• V SA/Wa 1291/13 - Wyrok W...
  29.03.2024

V SA/Wa 1291/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2013-12-11

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Beata Blankiewicz-Wóltańska /sprawozdawca/
Ewa Wrzesińska-Jóźków
Piotr Piszczek /przewodniczący/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - Piotr Piszczek, Sędzia WSA - Beata Blankiewicz-Wóltańska (spr.), Sędzia NSA - Ewa Wrzesińska-Jóźków, Protokolant spec. - Mariusz Dzierzęcki, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi K. S.A. z siedzibą w T. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia kwoty nienależnie pobranych środków z tytułu refundacji wywozowej; - oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej w rozpoznawanej sprawie jest decyzja Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] marca 2013 r. utrzymująca w mocy decyzję Prezesa Agencji Rynku Rolnego (dalej: Prezes ARR) z dnia [...] grudnia 2012 r., mocą której ustalono wysokość nienależnie pobranych środków z tytułu refundacji wywozowej wypłaconych przez Agencję Rynku Rolnego i zobowiązano K. S.A. w T. (dalej: Skarżąca) do zwrotu ustalonej kwoty wraz z należnymi odsetkami liczonymi jak dla zaległości podatkowych.

Zaskarżone decyzje zostały wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Skarżąca uzyskała od Prezesa Agencji Rynku Rolnego pozwolenie o nr [...] na wywóz cukru, tj. towaru o kodach CN 1701 99 10 9910 oraz CN 1701 99 10 9950 w ilości 500 ton. Pozwolenie zostało wydane po przeprowadzeniu przetargu, który został otwarty na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1327/2004 z dnia 19.07.2004 r. (Dz. Urz. UE L 246/23 z 20.07.2004), dotyczącego stałego przetargu na ustalenie opłat i/lub refundacji wywozowych na cukier biały w roku gospodarczym 2004/2005.

W dniu [...] grudnia 2004r. do ARR wpłynął wniosek o wypłatę refundacji WPR1 nr [...] z dnia [...] grudnia 2004r. do ilości 250 000 kg cukru, wywiezionego na podstawie wyciągu z pozwolenia o nr [...]. Do wniosku dołączono kartę kontrolną T5 nr [...] z dnia [...].12.2004 r., potwierdzającą wywóz z obszaru Unii Europejskiej 250 000 kg towaru o kodzie CN 1701 9910 9950.

W dniu [...] lutego 2005r. Skarżąca przedłożyła w ARR:

- kirgiską deklarację celną nr [...] z dnia [...] stycznia 2005r. (nr druku [...]) zawierającą w polu nr 1 zapis IM-40 oznaczający dopuszczenie towaru do swobodnego obrotu, w polu nr 37 kod procedury 4000 70, w polach nr 35 masa brutto 1 002 530 kg i 38 masa netto 1 000 000 kg, natomiast w polu 47 zawierała oprócz opłaty celnej (0,15%) zapis o opłatach: cło importowe (30%) i VAT (20%);

- polskie dokumenty transportowe potwierdzające wywóz cukru o numerach: [...],[...],[...],[...] i [...] oraz odpowiadające im białoruskie listy przewozowe.

W dniu [...] lipca 2005r. Skarżąca przedłożyła w ARR rachunek nr [...] dotyczący wypłaty refundacji wywozowej do wniosku WPR1 nr [...] na kwotę 470 614,83 zł. Przedmiotowa płatność została zrealizowana przez ARR w dniu [...] lipca 2005r.

W celu zapewnienia poprawności przebiegu procesu naliczania i wypłaty refundacji wywozowych ARR podjęła działania dotyczące porównania importowych dokumentów celnych przedłożonych przez Skarżącą do ARR z analogicznymi dokumentami znajdującymi się w Republice Kirgiskiej, celem potwierdzenia ich zgodności i autentyczności.

Na skutek działań podjętych w ramach zagranicznej pomocy prawnej, uzyskano od kirgiskiej administracji celnej kopię deklaracji o numerze druku [...] dotyczącą wniosku WPR1 nr [...]. Przedmiotowy dokument w polach nr 1 i nr 37 zawierał odpowiednio kod procedury IM-71 i 7100 50, tj. kod wprowadzenia towaru do wolnego obszaru gospodarczego (wymienianego w prowadzonej korespondencji również jako: wolna strefa ekonomiczna, swobodna strefa ekonomiczna lub wolny obszar celny), natomiast w polu 47 znajduje się zapis o opłacie celnej (0,15%) oraz odręczne zapisy.

W toku prowadzonego postępowania wyjaśniającego ARR w piśmie z dnia [...].10.2008r. poinformowała Skarżącą o rozbieżnościach w kodzie procedury na dokumencie importowym złożonym przez przedsiębiorcę a kopią uzyskaną od Państwowej Służby Celnej Republiki Kirgiskiej. Spółka została również poinformowana, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy budzi wątpliwości w zakresie wiarygodności przedłożonych dokumentów i daje podstawy do uznania, iż nie został spełniony prawem przepisany warunek do nabycia prawa do refundacji - dopuszczenie do swobodnego obrotu wywożonego towaru.

W odpowiedzi na powyższe Skarżąca oświadczyła, że przekazała do ARR deklarację importową w takiej formie, w jakiej otrzymała ją od kontrahentów bez dokonywania na niej żadnych poprawek.

W toku dalszego postępowania wyjaśniającego, ARR otrzymała od Ministerstwa Finansów pismo z dnia [...].12.2009r. znak: [...], przy którym organ przekazał potwierdzoną za zgodność z oryginałem kopię pisma administracji celnej Republiki Kirgiskiej z dnia [...].10.2009r. znak: [...], w którym strona kirgiska stwierdziła, że będąca przedmiotem zapytania m.in. deklaracja nr [...] jest falsyfikatem i nie poświadcza odprawy w trybie "dopuszczenie do swobodnego obrotu" (IM-40) dokonanej przez organy celne Republiki Kirgiskiej.

