• III SA/Gd 712/13 - Wyrok ...
  29.03.2024

III SA/Gd 712/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
2013-12-05

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Bartłomiej Adamczak /sprawozdawca/
Felicja Kajut /przewodniczący/
Jolanta Sudoł

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Felicja Kajut Sędziowie: Sędzia WSA Jolanta Sudoł Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Zegan po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi J. K. na orzeczenie Komendanta Policji w G. z dnia 21 czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżonym orzeczeniem z dnia 21 czerwca 2013 r. (nr [...]) Komendant Wojewódzki Policji utrzymał w mocy orzeczenie Komendanta Powiatowego Policji z dnia 13 maja 2013 r. (nr [...]) o ukaraniu karą nagany podkom. J. K.

Rozstrzygnięcie zostało wydane w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Komendant Powiatowy Policji orzeczeniem z dnia z dnia 13 maja 2013 r. (nr [...]), na podstawie art. 135j ust. 1 pkt 3 i art. 134 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j.: Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.), ukarał naganą J. K. (dalej: "funkcjonariusz", "skarżący") obwinionego o to, że:

- dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego polegającego na niedopełnieniu swoich obowiązków służbowych w ten sposób, że w dniu 15 października 2012 r. w godzinach 7:30-19:30 pełniąc służbę dyżurnego na stanowisku kierowania Komendy Powiatowej Policji w K. po zapoznaniu się z dokumentacją dotyczącą zatrzymania przez funkcjonariuszy Komisariatu Policji w P. E. R. na podstawie nakazu doprowadzenia do Poradni Zdrowia Psychicznego przy ul. [...] w K. na dzień 15 października 2012 r. na godzinę 16:00, wydanego w dniu 10 października 2012 r. przez Prokuraturę Rejonową w K. do sprawy o sygnaturze [...], podjął decyzję o umieszczeniu wymienionego w Pomieszczeniu Dla Osób Zatrzymanych (PdOZ) w celi nr 3, a następnie będąc zobowiązany do sprawowania bezpośredniego nadzoru nad sierż. szt. T. C. funkcjonariuszem odpowiedzialnym za pełnienie służby przy PdOZ na podstawie zadań określonych w rozdziale 8 pkt 1 ppkt 12 i 15 Karty opisu stanowiska pracy przyjętej do stosowania przez siebie w dniu 4 listopada 2011 r., nie dopilnował terminowego, zgodnego z nakazem doprowadzenia E. R. do Poradni Zdrowia Psychicznego, czym spowodował bezzasadne jego przetrzymanie do godziny 19:45 naruszając tym samym dyspozycję § 5 ust. 1 zarządzenia Nr 130 Komendanta Głównego Policji z dnia 7 sierpnia 2012 r. w sprawie metod i form wykonywania zadań w pomieszczeniu dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu wytrzeźwienia, tj. o czyn z art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy o Policji.

W uzasadnieniu organ wskazał, że postanowieniem z dnia 17 grudnia 2012 r. wszczęto postępowanie dyscyplinarne wobec funkcjonariusza obwinionego o czyn z art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy o Policji. W postępowaniu brał udział rzecznik dyscyplinarny, przesłuchano świadków i przedstawiono zarzuty funkcjonariuszowi. Obwiniony przyznał się do zarzucanego mu przewinienia dyscyplinarnego jedynie w części dotyczącej nadzoru nad sierż. szt. T. C.

Orzeczeniem organu z dnia 11 lutego 2013 r. (nr [...]) funkcjonariusz został ukarany karą nagany za ww. przewinienie, jednak organ drugiej instancji orzeczeniem z dnia 12 marca 2013 r. (nr [...]) uchylił to orzeczenie wskazując na braki postępowania dowodowego.

Po uzupełnieniu materiału dowodowego o zeznania świadków ustalono w sposób jednoznaczny, że opisane wyżej przewinienie dyscyplinarne miało miejsce. W sprawie nie znaleziono podstaw do odstąpienia od ukarania, gdyż przeciwko funkcjonariuszowi prowadzono wcześniej inne postępowanie dyscyplinarne.

Funkcjonariusz złożył odwołanie od tego orzeczenia podnosząc, że w trakcie postępowania dyscyplinarnego nie wyjaśniano istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności, a także zaniechano przeprowadzenia dowodów, które pozwoliłyby na uzupełnienie materiału dowodowego i dokonanie jego obiektywnej oceny. Mianowicie, nie wyjaśniono rozbieżności w zeznaniach złożonych przez J. W. i Z. K., w zakresie ustaleń co do sposobu zrealizowania doprowadzenia E. R. do Przychodni Zdrowia Psychicznego w K. Rzecznik dyscyplinarny bezpodstawnie odmówił uwzględnienia części wniosków dowodowych, które zdaniem obwinionego pozwoliłyby na ustalenie zakresu obowiązków m.in. J. W., natomiast załączone fragmenty regulaminu KPP w K., nie zawierają uregulowań dotyczących służby patrolowej, co w odniesieniu do sprzecznej ze zgromadzonym materiałem dowodowym relacji J. W. ma znaczenie dla oceny zachowania poszczególnych osób.

