I SA/Bd 793/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T.utrzymało w mocy decyzję Prezydenta G.z dnia [...]. określającą S.-M. sp. z o.o. z siedzibą w G. (skarżąca) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2012 rok w kwocie [...] zł

W uzasadnieniu organ odwoławczy podał, że obiekt budowlany, mieszczący się w definicji budynku zawartej w art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010r. Nr 95, poz. 613) – dalej jako: "u.p.o.l.", pozostaje budynkiem w rozumieniu przepisów tej ustawy nawet wówczas, gdy ze względów technicznych, prawnych czy faktycznych, nie jest i nie może być wykorzystywany, w tym zgodnie z jego przeznaczeniem. Natomiast zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 tej ustawy opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają między innymi budynki lub ich części.

W ocenie Kolegium organ I instancji w sposób prawidłowy zastosował przepis art. 3 ust. 2 i u.p.o.l. zakwalifikował obiekt budowlany położonego przy ul. M 1-3 w G o powierzchni [...] m2 jako budynek. Jak podał organ odwoławczy z zebranego materiału dowodowego wynika, czego nie kwestionuje skarżąca, że w 2012r. powyższy obiekt budowlany nie był pozbawiony dachu w całości - dach ten przykrywał powierzchnię większą niż 50% powierzchni obiektu budowlanego.

W ocenie SKO w T. jeżeli obiekt budowlany posiada dach nawet w części, zaś w pozostałej jest jego pozbawiony - bez względu na przyczyny – to, jako budynek, podlega opodatkowaniu w całości. Skoro istnieje jedna konstrukcja budowlana (jeden obiekt budowlany), to brak jest podstaw prawnych do tego, aby wyodrębnić z niej część spełniającą kryteria budynku i część nim niebędącą. Organ wyjaśnił, że obiekt budowlany pozbawiony w części dachu (np. z zawaloną, zdewastowaną częścią dachu, usuniętą przejściowo w trakcie remontu częścią dachu) jest budynkiem w złym stanie technicznym. Okoliczność ta może rzutować na zasady opodatkowania budynku, ale tylko w jednym przypadku - gdy jest w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Zły stan techniczny budynku innego niż mieszkalny, będącego w posiadaniu przedsiębiorcy (spółki z o.o.), skutkuje znacznie niższym opodatkowaniem. Podkreślić przy tym należy, że budynek i grunt to odrębne przedmioty opodatkowania. Oznacza to, że jeżeli nawet budynek jest w stanie grożącym katastrofą budowlaną, to znajdujący się pod nim grunt opodatkowany będzie najwyższymi stawkami podatku od nieruchomości. Względy techniczne dotyczą bowiem odrębnie budynku i gruntu.

W ocenie Kolegium organ I instancji słusznie przyjął, że przedmiotowy obiekt budowlany jest budynkiem w trakcie remontu, na co wskazywał zakres robót określony decyzją z dnia [...]r. udzielającej S.-D. sp. z o.o. pozwolenia na wykonanie robót budowlanych.

Ponadto, jak zaznaczyło SKO przedstawiona wraz z odwołaniem opinia nr [...] z dnia [...]r. i orzeczenie techniczne budynku magazynowo-produkcyjnego przy ul. D. M. 1-3 w G. z dnia [...]r. sporządzone przez mgr. inż. P. K. zostały sporządzone na podstawie dokumentacji będącej w posiadaniu podatnika, informacji uzyskanych od inwestora oraz wizji lokalnej przeprowadzonej w dniu [...]. Z dokumentów tych wynika niezbicie, że stan techniczny budynku i dachu w kwietniu 2013r. nie jest tożsamy ze stanem w 2012r. objętym postępowaniem podatkowym. Pomimo, iż jest to ocena stanu istniejącego w momencie sporządzania opinii (kwiecień 2013r.) organ podatkowy I instancji nie kwestionował złego stanu technicznego budynku w 2012r. i opodatkowania powierzchni użytkowej budynku według stawek właściwych dla budynków pozostałych. Organ odwoławczy zgodził się z organem I instancji, że utrata cech użytkowych obiektu nie jest jednak tożsama z wygaśnięciem obowiązku podatkowego wobec przedmiotowego budynku.