Następnie ARR zwróciła się do Ministerstwa Finansów z prośbą o wystąpienie do Państwowej Służby Celnej przy Rządzie Republiki Kirgiskiej w celu uzyskania informacji, jaką procedurą celną ostatecznie został objęty towar, którego dotyczy m.in. deklaracja nr [...] oraz czy przedsiębiorca wywiązał się z obowiązku dopełnienia przywozowych formalności celnych.

Z przekazanej przez władze Republiki Kirgiskiej dokumentacji wynika, że towar objęty deklaracją importową nr [...] odprawiono z zastosowaniem procedury IM-71 (wolny obszar gospodarczy). Strona kirgiska wyjaśniła, iż przy trybie "dopuszczony do wolnego obrotu" oprócz opłaty celnej (0,15%) pobierane byłyby odpowiednie opłaty celne - cło importowe (30%) i VAT (20%). Deklaracja nr [...] (zgodnie z procedurą IM-71) nie zawierała informacji o opłatach (cło importowe i VAT), a w polu 47 jedynie zapis o opłacie celnej (0,15%) oraz odręczne zapisy.

W dniu [...].10.2011r. do ARR wpłynęło pismo Państwowej Służby Celnej przy Rządzie Republiki Kirgiskiej nr [...] z dnia [...].08.2011r. potwierdzające, że deklaracje objęte postępowaniem wyjaśniającym nie zostały objęte procedurą IM-40 (dopuszczenie do swobodnego obrotu), lecz procedurą IM-71. Stwierdzono, że w przypadku przedmiotowych deklaracji przedłożonych przez polskich eksporterów cukru w celu otrzymania refundacji ma miejsce fałszerstwo dokumentów. Na fałszerstwo wskazywały także kolejne pisma władz kirgiskich znajdujące się w materiale dowodowym sprawy.

W związku z brakiem informacji o ostatecznym przeznaczeniu wywiezionego cukru, ARR zwróciła się do Ministerstwa Finansów z prośbą o przekazanie informacji na temat przywozu cukru pochodzenia polskiego na terytorium celne UE w latach 2005 - 2008 oraz - jeśli taki przywóz miał miejsce - to czy zostały wniesione opłaty celne przez importerów. Z informacji uzyskanych z 19 państw członkowskich wynika, że do Polski przyjechał cukier pochodzenia polskiego z Rumunii - w ilości 259 kg oraz z Ukrainy - w ilości 29 900 kg. W pozostałych 17 państwach nie stwierdzono przywozu cukru polskiego pochodzenia.

Mając powyższe na uwadze, działając na podstawie art. 13 ust. 1-3 ustawy o Agencji Rynku Rolnego i organizacji niektórych rynków rolnych, z uwzględnieniem przepisów art. 49 ust. 1, art. 15-17 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 612/2009 Prezes Agencji Rynku Rolnego decyzją z dnia [...] grudnia 2012r. ustalił wysokość nienależnie pobranych środków z tytułu refundacji wywozowej wypłaconej przez Agencję Rynku Rolnego Spółce do wniosku WPR1 nr [...] z dnia [...].12.2004 r. w wysokości 470 615,00 zł oraz zobowiązał Skarżącą do zwrotu wymienionej kwoty wraz z należnymi odsetkami liczonymi jak od zaległości podatkowych.

Na skutek wniesionego odwołania, Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi ponownie rozpoznał sprawę i decyzją z dnia [...] marca 2013r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, uznając jej słuszność pod względem faktycznym i prawnym. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał przepisy prawa stanowiące podstawę prawną decyzji oraz wyjaśnił ich znaczenie w rozpatrywanej sprawie. Wskazał dowody, na podstawie których organ uznał, iż deklaracja celna importowa [...] z dnia [...].01.2005r. (nr druku [...]) przedłożona przez Skarżącą jako dowód dokonania przywozu towaru do kraju przeznaczenia jest nieautentyczna i nie może stanowić o uprawnieniu do refundacji. Według deklaracji celnej wystawionej przez kirgiską administrację towar został jedynie wprowadzony na terytorium Kirgistanu – Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Deklaracja ta nie potwierdza spełnienia wymogu art.15 ust.3 rozporządzenia 800/1999 (art.16 ust. 3 rozporządzenia 612/2009) warunkującego otrzymanie refundacji wywozowej. Minister szczegółowo odniósł się także do zarzutów Skarżącej podniesionych w odwołaniu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości. Zarzuciła naruszenie następujących przepisów:

I. prawa procesowego, w tym zasad systemowych dotyczących spoczywającego na organie obowiązku ustalenia prawdy obiektywnej, polegające m.in. na naruszeniu zasady prawdy obiektywnej poprzez odstąpienie od zebrania całego istotnego dla sprawy materiału dowodowego, niewyjaśnieniu stanu faktycznego w sprawie oraz nieuprawnionym przyjęciu, że wszelkie wątpliwości i niejasności związane ze sprawą, w tym przede wszystkim niewyjaśnione w toku długotrwałego i przewlekłego postępowania administracyjnego - niespójności i sprzeczności w zebranym materiale dowodowym - obciążają Spółkę, w szczególności poprzez:

naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 i art. 77 k.p.a. poprzez nie wyjaśnienie należycie wszystkich okoliczności sprawy, w tym również okoliczności i zdarzeń mających wpływ na odpowiedzialność Spółki oraz naruszenie przepisów prawa procesowego dotyczących oceny zebranego materiału dowodowego tj. art. 80 k.p.a.;

naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 12 k.p.a., art. 35 § 1 k.p.a. poprzez prowadzenie długotrwałego postępowania administracyjnego - od 2005 r. do 2012 r. - które charakteryzowało się przewlekłością, a przeprowadzane dowody nie wyjaśniły sprawy i nie pozwoliły na ustalenie stanu faktycznego, a jedynie przedłużały trwające ponad 7 lat postępowanie, co w sposób istotny zwiększyło wysokość odsetek nałożonych na Spółkę;

prawa procesowego, tj. 84 k.p.a. poprzez wydanie decyzji przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w oparciu o opinię co do autentyczności kirgiskiej deklaracji celnej, będącej podstawą wypłaty refundacji Skarżącej, która nie została wydana przez biegłego;