Nadto zarzucił nie załączenie do akt sprawy notatników służbowych funkcjonariuszy z Komisariatu Policji w P., a nie można wykluczyć, że w ich treści zawarte byłoby uzgodnienie sposobu doprowadzenia E. R. do Poradni Zdrowia Psychicznego w K.

Zaznaczył, że podczas służby dysponował jednym patrolem policyjnym, który w czasie służby wykonywał szereg czynności związanych z bieżącą służbą, co potwierdzają dowody z operacji wykonanych w systemie informatycznym stanowiska kierowania i faktycznie nie było realnej możliwości, aby patrol ten zrealizował doprowadzenie. Po godzinie 12.00 wskazanego dnia konieczność zapewnienia pełnej koordynacji przedsiębranych działań spowodowała, że nie był w stanie dopilnować także zadań związanych z nadzorem nad każdym odcinkiem pracy zastępcy sierż. szt. T. C., w tym nadzorem nad Pomieszczeniami dla Osób Zatrzymanych KPP w K. Dodał, że Prokuratur Rejonowy w K. oceniając przedmiotowa sprawę stwierdził, że w tym przypadku zawiodła organizacja, a nie tylko pojedynczy element, dlatego też uważa wyciąganie konsekwencji dyscyplinarnych wyłącznie wobec jego osoby jest nieuzasadnione.

Po rozparzeniu odwołania Komendant Wojewódzki Policji orzeczeniem z dnia 21 czerwca 2013 r. (nr [...]), na podstawie art. art. 135n ust. 4 pkt 1 i art. 133 ust. 6 ustawy o Policji, utrzymał w mocy orzeczenie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy stwierdził, że podstawę wszczęcia postępowania dyscyplinarnego stanowiły materiały z czynności wyjaśniających w sprawie nie zrealizowania w dniu 15 października 2012 r. wydanego do sprawy sygn. akt [...] przez prokuratora Prokuratury Rejonowej w K., nakazu doprowadzenia osoby podejrzanej – E. R. do Poradni Zdrowia Psychicznego w K., w celu przeprowadzenia stosownych badań. Do akt postępowania dyscyplinarnego załączono materiały z przeprowadzonych czynności wyjaśniających w postaci dokumentacji dotyczącej zatrzymania w dniu 15 października 2012 r. E. R., notatek sporządzonych przez podkom. J. K., asp. M. J., kom. Z. K., asp. szt. J. W., sierż. szt. T. C. Nadto włączono dokumentację służbową w postaci kserokopii: karty opisu stanowiska pracy podkom. J. K. i sierż. szt. T. C., listy obecności policjantów w na szkoleniu zorganizowanym w dniu 20 sierpnia 2012 r., karty odprawy do służby patrolowej w dniu 15 października 2012 r., karty z notatnika służbowego z zapisami dotyczącymi służby w dniu 15 października 2012 r., kart książki służby PdOZ i osób zatrzymanych w PdOZ z zapisami dotyczącymi 15 października 2012 r. oraz listą obecności na miesiąc październik 2012 r. z zapisami dotyczącymi m.in. asp. szt. J. W. Materiał uzupełniono dowodami z zeznań M. J., Z. K., J. W. Uzyskano również z Prokuratury Rejonowej w K. postanowienie z dnia 28 grudnia 2012 r. o odmowie wszczęcia śledztwa w sprawie mającego mieć miejsce w dniu 15 października 2012 r. w K. niedopełnienia obowiązków przez funkcjonariuszy KPP w K., polegającego na niewykonaniu nakazu doprowadzenia podejrzanego, tj. o przestępstwo z art. 231 § 1 k.k. wobec stwierdzenia, że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego. W trakcie postępowania dyscyplinarnego uzyskano również wyjaśnienia obwinionego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu w części dotyczącej nadzoru nad sierż. szt. T. C., podważając jednak zasadność zarzutu w pozostałym zakresie. Na skutek decyzji kasacyjnej w postępowaniu odwoławczym i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia, w trakcie postępowania dowodowego uzyskano dowody z zeznań T. C., W. R., D. D., K. W., K. A., K. M., Ł. B., J. M., a także dowody z uzupełniającego przesłuchania świadków M. J., Z. K., J. W. Załączono też dokumentację służbową w postaci kserokopii orzeczenia nr [...] Komendanta Powiatowego Policji w K. z dnia 11 lutego 2013 r. o uznaniu winnym i odstąpieniu od ukarania sierż. szt. T. C., wydruki raportów SWD dotyczące wprowadzenia zdarzeń w dniu 15 października 2012 r. w godzinach 12.00-17.30, kopie kart opisu stanowiska pracy J. W. i K. M., kopie kart z regulaminu KPP w K. i szczegółowego zakresu działania Wydziału Prewencji KPP w K., kserokopię dokumentacji służbowej dotyczącej osób zatrzymanych i osadzonych w PdOZ KPP w K. w dniu 15 października 2012 r., a także kserokopii kart z książki odpraw do służby funkcjonariuszy Referatu Patrolowo-Interwencyjnego KPP w K. i kart notatników służbowych K. A., K. W., J. M., Ł. B. z zapisami dotyczącymi służby w dniu 15 października 2012 r.

