I SA/Kr 1636/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 15 marca 2013 r. nr [...] Wójt Gminy określił B. Sp. z o.o. z siedzibą w P. wysokość podatku od nieruchomości za 2012 r. w kwocie 35.838,00 zł.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ podatkowy wyjaśnił, że Spółka nabyła w dniu 22 lutego 2012 r. działkę nr [...] w P. o powierzchni 4,49 ha, zabudowaną budynkiem - obiektem fortecznym, wpisanym do rejestru zabytków. W deklaracji podatkowej Spółka wykazała budynki o powierzchni 496,00 m oraz grunty o powierzchni 44.900,00 m2 jako zwolnione z opodatkowania na mocy art. 7 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2010 r., nr 95, poz. 613 ze zm., powoływanej dalej jako "u.p.o.l."). Niemniej jednak w ocenie organu Spółka nie spełniła przesłanki warunkującej zastosowanie wymienionego zwolnienia, tj. utrzymywania i konserwacji nieruchomości zgodnie z przepisami o ochronie zabytków, co potwierdził Wojewódzki Konserwator Zabytków w zaświadczeniu z dnia 2 lipca 2012 r. nr [...]. W konsekwencji organ stanął na stanowisku, że budynki i grunty Spółki powinny zostać opodatkowane stawką właściwą dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W odwołaniu od tej decyzji pełnomocnik Spółki żądając uchylenia opisanego rozstrzygnięcia Wójta Gminy w całości zarzucił organowi naruszenie: art. 7 ust. 1 pkt 6 u.p.o.l., art. 209 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), a także § 1 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 2 uchwały Rady Gminy Zielonki nr XII/87/2011 z dnia 24 listopada 2011 r.

Zdaniem pełnomocnika wadliwe było postępowanie organu zmierzające do uzyskania dowodu w postaci zaświadczenia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w trybie art. 209 Ordynacji podatkowej, co powoduje, że nie może stanowić on podstawy do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie. W związku z tym przywołano orzeczenia: Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. akt II FSK 1840/07 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Op 547/10.

Zwrócono uwagę, iż organ pierwszej instancji nie wskazał, którym konkretnie przepisom ustawy o ochronie zabytków Spółka uchybiła, co uniemożliwia ustosunkowanie się do domniemanych naruszeń.

Pełnomocnik przypomniał przy tym, że Spółka nabyła nieruchomość dopiero w 2012r., a zatem nie miała wystarczająco dużo czasu by zadość uczynić wszelkim wskazaniom Konserwatora Zabytków. Podjęła jednak działania przygotowawcze, co winno wykluczać stawianie jej zarzutów naruszenia przepisów ustawy o ochronie zabytków.

Niezrozumiałe jest dla strony dlaczego organ odebrał Spółce prawo zwolnienia w stosunku do całej nieruchomości, skoro składa się na nią obok budynków również grunt, który sam w sobie nie wymaga przecież działań konserwatorskich.

Podkreślono również, że z uwagi na stan techniczny budynku nie może on być obiektywnie wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, co wyklucza opodatkowywanie go podwyższoną stawką podatkową.

Decyzją z dnia 4 października 2013r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji.

Organ stwierdził, że wprawdzie w wymienionych w odwołaniu wyrokach Sądy podniosły, iż uzyskanie przez organ podatkowy informacji od wojewódzkiego konserwatora zabytków o stanie zabytku nie wymaga podjęcia działań przez organ podatkowy na podstawie art. 209 Ordynacja podatkowa, jednakże konstatacja taka nie jest równoznaczna z przyjęciem, że uzyskany w trybie tego przepisu dowód nie może być wykorzystany przez organ podatkowy.

Niezależnie od tego, organ pierwszej instancji zwracając się do Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków o wydanie opinii nie powołał art. 209 Ordynacji podatkowej, pomijając przy tym reguły wynikające z tego przepisu, a to niezawiadamiając strony o takim działaniu. Wojewódzki Konserwator Zabytków nie zajął natomiast stanowiska w formie postanowienia, zawierającego pouczenie o przysługującym stronie prawie do wniesienia zażalenia (art. 209 § 5 ustawy Ordynacja podatkowa), a wydał zaświadczenie w oparciu o art. 217 § 1 i 2 i art. 218 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 91 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. nr 162, poz. 1568 ze zm.).

