając w art. 121 § 2 upea tylko górne granice kwot tych grzywien, pozostawił organowi egzekucyjnemu swobodę ustalania ich wysokości w konkretnym przypadku. Organ egzekucyjny ustalając wysokość grzywny w celu przymuszenia kieruje się zasadami racjonalnego działania (art. 7 § 2 upea) i niezbędności (art. 7 § 3 upea). Z powyższych zasad wynika obowiązek organu zastosowania wobec zobowiązanego takiej dolegliwości, która jest niezbędna do realizacji ciążącego na nim obowiązku i zaprzestania stosowania tej dolegliwości, jeżeli obowiązek zostanie spełniony. W postępowaniu egzekucyjnym jedynym kryterium, jakim kieruje się organ egzekucyjny, ustalając taką a nie inną treść uznaniowego rozstrzygnięcia odnośnie wysokości grzywny w celu przymuszenia, jest ocena dolegliwości z punktu widzenia skuteczności w nakłonieniu zobowiązanego do wykonania obowiązku.

Wobec powyższego, zdaniem organu odwoławczego nałożenie skarżonym postanowieniem grzywny w wysokości 5000 zł. jest zasadne. Mając na uwadze zasady celowości i skuteczności działań podejmowanych przez organ egzekucyjny w celu doprowadzenia do wykonania egzekwowanego obowiązku, MWINB uznaje grzywnę we wskazanej wyżej wysokości za niezbędny, a zarazem wystarczający środek przymuszający zobowiązanego do wykonania nałożonego na niego obowiązku rozbiórki.

Zaskarżone postanowienie zawiera wymagane w art. 122 § 2 pkt 1 i 2 upea wezwanie do uiszczenia nałożonej grzywny w oznaczonym terminie z pouczeniem, że w przypadku nieuiszczenia grzywny w terminie zostanie ona ściągnięta w trybie egzekucji administracyjnej oraz wezwanie do wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym w terminie wskazanym w postanowieniu, z zagrożeniem, że w razie niewykonania obowiązku będzie orzeczone wykonanie zastępcze na koszt i niebezpieczeństwo zobowiązanego.

Zarzuty zażalenia zmierzają w istocie do kwestionowania przez zobowiązanych decyzji, z których egzekwowany obowiązek wynika. Tymczasem organy działające już na etapie wykonania decyzji nie mogą oceniać ich poprawności merytorycznej. Jak bowiem stanowi przepis art. 29 § 1 upea, organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej; organ nie jest natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem, Z.N. i P.N. wnieśli w terminie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Zarzucając rażące naruszenie prawa przez bezzasadne stwierdzenie, że postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w T. z dnia 8 marca 2013 r., znak [...] zostało skutecznie doręczone skarżącym i w konsekwencji rozpoznanie niniejszej sprawy mimo braku prawidłowego doręczenia skarżącym odpisu przedmiotowego postanowienia.

Skarżący domagali się uchylenia postanowienia Nr [...]z dnia 17 maja 2013r., znak [...] i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia Wojewódzkiemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego w K.

Uzasadniając powyższe Z.N. i P.N. wskazywali, że nie doręczono im prawidłowo odpisu postanowić Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w T. Nie spełnia bowiem wymogów prawidłowego doręczenia zbiorcze adresowanie jednego pisma do dwóch różnych stron postępowania. Bez zwątpienia w rozumieniu art. 28 k.p.a. Z.N. oraz P.N. są zupełnie różnymi stronami postępowania administracyjnego. Z.N. i P.N. są bowiem zupełnie różnymi osobami fizycznymi, a nie istnieje osoba fizyczna lub osoba prawna pod nazwą "Z. i P.N. ". Skoro nie istnieje podmiot pod nazwą Z. i P.N. ", to nie istnieje strona postępowania administracyjnego pod nazwą "[...] ". Dla dwóch różnych stron postępowania oczywiście konieczne było zatem wysłanie dwóch odpisów postanowienia w dwóch różnych przesyłkach, każda adresowana do konkretnej strony postępowania. Tym samym dla wykazania prawidłowego doręczenia decyzji obu stronom w aktach sprawy powinny zalegać dwa potwierdzenia odbioru dwóch przesyłek, adresowanych do dwóch różnych stron postępowania, tj. jedna do Z.N. , a druga do P.N.