Na podstawie tego materiału dowodowego organ odwoławczy przyjął, że w dniu 15 października 2012 r. funkcjonariusze Komisariatu Policji w P., realizując postanowienie o zatrzymaniu i przymusowym doprowadzeniu osoby podejrzanej wydanym przez prokuratora Prokuratury Rejonowej w K. do sprawy sygn. akt [...], zatrzymali E. R. celem doprowadzenia go do Przychodni Zdrowia Psychicznego w K. na godzinę 16.00. D. D. wspólnie z M. J. doprowadzili zatrzymanego z Komisariatu Policji w P. do Pomieszczenia dla Osób Zatrzymanych w KPP w K. E. R. został osadzony w PdOZ KPP w K. o godzinie 8:50 natomiast do Poradni Zdrowia Psychicznego w K. miał zostać doprowadzony na godzinę 16:00. M. J. dokumentację dotyczącą zatrzymania i doprowadzenia wymienionego przekazał bezpośrednio obwinionemu funkcjonariuszowi, dyżurnemu KPP w K. Wspólnie z wymienionym dyżurnym służbę na stanowisku kierowania pełnił zastępca dyżurnego T. C., który z racji pełnionej funkcji był odpowiedzialny za bezpośredni nadzór nad pomieszczeniami przeznaczonymi dla osób zatrzymanych.

W przedmiotowej sprawie Z. K. - Komendant Komisariatu Policji w P., skontaktował się z J. W., asystentem Referatu Patrolowo-Interwencyjnego KPP w K., przekazując informację, iż funkcjonariusze KP w P. osadzili w PdOZ KPP w K. mężczyznę, który ma zostać doprowadzony do Poradni Zdrowia Psychicznego w K. Jednocześnie spytał wymienionego czy posiada siły i środki do realizacji doprowadzenia, na co rozmówca odpowiedział, że w służbie jest patrol, mając na myśli policjantów w służbie będących w dyspozycji dyżurnego jednostki. J. W. w trakcie służby nie otrzymał dokumentacji dotyczącej zatrzymania E. R., jak również dotyczącej doprowadzenia wymienionego do Poradni Zdrowia Psychicznego, które przez cały czas znajdowały się w dyspozycji obwinionego funkcjonariusza. Jak stwierdził, uzgodnienia pomiędzy nim a komendantem KPP w P. dotyczyły wyłącznie możliwości realizacji doprowadzenia przez funkcjonariuszy KPP w K., bez koniczności angażowania funkcjonariuszy z wskazanego komisariatu.

Jak ustalono w trakcie czynności dowodowych, pełniący w dniu 15 października 2012 r. dyżur K. M., kierownik Referatu Patrolowo-Interwencyjnego KPP w K., nie uzyskał informacji o konieczności doprowadzenia zatrzymanego do Poradni Zdrowia Psychicznego zarówno od dyżurnego jednostki, jak również od swojego asystenta J. W. W związku z powyższym, wymieniony zwolnił o godzinie 15.00 patrol w składzie: K. W. i K. A. Wymienieni policjanci zgodnie z kartą odprawy do służby w dniu 15 października 2012 r. oraz zapisami w notatnikach służbowych, mieli wykonywać zadania związane w szczególności z realizacją nakazów doprowadzeń i zlecone czynności zakończyli o godzinie 15.00. Przed godziną 16.00 w Pomieszczeniach dla Osób Zatrzymanych KPP w K., oprócz E. R. osadzono trzech zatrzymanych, przy czym ostatniego o godzinie 15.00. Około godziny 19:30 W. R. podczas przejmowania służby na stanowisku kierowania stwierdził, że osadzony w PdOZ E. R. nie został doprowadzony zgodnie z nakazem doprowadzenia o godzinie 16:00 do Poradni Zdrowia Psychicznego w K. W związku z powyższym J. K. zwolnił E. R. i wystawił wymienionemu wezwanie do stawiennictwa w Poradni Zdrowia Psychicznego w K. na godzinę 16:00 w dniu 22 października 2012 r.

Dokonując oceny zachowania obwinionego funkcjonariusza organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z art. 132 ust. 1 i ust. 2 ustawy o Policji policjant odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub nieprzestrzeganiu zasad etyki zawodowej, przy czym naruszeniem dyscypliny służbowej stanowi czyn policjanta polegający na zawinionym przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych uprawnionych na podstawie tych przepisów. Zgodnie z treścią § 5 ust. 1 pkt 4 zarządzenia nr 1173 Komendanta Głównego Policji z dnia 10 listopada 2004 r. w sprawie organizacji służby dyżurnej w jednostkach organizacyjnych Policji (Dz. Urz. KGP nr 21, poz. 132) jednym z podstawowych zadań J. K. jako dyżurnego było kierowanie pracą obsady stanowiska kierowania, przez co należy rozumieć m.in. bieżące egzekwowanie prawidłowej realizacji obowiązków przez funkcjonariuszy z obsady stanowiska. Nadto, zgodnie z pkt 8 ppkt I.12 i I.15 "Karty opisu stanowiska pracy", z którą funkcjonariusz zapoznał się i przyjął do stosowania w dniu 4 listopada 2011 r., był on zobowiązany: do sprawowania nadzoru nad funkcjonariuszami odpowiedzialnymi za pełnienie służby w PdOZ; sprawowania bieżącego nadzoru nad osobami zatrzymanymi w PdOZ KPP w K. oraz meldowania Kierownictwu KPP w K. o wszelkich wydarzeniach w PdOZ KPP w K.

