I SA/Ke 361/13

Uzasadnienie

1. Decyzja organu administracji publicznej i przedstawiony przez ten organ tok postępowania

1.1. Decyzją z [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez M. D.i J. D. utrzymało w mocy decyzję z dnia [...] r. nr [...] Prezydenta Miasta K.o uchyleniu własnej decyzji z dnia [...]nr [...] w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości na 2007 r. w części dotyczącej wysokości podatku i w to miejsce o ustaleniu podatku od nieruchomości w kwocie 3 393 zł.

1.2. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że ostateczną decyzją

z 15 stycznia 2007 r. organ podatkowy ustalił podatek od nieruchomości położonej

w K. przy ul. O. 26 na rzecz M. D. i J. D.. Przedmiotem opodatkowania objęto grunt o pow. 2169 m². W uzasadnieniu wskazano, że grunt jest zabudowany budynkiem w którym została ustanowiona odrębna własność lokali. Z danych zawartych w ewidencji gruntów wynika, że podatnicy są właścicielami lokalu użytkowego M1, lokalu użytkowego M2 oraz lokalu użytkowego- przyziemia w nieruchomości położonej w K. przy ul. O. 26. W dniu 23 listopada 2011 r. złożona została przez podatnika korekta informacji za lata 2006-2009 wraz z załączoną umową najmu lokalu użytkowego M1 o pow. 182,41 m² wykazująca do podstawy opodatkowania od dnia 1 stycznia 2006 r. następujące składniki: grunty pozostałe o łącznej pow. 1256 m², budynki mieszkalne lub ich części (wysokość pow. 2,2 m) o pow. 220 m², budynki mieszkalne lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (wysokość pow. 2,2 m) o pow. 182,41 m² oraz budynki pozostałe o pow. 202,31 m². W tym samym dniu złożona została korekta informacji za lata 2009,-2011 wraz z załączona umową najmu lokalu użytkowego M2 wykazując do opodatkowania z dniem 1 sierpnia 2009 r. następujące składniki: grunty pozostałe o łącznej pow. 1256 m², budynki mieszkalne lub ich części (wysokość pow. 2,2 m) o pow. 220 m², budynki mieszkalne lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (wysokość pow. 2,2 m) o pow. 182,41 m², oraz budynki lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o pow. 202,31 m². Organ stwierdził, że dokumenty zebrane w sprawie wskazały, że w okresie objętym wznowieniem postępowania istniała rozbieżność między stanem faktycznym a stanem deklarowanym przez podatnika w szczególności w zakresie przeznaczenia lokali na działalność gospodarczą. Okoliczności te zostały ujawnione po wydaniu decyzji z 15 stycznia 2007 r., a tym samym strona zaniżyła podstawę opodatkowania i okoliczności te istniały w momencie wydania decyzji co potwierdza pismo J.D. oraz korekty informacji złożonych przez stronę w dniu 23 listopada 2011 r. Powyższe okoliczności, w ocenie organu podatkowego są istotne dla sprawy gdyż wiedza o nich miała wpływ na wysokości zobowiązania

w podatku od nieruchomości za lata 2006-2011.

1.3. Mając na uwadze okoliczność, że przedmiot opodatkowania w 2007 r. został przez stronę zaniżony i strona nie wykazała powierzchni użytkowej lokali stanowiących ich własność zajętych na działalność gospodarczą organ uchylił decyzję w części i ustalił wysokość zobowiązania na rok 2007. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazano art. 240 § 1 pkt 5, art. 245 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U z 2012 r., poz. 749) zwana dalej "Ordynacja podatkowa". W odwołaniu skarżący twierdzili, że nieruchomość zabudowana była budynkiem mieszkalno - usługowym w roku 2000, dokonany został prawidłowy odbiór przez inspektorów nadzoru budowlanego, zgłoszony został wniosek o dokonanie wpisu w księdze wieczystej. Odwołujący podkreślili, że co roku otrzymywali decyzje podatkowe, które zdaniem odwołujących były prawidłowe, wystawione przez odpowiedni organ podatkowy, zapłata podatku dokonywana była