II. prawa materialnego, tj. rozporządzenia Komisji (WE) nr 612/2009 z dnia 7 lipca 2009 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (Dz.U. L 186 z 17.7.2009, str. 1) oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/1999 z dnia 15 kwietnia 1999 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania refundacji wywozowych do produktów rolnych (Dz.U. L. 102 z 17.4.1999 str. 11) - obowiązującego w okresie zdarzeń faktycznych, których dotyczy decyzja Ministra Rolnictwa (obecnie zastąpionego tożsamymi co do treści postanowieniami rozporządzenia Komisji nr 612/2009), w szczególności poprzez:

1) błędną wykładnię celu rozporządzenia Komisji nr 800/1999 i rozporządzenia Komisji nr 612/2009 chroniącego przedsiębiorców eksportujących produkty rolne poza teren Unii Europejskiej i dokonujących rzeczywistych transakcji handlowych, a nie transakcji realizowanych jedynie w celu otrzymania finansowej korzyści od Wspólnoty;

2) błędną wykładnię art. 1 rozporządzenia Rady (WE, EuroAtom) Nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich i uznanie, że działanie Spółki związane z wywozem cukru do Republiki Kirgistanu stanowią nieprawidłowość, a wypłacona Spółce refundacja została pobrana z naruszeniem prawa;

3) niewłaściwe zastosowanie art. 49 ust. 4 akapit 2 rozporządzenia Komisji nr 612/2009 (art. 52 ust. 4 akapit 2 rozporządzenia Komisji nr 800/1999) i bezpodstawne przyjęcie, że do działań Spółki związanych z wywozem cukru do Republiki Kirgistanu ma zastosowanie wyrażone w tym przepisie domniemanie, że "działania jakiejkolwiek strony trzeciej mającej bezpośredni lub pośredni związek z formalnościami koniecznymi do wypłaty refundacji, łącznie z działaniami spółek nadzoru, przypisywane są beneficjentowi.";

4) błędną wykładnię art. 49 ust. 4 lit. a rozporządzenia Komisji nr 612/2009, mówiącego o wyłączeniu obowiązku zwrotu otrzymanej refundacji wywozowej w przypadku błędu właściwego organu państw członkowskich lub innych władz;

5) błędną wykładnię prawa materialnego dotyczącego powołanej przez Spółkę okoliczności siły wyższej;

6) niewłaściwe zastosowanie art. 3 ust. 1 akapit 3 rozporządzenia Rady nr 2988/95 i uznanie, że przerwanie biegu przedawnienia, o którym mowa we wskazanym przepisie, ma zastosowanie w rozpatrywanej sprawie poprzez przyjęcie, że pismo Agencji Rynku Rolnego z dnia [...].10.2008 r. skierowane do Spółki stanowi zawiadomienie przerywające okres przedawnienia w sprawie.

Postawione zarzuty zostały rozwinięte w obszernym uzasadnieniu skargi. Skarżąca podkreśliła, iż jej zdaniem postępowanie wyjaśniające w sprawie zakończyło się wątpliwościami, a nie ustaleniami. Wskazała na przewlekłość postępowania i fakt, że Skarżąca sama w żaden sposób nie przyczyniła się do opóźnienia w rozstrzygnięciu sprawy. Długotrwałość postępowania doprowadziła zaś do tego, że odsetki - do których zapłaty zobowiązana jest Spółka - są zbliżone do wartości refundacji wywozowej, której dotyczy postępowanie. Ponadto Skarżąca podniosła, iż nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, że do nieprawidłowości doszło wskutek działania lub zaniechania Spółki lub też osób trzecich, za których działania - zgodnie z art.49 ust.4 rozporządzenia nr 612/2009 - Spółka ponosi odpowiedzialność.

W odpowiedzi na skargę Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje;

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. poz. 270 z p. zm., dalej: p.p.s.a.), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c p.p.s.a.). Uwzględnienie skargi następuje również w przypadku stwierdzenia, że zaskarżony akt jest dotknięty jedną z wad wymienionych w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach, np. w art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Na wstępie wskazać należy, iż system refundacji wywozowych jest instrumentem wspólnej polityki rolnej finansowanym z budżetu unijnego. Zasady stosowania systemu zostały unormowane w prawie wspólnotowym obowiązującym od dnia 6 sierpnia 2009 r. rozporządzeniem Komisji (WE) nr 612/2009 z dnia 7 lipca 2009 r., ustanawiającym wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (Dz. U. UE L z dnia 17 lipca 2009 r., Nr 186, str.1), które to rozporządzenie uchyliło obowiązujące uprzednio rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/1999 z dnia 15 kwietnia 1999 r., ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (Dz. U. UE L z dnia 17 kwietnia 1999 r. Nr 102, str.11).

W Preambule do rozporządzenia nr 612/2009 postanowiono, iż ogólne zasady ustanowione przez Radę przewidują wypłatę refundacji po przedstawieniu dowodu, że produkty zostały wywiezione ze Wspólnoty. Uprawnienie do refundacji nabywa się z chwilą, gdy produkty opuszczają rynek Wspólnoty, podczas gdy stosuje się jednolitą stawkę refundacji dla wszystkich państw trzecich. W przypadku, gdy stawka refundacji jest zróżnicowana ze względu na miejsce przeznaczenia produktów, uprawnienie do refundacji jest uzależnione od przywozu do kraju trzeciego (pkt 2), przy czym w Preambule do rozporządzenia nr 800/1999 (pkt 2) były przyjęte te same założenia.