Mając na uwadze zakres zadań i obowiązków nałożonych na funkcjonariusza, organ odwoławczy odrzucił twierdzenia, iż odpowiedzialność za niezrealizowanie doprowadzenia E. R. w wyznaczonym terminie do Poradni Zdrowia Psychicznego w K. spoczywa również na J. W.

Na podstawie uzyskanych w sprawie dowodów ustalono, że obwiniony do chwili przejęcia służby przez W. R. nie podjął jakichkolwiek czynności polegających na przekazaniu dokumentacji uzyskanej od M. J. policjantowi odpowiedzialnemu za realizację doprowadzeń bądź przełożonemu, nie informował również nikogo o konieczności przeprowadzenia doprowadzenia E. R., a także nie sygnalizował problemów z realizacją obowiązków na stanowisku kierowania.

Zdaniem organu odwoławczego nie może stanowić usprawiedliwienia fakt małego doświadczenia T. C. na stanowisku zastępcy dyżurnego, bowiem J. K. mając świadomość takiej sytuacji winien był czynności służbowe realizowane przez wymienionego policjanta objąć szczególnym nadzorem. Za chybiony należy uznać argument, iż zastępca dyżurnego był nieprzeszkolony, bowiem w dniu 20 sierpnia 2012 r. wymieniony uczestniczył w szkoleniu z zakresu realizacji obowiązków w Pomieszczeniach dla Osób Zatrzymanych.

Organ odwoławczy wskazał, że argumentacja obwinionego funkcjonariusza nie jest zasadna - nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym. Ponadto ocena sprawy przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej w K. jest zgodna z oceną organu odwoławczego, bowiem faktem jest, iż w analizowanej sprawie zawiódł system przekazywania informacji pomiędzy poszczególnymi policjantami. Jednak z całą pewnością, najważniejszym elementem tej organizacji byli funkcjonariusze stanowiska kierowania KPP w K., którzy osadzili E. R., przejęli całość dokumentacji dotyczącej zatrzymania osoby wraz z nakazem doprowadzenia i nie przekazali jej właściwym komórkom organizacyjnym. To obsada stanowiska kierowania pomimo ciążących na niej obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz zakresu zadań na zajmowanych stanowiskach służbowych, doprowadziła do niezrealizowania w terminie doprowadzenia zatrzymanego zgodnie z nakazem oraz dopuściła do bezpodstawnego przetrzymywania zatrzymanego przez ponad trzy i pół godziny. Wbrew twierdzeniu funkcjonariusza winnym takiego stanu faktycznego został również uznany zastępca dyżurnego T. C.

Organ odwoławczy mając na względzie treść art. 134h ust. 1 ustawy o Policji podzielił stanowisko organu niższej instancji co do zawinionego charakteru naruszenia dyscypliny służbowej i wymiaru kary. Przyjął, że orzeczona w stosunku do funkcjonariusza kara dyscyplinarna jest właściwa i współmierna. Organ wskazał, że przy ocenie zachowania obwinionego nie bez znaczenia pozostaje fakt, że orzeczeniem nr [...] Komendanta Powiatowego Policji z dnia 31 grudnia 2012 r. obwiniony został uznany winnym niedopełnienia w dniu 3 września 2012 r. obowiązków służbowych podczas służby pełnionej na stanowisku kierowania (wtedy odstąpiono od jego ukarania).

J. K. zaskarżył opisane wyżej orzeczenie organu odwoławczego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku domagając się jego uchylenia.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił sprzeczność poczynionych przez organ odwoławczy ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, a przez to:

- naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na wynika sprawy, a mianowicie art. 135i ustawy o Policji poprzez błędne uznanie, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy poprzez zaniechanie uzupełnienia materiału dowodowego w sytuacji, gdy uzupełnienie materiału dowodowego było potrzebne dla prawidłowego wydania orzeczenia;

- naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 132 ust. 2 w zw. z art. 132a pkt 2 ustawy o Policji poprzez przyjęcie, iż działanie skarżącego wypełnia znamiona zawinionego przewinienia dyscyplinarnego.

Ponadto z ostrożności procesowej, skarżący wskazał na następujące naruszenia prawa materialnego:

- naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niezastosowanie przepisów art. 134h ust. 3 pkt 1, 2, 4 ustawy o Policji polegające na nieuwzględnieniu okoliczności łagodzących wymiar kary;

- naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niezastosowanie przepisów art. 135j ust. 5 ustawy o Policji polegające na niezastosowaniu instytucji odstąpienia od ukarania w sytuacji, gdy w sprawie zaszły ku temu przesłanki.

Skarżący zauważył, że zgodnie z orzeczeniem nr [...] Komendanta Powiatowego Policji z dnia 11 lutego 2013 r. T. C. uznano winnym popełniana przewinienia dyscyplinarnego polegającego na niedopełnieniu obowiązku. Zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego nie sposób przyjąć, iż skarżący mógł i powinien skutecznie egzekwować dopełnienie przez T. C. obowiązku, o którym mowa w § 14 pkt 18 zarządzenia Nr 130 Komendanta Głównego Policji, gdyż mijałoby się to z zasadnością obowiązku informowania przełożonego przez osobę sprawującą dyżur w Pomieszczeniu dla Osób Zatrzymanych o upływającym terminie zatrzymania osoby zatrzymanej. Gdyby przyjąć, iż przełożony jest zobowiązany do nadzorowania tego czy jego podwładny terminowo informuje go o upływającym terminie zatrzymania, to obowiązek podwładnego wynikający z cytowanej regulacji traciłby rację bytu.