w wyznaczonych okresach. Powyższe oznacza, że wypełnione były zobowiązania ciążące na podatniku, zaś otrzymanie sześciu nowych decyzji wymiarowych było dla odwołujących zaskoczeniem. Decyzje te dotyczą tej samej nieruchomości i uchylają decyzje ostateczne, które są prawomocne i nie podlegają uchyleniu, zaś powoływanie się na korektę jest zdaniem odwołujących błędem gdyż jest to jedynie "przypomnienie o informacji". Jednocześnie odnośnie określania zobowiązania podatkowego za lata 2007-2008, to w ocenie odwołujących w kontekście brzmienia art. 68 § 1 Ordynacji podatkowej decyzje winny zostać uchylone bowiem zobowiązanie podatkowe nie powstaje jeśli zostało doręczone po upływie 3 lat licząc od końca roku kalendarzowego w którym powstał obowiązek podatkowy.

1.4. Rozpoznając odwołanie SKO wskazało, że zgodnie z treścią art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nieznane organowi, który wydał decyzję. W przedmiotowej sprawie okolicznością uzasadniającą wznowienie postępowania i uchylenie decyzji podatkowej był fakt prowadzenia działalności gospodarczej w lokalu o pow. 182,41 m². Po powzięciu wiedzy na temat tej okoliczności organ podatkowy I instancji postanowieniem z [...] r.

nr [...] wznowił z urzędu postępowanie w sprawie opodatkowania nieruchomości położonej w K. przy ul. O. 26 za lata 2007-2011, wskazując w uzasadnieniu rozstrzygnięcia, że wyszły na jaw nowe okoliczności faktyczne istniejące w dniu wydania decyzji i nieznane organowi, który decyzje wydał. W uzasadnieniu postanowienia organ wskazał, że podatnicy nie złożyli w sprawie informacji o posiadanych nieruchomościach, a tym samym nie wykazali powierzchni użytkowej posiadanych budynków, wysokości kondygnacji,

a także faktu, że cześć budynków była zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej. Jednocześnie składając 23 listopada 2011 r. informację

o nieruchomościach i obiektach budowlanych strona załączyła zawartą w dniu

10 kwietnia 2000 r. umowę najmu lokalu z firmą "G." na wynajem lokalu o pow. 180 m², natomiast 11 lipca 2009 r. została zawarta umowa najmu pomiędzy M.D. a firmą "M.-b." na wynajem lokalu o pow. 202 m². Jednocześnie organ podkreślił, że zgodnie z wypisem z rejestru gruntów według stanu na

1 stycznia 2007 r. odwołujący, w dacie orzekania ujawnieni byli w ewidencji gruntów jako właściciele nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działki nr 386, i nr 387

o ogólnej pow.0,1628 ha oraz jako działka nr 388/4 o pow.0,0544 ha, a także jako właściciele lokali mieszkalnych nr lok. M2 oraz lokalu Ml, a także przyziemia. Nie ulega zatem wątpliwości, że powyższe okoliczności były w dacie orzekania znane organowi podatkowemu. Zapisy zawarte w ewidencji gruntów i budynków są dla organu podatkowego podstawą dokonania wymiaru podatku. Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r.

Nr 240, poz. 2027 z póź zm.) - podstawę wymiaru podatków stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Podatek od nieruchomości, rolny i leśny ustalany jest w oparciu o dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków co do kwalifikacji tych gruntów oraz ich powierzchni, które to dane są wiążące dla organu podatkowego. Pogląd ten znajduje oparcie w bogatym orzecznictwie sądowym.

2. Skarga do Sądu

2.1. Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. wnieśli J. D. i M. D.wnosząc o jej uchylenie oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji.