Rozporządzenie definiuje pojęcie "przywóz", zgodnie z którym produkt uważa się za przywieziony, jeśli formalności celne, w szczególności te, które dotyczą pobrania należności przywozowych w państwie trzecim zostały dokonane (odpowiednio art. 15 ust. 3 rozporządzenia 800/1999 i art. 16 ust. 3 rozporządzenia 612/2009). Zgodnie z punktem 20 Preambuły do rozporządzenia nr 612/2009, dokonanie przywozowych formalności celnych polega w szczególności na uiszczeniu stosownych należności przywozowych, aby produkt mógł zostać wprowadzony do wolnego obrotu w danym kraju trzecim.

Katalog dowodów, którymi może posłużyć się eksporter dla wykazania dokonania formalności celnych przywozowych został określony w art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 612/2009 (odpowiednio art. 16 ust. 1 rozporządzenia nr 800/1999). Dowód ten może stanowić jeden z następujących dokumentów:

a) dokument celny lub jego kopia lub fotokopia; zgodność takiej kopii lub fotokopii z oryginałem zostaje poświadczona przez organ, który zatwierdził oryginał dokumentu bądź przez oficjalne służby danego państwa trzeciego, bądź przez oficjalne służby jednego z Państw Członkowskich w danym państwie trzecim, bądź przez organ zobowiązany do wypłaty refundacji;

b) świadectwo rozładunku i przywozu sporządzone przez zatwierdzoną spółkę wyspecjalizowaną w płaszczyźnie międzynarodowej w dziedzinie kontroli i nadzoru (zwaną dalej spółką nadzoru) zgodnie z zasadami przewidzianymi w załączniku VIII rozdział III, przy wykorzystaniu wzoru określonego w załączniku IX (w rozporządzeniu 800/1999 odpowiednio wskazano zasady przewidziane w załączniku VI rozdział III, przy wykorzystaniu wzoru określonego w załączniku VII). W danym świadectwie muszą być umieszczone data i numer dokumentu celnego przywozowego.

W ustępie 2 tego przepisu wskazano natomiast katalog dokumentów, które mogą stanowić dowód dokonania formalności celnych, jeżeli eksporter nie może otrzymać dokumentu wybranego zgodnie z ust. 1 lub w przypadku wątpliwości co do autentyczności przedstawionego dokumentu.

Procedura wypłaty refundacji została uregulowana w przepisach art. 46 – 49 rozporządzenia nr 612/2009 (odpowiednio w art. 49 – 52 rozporządzenia nr 800/1999).

Stosownie do treści art. 46 ust. 1 rozporządzenia nr 612/2009, refundacje wypłacane są tylko na specjalny wniosek eksportera przez państwo członkowskie, na którego terytorium zostało przyjęte zgłoszenie wywozowe. Zgodnie z ustępem 2 omawianego przepisu, z wyjątkiem przypadku siły wyższej, dokumenty dotyczące wypłaty refundacji lub zwolnienia zabezpieczenia muszą być złożone w terminie dwunastu miesięcy od dnia przyjęcia zgłoszenia wywozowego (odpowiednio zapisy art. 49 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 800/1999).

Na mocy prawa wspólnotowego państwa członkowskie są upoważnione do przeprowadzania kontroli popłatnościowych dotyczących prawidłowości realizowanych mechanizmów, tj. zgodności z obowiązującymi przepisami. W przypadku stwierdzenia, że eksporter uzyskał refundację nadmierną lub nienależną organ właściwy w zakresie danej płatności, wdraża stosowną procedurę dotyczącą zwrotu środków otrzymanych nienależnie.

Przepis art. 49 rozporządzenia nr 612/2009 (odpowiednio art. 52 rozporządzenia nr 800/1999) określa zwrot kwoty nienależnie wypłaconej refundacji. Zgodnie z jego ustępem 1, bez uszczerbku dla obowiązku uiszczenia kwoty ujemnej na podstawie art. 48 ust. 5, beneficjent zwraca kwoty nienależnie otrzymane, łącznie z karą stosowaną na podstawie art. 48 ust. 1 i odsetkami obliczonymi za okres, który upłynął między płatnością i zwrotem.

Dodatkowo należy mieć na uwadze, iż reguły wspólnotowe, zakreślone tymi rozporządzeniami WE, przewidują przyznanie refundacji wywozowych w oparciu o obiektywne kryteria, odnoszące się w szczególności do ilości, rodzaju i cech wywożonego produktu, jak również jego geograficznego miejsca przeznaczenia. Komisja Europejska wskazała przy tym, że w świetle nabytych doświadczeń należy przewidzieć środki mające na celu zwalczanie nieprawidłowości, w szczególności oszustwa na szkodę budżetu wspólnotowego. Podkreślono, że należy przewidzieć możliwość odzyskiwania kwot nienależnie wypłaconych, jak również sankcje w celu przestrzegania przez eksporterów reguł wspólnotowych (pkt 57 Preambuły rozporządzenia 612/2009 i odpowiednio pkt 63 rozporządzenia 800/1999). Zaznaczono również, że w celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania systemu refundacji wywozowych sankcje należy stosować bez względu na subiektywny aspekt winy; w niektórych przypadkach właściwe jest jednakże odstąpienie od stosowania sankcji, w szczególności w przypadku oczywistego błędu uznanego przez odpowiedni organ, i ustalenie poważniejszych sankcji w przypadku działania umyślnego. Środki te są konieczne i muszą być współmierne, dostatecznie zniechęcające i jednolicie stosowane we wszystkich państwach członkowskich (punkt 58 Preambuły rozporządzenia 612/2009 i odpowiednio pkt 64 rozporządzenia 800/1999).