Skarżący twierdził, że zgodnie z Kartą Stanowiska Pracy sporządzoną dla stanowiska Dyżurnego Wydziału Prewencji Komendy Powiatowej Policji w K. nie odpowiada on za prawidłowe wykonywanie doprowadzeń osób zatrzymanych. Za te czynności odpowiada Referat Patrolowo-Interwencyjny Wydziału Prewencji Komendy Powiatowej Policji w K. (wg Karty Opisu Stanowiska Kierownika Referatu Patrolowo-Interwencyjnego Wydziału Prewencji – rozdział III pkt 1, 2 i 8). W dniu natomiast 15 października 2013 r. służbę na stanowisku asystenta Referatu Patrolowo-Interwencyjnego Komendy Powiatowej Policji w K. pełnił J. W. W trakcie postępowania dyscyplinarnego ustalono, iż to J. W. dokonał z Komendantem Komisariatu Policji w P. Z. K. telefonicznych uzgodnień dotyczących realizacji nakazu zatrzymania E. R. przez funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w K. Wziąwszy pod uwagę poczynione w trakcie przedmiotowego postępowania dyscyplinarnego ustalenia faktyczne oraz zakres obowiązków uznać należy, iż bezpośrednią przesłanką przetrzymania E. R. w Pomieszczeniu dla Osób Zatrzymanych nie było nieprawidłowe wykonywanie nadzoru przez skarżącego nad T. C. a niedopełnienie obowiązków służbowych przez J. W., który posiadał wiedzę o konieczności wykonania nakazu doprowadzenia, jednak nie podjął jakichkolwiek czynności zmierzających do wykonania ww. nakazu. Organ odwoławczy nie odniósł się do zakresu obowiązków J. W. jako zastępcy Kierownika Referatu Patrolowo–Interwencyjnego, co stanowi to zasady swobodnej oceny dowodów polegające na ich dowolnej ocenie.

Ponadto nie zostały wyjaśnione wszystkie istotne wątpliwości w sprawie. Chodzi zwłaszcza o ustalenie treści uzgodnień dokonanych podczas rozmowy telefonicznej pomiędzy Z. K. a J. W. Nie wyjaśniono rozbieżności w oświadczeniach wyżej wymienionych. Z. K. podczas przesłuchania w dniu 4 kwietnia 2013 r. zeznał, iż dokonał ustaleń z J. W. na temat tego, że doprowadzenia E. R. do Poradni Zdrowia Psychicznego dokonają funkcjonariusze Referatu Patrolowo-Interwencyjnego Komendy Powiatowej Policji w K. Natomiast J. W. podczas przesłuchania w charakterze świadka w dniu 26 marca 2013 r. zeznał, iż podczas rozmowy telefonicznej przeprowadzonej w dniu 15 października 2012. r. ze Z. K. nie dokonał ustaleń dotyczących trybu wykonania nakazu doprowadzenia E. R. do Poradni Zdrowia Psychicznego w K. W ocenie skarżącego zweryfikowanie powyższej okoliczności jest konieczne dla określenia odpowiedzialności skarżącego, gdyż jeżeli J. W. – funkcjonariusz Referatu Patrolowo-Interwencyjnego powziął wiadomość o wykonaniu nakazu doprowadzenia, to zgodnie z zakresem obowiązków na nim spoczywających powinien podjąć czynności, które by umożliwiły wykonanie nakazu. Zweryfikowanie tej okoliczności jest możliwe, albowiem wszelkie rozmowy telefoniczne prowadzone z telefonów służbowych funkcjonariuszy policji są automatycznie rejestrowane, stąd też zasadnym jest uzyskanie zapisu dźwięku z tej rozmowy i sporządzenie stosownego stenogramu.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego nie sposób przyjąć, iż skarżący miał zamiar popełnienia przewinienia dyscyplinarnego. Skarżącemu nie można przypisać również popełnienia przewinienia dyscyplinarnego na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość taką przewidywał albo mógł i powinien przewidzieć. Wskazuje na to teść postanowienia wydanego przez Prokuraturę Rejonową w K. z dnia 28 grudnia 2012 r. sygn. akt [...], z którego wynika, że brak realizacji nakazu doprowadzenia wynikał z nieporozumienia i braku właściwej komunikacji pomiędzy funkcjonariuszami pełniącymi służbę dyżurną, patrolowo-interwencyjną, zatrzymującym E. R. patrolem i Komendantem KP w P.

Zaznaczył również, że "fizyczne dostarczenie zatrzymanego do poradni zdrowia psychicznego" nie było obowiązkiem obwinionego. W świetle zasad doświadczenia życiowego godzina badania E. R. przez biegłych mogła ulegać pewnym modyfikacjom z przyczyn obiektywnych. Stąd też organ zlecający doprowadzenie - Prokuratura Rejonowa w K. zakreśliła maksymalny czas zatrzymania w wymiarze 48 godzin. Należy zatem uznać, iż skoro faktyczne zatrzymanie E. R. nie przekroczyło tego terminu, to dyżurny KPP K. dopełnił ciążącego na nim obowiązku związanego z nieprzekroczeniem czasu zatrzymania. Skarżący kwestionuje również istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zarzucanym skarżącemu brakiem nadzoru nad podwładnym a przetrzymaniem E. R.