Organ odwoławczy podał, że fakt, iż w październiku 2012r. dach na przedmiotowym budynku istniał wynika zarówno orzeczenia technicznego p. P. K. oraz przedłożonego przez S.-D. Sp. z o.o. projektu budowlanego na remont budynku magazynowo - produkcyjnego - zmiana konstrukcji dachu, w którym opisano stan budynku w tym dachu.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, w której wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, zarzucając:

1) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. prawo budowlane oraz art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. poprzez dokonanie błędnej kwalifikacji obiektu budowlanego położonego przy ul. M. 1-3 w G. o powierzchni 2.672 m2 i ustalenie, że powyższy obiekt budowlany spełnia kryteria budynku,

- art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 4 ust. 1 pkt 2 oraz art. 6 ust. 1 u.p.o.l. poprzez określenie wysokości zobowiązania podatkowego dla przedmiotowego obiektu budowlanego niezgodnego z rzeczywistą kwalifikacją przedmiotowego obiektu.

2) naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 122 oraz art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez ich naruszenie i niepełne zebranie oraz rozpoznanie materiału dowodowego, a także nieprawidłowe ustalenie stanu faktycznego.

W uzasadnieniu skargi strona wskazała na definicję budynku zawartą w art. 3 ust. 2 ustawy prawo budowlane. Podkreśliła, ze wobec braku ustawowej definicji dachu koniecznym jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia nadanego mu przez język techniczny, zgodnie z którym dach to więźba dachowa oraz poszycie, przy czym oba elementy muszą wystąpić łącznie. W potocznym znaczeniu tego pojęcia, jak podała strona, dach to element budynku, który chroni przed opadami atmosferycznymi oraz utratą ciepła.

W ocenie skarżącej organ dokonał błędnej kwalifikacji przedmiotowej nieruchomości określając ją jako budynek, albowiem status ten utraciła już w kwietniu 2012r. z uwagi na pozbawienie dachu w znacznej części nieruchomości.

Skarżąca podkreśliła, że prezentowane przez nią stanowisko, co do kwalifikacji prawnej przedmiotowego obiektu budowlanego potwierdza opinia mgr. inż. P. K. z dnia [...]. dołączona do akt postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Wstępnie Sąd zauważa, iż zgodnie z art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270), zwanej dalej p.p.s.a. kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a., sprawowana jest o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a – c p.p.s.a.) lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Zgodnie z przepisem art. 133 § 1 p.p.s.a. sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Aktami sprawy są akta sądowe, jak i przedstawione sądowi akta administracyjne. Zatem sąd administracyjny rozpoznaje sprawę w zakresie stanu faktycznego, który legł u podstaw wydania zaskarżonej decyzji i znajduje się w nadesłanych aktach administracyjnych (por. wyrok NSA z dnia 28 sierpnia 2008 r., sygn. akt II OSK 1533/07, LEX nr 488467).

Wskazać dalej należy, że zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W tak określonym zakresie kognicji Sąd uznał, że decyzja będąca przedmiotem skargi narusza przepisy prawa materialnego, jak i procesowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem sporu zaistniałego pomiędzy stronami jest opodatkowanie podatkiem od nieruchomości obiektu, który zdaniem organów podatkowych mimo braku prawie 50 % dachu jest budynkiem podlegającym opodatkowaniu. Natomiast w przekonaniu Spółki na skutek utraty istotnego elementu konstrukcyjnego, jakim jest dach, utracił on przymiot budynku w rozumieniu obowiązujących w sprawie norm prawnych.