Skoro w aktach sprawy brak takich potwierdzeń, to przedmiotowe postanowienie nie zostało prawidłowo doręczone skarżącym, w rozumieniu przepisów k.p.a. Nie rozpoczął zatem biegu termin do złożenia zażalenia od tegoż postanowienia, a przepisy kpa nie przewidują odstępstw od jednoznacznych uregulowań w tym zakresie. Tym samym pismo skarżących kwestionujące zasadność prowadzonego przeciwko nim postępowania nie zostało złożone w ustawowym terminie do zaskarżenia przedmiotowego postanowienia. W konsekwencji brak postaw do rozpoznania pisma skarżących jako zażalenia od tegoż postanowienia.

Wbrew ocenie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego bez znaczenia pozostaje, czy skarżący ponieśli negatywne konsekwencje nieprawidłowego doręczenia. W oczywistym interesie skarżących jest prawidłowe doręczenie przedmiotowego postanowienia, wraz z obowiązującym pouczeniem, oraz wykorzystanie przysługujących środków prawnych w ustawowym terminie, a nadto skorzystanie z pomocy prawnej.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wnosił o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko prezentowane w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 – 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę zgodności

z prawem działalności administracji publicznej, która w myśl art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi administracyjnymi (tekst jednol. Dz. U. z 2012r., poz. 270 - oznaczana dalej jako p.p.s.a. ) odbywa się na zasadach określonych w przepisach tej ustawy. W ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 p.p.s.a. sąd uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołana podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.), zaś jednym ograniczeniem w tym zakresie jest zakaz przewidziany w art. 134 § 2 p.p.s.a. Orzekanie w granicach sprawy (art. 135 p.p.s.a.) oznacza sprawę będącą przedmiotem kontrolowanego postępowania administracyjnego, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność, jako pochodną określonego stosunku administracyjnoprawnego i odbywa się z uwzględnieniem ówcześnie obowiązujących przepisów prawa.

Mając na uwadze treść powołanych na wstępie orzeczeń, a także okoliczności wynikające z przedstawionych akt administracyjnych w zakresie zgromadzonego materiału oraz przebiegu postępowania należy uznać, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, zaś podnoszone w niej zarzuty są bezzasadne. Ponadto Sąd, dokonując kontroli zaskarżonego postanowienia niezależnie od granic skargi i jej zarzutów, nie dopatrzył się żadnych uchybień, które uzasadniałyby wyeliminowanie tego aktu z obrotu prawnego.

Zaskarżone postanowienie zostało wydane w postępowaniu, prowadzonym na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jednolity Dz. U. z 2012r., poz. 1015 ze zm. – dalej oznaczana jako u.p.e.a.). W ocenie Sądu, zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postępowanie odpowiada wszystkim wymogom, wynikającym z powołanej ustawy oraz przepisów k.p.a., które w postępowaniu egzekucyjnym znajdują odpowiednie zastosowanie na mocy art. 18 u.p.e.a.

Na wstępie rozważań należy zaznaczyć, że celem postępowania egzekucyjnego jest doprowadzenie do tego, by zobowiązany wykonał ciążący na nim obowiązek, wynikający z ostatecznej (albo natychmiast wykonalnej) decyzji administracyjnej. Zasadność ciążącego na stronie obowiązku nie może być na tym etapie badana. Kwestia zindywidualizowania w sposób władczy przez organ administracji publicznej praw i obowiązków stron postępowania jest przedmiotem wcześniejszego etapu sprawy – postępowania jurysdykcyjnego. Etap postępowania jurysdykcyjnego kończy się z chwilą wydania decyzji administracyjnej, która w sposób ostateczny rozstrzyga o prawach i obowiązkach stron, wynikających z przepisów prawa materialnego. W niniejszej sprawie celem postępowania jurysdykcyjnego było ustalenie, czy sporne ogrodzenie działki zostało wykonane z zachowaniem wszystkich przepisów prawa i czy zasadne jest nakazanie jego rozbiórki. Zakończeniem tego etapu było wydanie decyzji ostatecznej, która nakazywała wykonanie takiej rozbiórki.