W ocenie Kolegium, takie zaświadczenie stanowi wystarczający dowód pozwalający na ustalenie w niniejszym wypadku, iż zabytek nie może zostać objęty zwolnieniem z art. 7 ust. l pkt 6 u.p.o.l., tym bardziej że Spółka nie okazała się żadnym dokumentem podważającym ustalenia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, przyjęte następnie przez organ podatkowy. Podkreślono dodatkowo w tym kontekście, iż wypowiedź Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków odnosiła się zarówno do gruntu, jak i budynku, a więc nie można przyjąć, czego domaga się Spółka, że "przynajmniej grunt jest utrzymywany i konserwowany zgodnie z przepisami o ochronie zabytków". Jednocześnie art. 7 ust. 1pkt 6 u.p.o.l. nie wymaga od organu podatkowego szczegółowego wskazania, które konkretnie przepisy ustawy z o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami zostały naruszone i w jakim stopniu.

Końcowo zastrzeżono, że fakt niewykorzystywania gruntu i budynku dla celów działalności gospodarczej nie oznacza automatycznie, iż nieruchomości te nie podlegają opodatkowaniu stawkami właściwymi dla gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Ponadto, występowania przesłanki "względów technicznych" nie można utożsamiać z nieutrzymywaniem nieruchomości zgodnie z zaleceniami i wytycznymi konserwatorskimi.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie pełnomocnik podatnika zarzucił organowi naruszenie:

- art. 7 ust. 2 pkt 6 u.p.o.l. poprzez pominięcie przewidzianego w tym przepisie odwołania do ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami i brak wyraźnego wskazania, które konkretnie przepisy tej ustawy zostały naruszone przez Skarżącego, podczas gdy Skarżący, któremu odmawia się prawa do zwolnienia powinien wiedzieć, jakie rzekomo przepisy ustawy naruszył, tak by mógł w ramach kontroli administracyjnej i sądowej kwestionować odmowę zwolnienia,

- art. 7 ust. 1 pkt 6 u.p.o.l. poprzez uznanie, że Spółka naruszyła przepisy ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, podczas gdy przepisów tych nie naruszyła, gdyż przedsiębrała określone działania zmierzające do doprowadzenia zabytku do pożądanego stanu, a ze względu na stan techniczny zabytku doprowadzenie go do stanu pożądanego w krótkim czasie nie jest możliwe, przy czym zwolnienie powinno przede wszystkim premiować podjęcie aktywności zmierzającej do naprawy zabytku, a nie samo tylko utrzymywanie zabytku, który już jest w stanie pożądanym,

- art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w związku z o § 1 ust. 2 pkt 2 uchwały Rady Gminy Zielonki nr XII/87/2011 z dnia 24 listopada 2011 r., poprzez dokonanie wymiaru podatku w oparciu o stawkę właściwą dla budynku związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, podczas gdy, ze względów technicznych budynek nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia takiej działalności, a zatem można by ewentualnie zastosować stawkę wynikającą z § 1 ust. 2 pkt 5 tej uchwały.

W związku z tak sformułowanymi zarzutami zażądano uchylenia decyzji organu odwoławczego, a ewentualnie także organu pierwszej instancji, przy czym w skardze nie podtrzymywano zarzutu naruszenia przepisu art. 209 Ordynacji podatkowej.

W celu wykazania stanu nieruchomości pełnomocnik wniósł o przeprowadzenie dowodów z:

- wytycznych konserwatorskich z dnia 4 lipca 2012r.,

- protokołu kontroli z dnia 4 lipca 2012r.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymując w całości swe dotychczasowe stanowisko w sprawie wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja wbrew wywiedzionym zarzutom odpowiada prawu.

Istota powstałego w sprawie sporu koncentruje się na ocenie czy zasadnie odmówiono skarżącej spółce prawa do skorzystania ze zwolnienia podatkowego w związku nabyciem i posiadaniem nieruchomości zabytkowej a w szczególności przesądzeniu czy organy podatkowe mogły oprzeć swe rozstrzygnięcie wyłącznie na informacji zawartej w pisemnym stanowisku Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Krakowie, bez poparcia poczynionych ustaleń innymi dowodami.

W ocenie Sądu - przy biernej postawie strony skarżącej w trakcie prowadzonego postępowania podatkowego - dla oceny przesłanki spełnienia wymogów do zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 7 § 1 pkt 6 u.p.o.l. wystarczające były informacje przedstawione w piśmie kompetentnego organu, czyli wojewódzkiego konserwatora zabytków.