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o podatkach i opłatach lokalnych budynek to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Przywołana definicja budynku wskazuje zatem, aby obiekt budowlany mógł stanowić przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości, musi spełniać cztery przesłanki, a mianowicie: musi być trwale związany z gruntem, winien być wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, musi posiadać fundamenty, a także dach. Wszystkie wskazane przesłanki muszą być spełnione łącznie. Brak choćby jednej z nich lub spełnienie jednej z nich tylko w części, powoduje, że niemożliwe jest zakwalifikowanie danego obiektu do kategorii budynku. Tylko zatem zaistnienie wszystkich czterech przesłanek łącznie, implikuje opodatkowanie takiego obiektu budowlanego podatkiem od nieruchomości. Gdyby ustawodawca podatkowy nie zdefiniował pojęcia budynku na gruncie podatku od nieruchomości i nie odesłał w tym zakresie do innych przepisów zastosowanie znalazłaby definicja z języka potocznego. W myśl takiej definicji budynek, to wybudowane pomieszczenie, dom, gmach (por. E. Sobol red.: Nowy słownik języka polskiego. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003r., s. 70). W przypadku braku części dachu tak zdefiniowanego budynku, o takim obiekcie można powiedzieć, że jest to budynek, że jest to budynek zniszczony, względnie budynek ze zniszczonym dachem, zawsze jednak obiekt ten będzie budynkiem. W sytuacji jednak, gdy ustawodawca wprowadza do systemu podatku od nieruchomości definicję normatywną budynku i ustanawia jej istotne przesłanki, to nie można uznać, że spełnienie jednej z przesłanek tylko w części pozwala na przyjęcie, że taki obiekt jest budynkiem. Pojęcie część w rozumienia języka potocznego, to jeden z elementów, na które dzieli się jakaś całość, pewna ilość z całości, to co jest wynikiem podziału (por. E. Sobol red.: Nowy słownik języka polskiego. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003r., s. 109). Jeżeli zatem budynek posiada tylko część dachu, nie można konstatować, że budynek posiada dach. W przypadku połowy dachu, można jedynie stwierdzić, że budynek posiada dach w 50 %. Pięćdziesiąt procent dachu, to co najwyżej część dachu. Nie ulega zatem wątpliwości, że część to nie całość, a część dachu, to nie cały dach. Budynek, który posiada tylko cześć dachu nie spełnia warunków definicji, o której mowa w art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l., która za budynek uznaje obiekt, który posiada dach. Literalna wykładnia omawianej definicji prowadzi do jednoznacznej konstatacji, że opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlega budynek, który posiada dach.

Nie można zatem uznać, wbrew ustawodawcy, że mimo zaistnienia tylko części jednej z istotnych dla definicji budynku przesłanek, dochodzi do skonkretyzowania przedmiotu opodatkowania podlegającego opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Takie stanowisko prowadziłoby do naruszenia Konstytucji w zakresie jej art. 217, z którego wynika obowiązek prawodawcy sprecyzowania w ustawie m.in. przedmiotu opodatkowania. Nie można rozszerzać definicji budynku (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.), której istotną przesłanką jest posiadanie przez budynek dachu, na obiekty posiadające część dachu, czy obiekty posiadające tylko część przegród budowlanych wydzielających je z przestrzeni, jak i obiekty, w których choćby jedna z przegród jest przegrodą częściową. W przypadku braku przegród, przegrody, czy części przegrody taki obiekt nie spełnia przesłanki wydzielenia go z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych. Mówiąc wprost obiekt taki nie jest z przestrzeni wydzielony. Przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest wyłącznie budynek który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Wyjście poza zakres przedmiotu opodatkowania narusza art. 217 Konstytucji, opodatkowaniu podlega bowiem przedmiot, który nie został przez normodawcę w ustawie sprecyzowany.

W prawie podatkowym obowiązuje nakaz wykładni ścisłej, a w szczególności zakaz takiej wykładni rozszerzającej przepisów prawa podatkowego, która zwiększałaby zakres obciążeń podatkowych podatnika. Dopuszczalna jest jednak wykładnia rozszerzająca na korzyść podatnika (por. L. Morawski: Wykładnia w orzecznictwie sądów. Toruń 2002, s. 266). Fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest to, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca (por. wyrok SN z dnia 22 października 1992r., sygn. akt III ARN 50/92, OSNC 1993/10/181 oraz wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 1998r., sygn. akt I SA/Po 1782/97). W prawie podatkowym obowiązuje ogólna zasada interpretacji ścisłej wszystkich przepisów prawnych, a w szczególności zakaz stosowania wykładni rozszerzającej na niekorzyść podatnika. Nie jest w szczególności dopuszczalne tworzenie w drodze wykładni, czy analogii nowych stanów podatkowych. Wspomniana dyrektywa znajduje wsparcie w zasadzie konstytucyjnej, w myśl której "Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy (art. 217 Konstytucji). Dopuszczalna jest natomiast wykładnia rozszerzająca przepisów prawa podatkowego na korzyść podatnika (por. L. Morawski: Wykładnia w orzecznictwie sądów. Toruń 2002, s. 246-247).

