• II OZ 1118/13 - Postanowi...
  29.03.2024

II OZ 1118/13

Postanowienie
Naczelny Sąd Administracyjny
2013-12-04

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Elżbieta Kremer /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 21 października 2013 r., sygn. akt II SAB/Ol 95/12 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi A. Z. na przewlekłe prowadzenie przez Warmińsko-Mazurskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Olsztynie postępowania w rozpoznaniu wniosku z dnia [...] kwietnia 2012 r. o stwierdzenie nieważności postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia [...] lutego 2012 r. postanawia: oddalić zażalenie

Uzasadnienie

Skarżący wniósł o przyznanie prawa pomocy w rozpatrywanej sprawie. Z rubryki nr 4 wynika, że zakresem żądania wnioskodawcy objęte jest ustanowienie adwokata i zwolnienie od kosztów sądowych, podczas, gdy z rubryk nr 5, 9 i 11, że ustanowienie adwokata (wskazanego imiennie) i częściowe zwolnienie od kosztów sądowych, obejmujące zwolnienie wyłącznie od wpisu od skargi. Według oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach, wnioskodawca sam prowadzi gospodarstwo domowe. Jego majątek stanowią: "budynek mieszkalny do rozbiórki 111,54 m2", mieszkanie o powierzchni ok. 36 m2 oraz nieruchomość rolna o powierzchni 0,59 ha. Wnioskodawca nie wykazał żadnych zasobów pieniężnych, przedmiotów wartościowych oraz dochodów. Podniósł, iż jest osobą ubogą, zarejestrowaną w urzędzie pracy jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłków. Wskazał, iż "posiadana nieruchomość rolna nie stanowi źródła dochodu (...) a jedynie pomoc w konsumpcyjnym źródle utrzymania strony przez prowadzenie na posiadanych nieruchomościach upraw na całoroczne potrzeby konsumpcyjne" oraz, że "z posiadanej nieruchomości (...) nie czerpie zarobków a jedynie wykorzystuje ją do swoich potrzeb, celem przeżycia". Oświadczył, iż nie posiada "jakichkolwiek przedmiotów wartościowych i realnych oszczędności finansowych", a środki pieniężne na jego koncie zostały zablokowane przez komornika.

W celu uzupełnienia informacji na temat sytuacji materialnej wnioskodawcy oraz wyjaśnienia wątpliwości powstałych na tle złożonego przez niego oświadczenia, wnioskodawca wezwany został do złożenia oświadczenia wskazującego: czy żądanie przyznania prawa pomocy obejmuje zwolnienie wyłącznie od wpisu, czy też od wszystkich kosztów sądowych, które są lub mogą być w przyszłości wymagalne w niniejszej sprawie; źródło utrzymania w ostatnich sześciu miesiącach; stałe miesięczne wydatki, ich rodzaj, wysokość i źródło finansowania; sposób wykorzystywania nieruchomości wykazanych w formularzu wniosku (w tym odrębnie każdej z wykazanych pod pozycją "nieruchomość rolna"), a ponadto, wobec tego, że nieruchomości te nie przynoszą dochodu - wskazującego przyczyny braku ich wykorzystania w celu pozyskania źródła dochodu (np. z tytułu dzierżawy, najmu, itp.) lub ostatecznie sprzedaży oraz dokumentów źródłowych: kopii aktów notarialnych nabycia nieruchomości wykazanych w formularzu wniosku (z ewentualnym usunięciem danych zbywcy) i wyciągów z rachunków bankowych za okres ostatnich sześciu miesięcy. W wezwaniu zawarte zostało pouczenie, zgodnie z którym niezastosowanie się do wezwania może stanowić podstawę odmowy przyznania prawa pomocy.

