I SA/Wr 1601/13
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
2013-11-18Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Barbara Koźlik /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu – Barbara Koźlik po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi A. Ż. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Uzasadnienie
Skarżąca wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych uzasadniając, że samotnie wychowuje dwoje dzieci (ur. w 1996 i 1999 r.) a jej dochody są niewystarczające z uwagi na stałe comiesięczne koszty utrzymania, dojazdów do pracy znajdującej się poza miejscem zamieszkania i spłatę kredytu mieszkaniowego. Strona zwróciła uwagę, że początek roku szkolnego jest szczególnie trudny finansowo ze względu na konieczność zakupu podręczników, wyprawki szkolnej, ubezpieczenia, odzieży, itp.
Z oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wynika, że strona pozostaje w gospodarstwie domowym tylko z córkami, posiada mieszkanie o powierzchni 43 m2 i samochód osobowy o wartości około 17.000 zł. Poza tym nie posiada żadnych oszczędności. Dochody uzyskuje z tytułu umowy o pracę 5.181 zł brutto i z tytułu alimentów po 350 zł na dziecko.
Z dokumentów i oświadczeń, przedłożonych w wyniku wezwania skierowanego na podstawie art. 255 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 – dalej: p.p.s.a.) wynika, że skarżąca, zatrudniona na stanowisku Dyrektora Biura, uzyskuje miesięcznie 3.681 zł, wydatki miesięczne budżetu domowego wynoszą 4.380 zł, w tym na odzież 290 zł, wizyty lekarskie 190 zł. Na wydrukach historii rachunków bankowych odnotowane są, poza bieżącymi wydatkami i wpływami z tytułu wynagrodzenia i alimentów, kwoty uznań od Stowarzyszenia A, od Stowarzyszenia B i od osób prywatnych oraz zwrot nadpłaty w podatku dochodowym w kwocie 2.661,20 zł.
Skarżąca nadto oświadczyła, że nie posiada innych, poza wskazanymi na urzędowym formularzu wniosku, stałych źródeł utrzymania. Nie posiada również lokat, przedmiotów wartościowych ani majątku, z którego mogłaby czerpać dochody. Mieszkanie i samochód potrzebne są do życia i codziennego funkcjonowania. Dodatkowe środki uzyskuje z jednorazowych zleceń. Łączny dochód z tego rodzaju umów w lipcu i sierpniu 2013 r. wyniósł 1.364 zł i został wykorzystany na wyprawki szkolne dla dzieci. Strona nie jest w stanie podjąć dodatkowej stałej pracy ze względu na brak czasu.
Jako znane z urzędu wskazać należy, że na obecnym etapie postępowania sądowego skarżąca zobligowana jest do uiszczenia wpisów od skarg w czterech sprawach o sygn. akt I SA/Wr 1599-1602/13, w łącznej wysokości 475 zł.
Przedstawione wyżej okoliczności nie dają podstaw do uwzględnienia przedmiotowego wniosku.
Podstawą prawną jego rozpoznania jest regulacja zawarta w art. 245 § 3 i art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Stosownie do treści tych przepisów, prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych (w części lub w całości), a więc w zakresie częściowym, może być przyznane osobie fizycznej, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Podkreślić należy, że instytucja prawa pomocy ma charakter wyjątkowy i jest stosowana wobec osób o bardzo trudnej sytuacji materialnej, czyli takich, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są jakichkolwiek środków do życia lub środki te są tak bardzo ograniczone, iż wystarczają jedynie na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych. Przytoczona wyżej regulacja stanowi bowiem odstępstwo od zasady ustanowionej w art. 199 p.p.s.a., stosownie do której strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Tak więc, przytoczone we wniosku okoliczności, jak i przedstawione dokumenty powinny uzasadniać wyjątkowe traktowanie, o jakim mowa w powołanym wyżej przepisie.
Zdaniem referendarza sądowego, skarżąca nie spełnia wskazanych wyżej warunków, które uzasadniałyby żądanie jej wniosku.