Reasumując tę część wywodów jednoznacznie stwierdzić należy, że definicja budynku, o której mowa w art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. przewiduje cztery przesłanki, zaistnienie których warunkuje opodatkowanie podatkiem od nieruchomości. Musi być to obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Przyjęcie, że obiekt posiadający 50 % dachu, stanowi budynek w rozumieniu powołanego przepisu, rozszerza jasną literalnie jednoznaczną definicję budynku, na budynki, które posiadają cześć dachu, tworząc tym samym dodatkowy przedmiot opodatkowania. Wykładnia taka narusza art. 217 Konstytucji. Fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest to, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca. W prawie podatkowym obowiązuje nakaz wykładni ścisłej, a w szczególności zakaz takiej wykładni rozszerzającej przepisów prawa podatkowego, która zwiększałaby zakres obciążeń podatkowych podatnika. Dopuszczalna jest jednak wykładnia rozszerzająca na korzyść podatnika.

Podkreślić jeszcze należy, że brak w obiekcie budowlanym elementów niezbędnych do uznania go za budynek nie można utożsamiać ze złym stanem technicznym budynku. Obiekt budowlany pozostaje budynkiem w rozumieniu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nawet wówczas, gdy ze względów technicznych, prawnych czy faktycznych, nie jest i nie może być wykorzystywany, w tym zgodnie z jego przeznaczeniem. Brak okien, schodów wewnętrznych lub ogólna dewastacja budynku nie powoduje utraty przez taki obiekt budowlany cech budynku w rozumieniu przepisów ustawy podatkowej. Budynek pozostaje budynkiem nawet wówczas, gdy został wyłączony z bieżącej eksploatacji. Nie mniej jednak musi spełniać wszystkie warunki, o których mowa w definicji budynku (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.).

Dokonując dalszej analizy niezbędnej do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, wskazać należy, że w związku z brakiem definicji pojęcia dachu na gruncie prawa podatkowego i prawa budowlanego w celu odkodowania znaczenia tego pojęcia należy odwołać się do jego znaczenia w języku potocznym. Dach, to konstrukcja osłaniająca od góry budowlę, pojazd lub teren, także wierzchnia część osłoniętego wnętrza (por. E. Sobol red.: Nowy słownik języka polskiego. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003 r., s. 117). Według Słownika Poprawnej Polszczyzny pod red. W. Doroszewskiego i H. Kurkowskiej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1980, s. 101 – dach, to górne nakrycie budynku. Z technicznego punktu widzenia dach to nic innego jak więźba dachowa oraz poszycie (zob.: Poradnik Majstra Budowlanego, wyd. Arkady W-wa 1985r., s. 345), przy czym definicja taka wskazuje na koniunkcję - aby dach mógł być za taki uważany, powinien posiadać obydwa niezbędne ww. elementy. O ile w przypadku lekkich konstrukcji można by sobie wyobrazić dach pozbawiony więźby w tradycyjnym ujęciu, to niemożliwym jest, z technicznego punktu widzenia, aby mówić o dachu, jeśli istnieje tylko więźba, a brak jest poszycia dachowego. Warto też w kontekście omawianego problemu przywołać wyrok WSA w Krakowie, w którym Sąd zajął następujące stanowisko, jeżeli właściciel budynku otrzymał pozwolenie na rozbiórkę i doprowadził ją do etapu zdjęcia poszycia dachowego, to należy przyjąć, że dach przestał istnieć, a co za tym idzie - obiekt budowlany utracił cechy budynku. Dotyczy to nawet takiej rozbiórki, która - po zdjęciu poszycia - nie doprowadziła do demontażu więźby dachowej (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 24 września 2009r., sygn. akt I SA/Kr 496/09, M. Podatkowy 2009/8/11-12).