W odpowiedzi, wnioskodawca wyjaśnił, że zakres jego żądania wynika bezsprzecznie z treści wniosku i wystarczy zapoznać się z tym wnioskiem, aby ustalić jego formę i zakres. Oświadczył, iż nie posiada jakiegokolwiek dochodu, a tym samym nie ma też źródła utrzymania. Z tego względu, nie może wykazać również swoich wydatków, gdyż ich samodzielnie nie ponosi. Może natomiast przedstawić wydatki, na które łoży jego rodzina, która jednak nie stanowi rodziny w rozumieniu rubryki nr 6 formularza wniosku, tj. nie jest rodziną wspólnie zamieszkującą i gospodarującą z wnioskodawcą. Rodzina ta nie ma też żadnego obowiązku łożenia na jego potrzeby (niezbędne), a czyniąc to dobrowolnie ponosi faktyczny uszczerbek w swoim bycie finansowym i utrzymaniu. Wnioskodawca przedłożył jednocześnie kopie dowodów potwierdzających opłacenie - jak wskazał przez rodzinę - wydatków z tytułu podatków od nieruchomości, za energię elektryczną i opłaty eksploatacyjne za mieszkanie. Dodał, że nie ma możliwości przedstawienia dowodów potwierdzających ponoszenie wydatków na wyżywienie, gdyż jego rodzina wspomaga go w tym zakresie w formie gotowych posiłków i artykułów spożywczych. Wnioskodawca wyjaśnił również, że w mieszkaniu mieszka, budynek mieszkalny do rozbiórki i grunt o pow. 403 m2, na którym jest posadowiony ten budynek, nie nadają się natomiast do jakiegokolwiek wykorzystania, podobnie jak działka o pow. 500 m2, porośnięta krzewami i drzewami, na której znajdują się ponadto pozostałości fundamentów. Odnośnie "nieruchomości rolnej (...) wykazanej wnioskiem" wyjaśnił, iż wykorzystuje ją "na (...) potrzeby żywnościowe". Podkreślił, iż korzysta z niej "w celach prywatnych poprzez jej uprawę i w takiej ilości ile jest to wykonalne i konieczne celem swojego i pomagającej (...) rodziny utrzymania w wyżywieniu poprzez uprawę produktów rolnych w postaci warzyw w takiej ilości, aby je spożytkować na bieżące żywnościowe potrzeby jak i zapasy oraz i przetwory na zimę". Zauważył przy tym, iż "uprawia nie cały posiadany areał, (...), ale tylko tyle ile faktycznie daje się uprawiać i tyle ile ma w tym możliwości uprawnej." Wskazał, iż nie czerpie z upraw dochodu, gdyż nie jest rolnikiem i nie stać go na związane z działalnością rolniczą opłaty, a przy tak małym areale byłoby to ponadto nieopłacalne. Dodał, iż nie prowadzi również działalności gospodarczej, na dowód czego załączył kopie zaświadczeń naczelnika urzędu skarbowego. Do pisma wnioskodawca załączył ponadto kopie: zaświadczenia z urzędu pracy, potwierdzającego, że jest osobą bezrobotną, aktów notarialnych z usuniętymi danymi o rodzajach działek, ich przeznaczeniu, położeniu i wartości, a także historię rachunku bankowego oraz wydruk o stanie tego rachunku.

Referendarz sądowy postanowieniem z dnia 14 sierpnia 2013 r. odmówił przyznania wnioskodawcy prawa pomocy. Stwierdził, że przekazane do oceny przez wnioskodawcę oświadczenia i dokumenty nie wskazują jednoznacznie, jaka jest jego rzeczywista sytuacja materialna. Natomiast fakty, które wnioskodawca podaje nie znajdują pokrycia w aktach sprawy lub pozostają w sprzeczności z zawartymi tam informacjami o stanie majątkowym, istnieją podstawy do odmowy przyznania prawa pomocy.