Kontynuując nakreślenie ram prawnych działania organów administracyjnych w niniejszej sprawie, w dalszej kolejności wskazać należy na krajowe regulacje prawne w tym zakresie, zawarte w ustawie z dnia 11 marca 2004r. o Agencji Rynku Rolnego i organizacji niektórych rynków rolnych (Dz. U. z 2012r., poz. 633 z p. zm.; dalej jako ustawa o ARR) oraz ustawie z dnia 16 kwietnia 2004r. o administrowaniu obrotem towarowym z zagranicą (Dz. U. Nr 97, poz. 963 z p. zm.; dalej jako ustawa o administrowaniu).

Ustawa o ARR reguluje właściwość organów w sprawach w niej wymienionych, m.in. w sprawach administrowania obrotem z zagranicą towarami rolnymi w tym wypłacaniem refundacji wywozowych, a także ustalaniem kwoty nienależnie lub nadmiernie pobranych środków pochodzących z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej lub Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji oraz środków krajowych (art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o ARR). Organami tymi są Prezes ARR i minister właściwy do spraw rynków rolnych, gdyż zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o ARR, Prezes Agencji ustala w drodze decyzji administracyjnej kwoty nienależnie lub nadmiernie pobranych środków, zaś zgodnie z art. 7 ust. 3 tej ustawy organem wyższego stopnia w stosunku do Prezesa Agencji jest minister właściwy do spraw rynków rolnych. Oprócz powyższych uregulowań ogólnych ustawa o ARR reguluje rynki wymienionych w niej towarów. Jedna z regulacji dotyczy rynku cukru, jednak z jej treści wynika w sposób niewątpliwy, że chodzi o rynek wewnętrzny cukru a nie o obrót cukrem z zagranicą, a w szczególności z państwami trzecimi. Zatem rozdział 6 ustawy o ARR nie dotyczy obrotu cukrem z zagranicą.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o administrowaniu, ustawa ta reguluje obrót towarami z zagranicą w zakresie uzupełniającym przepisy prawa wspólnotowego. Zatem, co do zasady, przepisy tej ustawy znajdują zastosowanie w sprawach uregulowanych rozporządzeniem nr 612/2009 i stanowią uzupełnienie zawartego w nich prawa wspólnotowego. Prawo wspólnotowe – rozporządzenie nr 612/2009 – przewiduje wypłatę refundacji w przypadku wywozu produktów ze Wspólnoty do krajów trzecich, w szczególności w przypadku wywozu cukru. Przepisy te zawierają materialnoprawne uregulowania dotyczące zwrotu nienależnej refundacji wywozowej, jednakże nie zawierają procedur regulujących postępowanie w przedmiocie zwrotu refundacji, albowiem realizacja tych procedur należy do państw członkowskich. Zatem w zakresie uzupełniającym w stosunku do prawa wspólnotowego należy stosować przepisy ustawy o administrowaniu, bowiem to one właśnie uzupełniają regulacje wspólnotowe. W myśl art. 4 ustawy o administrowaniu, w sprawach indywidualnych rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnej stosuje się przepisy k.p.a. z wymienionymi w tym przepisie wyłączeniami, tj. art. 10, art. 57 § 5, art. 58-60, art. 75, art. 76 § 2 i 3, art. 77 § 2-4, art. 78-88 oraz art. 97-103. Przepis ten ma zastosowanie w sprawie niniejszej jako przepis szczególny (por. wyrok NSA z dnia 8 maja 2012 r., sygn. akt I GSK 206/11; dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych - www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Przenosząc powyższe regulacje na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, iż jako dowód spełnienia warunków do przyznania refundacji wywozowej, Skarżąca posłużyła się kopią kirgiskiej deklaracji celnej nr [...] z dnia [...].01.2005r., sporządzonej na druku nr [...], zawierającą zapisy: "IM-40" (pole nr 1) oraz kod procedury "4000 70" , w polach nr 35 masa brutto 1 002 530 kg i 38 masa netto 1 000 000 kg, natomiast w polu 47 zawierała oprócz opłaty celnej (0,15%) zapis o opłatach: cło importowe (30%) i VAT (20%). Na skutek przeprowadzonego następnie postępowania administracyjnego, Prezes ARR uzyskał na drodze zagranicznej pomocy prawnej kopię tej samej kirgiskiej deklaracji o numerze druku [...], w której w polach nr 1 i nr 37 zawierał odpowiednio kod procedury IM-71 i 7100 50, tj. kod wprowadzenia towaru do wolnego obszaru gospodarczego (wymienianego w prowadzonej korespondencji również jako: wolna strefa ekonomiczna, swobodna strefa ekonomiczna lub wolny obszar celny), natomiast w polu 47 znajdował się zapis o opłacie celnej (0,15%) oraz odręczne zapisy.

Powyższe dokumenty, jak również inne, które były przedstawiane przez Skarżącą i uzyskiwane przez organ w toku postępowania administracyjnego, różnią się zasadniczo między sobą tym, że - zdaniem Skarżącej - dokumentują fakt dopuszczenia wywiezionych z Polski produktów do swobodnego obrotu w kraju przeznaczenia, w ocenie zaś organów brak jest na to dowodów, bowiem towary zostały objęte procedurą wprowadzenia do wolnego obszaru celnego.

W ocenie Sądu, rację w tym sporze należy przyznać orzekającym w sprawie organom. Zauważyć bowiem należy, iż stosownie do treści art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 612/2009, produkt uważa się za przywieziony, jeżeli formalności celne, w szczególności te, które dotyczą pobrania należności przywozowych w kraju trzecim, zostały dokonane. Z deklaracji celnej o numerze druku [...] wynika natomiast, że nie uiszczono należności przywozowych, czyli należności celnych, o czym świadczy brak takiego zapisu w polu 47, a zatem nie dokonano przywozowych formalności celnych. Tym samym produkt nie mógł zostać uznany za wprowadzony do obrotu w państwie trzecim (Republice Kirgiskiej). Wymieniona deklaracja nie zawierała informacji o stosownych opłatach, tj. cło importowe – 30%, VAT – 20%, jedynie zapis o opłacie celnej – 0,15%. W tej sytuacji powyższa deklaracja nie może stanowić dowodu na potwierdzenie dopuszczenia towaru zadeklarowanego przez Skarżącą do swobodnego obrotu w kraju przeznaczenia.

W tej sytuacji przyjąć należało, że refundacja w stosunku do towaru objętego wnioskiem WPR1 nr [...] jest nienależna i zgodnie z art. 49 ust.1 rozporządzenia nr 612/2009 podlega zwrotowi wraz z odsetkami. Postępowanie Prezesa ARR w tym zakresie uznać należy za prawidłowe. Złożenie przez Skarżącą w ARR nieautentycznego dokumentu celnego będącego podstawą wypłaty refundacji wywozowej stanowi, zgodnie z art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE, EURO ATOM) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich, nieprawidłowość, która spowodowała nieuzasadniony wydatek z Europejskiego Funduszu Gwarancji Rolnej w postaci nienależnie wypłaconej refundacji wywozowej. Zgodnie z art. 1 ust. 2 ww. rozporządzenia, nieprawidłowość oznacza jakiekolwiek naruszenie przepisów prawa wspólnotowego wynikające z działania lub zaniedbania ze strony podmiotu gospodarczego, które spowodowało lub mogło spowodować szkodę w ogólnym budżecie Wspólnot lub budżetach, które są zarządzane przez Wspólnoty (...) w związku z nieuzasadnionym wydatkiem. Skarżąca składając w ARR nieautentyczną deklarację celną importową w celu rozliczenia wypłaty zaliczkowanej refundacji wywozowej naruszyła przepisy art. 15 ust. 3 i art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 800/1999 (odpowiednio art. 16 ust. 3 i art. 17 ust. 2 rozporządzenia 612/2009).

Stosownie do art. 4 rozporządzenia Rady nr 2988/95, każda nieprawidłowość pociąga za sobą z reguły cofnięcie bezprawnie uzyskanej korzyści poprzez zobowiązanie do zapłaty lub zwrotu kwot pieniężnych bezprawnie uzyskanych łącznie z odsetkami - jeśli to zostało przewidziane. Powyższy środek administracyjny nie jest uznawany za karę. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/1999 przewiduje zarówno zwrot kwoty refundacji nienależnie otrzymanej, jak też odsetek obliczonych za okres, który upłynął między płatnością a zwrotem. Stanowił o tym art. 52 ust. 1 ww. rozporządzenia a aktualnie stanowi art. 49 ust. 1 rozporządzenia 612/2009. Biorąc pod uwagę, że refundacja stanowiąca przedmiot rozpatrywanej sprawy została wypłacona Skarżącej na podstawie przedstawionego przez Spółkę nieautentycznego dokumentu celnego, to należy stwierdzić, że uzyskana w ten sposób refundacja jest nienależna i zgodnie z art. 49 ust. 1 rozporządzenia Komisji 612/2009 (art. 52 ust. 1 rozporządzenia 800/1999) podlega zwrotowi wraz z odsetkami.

W świetle zatem przepisów stanowiących wspólnotowe reguły związane z wywozem produktów rolnych poza terytorium Unii Europejskiej należy stwierdzić, że działania organu były prawidłowe oraz zgodne z celem ustanowionych w tym zakresie przepisów.

Pozostałe zarzuty natury materialnej również nie zasługują na uwzględnienie.

W szczególności w sprawie nie może znaleźć zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 49 ust. 4 lit. a) rozporządzenia nr 612/2009, zgodnie z którym obowiązek zwrotu zabezpieczenia nie ma zastosowania, jeżeli beneficjent działał w dobrej wierze i płatność została dokonana wskutek błędu właściwego organu państw członkowskich lub innych władz i jeżeli błąd nie mógł zostać wykryty przez beneficjenta.

Rację należy przyznać w tym względzie organowi, gdy podnosi, że nieuprawniona zmiana kodów na druku deklaracji celnej nie może być uznana za błąd właściwego organu państw członkowskich lub innych władz. Nie wgłębiając się w kwestię odpowiedzialności za dokonanie owych zmian, podkreślić jednak należy, że w sprawie nie mamy do czynienia z błędem, lecz ze zmianą zapisów na dokumencie urzędowym, której władze celne Republiki Kirgiskiej nie potwierdziły w oficjalnych pismach wystosowanych na drodze dyplomatycznej. Powoduje to, że zmianę tę należało uznać za nieuprawnioną, zaś przedłożony przez Skarżącą dokument za nieautentyczny.

Odnośnie powołanej przez Skarżącą okoliczności działania siły wyższej należy przypomnieć, iż pojęcie "siły wyższej" w prawodawstwie wspólnotowym było już przedmiotem zarówno interpretacji Komisji jak i ETS. Zgodnie z notą Komisji Europejskiej z dnia 6 października 1988 r. (Dz. Urz. C Nr 259, str. 40) pojęcie siły wyższej nie ogranicza się do absolutnej niemożliwości, ale musi być rozumiane jako niezwykłe okoliczności, będące poza kontrolą handlowca, których konsekwencji, mimo zachowania należytej staranności nie można było uniknąć inaczej niż kosztem znacznej straty.

Okoliczność będąca "poza kontrolą handlowca" to taka, która jest poza jego kontrolą w szerokim tego słowa znaczeniu (klęska żywiołowa, zamach stanu, dziki strajk, itp.). Okoliczności nie będące poza kontrolą handlowca to takie, które nawet będąc oszustwami są popełniane przez strony, z którymi handlowiec jest związany umową, ponieważ to on na swoją odpowiedzialność wybiera sobie partnerów handlowych i zobowiązuje ich do wypełnienia warunków umowy, w sposób wystarczająco dla nich wiążący. Zdaniem Spółki zaistnienie siły wyższej (wydarzenia w Kirgizji w 2005 r.) miało wpływ na funkcjonowanie administracji celnej Republiki Kirgizji w okresie wywozu cukru przez Spółkę do Republiki Kirgizji. W stanie faktycznym niniejszej sprawy należy jednak zauważyć, że zamieszki i obalenie rządu Republiki Kirgizji, których zaistnienie można ewentualnie zinterpretować jako działanie siły wyższej, miały miejsce w marcu 2005 r. a dokumenty złożone przez Skarżącą w ARR zostały wydane przez Służby Celne Kirgizji w styczniu 2005r. A zatem, faktyczna okoliczność stanowiąca przyczynę wystąpienia nieprawidłowości nie wynikała z działania siły wyższej a okoliczność ta obciąża beneficjenta.

Nieuzasadnione są również zarzuty naruszenia przepisów postępowania.

W rozpoznawanej sprawie znajdują zastosowanie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego z wyłączeniem przepisów określonych w art. 4 ustawy o administrowaniu. Kontrolując zatem legalność czynności podejmowanych w toku postępowania przez Prezesa ARR oraz Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Sąd stwierdza, iż nie można dopatrzeć się w nich podnoszonych naruszeń. W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż postępowanie Prezesa ARR cechuje należyta staranność w gromadzeniu materiału dowodowego. Organ ten ustalił istotne dla sprawy okoliczności faktyczne w sposób wyczerpujący do podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie, w oparciu o dokumenty uzyskane w ramach pomocy prawnej, oficjalną drogą urzędową, które uznał za wiarygodne.

Prezes ARR po zebraniu materiału dowodowego dokonał następnie jego oceny, która znalazła wyraz w uzasadnieniu decyzji I instancji. Wskazano w nim, które fakty organ uznał za udowodnione, a także którym dowodom odmówił wiarygodności i dlaczego. Podkreślić należy, iż prowadząc postępowanie w celu stwierdzenia, czy wymogi określone przepisami prawa wspólnotowego zostały spełnione, organ dokonuje oceny materiału dowodowego w ramach swobodnej oceny dowodów i nie ma obowiązku dalszego ich poszukiwania jeśli uzna, że stan faktyczny sprawy został dostatecznie ustalony. W tym zakresie, przyjmując za prawdziwe dokumenty uzyskane drogą oficjalną i tym samym nie dając wiary dokumentom przedłożonym przez stronę postępowania organ nie przekracza zasady swobodnej oceny materiału dowodowego. Jak to zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 marca 2011 r. o sygn. akt I GSK 51/10 (dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych - www.orzeczenia.nsa.gov.pl), nie danie wiary jednym dowodom, w następstwie uznania faktów za udowodnione na podstawie innych dowodów, nie stanowi naruszenia prawa, ale jest przejawem zasady swobodnej oceny dowodów. NSA podniósł przy tym, iż orzekające w sprawie organy odnosiły się do wszystkich składanych przez stronę dowodów, szczegółowo argumentując, dlaczego niektórym nie dają wiary lub nie uznają ich za mające znaczenie w sprawie. Stanowisko to znajduje analogiczne zastosowanie w rozpoznawanej sprawie i jest w pełni podzielane przez orzekający w niej Sąd.

Podkreślić również należy, iż uzyskane oficjalną drogą dyplomatyczną kopie kirgiskich deklaracji celnych należało traktować jako zgodne z treścią dokumentów oryginalnych, mając na uwadze również wyjaśnienia właściwych władz krajów trzecich, udzielone w tym zakresie w oficjalnych pismach urzędowych.

Odnośnie mocy wiążącej oraz wiarygodności ekspertyzy deklaracji celnych przeprowadzonej przez Państwowy Ośrodek Ekspertyz Sądowych przy Ministerstwie Sprawiedliwości Republiki Kirgiskiej, której rzetelność podważa Skarżąca, należy stwierdzić, że jej wynik prowadzi do jednoznacznych wniosków. Kopia nie może różnić się treścią od oryginału. Natomiast porównanie oryginału deklaracji nr [...] i kopii tej deklaracji dostarczonej przez Spółkę do ARR, dało podstawy twierdzenia, że nosi ona znamiona zmian pierwotnej treści. Takie też stanowisko przedstawił specjalista kirgiski w swojej opinii. Niezależnie od powyższego należy podkreślić, że przedmiotowa ekspertyza jest tylko jednym z dowodów, na podstawie których podjęto rozstrzygnięcie w sprawie, a nie jedynym, bowiem z całego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że przedłożona w ARR kopia przedmiotowej deklaracji nie stanowi kopii oryginału deklaracji będącej w dyspozycji organów celnych Republiki Kirgiskiej.

Obowiązkiem podmiotu ubiegającego się o wypłacenie refundacji wywozowej zróżnicowanej jest przedstawienie dowodu na to, że produkt został przywieziony do kraju przeznaczenia i wprowadzony do swobodnego obrotu (art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 612/2009 w zw. z punktem 20 Preambuły i odpowiednio art. 15 ust. 3 rozporządzenia nr 800/1999 w zw. z punktem 17 Preambuły). Organ prowadzący postępowanie ma natomiast za zadanie zbadać, czy dowód, jakim posłużył się eksporter dla wykazania dokonania formalności celnych przywozowych, spełnia wymogi określone w art. 17 ust. 1 bądź ust. 2 rozporządzenia 612/2009 (odpowiednio art. 16 ust. 1 i 2 rozporządzenia 800/1999). Nie oznacza to jednak, że w przypadku, gdy organ kwestionuje przedstawiony dokument to na niego przenosi się obowiązek poszukiwania takiego dowodu.