Postępowanie egzekucyjne zmierza wyłącznie do wykonania tego, co nakazano w decyzji administracyjnej. Nie może być w nim już badane to, co ostatecznie rozstrzygnięto na etapie jurysdykcyjnym, czyli m. in. badaniu kwestia legalności obiektu czy zasadności orzeczonego nakazu rozbiórki. Wynika to wprost z treści art. 29 § 1 u.p.e.a., zgodnie z którym organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej; organ ten nie jest natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym.

W przedmiocie spornego obiektu Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał w dniu 10 lutego 2005 r. decyzję [...], nakazującą Z.N. i P.N. wykonanie rozbiórki spornego ogrodzenia. Rozstrzygnięcie stało się ostateczne z chwilą wejścia do obrotu prawnego decyzji Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 24 czerwca 2005r., znak [...] , utrzymującą w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W tym momencie zakończone zostało postępowanie jurysdykcyjne, zakończono zatem badanie kwestii, czy na stronach ciąży wynikający z przepisów prawa materialnego obowiązek rozbiórki spornego obiektu.

Niewykonanie obowiązku nałożonego ostateczną decyzją administracyjną otwiera możliwość wszczęcia postępowania ezgekucyjnego. Stosownie do art. 15 § 1 u.p.e.a., egzekucja administracyjna może być wszczęta, jeżeli wierzyciel, po upływie terminu do wykonania przez zobowiązanego obowiązku, przesłał mu pisemne upomnienie, zawierające wezwanie do wykonania obowiązku z zagrożeniem skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego, chyba że przepisy szczególne inaczej stanowią. Postępowanie egzekucyjne może być wszczęte dopiero po upływie 7 dni od dnia doręczenia tego upomnienia. Jak wynika z akt organu pierwszej instancji (k. [...] ), Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, będący – zgodnie z art. 1a pkt 13 w zw. z art. 5 § 1 pkt 1 u.p.e.a. – wierzycielem, wystosował w dniu 19 września 2005r. upomnienie, które w dniu 23 września 2005 r. zostało doręczone (wspólnie) Z. i P.N. . Następnie, w trakcie kontroli, przeprowadzonej w dniu 23 marca 2012r. pracownicy organu pierwszej instancji ustalili, że nałożony obowiązek nie został wykonany (protokół kontroli - k. [...] akt organu pierwszej instancji).

Stosownie do art. 26 § 1 u.p.e.a., organ egzekucyjny wszczyna egzekucję administracyjną na wniosek wierzyciela i na podstawie wystawionego przez niego tytułu wykonawczego, sporządzonego według ustalonego wzoru. Ponieważ egzekwowany obowiązek ma charakter niepieniężny, organem egzekucyjnym właściwym do jego egzekwowania jest Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego – co wynika z art. 20 § 1 pkt 4 u.p.e.a. W niniejszej sprawie, ponieważ wierzycielem i organem egzekucyjnym jest ten sam podmiot (ten sam organ), nie było podstaw do wystawiania odrębnego wniosku wierzyciela o wszczęcie egzekucji.

Następnie, w dniu 4 lutego 2013r. wystawiony został tytuł wykonawczy nr [...] (k. 9 akt organu pierwszej instancji). Zawierał on wszystkie niezbędne elementy, które tytuł egzekucyjny musi zawierać zgodnie z art. 27 § 1 u.p.e.a. Tytuł wykonawczy został doręczony odrębnie Z.N. (k. [...] ) i P.N. (k. [...] ) w dniu 11 lutego 2013 r. Po doręczeniu tytułu wykonawczego zobowiązani nie złożyli zarzutów.