W kwestii zarzutów naruszenia prawa materialnego wskazał, że organ odwoławczy nie uwzględnił okoliczności łagodzących, o których mowa w art. 134h ust. 3 ustawy o Policji, do czego był zobowiązany na mocy 135g ust. 1 tej ustawy. Zarzucane przewinienie dyscyplinarne miało charakter nieumyślny, ponadto skarżący podjął działania mające na celu zmniejszenie skutków zarzucanego mu przewinienia oraz dobrowolnie poinformował o zajściu przełożonego dyscyplinarnego. Po ujawnieniu, że E. R. nie został doprowadzony do Poradni Zdrowia Psychicznego w K. skarżący zlecił sprawdzenie, czy w przedmiotowej placówce opieki medycznej znajdują się jeszcze biegli psychiatrzy.

W jego ocenie błędem było także nie zastosowanie art. 135j ust. 5 ustawy o Policji polegające na niezastosowaniu instytucji odstąpienia od ukarania w sytuacji, gdy w sprawie zaszły ku temu przesłanki. Jak wykazano przetrzymanie zatrzymanego E. R. nastąpiło wskutek nieporozumienia i braku właściwej komunikacji między funkcjonariuszami pełniącymi służbę dyżurną, patrolowo-interwencyjną, zatrzymującym podejrzanego E. R. patrolem oraz komendantem komisariatu Policji w P. W związku z powyższym nie sposób przypisać skarżącemu winy umyślnej ani rażącego niedbalstwa.

W związku z powyższym należy uznać, iż stopień szkodliwości zarzucanego skarżącemu przewinienia dyscyplinarnego dla służby nie jest znaczny. Okoliczności sprawy wskazują, że organ odwoławczy powinien był skorzystać z instytucji odstąpienia od ukarania.

W odpowiedzi na skargę Komendant Wojewódzki Policji wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), dalej zwanej p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Postępowanie dyscyplinarne wobec funkcjonariuszy Policji prowadzi się w oparciu o przepisy rozdziału 10 "Odpowiedzialność dyscyplinarna i karna policjantów" ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j.: Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą".

Zgodnie z art. 132 ust. 1 ustawy policjant odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub nieprzestrzeganiu zasad etyki zawodowej. W myśl art. 132 ust. 2 ustawy naruszenie dyscypliny służbowej stanowi czyn policjanta polegający na zawinionym przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych uprawnionych na podstawie tych przepisów. Naruszeniem dyscypliny służbowej jest m.in. niedopełnienie obowiązków służbowych albo przekroczenie uprawnień określonych w przepisach prawa (art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy).

Zgodnie z art. 132a ustawy przewinienie dyscyplinarne jest zawinione wtedy, gdy policjant: 1/ ma zamiar jego popełnienia, to jest chce je popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi; 2/ nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość taką przewidywał albo mógł i powinien przewidzieć.

W rozpoznawanej sprawie organy dyscyplinarne uznały, że skarżący dopuścił się zawinionego naruszenia dyscypliny służbowej polegającej na niedopełnieniu obowiązków służbowych wynikających z przepisów prawa, tj. § 5 ust. 1 pkt 4 zarządzenia nr 1173 Komendanta Głównego Policji z dnia 10 listopada 2004 r. w sprawie organizacji służby dyżurnej w jednostkach organizacyjnych Policji (Dz. Urz. KGP nr 21, poz. 132) oraz § 5 ust. 1 zarządzenia nr 130 Komendanta Głównego Policji z dnia 7 sierpnia 2012 r. w sprawie metod i form wykonywania zadań w pomieszczeniach dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu wytrzeźwienia (Dz. Urz. KGP 2012 r. poz. 42).

Ze zgromadzonego w postępowaniu przez organy materiału dowodowego i dokonanej przez te organy jego oceny wynikało, że naruszenie powyższych przepisów przez skarżącego nastąpiło wskutek tego, iż w dniu 15 października 2012 r. w godzinach 7:30-19:30, pełniąc służbę dyżurnego na stanowisku kierowania Komendy Powiatowej Policji w K., po zapoznaniu się z dokumentacją dotyczącą zatrzymania przez funkcjonariuszy Komisariatu Policji w P. E. R. na podstawie nakazu doprowadzenia do Poradni Zdrowia Psychicznego przy ul. [...] w K. na dzień 15 października 2012 r. na godzinę 16:00, wydanego w dniu 10 października 2012 r. przez Prokuraturę Rejonową w K. do sprawy o sygnaturze [...], skarżący podjął decyzję o umieszczeniu wymienionego w Pomieszczeniu Dla Osób Zatrzymanych (PdOZ) w celi nr 3, a następnie będąc zobowiązany do sprawowania bezpośredniego nadzoru nad sierż. szt. T. C. funkcjonariuszem odpowiedzialnym za pełnienie służby przy PdOZ na podstawie zadań określonych w rozdziale 8 pkt 1 ppkt 12 i 15 "Karty opisu stanowiska pracy" przyjętej do stosowania przez siebie w dniu 4 listopada 2011 r., nie dopilnował terminowego, zgodnego z nakazem doprowadzenia E. R. do Poradni Zdrowia Psychicznego, czym spowodował bezzasadne jego przetrzymanie do godziny 19:45.