2.2. W uzasadnieniu skargi wskazano, że w aktach sprawy brak pierwotnej informacji w oparciu o którą wydana została decyzja podatkowa. Tym samym nie można stwierdzić jakie dowody i okoliczności faktyczne są nowe i nieznane organowi wcześniej. Wskazano, że Kolegium naruszyło art. 200 Ordynacji podatkowej

w zakresie wyznaczenia stronie terminu do zapoznania się z aktami sprawy, od powyższego obowiązku nie zwalniała organu okoliczność, że pełnomocnik zapoznawał się z aktami sprawy przed wydaniem decyzji. Zarzucono także, że decyzja Prezydenta Miasta K. z dnia [...] r. doręczona została po tej dacie a tym samym w ocenie skarżącego zobowiązanie podatkowe za rok 2007

w stosunku do podatnika nie mogło powstać bowiem doręczenie decyzji organu I instancji nastąpiło po dacie 31 grudnia 2012 r.

2.3. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał dotychczasową argumentację.

3. Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. zważył, co następuje:

3.1. Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako "ustawa p.p.s.a."), sąd bada zaskarżone orzeczenie pod kątem jego zgodności z obowiązującym prawem, zarówno materialnym, jak i procesowym. Nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Badając sprawę w wyżej określonych granicach Sąd stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Ponadto Sąd uznał, że ustalony przez organ stan faktyczny sprawy ma oparcie

w zgromadzonym materiale dowodowym. Ustalenia te Sąd przyjął za podstawę dalszych rozważań.

3.2. Zasadniczy spór w sprawie sprowadzał się do oceny, czy istniały podstawy do wznowienia postępowania podatkowego, zakończonego ostateczną decyzją z [...] r. w przedmiocie opodatkowania nieruchomości położonej w K. przy ul. O. 26.

Wznowienie postępowania jest instytucją procesową stwarzającą możliwość prawną ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli postępowanie, w którym ona zapadła, było dotknięte kwalifikowaną wadliwością wyliczoną wyczerpująco w przepisach prawa procesowego. W postępowaniu podatkowym, stosownie do regulacji zawartej

w art. 240 § 1 Ordynacji Podatkowej, wznowienie postępowania zakończonego decyzją ostateczną możliwe jest jeżeli zachodzą przyczyny enumeratywnie wyliczone w art. 240. Postępowanie "wznowieniowe" toczy się w bardzo zawężonych ramach

i na co należy zwrócić szczególne uwagę, przedmiotem tego postępowania nie jest ponowne rozpoznanie sprawy we wszystkich jej aspektach, a jedynie zbadanie czy zaszły wyjątkowe okoliczności, okręconych w art. 240 § 1 Ordynacji Podatkowej.

Zgodnie z brzmieniem art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie jeżeli: 1) wyjdą na jaw nowe okoliczności lub nowe dowody; 2) okoliczności te nie były znane organowi wydającemu decyzję w dniu jej wydania; 3) są one istotne dla sprawy. Ujawnione okoliczności faktyczne lub dowody muszą charakteryzować się przymiotem nowości (nie wystarczy fakt, że organ ich wcześniej po prostu nie analizował, bądź analizował, ale błędnie), mieć istotne znaczenie dla sprawy (wpływać na zmianę treści decyzji), istnieć w dniu wydania decyzji ostatecznej i być nieznane organowi wydającemu tę decyzję oraz stronie lub będąc znanymi stronie, zostać po raz pierwszy przez nią zgłoszone. Przez "nowe okoliczności faktyczne" należy rozumieć zdarzenia faktyczne, które miały miejsce przed wydaniem decyzji ostatecznej, a ujawnione zostały po jej wydaniu, przy czym, bez znaczenia pozostaje, dlaczego organ nie dysponował wiedzą o tych okolicznościach (por.: wyrok NSA z 21 czerwca 2004 r., sygn. akt FSK 170/04; dostępne ma www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