Skarżący złożył sprzeciw od tego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie odmówił przyznania prawa pomocy wskazując m.in., że rozstrzygnięcie sądu w kwestii przyznania prawa pomocy zawsze zależy od tego, co zostanie wykazane przez stronę. Oceniając powyższe sąd stwierdził, że skarżący w zasadzie uniemożliwił sądowi dokonanie oceny, jak w rzeczywistości kształtuje się jego sytuacja majątkowa. Skarżący, podnosząc, że jest osobą ubogą, która nie posiada żadnych zasobów pieniężnych, przedmiotów wartościowych ani dochodów, faktycznie nie ujawnił źródła utrzymania siebie i źródła finansowania ponoszonych wydatków, w tym związanych z posiadaniem wykazanych nieruchomości. Podał wprawdzie, że wszelkie wydatki związane z utrzymaniem jego i jego majątku ponosi rodzina, która nie prowadzi jednak z nim gospodarstwa domowego. Wnioskodawca nie wskazał zatem, kto rzeczywiście udziela mu tej pomocy, w jakiej formie i zakresie. Ponadto, bez wyjaśnienia pozostawił również kwestie związane z posiadanymi nieruchomościami, w szczególności dotyczące ich przeznaczenia i wartości. Sąd podkreślił, że na ocenę możliwości finansowych osoby ubiegającej się o przyznanie prawa pomocy ma wpływ nie tylko wysokość osiąganego przez nią dochodu i posiadanych przez nią zasobów pieniężnych, lecz także będący w jej posiadaniu majątek i to, czy może go wykorzystać w celu pozyskania środków pieniężnych, tym bardziej gdy w skład tego majątku wchodzi kilka nieruchomości różnego rodzaju. Dane o rodzajach działek, ich przeznaczeniu, położeniu i wartości zostały przez skarżącego usunięte. Nie pozwolił on zatem określić stanu posiadanego majątku i jego wartości, co uniemożliwia ustalenie możliwości wykorzystania jego potencjału. Skarżący nie wskazał bowiem w czytelny sposób, jak wykorzystuje każdą nieruchomość, a w przypadku gdy jakakolwiek nieruchomość nie przynosi dochodu - przyczyn braku jej wykorzystania w celu pozyskania źródła dochodu. Wnioskodawca, mimo, że jak podnosi od wielu miesięcy nie uzyskuje dochodu, nie wskazał jednak, dlaczego w pierwszej kolejności nie wykorzystuje ich w celu pozyskania źródła dochodu, chociażby z tytułu dzierżawy, a ostatecznie z tytułu sprzedaży, chociażby tej, której w żaden sposób nie wykorzystuje. Ponoszenie natomiast kosztów utrzymania nieruchomości w sytuacji braku jakichkolwiek dochodów z nimi związanych nie wyczerpuje znamion racjonalnego działania i wydaje się mało wiarygodne. W sytuacji gdy strona posiada majątek o potencjalnie znacznej wartości, aktualny braku zyskiwania przez nią dochodów nie może sam w sobie uzasadniać przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. W warunkach niniejszej sprawy skarżący, posiadając wolny od obciążeń majątek, w skład którego wchodzi mieszkanie i trzy nieruchomości gruntowe, nie wykazał wiarygodnie, że wykorzystując racjonalnie ten majątek nie jest w stanie przezwyciężyć swoich problemów finansowych. Znajdujące się w aktach sprawy pisma i wyjaśnienia nie wskazują zatem jednoznacznie, jaka jest rzeczywista sytuacja finansowa skarżącego. Podkreślenia natomiast wymaga zdaniem sądu to, że jeżeli fakty, które wnioskodawca podaje nie znajdują pokrycia w aktach sprawy lub pozostają w sprzeczności z zawartymi tam informacjami o stanie majątkowym, istnieją podstawy do odmowy przyznania prawa pomocy. Skoro skarżący nie przedstawił informacji, które wskazywałyby na jego rzeczywistą sytuację materialną i zdolności finansowe w sposób nie budzący wątpliwości, to rozpoznawany wniosek należy ocenić jako niezasadny wobec niemożności przeprowadzenia pełnej analizy posiadanych przez stronę środków. Osoba ubiegająca się o przyznanie prawa pomocy winna mieć świadomość, że domagając się przyznania tego prawa musi uprawdopodobnić okoliczności przemawiające za uwzględnieniem złożonego wniosku. Sąd, odnosząc się natomiast do argumentu, iż odmowa przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie naruszy art. 45 ust. 1, art. 31 ust. 2 Konstytucji, wskazał, że w postępowaniu o przyznanie prawa pomocy dochodzi do konieczności wyważenia pomiędzy zapewnieniem prawa do sądu podmiotowi, który nie ma dostatecznych środków, a zasadą powszechności i równości w ponoszeniu ciężarów i świadczeń publicznych. Prawo dostępu do sądu nie ma charakteru absolutnego i może być przedmiotem uzasadnionych prawnie ograniczeń. W przypadku gdy dostęp jednostki do sądu jest ograniczony, to ograniczenie nie będzie sprzeczne z art. 45 ust. 1 Konstytucji, gdy ograniczenie dostępu do sądu nie narusza samej istoty tego prawa, gdy zmierza do realizacji uzasadnionego prawnie celu, oraz gdy zachowana została rozsądna relacja proporcjonalności pomiędzy stosowanymi środkami a celem, do realizacji którego stosowane środki zmierzały. Odmowa przyznania prawa pomocy w sytuacji braku przesłanek ku temu, nie naruszy też zasady równości wobec prawa.