W myśl § 5 ust. 1 pkt 4 zarządzenia KGP nr 1173 do zadań dyżurnego jednostki Policji należy kierowanie pracą obsady SK (tj. stanowiska kierowania czyli wyodrębnionego, odpowiednio wyposażonego i zabezpieczonego miejsca pełnienia służby dyżurnego, zastępcy i pomocnika dyżurnego). Natomiast zgodnie z § 5 ust. 1 zarządzenia KGP nr 130 kierownik jednostki lub wyznaczony przez niego policjant albo dyżurny jednostki sprawuje nadzór nad pełnieniem służby w pomieszczeniu dla osób zatrzymanych.

Ponadto, zgodnie z treścią zakresu obowiązków służbowych na stanowisku dyżurnego Komendy Powiatowej Policji w K. wynikających z "Karty opisu stanowiska pracy" (którą skarżący podpisał w dniu 4 listopada 2011 r.), do zadań/obowiązków w zakresie pracy na stanowisku dyżurnego należy: sprawowanie nadzoru nad funkcjonariuszami odpowiedzialnymi za pełnienie służby przy PdOZ (pkt 8 ppkt I.12) oraz sprawowanie bieżącego nadzoru nad osobami zatrzymanymi w PdOZ KPP w K. oraz meldowanie Kierownictwu KPP w K. o wszelkich wydarzeniach w PdOZ KPP w K. (pkt 8 ppkt I.15).

W ocenie Sądu organy w sposób prawidłowy przeprowadziły postępowanie wyjaśniające mające na celu stwierdzenie przez skarżącego naruszenia ww. przepisów skutkującego zawinionym brakiem nadzoru nad pełnieniem służby w pomieszczeniu dla osób zatrzymanych i kierowaniem pracą obsady stanowiska kierowania. Organy w sposób prawidłowy i wystarczającym zakresie zgromadziły dowody i dokonały prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego.

Należy wskazać, że to na skarżącym, jako osobie pełniącej funkcję dyżurnego, spoczywał obowiązek zapewnienia sprawnego funkcjonowania stanowiska kierowania w KPP w K., a zatem takiego zorganizowania pracy własnej oraz podległych mu funkcjonariuszy (tj. zastępcy dyżurnego oraz innych policjantów i pracowników Policji pozostających w dyspozycji dyżurnego), by możliwe było doprowadzenie do efektywnego wykonania zadań i czynności wykonywanych mu tym stanowisku służbowym. Skoro zatem skarżący pełniąc w dniu 15 października 2012 r. funkcję dyżurnego na stanowisku kierowania KPP w K. podjął decyzję o umieszczeniu E. R. w Pomieszczeniu dla Osób Zatrzymanych, celem realizacji prokuratorskiego nakazu doprowadzenia ww. w tym dniu do Poradni Zdrowia Psychicznego w K. na godzinę 16:00, to winien był tak zorganizować pracę, by – zgodnie z przepisami obowiązującymi na tym stanowisku – doprowadzić do skutecznej realizacji tego zadania. Skarżący umieszczając E. R. w PdOZ otrzymał całą dokumentację związaną z zatrzymaniem i doprowadzeniem ww. osoby, tak więc musiał mieć świadomość tego, że nakaz doprowadzenia musi zostać zrealizowany w oznaczonym terminie, a zatem w takim wypadku to on winien był przedsięwziąć wszelkie możliwe środki do jego wykonania. Zgodnie z pktem 9.2 "Karty opisu stanowiska pracy dyżurnego KPP w K." dyżurny uprawniony jest do zlecania podległym funkcjonariuszom zadań wynikających z aktualnych potrzeb. Abstrahując zatem od tego, że co do zasady koordynowanie służby konwojowej, wykonywanie czynności na polecenie prokuratury i sprawowanie nadzoru nad tymi czynnościami należy do obowiązków stanowiska pracy Kierownika Referatu Patrolowo-Interwencyjnego KPP w K., to w zaistniałych okolicznościach przyjąć należy, że to na skarżącym, pełniącym funkcję dyżurnego na stanowisku kierowania i posiadającym całą dokumentację dotyczącą nakazu doprowadzenia, ciążył obowiązek podjęcia działań mających na celu skuteczna realizację nakazu doprowadzenia osadzonego w PdOZ. W sytuacji zatem, w której skarżący z określonych powodów (np. braku odpowiednich środków - obsady patrolowej) nie mógł doprowadzić do terminowego zrealizowania nakazu doprowadzenia, winien był o tym zameldować przełożonym (względnie poinformować osobę pełniącą funkcję na stanowisku Kierownika Referatu Patrolowo-Interwencyjnego KPP w K.).