Przede wszystkim wskazać trzeba, że wpis od skargi stanowi zwykle najwyższy koszt sądowy w postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w związku z tym jego wartość stanowi dla rozpoznającego wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych jako punkt odniesienia dla oceny możliwości płatniczych wnioskodawcy. Skoro zaś na skarżącej ciąży obowiązek ponoszenia tych kosztów równocześnie w czterech sprawach, zasadne było przyjęcie łącznej kwoty wpisów od wszystkich skarg, wynoszącej 475 zł.
Kolejna kwestia, która jest brana pod uwagę w toku rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy, dotyczy całego okresu, w którym strona powinna czynić starania w gromadzeniu środków na opłacenie kosztów swego udziału w sprawie. Datą wyjściową jest tutaj dzień wniesienia skargi – z tym dniem bowiem strona najpóźniej winna się spodziewać konieczności ponoszenia przedmiotowych kosztów.
Mając na uwadze powyższe, w ocenie referendarza, strona miała możliwość poczynienia oszczędności na poczet nie tylko wpisów, ale i pozostałych kosztów sądowych.
W niniejszej sprawie skarga wniesiona została 8 sierpnia 2013 r. Od tej też daty dokonana została ocena sytuacji finansowej skarżącej, która w tym samym miesiącu otrzymała zwrot nadpłaty w podatku dochodowym, w wysokości ponad 2.600 zł. Już zatem ta okoliczność wskazuje, że była w stanie poczynić rezerwy na pokrycie kosztów sądowych. O takiej możliwości świadczą również dane wynikające z zestawienia miesięcznie ponoszonych wydatków, które zawiera pozycje niewymagające comiesięcznego obciążenia budżetu domowego. W istocie odzież, środki higieny, kosmetyki, wizyty lekarskie pozostają w związku z zaspokojeniem podstawowych potrzeb socjalnych, jednakże wydatki na ten cel nie są konieczne w każdym miesiącu.
A więc i tutaj strona mogła poszukiwać źródeł oszczędności.
Zaznaczyć należy, że ponoszenie kosztów sądowych takich, jak wpis sądowy, opłata kancelaryjna (bo takie zwykle ponosi strona), związane jest z jednorazową wpłatą – nie wiąże się ze stałym, comiesięcznym obciążeniem. Co za tym idzie, zgromadzenie oszczędności na ich opłacenie wymagałoby rezygnacji lub ograniczenia określonych wydatków przez jeden, dwa miesiące.
Powyższa uwaga odnosi się także do oświadczenia strony, że nie jest w stanie podjąć dodatkowej stałej pracy zarobkowej. Ma jednak możliwość uzyskania dodatkowych dochodów poprzez realizację jednorazowych zleceń.
Powtórzyć trzeba, że chodzi o obowiązek opłacenia na obecnym etapie postępowania kwoty 475 zł (wniosek jest bowiem rozpatrywany z uwzględnieniem obowiązku ponoszenia kosztów we wszystkich czterech sprawach), gdy skarżąca wydatkuje średnio miesięcznie na odzież 190 zł, spłaca raty kredytów za tablety zakupione dla córek po 80 zł, na naukę języków obcych i treningi konne córek 190 zł. Jakkolwiek uzasadnione jest kształcenie dzieci, rozwój ich zainteresowań, to jednak pamiętać tutaj należy, że strona powołuje się na te okoliczności wnioskując o przerzucenie kosztów jej udziału w postępowaniu sądowym na Skarb Państwa. Jeszcze raz wskazać należy, że instytucja prawa pomocy jest przewidziana dla osób, które nie są w stanie opłacić kosztów sądowych bez konieczności ograniczenia wydatków na najbardziej podstawowe potrzeby socjalne.
W tym stanie rzeczy nie można było uznać wniosku jako uzasadniony.
W związku z tym, na podstawie art. 245 § 3, art. 246 § 1 pkt 2 oraz 258 § 1 i 2 pkt 7 p.p.s.a., postanowiono jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Barbara Koźlik /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu – Barbara Koźlik po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi A. Ż. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Uzasadnienie
Skarżąca wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych uzasadniając, że samotnie wychowuje dwoje dzieci (ur. w 1996 i 1999 r.) a jej dochody są niewystarczające z uwagi na stałe comiesięczne koszty utrzymania, dojazdów do pracy znajdującej się poza miejscem zamieszkania i spłatę kredytu mieszkaniowego. Strona zwróciła uwagę, że początek roku szkolnego jest szczególnie trudny finansowo ze względu na konieczność zakupu podręczników, wyprawki szkolnej, ubezpieczenia, odzieży, itp.
Z oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wynika, że strona pozostaje w gospodarstwie domowym tylko z córkami, posiada mieszkanie o powierzchni 43 m2 i samochód osobowy o wartości około 17.000 zł. Poza tym nie posiada żadnych oszczędności. Dochody uzyskuje z tytułu umowy o pracę 5.181 zł brutto i z tytułu alimentów po 350 zł na dziecko.
Z dokumentów i oświadczeń, przedłożonych w wyniku wezwania skierowanego na podstawie art. 255 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 – dalej: p.p.s.a.) wynika, że skarżąca, zatrudniona na stanowisku Dyrektora Biura, uzyskuje miesięcznie 3.681 zł, wydatki miesięczne budżetu domowego wynoszą 4.380 zł, w tym na odzież 290 zł, wizyty lekarskie 190 zł. Na wydrukach historii rachunków bankowych odnotowane są, poza bieżącymi wydatkami i wpływami z tytułu wynagrodzenia i alimentów, kwoty uznań od Stowarzyszenia A, od Stowarzyszenia B i od osób prywatnych oraz zwrot nadpłaty w podatku dochodowym w kwocie 2.661,20 zł.
Skarżąca nadto oświadczyła, że nie posiada innych, poza wskazanymi na urzędowym formularzu wniosku, stałych źródeł utrzymania. Nie posiada również lokat, przedmiotów wartościowych ani majątku, z którego mogłaby czerpać dochody. Mieszkanie i samochód potrzebne są do życia i codziennego funkcjonowania. Dodatkowe środki uzyskuje z jednorazowych zleceń. Łączny dochód z tego rodzaju umów w lipcu i sierpniu 2013 r. wyniósł 1.364 zł i został wykorzystany na wyprawki szkolne dla dzieci. Strona nie jest w stanie podjąć dodatkowej stałej pracy ze względu na brak czasu.
Jako znane z urzędu wskazać należy, że na obecnym etapie postępowania sądowego skarżąca zobligowana jest do uiszczenia wpisów od skarg w czterech sprawach o sygn. akt I SA/Wr 1599-1602/13, w łącznej wysokości 475 zł.
Przedstawione wyżej okoliczności nie dają podstaw do uwzględnienia przedmiotowego wniosku.
Podstawą prawną jego rozpoznania jest regulacja zawarta w art. 245 § 3 i art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Stosownie do treści tych przepisów, prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych (w części lub w całości), a więc w zakresie częściowym, może być przyznane osobie fizycznej, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Podkreślić należy, że instytucja prawa pomocy ma charakter wyjątkowy i jest stosowana wobec osób o bardzo trudnej sytuacji materialnej, czyli takich, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są jakichkolwiek środków do życia lub środki te są tak bardzo ograniczone, iż wystarczają jedynie na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych. Przytoczona wyżej regulacja stanowi bowiem odstępstwo od zasady ustanowionej w art. 199 p.p.s.a., stosownie do której strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Tak więc, przytoczone we wniosku okoliczności, jak i przedstawione dokumenty powinny uzasadniać wyjątkowe traktowanie, o jakim mowa w powołanym wyżej przepisie.
Zdaniem referendarza sądowego, skarżąca nie spełnia wskazanych wyżej warunków, które uzasadniałyby żądanie jej wniosku.
Przede wszystkim wskazać trzeba, że wpis od skargi stanowi zwykle najwyższy koszt sądowy w postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w związku z tym jego wartość stanowi dla rozpoznającego wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych jako punkt odniesienia dla oceny możliwości płatniczych wnioskodawcy. Skoro zaś na skarżącej ciąży obowiązek ponoszenia tych kosztów równocześnie w czterech sprawach, zasadne było przyjęcie łącznej kwoty wpisów od wszystkich skarg, wynoszącej 475 zł.
Kolejna kwestia, która jest brana pod uwagę w toku rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy, dotyczy całego okresu, w którym strona powinna czynić starania w gromadzeniu środków na opłacenie kosztów swego udziału w sprawie. Datą wyjściową jest tutaj dzień wniesienia skargi – z tym dniem bowiem strona najpóźniej winna się spodziewać konieczności ponoszenia przedmiotowych kosztów.
Mając na uwadze powyższe, w ocenie referendarza, strona miała możliwość poczynienia oszczędności na poczet nie tylko wpisów, ale i pozostałych kosztów sądowych.
W niniejszej sprawie skarga wniesiona została 8 sierpnia 2013 r. Od tej też daty dokonana została ocena sytuacji finansowej skarżącej, która w tym samym miesiącu otrzymała zwrot nadpłaty w podatku dochodowym, w wysokości ponad 2.600 zł. Już zatem ta okoliczność wskazuje, że była w stanie poczynić rezerwy na pokrycie kosztów sądowych. O takiej możliwości świadczą również dane wynikające z zestawienia miesięcznie ponoszonych wydatków, które zawiera pozycje niewymagające comiesięcznego obciążenia budżetu domowego. W istocie odzież, środki higieny, kosmetyki, wizyty lekarskie pozostają w związku z zaspokojeniem podstawowych potrzeb socjalnych, jednakże wydatki na ten cel nie są konieczne w każdym miesiącu.
A więc i tutaj strona mogła poszukiwać źródeł oszczędności.
Zaznaczyć należy, że ponoszenie kosztów sądowych takich, jak wpis sądowy, opłata kancelaryjna (bo takie zwykle ponosi strona), związane jest z jednorazową wpłatą – nie wiąże się ze stałym, comiesięcznym obciążeniem. Co za tym idzie, zgromadzenie oszczędności na ich opłacenie wymagałoby rezygnacji lub ograniczenia określonych wydatków przez jeden, dwa miesiące.
Powyższa uwaga odnosi się także do oświadczenia strony, że nie jest w stanie podjąć dodatkowej stałej pracy zarobkowej. Ma jednak możliwość uzyskania dodatkowych dochodów poprzez realizację jednorazowych zleceń.
Powtórzyć trzeba, że chodzi o obowiązek opłacenia na obecnym etapie postępowania kwoty 475 zł (wniosek jest bowiem rozpatrywany z uwzględnieniem obowiązku ponoszenia kosztów we wszystkich czterech sprawach), gdy skarżąca wydatkuje średnio miesięcznie na odzież 190 zł, spłaca raty kredytów za tablety zakupione dla córek po 80 zł, na naukę języków obcych i treningi konne córek 190 zł. Jakkolwiek uzasadnione jest kształcenie dzieci, rozwój ich zainteresowań, to jednak pamiętać tutaj należy, że strona powołuje się na te okoliczności wnioskując o przerzucenie kosztów jej udziału w postępowaniu sądowym na Skarb Państwa. Jeszcze raz wskazać należy, że instytucja prawa pomocy jest przewidziana dla osób, które nie są w stanie opłacić kosztów sądowych bez konieczności ograniczenia wydatków na najbardziej podstawowe potrzeby socjalne.
W tym stanie rzeczy nie można było uznać wniosku jako uzasadniony.
W związku z tym, na podstawie art. 245 § 3, art. 246 § 1 pkt 2 oraz 258 § 1 i 2 pkt 7 p.p.s.a., postanowiono jak w sentencji.