3.3. Analiza zaskarżonej decyzji wskazuje, że organ właściwie ocenił, że

w sprawie ujawnione zostały nowe okoliczności istniejące w dniu wydania decyzji

a nie znane organowi, mające wpływ na wielkość opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Zgodnie z art. 6 ust. 6 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm., dalej w skrócie "u.p.o.l") osoby fizyczne, z zastrzeżeniem ust. 11, są obowiązane złożyć właściwemu organowi podatkowemu informację o nieruchomościach i obiektach budowlanych, sporządzoną na formularzu według ustalonego wzoru, w terminie 14 dni od dnia wystąpienia okoliczności uzasadniających powstanie albo wygaśnięcie obowiązku podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości lub od dnia zaistnienia zdarzenia, o którym mowa w ust. 3. Jak wskazało SKO decyzja organu I instancji stanowiąca przedmiot wznowienia wydana została w oparciu o zapisy zawarte

w ewidencji. Skarżący pomimo ciążącego na niech obowiązku wynikającego z treści art. 6 ust 6 u.p.o.l. nie zgłaszali żadnych zmian dotyczących sposobu wykorzystania przedmiotu opodatkowania czy też podstawy opodatkowania w okresie kiedy organ wydawał decyzje podatkowe. Dopiero w 23 listopada 2011 r. złożona została "korekta" informacji za lata 2006-2009 wraz z załączoną umową najmu lokalu użytkowego M 1 o pow. 182,41 m² wykazująca do podstawy opodatkowania od dnia 1 stycznia 2006 r. następujące składniki: grunty pozostałe o łącznej pow. 1256 m², budynki mieszkalne lub ich części ( wysokość pow. 2,2 m) o pow. 220 m², budynki mieszkalne lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej

(wysokość pow. 2,2 m) o pow. 182,41 m² oraz budynki pozostałe o pow. 202,31 m². W tym samym dniu złożona została "korekta" informacji za lata 2009-2011 wraz

z załączoną umową najmu lokalu użytkowego M2 wykazując do opodatkowania

z dniem 1 sierpnia 2009 r. następujące składniki; grunty pozostałe o łącznej pow. 1256 m², budynki mieszkalne lub ich części (wysokość pow. 2,2 m) o pow. 220 m², budynki mieszkalne lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (wysokość pow. 2,2 m) o pow. 182,41 m² oraz budynki lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o pow. 202,31 m².

Złożenie powyższej informacji stanowiło podstawę do wznowienia postępowania w oparciu o przepis art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej,

w zakresie nieznanej organowi, a istniejącej w dacie wydania decyzji podatkowej okoliczności wynajmowania przez podatników części budynku mieszkalnego pod działalność gospodarczą. Powyższej okoliczności organ nie mógł znać w sytuacji, gdy skarżący o powyższym uprzednio go nie informowali. Brak takiej informacji do organu z ich strony nie jest przez skarżących kwestionowany. Za taką informację

w żaden sposób nie można uznać tego, że skarżący w Urzędzie Miasta K.e złożyli w 2000 r. Inwentaryzację budynku mieszkalnego przy ul. O. 26 w K..

Z dokumentu tego wynika jedynie jakie lokale i o jakim charakterze znajdują się

w budynku. Nie wynika z niego natomiast w jaki sposób te lokale są wykorzystywane w rzeczywistości. Dopiero informacje zawarte w złożonych 23 listopada 2011 r. korektach wskazały organowi na sposób wykorzystywania opisanych wyżej lokali

i związanie ich z działalnością gospodarczą.

3.4. W zakresie sformułowanego w skardze zarzutu naruszenia art. 200 Ordynacji podatkowej w zakresie braku wyznaczenia stronie terminu do zapoznania się z aktami sprawy stwierdzić należy, że powyższe uchybienie nie miało wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Nieuzasadniony jest z kolei zarzut naruszenia art. 68 § 1 i 2 w związku z art. 21 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Decyzja podatkowa organu

I instancji z dnia [...] r. nr [...] orzekająca

o uchyleniu decyzji wydanej przez Prezydenta Miasta K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości na 2007 r. doręczona została podatnikowi J. D.27 grudnia 2012 r. zaś M.D. w dniu 29 grudnia 2012 r., tj. przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy. Równocześnie z uwagi, że skarżący nie składali informacji o nieruchomości w roku podatkowym 2007 to nie może mieć zastosowania art. 68 § 1 Ordynacji podatkowej.

3.5. Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 151 ustawy p.p.s.a. skargę oddalił.