IV SA/Wa 545/14

Uzasadnienie

E. K. (dalej: "skarżąca") pismem z dnia 11 lutego 2014 r. wniosła skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] grudnia 2013 r. w przedmiocie odmowy zakazu hodowania [...].

Na podstawie zarządzenia Przewodniczącego Wydziału IV Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 marca 2014 r. wezwano skarżącą do uiszczenia wpisu sądowego w wysokości 200 zł. W odpowiedzi na wezwanie skarżąca zwróciła się o zwolnienie jej od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.

Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 5 maja 2014 r. ustanowił dla skarżącej adwokata w ramach przyznania prawa pomocy oraz odmówił zwolnienia skarżącej od kosztów sądowych.

Na podstawie zarządzenia z 8 lipca 2014 r. wezwano ustanowionego w sprawie pełnomocnika skarżącej do wykonania prawomocnego zarządzenia z dnia 17 marca 2014 r. o wezwaniu do uiszczenia wpisu sądowego od skargi. Powyższe wezwanie zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącej w dniu 18 lipca 2014 r.

Pismem z dnia 28 lipca 2014 r. skarżąca wniosła o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu. Wskazała, że wezwanie do uiszczenia wpisu odebrała na poczcie w dniu 26 lipca 2014 r. na podstawie awiza z dnia 22 lipca 2014 r. Poinformowała także, że pełnomocnik skarżącej nie mogła się z nią skontaktować ponieważ nie posiadała jej numeru telefonu, natomiast skarżąca w dniu 21 lipca 2014 r. wyjechała z mężem do W. na konsultacje lekarskie (mąż skarżącej jest ciężko chory). W dniu składania wniosku skarżąca uiściła wpis sądowy w wysokości 200 zł w kasie sądu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Wniosek strony skarżącej nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270; w skrócie "p.p.s.a."), czynność w postępowaniu sądowym podjęta po upływie terminu jest bezskuteczna z tym, że strona, która nie dochowała terminu, dysponuje ustawowym prawem do złożenia wniosku o jego przywrócenie. Warunkiem pozytywnego rozpoznania żądania w tym przedmiocie jest spełnienie łącznie zarówno przesłanek formalnych:

- skierowanie wniosku do sądu, w którym czynność miała być dokonana,

- zachowanie siedmiodniowego terminu od dnia ustania przyczyny uchybienia,

- wskazanie okoliczności, które uprawdopodobniają brak winy (uzasadnienie wniosku),

- jednoczesne dokonanie czynności, której termin upłynął,

jak i przesłanki materialnej polegającej na uprawdopodobnieniu braku winy w niedochowaniu terminu (art. 87 § 1, § 2 i § 3 p.p.s.a.).

Dokonując wstępnej oceny wniosku, w aspekcie rygorów formalnych, stwierdzić należy, że wniosek skarżącej nie uchybia wskazanym wyżej warunkom, co umożliwia przeprowadzenie jego merytorycznej oceny. Z treści wniosku o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi wynika bowiem, iż skarżąca o uchybieniu terminowi do dokonania tej czynności dowiedziała się po otrzymaniu w dniu 26 lipca 2014 r. informacji, o wezwaniu do uiszczenia wpisu. W tej sytuacji wniosek złożony w dniu 28 lipca 2014 r należy uznać za złożony z zachowaniem 7 dniowego terminu od czasu ustania przyczyny uchybienia terminowi. Dodatkowo równocześnie z wnioskiem uiszczono wpis od skargi.

W opinii Sądu, skarżąca nie uprawdopodobniła jednak okoliczności świadczących o braku winy w przekroczeniu terminu do wniesienia skargi.

Zaznaczyć należy, że restytucja uchybionego terminu może mieć miejsce tylko w wyjątkowych przypadkach. Kryterium braku winy, jako przesłanki, która musi zostać spełniona by możliwe było przywrócenie terminu, wiąże się z obowiązkiem dołożenia szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności w postępowaniu sądowym. O braku winy w uchybieniu terminu można mówić jedynie wtedy, gdy strona nie mogła usunąć przeszkody nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (por. postanowienie NSA z dnia 2 października 2002 r., V SA 793/03, Mon. Praw. 2002, nr 23, s. 1059). Warunkiem dopuszczalności przywrócenia terminu do dokonania czynności procesowej, jest uprawdopodobnienie przez stronę, że mimo całej staranności nie mogła dokonać czynności w terminie, to znaczy, że zachodziły przeszkody od niej niezależne oraz istniejące przez cały czas biegu terminu przewidzianego dla dokonania czynności procesowej (por. wyrok NSA z 13 października 1999 r., IV SA 1656/97). Przywrócenie terminu nie jest zatem możliwe wówczas, gdy stronie można przypisać dopuszczenie się choćby lekkiego niedbalstwa. Taka sytuacja wystąpiła w analizowanym przypadku.

W ocenie Sądu strona skarżąca nie wykazała, aby na przeszkodzie uiszczenia wpisu od skargi stanęły niespodziewane i niemożliwe do przewidzenia przeszkody, których pomimo starań nie udało się usunąć. Z wniosku o przywrócenie terminu do złożenia skargi w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że uchybienie terminu było następstwem niedołożenia należytej staranności w prowadzeniu sprawy przez profesjonalnego pełnomocnika skarżącej, ponieważ pełnomocnik otrzymując wezwanie do uiszczenia wpisu sądowego, nie powinien poprzestać na dalszym przesłaniu przedmiotowego wezwania pocztą do skarżącej. Pełnomocnik mógł przewidzieć, że jego przesyłka skierowana do skarżącej może nie dotrzeć do skarżącej przed upływem terminu do uiszczenia wpisu. Ograniczenie się pełnomocnika do wysłania, pocztą do skarżącej, informacji o konieczności uiszczenia wpisu nie wskazuje, zdaniem Sądu, na należytą dbałość pełnomocnika o zabezpieczenie interesu skarżącej.

Reasumując, fakt uchybienia terminowi do uiszczenia wpisu od skargi jest niewątpliwy. Pełnomocnik skarżącej, przy dokonywaniu wskazanej czynności procesowej, nie wykazał się należytą starannością ani zapobiegliwością. Podana we wniosku przyczyna świadczy o tym, że pełnomocnik niedostatecznie zadbał o sprawę skarżącej.

Wskazać także należy, że skarżąca nie wniosła sprzeciwu od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 maja 2014 r. w którym m.in. odmówiono jej zwolnienia od kosztów sądowych. Zatem skarżąca miała świadomość, iż będzie wezwana do uiszczenia wpisu sądowego. Ponadto z wniosku o przywrócenie terminu wynika, że skarżąca (z uwagi na chorobę męża) często przebywa poza domem. Dlatego też skarżąca wiedząc, że trudno jest się z nią skontaktować, po ustanowieniu pełnomocnika z urzędu powinna poinformować go w jaki sposób ma się z nią kontaktować.

Mając na uwadze powyższe Sąd, na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji postanowienia.