W celu doprowadzenia do wykonania obowiązku, zgodnie z art. 7 § 1 u.p.e.a., organ egzekucyjny stosuje środki egzekucyjne przewidziane w ustawie. Obowiązuje go przy tym zasada stosowania środka najłagodniejszego. Stosownie bowiem do art. 7 § 2 u.p.e.a., organ egzekucyjny stosuje środki egzekucyjne, które prowadzą bezpośrednio do wykonania obowiązku, a spośród kilku takich środków - środki najmniej uciążliwe dla zobowiązanego. Egzekwowany obowiązek rozbiórki ma charakter niepieniężny, zatem organ egzekucyjny mógł skorzystać ze środków, wymienionych w art. 1a pkt 12 lit. b u.p.e.a. Miał więc do dyspozycji grzywnę w celu przymuszenia, wykonanie zastępcze, odebranie rzeczy ruchomej, odebranie nieruchomości, opróżnienie lokali i innych pomieszczeń oraz przymus bezpośredni. Nie każdy z tych środków ze swej natury nadaje się do zastosowania przy egzekucji obowiązku, polegającego na rozbiórce. Niemniej jednak grzywna w celu przymuszenia jest środkiem, który może być w takiej sytuacji zastosowany. W myśl art. 119 § 1 u.p.e.a., grzywnę w celu przymuszenia nakłada się, gdy egzekucja dotyczy spełnienia przez zobowiązanego obowiązku znoszenia lub zaniechania albo obowiązku wykonania czynności, a w szczególności czynności, której z powodu jej charakteru nie może spełnić inna osoba za zobowiązanego. Jest też środkiem najmniej uciążliwym spośród wszystkich, wymienionych przez ustawodawcę w art. 1a pkt 12 lit. b u.p.e.a. Organ, wybierając ten środek egzekucyjny, kierował się zatem wskazaniami, zawartymi w art. 7 § 2 u.p.e.a.

Co do zasady, środek ten może być stosowany wielokrotnie. Stosownie do art. 121 § 1, grzywna w celu przymuszenia może być nakładana kilkakrotnie w tej samej lub wyższej kwocie, z zastrzeżeniem § 4. Wyjątek, do którego odsyła art. 121 § 1 u.p.e.a., to egzekucja dotycząca spełnienia przez zobowiązanego obowiązku wynikającego z przepisów prawa budowlanego – stosownie do art. 121 § 4 u.p.e.a. jest ona jednorazowa. Ponieważ egzekwowany obowiązek nie dotyczy rozbiórki budynku lub jego części, kiedy sposób obliczenia grzywny jest określony ściśle przepisem art. 121 § 5 u.p.e.a., w niniejszej sprawie zastosowanie znajdował art. 121 § 2, zgodnie z którym każdorazowo nałożona grzywna nie może przekraczać kwoty 10.000 zł., a w stosunku do osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej kwoty 50.000 zł. W niniejszej sprawie organ mógł zatem nałożyć grzywnę w celu przymuszenia w kwocie nie przekraczającej 10 000 zł.

Wysokość grzywny w sprawie niniejszej nie przekracza tej kwoty, nadto – zdaniem Sądu – jest uzasadniona z uwagi na cel postępowania egzekucyjnego, jakim jest doprowadzenie do wykonania obowiązku rozbiórki. Grzywna musi zatem być dla zobowiązanych na tyle dotkliwa, aby wybrali rozwiązanie, polegające na dobrowolnym wykonaniu obowiązku we własnym zakresie. Stosownie bowiem do art. 125 § 1 u.p.e.a., w razie wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym, nałożone, a nieuiszczone lub nieściągnięte grzywny w celu przymuszenia podlegają umorzeniu. Wykonując obowiązek dobrowolnie, obowiązani unikają konieczności uiszczenia nałożonej grzywny. Grzywna w celu przymuszenia należy do tzw. środków przymuszających. Jest zatem formą nacisku mającą na celu skłonienie zobowiązanego poprzez dolegliwość finansową do określonego zachowania (tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 7 grudnia 2010r., sygn. akt IV SA/Gl 382/10, Lex Omega nr 758366). Grzywna, aby odniosła pożądany skutek w postaci realnego przymuszenia zobowiązanych do wykonania obowiązku, powinna być nałożona przez organ egzekucyjny w odpowiedniej wysokości, tak aby jej dolegliwość nie pozostawała dla zobowiązanych jedynie symboliczna. Nie bez znaczenia pozostają także w tym zakresie okoliczności dotyczące zachowania zobowiązanych zmierzające do rzeczywistego, dobrowolnego wykonania lub też uchylenia się do wykonania nałożonego obowiązku (tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 4 kwietnia 2012r., sygn. akt II SA/Gd 838/11, Lex Omega nr 1145748). Organ musiał również brać pod uwagę, że skoro obowiązek wynika z przepisów prawa materialnego, to nie będzie możliwości nałożenia grzywny po raz kolejny. Uwzględniając powyższe uznać należy, że nałożenie grzywny w kwocie 5000 zł. w niniejszej sprawienie narusza prawa, zaś jej ustalenie w takiej wysokości nie było dowolne i zostało omówione przez organ pierwszej, a potem drugiej instancji.

Skarżący zarzucali, że nie doszło do prawidłowego doręczenia postanowienia organu pierwszej instancji. Zarzut ten jest częściowo uzasadniony, niemniej jednak nie mógł prowadzić do wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonego orzeczenia Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Stosownie do art. 122 § 1 u.p.e.a., grzywnę w celu przymuszenia nakłada organ egzekucyjny, który doręcza zobowiązanemu odpis tytułu wykonawczego zgodnie z art. 32 oraz postanowienie o nałożeniu grzywny. Z przepisu tego wynika, że postanowienie winno być doręczane każdemu zobowiązanemu, wobec którego środek egzekucyjny ma być zastosowany. Praktyka, polegająca na łącznym doręczaniu jednego aktu administracyjnego kilku osobom (np. małżonkom wspólnie) może prowadzić do pominięcia strony i naruszenia jej prawa do czynnego udziału w postępowaniu. Należy więc ocenić ją negatywnie, gdyż w konkretnych sprawach takie działanie może skutkować koniecznością wyeliminowania decyzji czy postanowienia z obrotu prawnego.

Taki przypadek nie zaistniał jednak w niniejszej sprawie. Przede wszystkim wskazać należy, że postanowienie organu pierwszej instancji weszło do obrotu prawnego. W postępowaniu egzekucyjnym odpowiednie zastosowanie znajdą regulacje art. 110 k.p.a., zgodnie z którym organ administracji publicznej, który wydał decyzję, jest nią związany od chwili jej doręczenia lub ogłoszenia, o ile kodeks nie stanowi inaczej oraz art. 126 k.p.a., nakazujący stosować m. in. art. 110 k.p.a. odpowiednio do postanowień. Powyższe oznacza, że organ egzekucyjny związany jest wydanym w toku postępowania egzekucyjnego postanowieniem od chwili jego doręczenia. Wystarczające przy tym – dla skutku w postaci związania organu – jest doręczenie przynajmniej jednej stronie. Od tego też momentu, tj. od chwili doręczenia postanowienia jednej chociażby ze stron, postanowienie wchodzi do obrotu prawnego. W niniejszej sprawie postanowienie organu pierwszej instancji zostało doręczone (odebrane przez dorosłego domownika – k. [...] akt organu pierwszej instancji) i pomimo faktu, że nieprawidłowo przesyłka została zaadresowana łącznie na oboje zobowiązanych, weszło do obrotu prawnego.

Analiza dalszego przebiegu postępowania prowadzi do wniosku, że nieprawidłowe zaadresowanie przesyłki zawierającej postanowienie o nałożeniu grzywny, nie ograniczyło żadnemu ze zobowiązanych możliwości czynnego udziału w postępowaniu egzekucyjnym. Oboje zobowiązani mogli zapoznać się z treścią postanowienia, o czym świadczy fakt, że również oboje zdecydowali się wnieść zażalenie. Skarżący nie kwestionowali sposobu doręczenie im postanowienia w zażaleniu. Postanowienie organu drugiej instancji zostało doręczone już bez żadnych uchybień, odrębnie każdemu ze skarżących (k. 32, 33 akt organu drugiej instancji). Można zatem przypisać Powiatowemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego naruszenie przepisu art. 122 § 1 u.p.e.a. Jednakże uchybienie to nie mogło mieć w realiach niniejszej sprawy wpływu na wynik postępowania egzekucyjnego. Tymczasem naruszenie przepisów postępowania upoważnia sąd administracyjny do uchylenia zaskarżonego aktu jedynie wówczas, gdy mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co wynika z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny rzekł o oddaleniu skargi – jak w sentencji wyroku, biorąc za podstawę art. 151 p.p.s.a.