Powyższa konstatacja jest uzasadniona gdyż przepis statuujący sporne zwolnienie – art. 7 ust 1 pkt 6 u.p.o.l – nie ustanawia żadnych szczególnych reguł dowodowych czy proceduralnych (np. zastosowania trybu z art. 209 § 1 – 5 Ordynacji podatkowej) dla wykazania przesłanego określanego zwolnienia. Stanowi on jedynie, iż " zwalnia się od podatku od nieruchomości, grunty i budynki wpisane indywidualnie do rejestru zabytków, pod warunkiem ich utrzymania i konserwacji, zgodnie z przepisami o ochronie zabytków, z wyjątkiem części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej"

Zgodnie zatem z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej jako dowód można i należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Zatem podstawą do wydania rozstrzygnięcia w sprawie jest wszelki materiał dowodowy, który organ może zgromadzić zgodnie z zasadami postępowania dowodowego.

Sąd podzielając argumentację obydwu stron postępowania, że spełnienie warunku koniecznego, jakim jest utrzymanie i konserwacja zabytku odpowiednio do wymogów przepisów o ochronie zabytków, może być dowiedzione w dowolny, dopuszczalny prawem sposób, podkreśla jednocześnie, że skoro organy podatkowe nie dysponują wiedzą pozwalającą ocenić stan zabytku i sposób jego konserwacji, to prawidłowym jest wystąpienie organu podatkowego do właściwego rzeczowo wojewódzkiego konserwatora zabytków o udzielenie informacji. Takie postępowanie należy uznać za właściwe w świetle przepisów o postępowaniu dowodowym tj. art. 122, art.123 §1, art.187 §1 i art.191 Ordynacji podatkowej, bowiem tym sposobem organ dąży do zebrania wszechstronnego materiału dowodowego uzasadniającego bądź negującego możliwość skorzystania przez podatnika z wymienionego w art. 7 ust. 1 pkt 6 u.p.o.l. zwolnienia w podatku od nieruchomości.

Zdaniem Sądu rozpatrującego niniejszą sprawę, skoro kontrolę w zakresie przestrzegania i stosowania przepisów dotyczących ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami sprawuje wojewódzki konserwator zabytków (art. 38 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami) to właśnie do wojewódzkiego konserwatora zabytków powinien zwrócić się organ podatkowy, bądź strona, o zajęcie stanowiska odnośnie należytego utrzymania nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków. Organ konserwatorski jest bowiem właściwy do określenia, czy dany zabytek jest utrzymywany i konserwowany zgodnie z przepisami ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą bez znaczenia pozostaje forma w jakiej następuje zajęcie stanowiska. Przepisy prawa materialnego nie przewidują bowiem w tym zakresie (jak wyżej wspomniano) obowiązku współdziałania organów w trybie art. 209 Ordynacji podatkowej.

Mając na uwadze okoliczności sprawy niewątpliwym jest, że w aktach sprawy znajduje się pismo Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z 2 lipca 2012r., zatytułowane "zaświadczenie" z którego jednoznacznie wynika, że sporna nieruchomość nie jest utrzymywana i konserwowana zgodnie z przepisami ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Jak wynika z akt sprawy stanowisko swoje Wojewódzki Konserwator Zabytków wyraził po oględzinach obiektu. W tych okolicznościach Sąd w pełni podziela stanowisko organów podatkowych, że brak było podstaw do przyjęcie istnienia przesłanki do zastosowania zwolnienia z art. 7 ust. 1 pkt. 6 u.p.o.l., mimo, iż nieruchomość jest wpisana indywidualnie do rejestru zabytków. Nie oznacza to oczywiście, iż podjęte przez właściciela nieruchomości działania (na które wskazywał dopiero w skardze i dołączonych do niej załącznikach), zmierzające do uczynienia zadość obowiązkom właściciela nieruchomości zabytkowej w zakresie jej utrzymania i konserwacji nie mogą w przyszłości przynieść pożądanego przez skarżącą skutku w postaci zwolnienia, którego jednak z uwagi na ustalony prawidłowo stan faktyczny i jednoznaczne brzmienie przepisu art. 7 ust. 1 pkt. 6 u.p.o.l. nie można było zastosować w spornym roku podatkowym. Stan faktyczny wyznaczający przesłanki opodatkowania spornej nieruchomości podatkiem od nieruchomości w roku podatkowym 2013 czy w następnych mogą być zgoła odmienne. Tym niemniej ewentualne prognozy na przyszłość czy rozpoczęcie realizacji założeń konserwatorskich nie może być wyznacznikiem stanu faktycznego determinującego podstawę opodatkowania w roku, w którym przesłanki ustawowe nie są jeszcze spełnione. W tym kontekście bez znaczenia jest data nabycia nieruchomości zabytkowej (w trakcie roku podatkowego), przesłanki zwolnienia określane są bowiem w odniesieniu do stanu nieruchomości zabytkowej w danym roku podatkowym, nie zaś do możliwości, zaangażowania czy dobrej woli jej właściciela.