Od tego postanowienia skarżący złożył zażalenie, wnosząc o jego zmianę przez przyznanie mu prawa pomocy w zakresie wnioskowanym w PPF, ewentualnie o uchylenie tego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Zarzucił również naruszenie wielu przepisów prawa, w tym Konstytucji i p.p.s.a. W uzasadnieniu wskazał, że rozstrzygnięcie jest nieobiektywne i "gołosłowne". Sąd nie zbadał przesłanek przyznania prawa pomocy występujących po stronie skarżącego. Sąd powinien oprzeć swoje rozstrzygnięcia na dowodach, nie na przypuszczeniach. Posiadanie nieruchomości nie powinno powodować dla strony negatywnych konsekwencji. Sąd powinien uwzględnić obciążenia i możliwości finansowe wnioskującego. Sąd oparł swoje rozstrzygnięcia na innych orzeczeniach, nie na analizie sprawy. Nie uargumentował ponadto swojego orzeczenia, ani nie wypunktował w sposób systematyczny okoliczności przedstawionych przez stronę. Nie wyjaśnił powodów odmowy wiarygodności niektórym twierdzeniom strony. Pominął także informacje znane mu z urzędu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Rozpatrując powyższą sprawę przede wszystkim należy wskazać, że prawo pomocy jest instytucją wyjątkową, a co za tym idzie przesłanki jego przyznania muszą być interpretowane ściśle.

Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.

Zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego bądź adwokata z urzędu jest odstępstwem od ogólnej reguły ponoszenia przez strony kosztów postępowania samodzielnie (art. 199 p.p.s.a.), a także zasady powszechnego i równego partycypowania w daninach publicznych, do których zalicza się wszelkie opłaty sądowe, wyrażonej w art. 84 Konstytucji RP. Udzielenie stronie prawa pomocy jest formą dofinansowania jej z budżetu państwa w sytuacji wystąpienia uzasadnionych powodów do przerzucenia ciężaru dotyczącego danej osoby na współobywateli i powinno mieć miejsce tylko w okolicznościach, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście obiektywnie niemożliwe ze względu na wyjątkowo trudną sytuację materialną, jak ma to miejsce m.in. – zgodnie z orzecznictwem sądowym – w przypadku osoby bezrobotnej bez prawa do zasiłku mającej na utrzymaniu dzieci. Skarżący prowadzi natomiast jednoosobowe gospodarstwo domowe i całość uzyskanych środków przeznacza na zaspokojenie własnych potrzeb.

Wykazanie występowania okoliczności uzasadniających przyznanie prawa pomocy oznacza, że ciężar udowodnienia tego faktu spoczywa na wnioskującym. Skarżący nie przedstawił natomiast wszystkich możliwych dokumentów na poparcie twierdzeń odnośnie do jego sytuacji majątkowej, wskutek czego ocenianie stanu majątkowego mogłoby się odbyć tylko w zakresie częściowym, co – w obliczu braku możliwości kompleksowej oceny sytuacji majątkowej wnioskującego o przyznanie prawa pomocy – nie upoważnia sądu do uwzględnienia wniosku. Uzupełniane przez skarżącego oświadczenia i dokumenty nie obrazują w pełni jego sytuacji majątkowej. W szczególności wskazać w tym zakresie należy, że z przedłożonych dokumentów mających uzupełnić wniosek skarżącego usunięta została większość danych mogących stanowić informację o jego rzeczywistej sytuacji majątkowej (m.in. wartość nieruchomości, przeznaczenie działek). To z kolei budzi wątpliwości co do intencji skarżącego i nie pozwala na przyznanie wiary jego twierdzeniom. Powoduje bowiem obawę, że nie chce on przedstawić niewygodnych dla siebie, a skutkujących odmową przyznania prawa pomocy, informacji. Wnioskodawca powinien przejawiać wolę przedstawienia swojej sytuacji majątkowej w sposób wyczerpujący, pozwalający na jej ocenę. Postępowanie sądu wzywającego o dokonanie niezbędnych uzupełnień wniosku jest jak najbardziej uzasadnione i znajduje oparcie w przepisach prawa. Do oceny bowiem, czy przesłanki przyznania prawa pomocy wystąpiły, konieczne jest zbadanie sytuacji majątkowo-osobistej skarżącego, do czego jest z kolei niezbędne przedstawienie tej sytuacji w sposób pełny. Należy również wskazać skarżącemu, że przesłanki przyznania prawa pomocy nie są nierealne do spełnienia i nie ograniczają prawa dostępu do sądu. To nieustanne ubieganie się o przyznanie prawa pomocy bez podstawy ku temu ogranicza prawo do sądu innym podmiotom. Sąd nie jest przy tym uprawniony do wielokrotnego wzywania skarżącego do dokonania tych samych uzupełnień. To w interesie wnioskującego leży uprawdopodobnienie wystąpienia przesłanek i pełna odpowiedź na to wezwanie. Ponadto, gdyby dostosował się on do wezwania i skrupulatnie przedłożył wskazane dokumenty, nie byłoby konieczności dalszego uzupełniania jego wniosku. Należy także wskazać skarżącemu, że właśnie wtedy, gdy sąd przyznałby prawo pomocy pomimo niepełnego przedstawienia sytuacji majątkowej wnioskującego, skutkującego brakiem możliwości oceny wystąpienia przesłanek jego przyznania, orzeczenie to byłoby wyrazem dowolności decydowania przez sędziego, bez podstawy prawnej. Sąd podziela stanowisko skarżącego odnośnie do tego, że nie zbadał on wystąpienia po jego stronie przesłanek przyznania prawa pomocy, jednak z tego względu, że przedstawione przez skarżącego materiały i oświadczenia nie pozwalały na ich zbadanie oraz że powinien oprzeć swoje orzeczenie na dowodach, nie zaś na przypuszczeniach – dlatego też nie chcąc domniemywać co do sytuacji majątkowej skarżącego w pozostałym zakresie – odmówił uwzględnienia wniosku.

Przyznanie prawa pomocy z zakresie całkowitym dotyczy podmiotów, które nie są w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, nawet w niewielkiej części. Przytoczone zaś przez skarżącego okoliczności, jak również przedstawione dokumenty powinny uzasadniać wyjątkowe traktowanie, o jakim mowa w powołanym wyżej przepisie, przy czym to do sądu kierującego się wskazaniami logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego i dostępnej wiedzy, należy ocena, czy takie okoliczności zachodzą. Sąd nie dopatrzył się zaistnienia w przedmiotowej sprawie okoliczności uzasadniających przyznanie skarżącemu prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.

Oceniając sytuację materialną strony sąd bada nie tylko jej dochody, ale również czy posiada ona obiektywnie rozumianą zdolność do zdobycia potrzebnych środków finansowych. Nałożenie na sąd takiego zadania prowadzi na gruncie rozpatrywanej sprawy do wniosków dwojakiego rodzaju.

Przede wszystkim, zgodnie z utrwalonym generalnym poglądem orzecznictwa w rozpatrywanym zakresie, strona będąca osobą fizyczną powinna partycypować w kosztach postępowania, jeżeli dysponuje jakimikolwiek wolnym od obciążeń majątkiem, który może przynosić potencjalne pożytki, jak również służyć jako zabezpieczenie pożyczki czy kredytu, jeśli brak jest bieżących środków finansowych na ponoszenie określonych wydatków związanych z postępowaniem. Posiadanie wolnego od obciążeń prawami osób trzecich majątku, szczególnie nieruchomości, w zasadzie wyklucza możliwość zwolnienia od kosztów sądowych. W konsekwencji, strona zmniejszająca możliwy do uzyskania dochód z posiadanego majątku wskutek jej niepełnego wykorzystywania, jako pozbawiająca się świadomie środków koniecznych do prowadzenia postępowania sądowego, musi liczyć się z odmową przyznania prawa pomocy.

Drugą natomiast konsekwencją takiej sytuacji jest to, że osoba ubiegająca się o prawo pomocy powinna wcześniej poczynić oszczędności we własnych wydatkach do granic zabezpieczenia koniecznego do swojego utrzymania. Dopiero gdyby okazało się, że zgromadzenie w ten sposób jakiejkolwiek kwoty nie jest możliwe albo oszczędności poczynione w ten sposób okazały się niewystarczające, może zwrócić się o przeniesienie ciężaru kosztów postępowania na współobywateli – zależnie od sytuacji – w zakresie całkowitym bądź też częściowym. W przedmiotowej sprawie nie jest jasne jakim dokładnie majątkiem dysponuje skarżący i jakie konkretnie ponosi wydatki. Oświadczenie w tym zakresie wraz z jego uzupełnieniami nie jest transparentne.

Należy również wskazać, że znane jest sądowi z urzędu, iż NSA prawomocnym postanowieniem z 10 maja 2013 r., sygn. akt II OZ 348/13, wydanym w rozpatrywanej sprawie sąd oddalił zażalenie skarżącego na odmowę przyznania prawa pomocy. Ponowny wiosek mógłby być zatem rozpatrzony pozytywnie, gdyby zmieniła się sytuacja majątkowa i osobista skarżącego, co jednak w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca. Ponadto, skarżący nadal (jak w poprzednim postępowaniu o przyznanie prawa pomocy, zakończonym ww. postanowieniem) nie przedstawił w sposób klarowny i wyczerpujący swojej sytuacji majątkowej. W dalszym ciągu natomiast powtarza te same formuły.

W kwestii ustanowienia dla skarżącego radcy prawnego należy zaznaczyć, że tylko sporządzenie skargi kasacyjnej – stosownie do art. 175 p.p.s.a. – objęte jest szczególnym wymogiem dokonania tej czynności przez profesjonalnie działającego prawnika, pozostałych zaś czynności procesowych strona może dokonywać samodzielnie, ponosząc jedynie koszty sądowe. Należy mieć na uwadze, że ustanowienie prawnika nie może być skutkiem subiektywnego przekonania strony o tym, że bez niego nie będzie w stanie prawidłowo bronić swojego interesu. Skarżący natomiast nie wskazał motywów wniosku o ustanowienie dla siebie pomocy profesjonalnego prawnika. Podkreślić także należy, że sąd nie wskazuje konkretnego pełnomocnika przyznanego stronie z urzędu – czynią to bowiem właściwe organy samorządu zawodowego.

W przedstawionych okolicznościach brak jest więc podstaw do przyznania skarżącemu prawa pomocy we wnioskowanym – całkowitym – zakresie.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...