Mimo powyższych rozważań, przedmiotowa sprawa ze względu na sprzeczności powstałe w zakresie ustaleń faktycznych, nie pozwala na podjęcie ostatecznego rozstrzygnięcia. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w swej decyzji na str. 5 stwierdza, że z zebranego materiału dowodowego wynika i przyznaje to sam podatnik, że w 2012r. wspomniany obiekt budowlany nie był pozbawiony dachu w całości – dach ten przykrywał powierzchnię większą niż 50 % powierzchni obiektu budowlanego. W ocenie SKO, jeżeli obiekt budowlany posiada dach nawet w części, zaś w pozostałej jest go pozbawiony – bez względu na przyczyny – to powinien podlegać opodatkowaniu w całości. Jest to bowiem budynek. Natomiast na str. 7 decyzji odwoławczej SKO zauważa, że firma S.-D. Sp. z o.o. przedłożyła wraz z wnioskiem o pozwolenie na budowę z dnia [....]. projekt budowlany na remont przedmiotowego budynku – zmiana konstrukcji dachu, który zawiera opis techniczny (datowany – październik 2012) sporządzony przez inżyniera D. M. i mgr. inżyniera P. K.. W dokumencie tym opisano stan budynku – "dach w całości poszyty deskowaniem pełnym pokrytym papą asfaltową. Poszycie dachu oraz konstrukcja w licznych miejscach uszkodzona w wyniku nieszczelności papy w złym stanie technicznym zgodnie z załączoną ekspertyzą".

Z zawartego w aktach sprawy opisu technicznego rzeczywiście wynika stan dachu taki jak przedstawiło Kolegium na str. 7 swojej decyzji. Z omawianego opisu wynika również, że projekt zakłada demontaż dachu krokwiowo-płatwiowego i zastąpienie go dźwigarami drewnianymi. Omawiany opis techniczny nie nawiązuje do tego, że demontaż ma dotyczyć tylko połowy dachu. W ekspertyzie zawartej w ramach projektu budowlanego z października 2012r. w zakresie oceny stanu technicznego wskazuje się, że konstrukcja dachu wraz z deskowaniem i poszyciem z uwagi na brak odpowiedniej konserwacji pokrycia dachowego w znacznym stopniu uległa uszkodzeniu w wyniku nadmiernego zawilgocenia i postępującej korozji biologicznej. Przeważająca część elementów konstrukcyjnych ocenianego dachu w następstwie nieszczelności pokrycia uległa zawilgoceniu i zagrzybieniu. Wskazano też na rodzaje grzybów, które zaatakowały elementy drewniane dachu. Tu także nie ma mowy o istnieniu tylko części dachu.

Powyższe w sposób jednoznaczny poddaje w wątpliwość stan faktyczny sprawy w zakresie istnienia dachu. Czy w rzeczywistości od kwietnia 2012r. sporny budynek w 50 % nie posiadał dachu, czy też dach ten istniał jeszcze w październiku 2012 r. i został rozebrany najszybciej w grudniu na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 14 listopada 2012r. – remont budynku – zmiana konstrukcji dachu.

Mając zatem na względzie przedstawione wywody stwierdzić należy, że w sprawie doszło do naruszenia przepisów dotyczących dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego oraz oceny zgromadzonego materiału, a mianowicie: art. 122, art. 187 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.).

W ponownym postępowaniu organy podatkowe zobowiązane będą do dokładnego ustalenia stanu faktycznego w zakresie istnienia w 2012 r. dachu na spornym budynku, z wykorzystaniem wszelkich środków dowodowych, włącznie z przesłuchaniem w charakterze świadków osób sporządzających opis techniczny i ekspertyzę. Od wyjaśnienia tej kwestii (posiadania dachu przez sporny budynek w 2012r.) uzależnione jest bowiem opodatkowanie przedmiotowego obiektu.

Na marginesie Sąd zauważa, że w przesłanych do Sądu aktach administracyjnych brak było dowodów, na które powołała się w skardze i na rozprawie w dniu [...] r. strona, w szczególności: orzeczenia technicznego z dnia [...]r., opinii nr [...] z dnia [...]. sporządzonej przez mgr. inż. P. ..

Mając zatem na względzie powyższe Sąd dokonał rozstrzygnięcia na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. W przedmiocie braku możliwości wykonania decyzji do czasu uprawomocnienia się wyroku orzeczono na podstawie art. 152 p.p.s.a. Natomiast o kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.