To na skarżącym jako dyżurnym ciążył obowiązek bieżącego nadzoru nad osobami umieszczonymi PdOZ i informowania kierownictwa (przełożonych służbowych) o wszelkich wydarzeniach z tym związanych. Zaniechanie poinformowania kierownictwa o ewentualnych trudnościach w wykonaniu nakazu doprowadzenia obciąża skarżącego i dowodzi braku sprawowania przez niego należytego nadzoru nad E. R. - osobą umieszczoną w PdOZ w celu wykonania nakazu prokuratorskiego i doprowadzenia go do Poradni Zdrowia Psychicznego w K.

Należy wskazać, że to skarżący pełnił kierowniczą funkcję na zajmowanym stanowisku, a zatem wszelkie uchybienia w pracy podległych mu funkcjonariuszy należy oceniać przez pryzmat sprawowania przez niego należytego nadzoru. Skoro – jak podnosił sam skarżący w trakcie postępowania – pełniący wraz z nim w dniu 15 października 2012 r. służbę podwładny (zastępca dyżurnego) – sierż. szt. T. C. był osobą niedoświadczoną w pracy na stanowisku związanym z pełnieniem służby w PdOZ, to tym bardziej skarżący winien dołożyć jak największej staranności i szczególnego zaangażowania w objęciu nadzorem czynności służbowych wykonywanych przez podwładnego policjanta. W tej sytuacji fakt, iż podwładny nie poinformował skarżącego na 3 godziny przed upływem terminu osadzenia (wykonania nakazu doprowadzenia) o realizacji tego zadania, nie może ekskulpować skarżącego przy ocenie dochowania należytego nadzoru nad pełnieniem służby w PdOZ przez podwładnego mu funkcjonariusza. W ocenie Sądu skarżący, będąc oficerem dyżurnym mógł - a nawet w opisywanych okolicznościach powinien - objąć czynności podwładnego mu na służbie funkcjonariusza szczególnym nadzorem. Zresztą sam skarżący w toku postępowania uznawał zarzut, co do niedochowania należytego nadzoru nad sierż. szt. T. C. za uzasadniony.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu, zarówno treść zgromadzonego materiału dowodowego, jak i przeprowadzona przez organy dyscyplinarne ocena tego materiału, pozwala na przyjęcie, że skarżący dopuścił się zawinionego naruszenia dyscypliny służbowej poprzez niedopełnienie ciążących na nim obowiązków służbowych (art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy).

W ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie nie zasługują na uwzględnienie zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia przez organy przepisów prawa materialnego poprzez nie uwzględnienie okoliczności łagodzących wymiar kary (art. 134h ust. 3 pkt 1, 2, 4 ustawy) oraz wpływających na odstąpienie od ukarania (art. 135j ust. 5 ustawy). Prawdą jest, że omawiane przewinienie dyscyplinarne zostało dokonane przez skarżącego nieumyślnie, a ponadto skarżący podjął kroki mające na celu zmniejszenie jego skutków i dobrowolnie poinformował przełożonego o jego popełnieniu, to jednak - w ocenie Sądu – organy w sposób należyty orzekły o odpowiedzialności dyscyplinarnej skarżącego wymierzając mu karę nagany i uwzględniając przy jej wymiarze okoliczności powołane w art. 134h ust. 1 ustawy. Należy zgodzić się z organami, że kara nagany jest najmniej dotkliwą z katalogu kar dyscyplinarnych i oznacza wytknięcie skarżącemu niewłaściwego postępowania. W świetle okoliczności sprawy należy zgodzić się z organami, że wymierzenie kary nagany winno wpłynąć dyscyplinująco na skarżącego, zważywszy na fakt, że orzeczeniem nr [...] z dnia 31 grudnia 2012 r. Komendant Powiatowy Policji w K. uznał skarżącego winnym popełnienia przewinienia dyscyplinarnego polegającego na niedopełnieniu w dniu 3 września 2012 r. obowiązków służbowych podczas służby pełnionej na stanowisku kierowania (w tamtej sprawie przełożony dyscyplinarny odstąpił jednak od ukarania skarżącego). Dokonując oceny zasadności ukarania skarżącego organ II instancji słusznie podniósł, że "od policjanta z długoletnim stażem służby, a zarazem doświadczeniem zawodowym wymagany jest profesjonalizm w działaniu, który winien przejawiać się w prawidłowej ocenie i analizie faktów oraz właściwym, zgodnym z nałożonymi zadaniami, realizowaniem obowiązków służbowych. (...) Nie można bagatelizować charakteru popełnionego przez obwinionego przewinienia dyscyplinarnego, gdyż może to stanowić negatywny przykład rozluźnienia dyscypliny służbowej". W orzecznictwie wyrażany jest pogląd, że oficer Policji powinien w zakresie swoich obowiązków być oceniany surowiej niż funkcjonariusz, który nie jest oficerem, gdyż to oficer odpowiada za ludzi, którymi dowodzi, jest dla nich przykładem i musi podejmować decyzje, od których niekiedy może zależeć zdrowie lub życie człowieka, a zatem taka osoba nie może pozwolić sobie na lekkomyślność ani niedbalstwo. Z tego powodu organ wymierzający karę powinien surowiej oceniać czyny popełnione przez funkcjonariuszy, którzy są oficerami, niż czyny popełnione przez innych policjantów (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 marca 2005 r., sygn. akt II SA/Wa 1589/04, LEX nr 164735).

W tym stanie rzeczy Sąd orzekł na podstawie art. 151 p.p.s.a., jak w sentencji wyroku.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...