W ocenie Sądu, bez istotnego znaczenia dla sprawy był także brak powołania przez organ podatkowy konkretnych przepisów ustawy o ochronie zabytków, które miałyby zostać naruszone na skutek niewłaściwego stanu w jakim utrzymywana jest nieruchomość. Dla rozpatrywanego sporu o zwolnienie kluczowe bowiem znaczenie miała opinia wydana przez właściwego konserwatora, a wobec braku jej podważenia i nie przedstawienia w postępowaniu dowodowym żadnych wniosków dowodowych, nie było w ocenie Sądu jakichkolwiek podstaw do uchylenia z tego tylko tytułu zaskarżonej decyzji. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że organ bardzo skrupulatnie respektował prawo strony do czynnego udziału w prowadzonym postępowaniu, informował ją o wszelkich podejmowanych czynnościach, o zgromadzonych w sprawie dokumentach a także wystosował do strony (w trybie art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej) zawiadomienie o możliwości wypowiedzenia się w sprawie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Nie spotkało się to jednak z żadną reakcją czy aktywnością strony. Także w odwołaniu, sporządzonym przez profesjonalnego pełnomocnika zabrakło jakichkolwiek wniosków dowodowych. Te dołączono dopiero na etapie skargi, zapominając, iż sąd administracyjny nie ustala stanu faktycznego sprawy a jedynie ocenia prawidłowość jego ustalenia przez organ podatkowy. Wniosek o przeprowadzenie dowodu w trybie art. 106 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi może być uwzględniony jedynie wyjątkowo w przypadku gdy jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Przy czym, jak podkreśla się w orzecznictwie celem postępowania dowodowego, o którym mowa w cytowanym przepisie, nie jest ponowne ustalenie stanu faktycznego w sprawie administracyjnej, lecz wyłącznie ocena, czy organy administracji ustaliły ten stan zgodnie z regułami procedury administracyjnej, a następnie, czy dokonały prawidłowej subsumcji ustalonego stanu faktycznego do dyspozycji określonych przepisów prawa materialnego. Sąd administracyjny nie jest zatem uprawniony do dokonywania ustaleń, które miałyby służyć merytorycznemu rozstrzyganiu sprawy załatwionej zaskarżoną decyzją. Może on dokonywać jedynie takich ustaleń, które będą stanowiły podstawę oceny zgodności z prawem tejże decyzji (wyrok NSA z dnia 21 stycznia 2009 r., I OSK 1869/07). Nadto przeprowadzenie dowodu jest niezbędne jedynie wówczas, gdy bez określonego dokumentu nie jest możliwe rozstrzygnięcie istotnej w sprawie wątpliwości. Ponadto zaznaczyć trzeba, że dopuszczenie nowego dowodu z dokumentu jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem sądu (tak: wyrok NSA z dnia 21 września 2010 r., I GSK 243/10).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że w opinii Sądu materiał dowodowy zgromadzony na etapie postępowania podatkowego przez organy celne był wystarczający dla rozstrzygnięcia, w związku z czym Sąd nie powziął żadnych istotnych wątpliwości, które należałoby wyjaśnić w oparciu o zaoferowane dowody.

W tych okolicznościach należało podzielić stanowisko Kolegium, że materiał dowodowy był kompletny i wobec braku wniosków strony nakierowanych na kwestionowanie treści merytorycznej zaświadczenia nie wymagał uzupełnienia. Sąd zwraca też uwagę, iż w orzecznictwie sądowoadministracyjnym prezentowy jest pogląd, iż organy podatkowe nie muszą w nieskończoność poszukiwać dowodów, jeżeli nie przedstawia ich sam zainteresowany, zwłaszcza taki, który jest reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika. Sąd podziela stanowisko organów podatkowych, że w realiach przedmiotowej sprawy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwalał na przyjęcie, iż skarżąca nie spełniała warunków do korzystania ze zwolnienia w przeciągu roku podatkowego 2012..