Jak to zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 kwietnia 2013 r. o sygn. akt I GSK 1357/11 (dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych - www.orzeczenia.nsa.gov.pl), zakresem kognicji Prezesa ARR, a także odpowiednio Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, nie jest kontrola prawidłowości działalności służb celnych przy odprawianiu towaru poza obszar Wspólnoty. Tym bardziej przyjąć należy, iż nie jest nim także kontrola prawidłowości procedur celnych dokonywanych w kraju przeznaczenia towaru. Skoro zatem organ uznał, że dana okoliczność została wystarczająco ustalona i znajduje to odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym, to czynienie wobec niego zarzutu, że winien dalej poszukiwać dowodów, które potwierdzałyby satysfakcjonującą Stronę skarżącą wersję, stanowi nieuprawnione nadużycie.

Podnieść także należy, iż nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia kontrolowanej sprawy okoliczność odmowy wszczęcia śledztwa w sprawie posłużenia się fałszywymi dokumentami. Kwestia poszukiwania osób odpowiedzialnych za przerobienie (sfałszowanie) dokumentów jest odrębną i nie mającą znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Tym samym Sąd nie mógł podzielić zarzutów podniesionych w skardze odnoszących się do naruszenia przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 7, 77 i 84 k.p.a.

Sąd nie uznał również za zasadny zarzut naruszenia art. 12 i art. 35 § 1 k.p.a., albowiem długi czas trwania kontrolowanego postępowania wynikał nie z opieszałości organów, a złożoności postępowania dowodowego i konieczności przeprowadzania go we współdziałaniu z organami innych państw, na których działanie organ prowadzący wpływu nie miał.

Za niezasługujący na uwzględnienie uznano również zarzut niewłaściwego zastosowania art. 3 ust. 1 akapit 3 rozporządzenia nr 2988/95.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 2988/95, okres przedawnienia wynosi cztery lata od czasu dopuszczenia się nieprawidłowości określonej w art. 1 ust. 1. Zgodnie z akapitem trzecim, każdy akt właściwego organu, informujący beneficjenta o postępowaniu prowadzonym w sprawie ustalenia ewentualnych nieprawidłowości, powoduje przerwanie okresu przedawnienia. Po każdym przerwaniu okres przedawnienia biegnie na nowo.

Przenosząc powyższe przepisy na grunt niniejszej sprawy, obliczanie terminu przedawnienia należy rozpocząć od dnia złożenia wniosku o wypłatę refundacji WPR1 nr [...], tj. 15 grudnia 2004r., bowiem jest to zdarzenie powodujące nieprawidłowości, w rozumieniu omawianych regulacji, natomiast przerwanie biegu nastąpiło przez pierwszą informację skierowaną do strony, że prowadzone jest postępowanie wyjaśniające w przedmiocie wypłaty refundacji wywozowej.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że art. 3 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia nr 2988/95 należy interpretować w ten sposób, że zawiadomienie zainteresowanego przedsiębiorstwa o przeprowadzeniu kontroli celnej stanowi akt dotyczący śledztwa lub postępowania w sprawie nieprawidłowości, który przerywa bieg terminu przedawnienia wskazanego w art. 3 ust. 1 akapit pierwszy tego rozporządzenia jedynie wówczas, gdy transakcje, których dotyczy podejrzenie wystąpienia nieprawidłowości, są w tym akcie określone w wystarczająco dokładny sposób (patrz: wyrok ETS z dnia 24 czerwca 2004 r., sygn. akt C-278/02; LEX nr 195672). W niniejszej sprawie, pismem z dnia 31 października 2008 r. (k. 277 akt admin.) Prezes ARR zawiadomił Skarżącą o postępowaniu wyjaśniającym prowadzonym m.in. w sprawie udokumentowania wprowadzenia produktu do swobodnego obrotu na podstawie deklaracji celnej o numerze druku 178186. Wobec tego przyjąć należy, iż z tą datą nastąpiło przerwanie biegu okresu przedawnienia. Oznacza to, iż postępowanie w sprawie nieprawidłowości zostało wszczęte przed upływem czteroletniego terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 2988/95.

Jednocześnie najpóźniejszy termin przedawnienia ustalony zgodnie z treścią art. 3 ust 1 akapit 4 rozporządzenia nr 2988/95 (8 lat) upłynął z dniem 16 grudnia 2012 r. Decyzja I instancji ustalająca kwotę nienależnie pobranych środków z tytułu refundacji wywozowej została wydana przez Prezesa ARR w dniu [...] grudnia 2012 r. i doręczona skarżącej i jej pełnomocnikowi w dniu 7 grudnia 2012 r. (potwierdzenie na k. 63 i 64 akt adm.), czyli przed upływem tego terminu.

Decyzja orzekająca o ustaleniu kwoty nienależnie zwolnionych przez ARR zabezpieczeń jest – zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 pkt 1a) ustawy o ARR - decyzją ustalającą. W przypadku decyzji ustalających postępowanie odwoławcze może toczyć się po upływie terminu przedawnienia, jednakże organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony wnoszącej odwołanie, nie może także , uchylając decyzję pierwszej instancji, przekazać sprawy do ponownego rozpoznania. Tak więc decyzja organu II instancji utrzymująca w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji może być wydana po upływie 8 – letniego okresu przedawnienia. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, gdyż decyzja Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi utrzymująca w mocy decyzję Prezesa ARR z dnia [...] grudnia 2012 r. została wydana w dniu [...] marca 2013 r. i doręczona stronie 11 marca 2013 r.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należało, iż w kontrolowanej sprawie nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego ani przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a co więcej wpływ istotny (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.). Wobec tego skargę jako niezasadną należało oddalić na podstawie art. 151 p.p.s.a.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...