Jeżeli idzie o zarzut naruszenia art. 1a ust. 1 pkt. 3 u.p.o.l. polegający na jego niezastosowaniu, błędnej wykładni i przyjęciu, że przedmiot opodatkowania nie podlega zwolnieniu, z uwagi na jego wykorzystanie przez skarżącego do prowadzenia działalności gospodarczej oraz błędnego przyjęcia, iż wobec przedmiotu opodatkowania nie zachodzą ustawowo wskazane "względy techniczne" uniemożliwiające wykorzystanie do prowadzenia działalności gospodarczej, to należy, podzielając stanowisko organu, uznać go za bezzasadny.

Przepis ten formułuje bowiem jedynie definicję gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Stosownie do jego treści grunty, budynki i budowle są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, o ile są w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów pod jeziorami i zajętych na zbiorniki wodne retencyjne lub elektrowni wodnych, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

W orzecznictwie sądowym nie nasuwa większych wątpliwości to, że do uznania danego obiektu za związany z prowadzeniem działalności gospodarczej nie jest konieczne wykorzystywanie nieruchomości na cele związane z działalnością gospodarczą, albowiem wystarczy sam fakt jej posiadania przez przedsiębiorcę. W rozpatrywanej sprawie nie budzi wątpliwości fakt, że strona prowadzi działalność gospodarczą. Nie są uważane za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej jedynie takie przedmioty opodatkowania znajdujące się w posiadaniu przedsiębiorcy, które do prowadzenia tej działalności nie są i nie mogą być wykorzystywane ze względów technicznych. Pojęcie "względów technicznych" nie obejmuje swoim zakresem technologicznych, ekonomicznych, jak również finansowych przyczyn braku możliwości wykorzystywania przedmiotu opodatkowania do prowadzenia działalności gospodarczej. Ma ono normatywny kontekst determinowany kryteriami formalnymi właściwymi dla przepisów ustawy - Prawo budowlane. "Względy techniczne" w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, to takie, które mają tego rodzaju związek z nieruchomością gruntową lub budowlaną, że ze swej natury nieruchomość ta nie jest i nie może być wykorzystywana do prowadzenia danej działalności gospodarczej (por. wyrok NSA z dnia 16 grudnia 2009 r. sygn. akt II FSK 667/09, LEX nr 550099, wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 17 sierpnia 2011 r. sygn. akt I SA/Bd 268/11, LEX nr 920025 czy wyrok WSA w Lublinie z dnia 22 września 2010 r. sygn. akt I SA/Lu 297/10, LEX nr 749388).

W sprawach dotyczących sporów na tle niemożności wykorzystywania przedmiotów opodatkowania do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych zasadnicze znaczenie mają okoliczności występujące w konkretnej sprawie. Istotna wskazówka co do kierunku interpretacji omawianego przepisu (art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.) zawarta jest jednak w jego konstrukcji, opartej na zastosowaniu wyjątku od zasady. Wyjątek ustawowy powinien być interpretowany ściśle, a więc wykładnia rozszerzająca tego wyjątku jest niedopuszczalna. Normatywna treści pojęcia "względy techniczne", jak również redakcja art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.I., na gruncie którego ustawodawca posłużył się koniunkcją - (dosłownie: "przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany") wskazuje nie tylko na stan obecny tego przedmiotu, ale także na ulokowane w przyszłości, możliwości jego wykorzystywania. Zatem tylko i wyłącznie w sytuacji łącznego ziszczenia się stanów faktycznych objętych hipotezą tego przepisu nieruchomość będzie podlegała opodatkowaniu według innych stawek, niż związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Taka sytuacja nie zachodzi w niniejszej sprawie.

Z przedstawionych powyżej względów faktycznych i prawnych należało podzielić stanowisko organów, że sporna nieruchomość podlegała opodatkowaniu na zasadach określonych w zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, przy równoczesnym uwzględnieniu stawek podatkowych wynikających z obowiązującej w spornym roku podatkowym uchwały Rady Gminy Zielonki z dnia 24 listopada 2011r. Nr XII/87/2011 w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości.

Mając powyższe na uwadze, Sąd wobec bezzasadności zarzutów skargi oraz nie stwierdzenia takich naruszeń prawa, które winny skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji, oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi