II OSK 1778/12

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 22 lutego 2012 r., II SA/Gl 751/11, oddalił skargę M. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] lipca 2011 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie warunków zabudowy terenu.

W uzasadnieniu wyroku wskazano następujący stan faktyczny i prawny sprawy:

Prezydent Miasta Sosnowca decyzją z dnia [...] maja 2008 r., nr [...], wydaną w oparciu o art. 60, 61, art. 59 ust. 1, art. 54, 64 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze zm.) ustalił warunki zabudowy i zagospodarowania terenu – na wniosek Bożeny Kaczmarczyk – dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania budynku gospodarczego na budynek mieszkalny na działce nr [...] przy ul. [...] w Sosnowcu.

Z uwagi na charakter inwestycji (zmiana sposobu użytkowania istniejącego budynku) nie ustalono w decyzji warunków zabudowy stwierdzając, iż pozostaną one bez zmian. Podobnie zmianie nie ulegnie powierzchnia zabudowy. Ustalono natomiast obowiązek zachowania minimum 50% powierzchni biologicznie czynnej w stosunku do powierzchni działki, warunki w zakresie kolorystyki, ochrony środowiska i zabytków, infrastruktury technicznej i komunikacji – w tym dojazd do działki z drogi publicznej – ul. [...], warunki w zakresie ochrony interesu osób trzecich (pkt 2d) oraz warunki wynikające z faktu usytuowania obiektów na terenach górniczych wynikające z postanowienia Dyrektora OUG z dnia 30 stycznia 2008 r. Do decyzji dołączono załącznik graficzny zawierający linie rozgraniczające teren inwestycji, analizę słowną i graficzną oraz projekt decyzji odpowiadający wymogom prawa.

Organ I instancji podał, że przeprowadzone postępowanie wykazało spełnienie przez zamierzenie budowlane wymagań art. 61 ust. 1 ustawy. Wyjaśniono, że teren inwestycji nie jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego, mimo objęcia takim obowiązkiem, lecz z uwagi na podjęcie przez Radę Miasta uchwały nr 574/XXXI/05 z dnia 24 lutego 2005 r. o odstąpieniu od tego obowiązku, zostało przeprowadzone postępowanie zgodnie z wymogami ustawy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył H. S. działający jako przedstawiciel małoletnich K. i M. S.. Zarzucił w nim organowi I instancji naruszenie zasad postępowania administracyjnego przez ograniczenie prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu oraz art. 61 ustawy. Wskazano na brak rozgraniczenia działki wnioskodawczyni z działką skarżących, co w ocenie skarżących powinno odbyć się na koszt wnioskodawczyni, ograniczenie prawa własności skarżących przez dopuszczenie zmiany sposobu użytkowania budynku gospodarczego na mieszkalny w sytuacji, gdy budynek objęty decyzją znajduje się w granicy działek stron. Podkreślono, że gmina Sosnowiec nie dysponuje studium, co uniemożliwia ustalenie przyszłej polityki przestrzennej gminy na terenie objętym wnioskiem oraz wskazano na wielkość działki inwestorki, która pozwala na usytuowanie na niej budynków w sposób zgodny z odrębnymi przepisami.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach decyzją z dnia [...] lipca 2008 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Zdaniem organu odwoławczego, w świetle ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wnioskowana inwestycja jest dopuszczalna. Decyzja ustalająca warunki została wydana w prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu i spełnia przewidziane dla niej wymagania. Decyzja ta nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich i nie rodzi prawa do terenu. Stwarza ona możliwość do rozpoczęcia procesu inwestycyjnego na warunkach określonych w Prawie budowlanym i to w postępowaniu prowadzonym w oparciu o przepisy tej ostatniej ustawy organ architektoniczno-budowlany rozstrzyga np. o usytuowaniu okien w budynku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 25 lutego 2009 r., II SA/Gl 987/08, oddalił skargę K. S. i M. S. na powyższą decyzję. W motywach Sąd wskazał, że stosownie do art. 59 ust. 1 ustawy, w przypadku braku planu miejscowego, zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Wymóg uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dla działań zmieniających sposób użytkowania obiektu wiąże się z koniecznością uzyskania na nie także pozwolenia na podstawie art. 71 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane.

Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia warunków wymienionych w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy. Należy jednak mieć na uwadze, że wymóg spełnienia wszystkich warunków z powyższego przepisu dotyczy "nowej zabudowy". Nie wszystkie z nich odnoszą się do ustalenia warunków dla zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego. Celem ustalenia spełnienia warunków z art. 61 ust. 1 pkt 1–5 organ prowadzący postępowanie zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003 r. Nr 164, poz. 1588) wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji cech, o których mowa w art. 61 ust. 1–5. Powołany przepis to jest art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy – zdaniem Sądu – ma również zastosowanie do ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla zmiany sposobu użytkowania obiektu, ale jedynie w zakresie kontynuacji funkcji, o której stanowi. Dokonywanie analizy pozostałych parametrów wskazanych w pkt 1 ust. 1 art. 61 ustawy byłoby uzasadnione jako dotyczących nowej zabudowy, a nie istniejącego obiektu.

W przedmiotowej sprawie organ I instancji sporządził analizę graficzną oraz słowną i wykazał, że w najbliższym sąsiedztwie zamierzonej inwestycji znajdują się działki z zabudową mieszkalną jednorodzinną, uzupełnioną budynkami gospodarczymi i garażami. Projektowana zmiana sposobu użytkowania budynku gospodarczego na budynek mieszkalny stanowi więc kontynuację obowiązującej w obszarze analizowanym funkcji.

Przepisami odrębnymi w rozumieniu art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy nie są przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury regulujące warunki techniczne, jakie powinny spełniać budynki i ich usytuowanie na działce (Dz.U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690). Przepisy te zostały wydane na podstawie Prawa budowlanego i znajdują zastosowanie w postępowaniach prowadzonych w oparciu o tę ustawę. Dlatego zarzuty skarżących dotyczące usytuowania obiektu, potencjalnych okien, wysokości komina, powierzchni i szerokości działki inwestorki nie mogły zostać uwzględnione w postępowaniu dotyczącym wydania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla zmiany sposobu użytkowania obiektu. Nie mają one bowiem związku z prowadzonym postępowaniem i wydaną decyzją, która w istocie ogranicza się do stwierdzenia dopuszczalności zmiany sposobu użytkowania wskazanego obiektu i otwiera inwestorowi możliwość wystąpienia do właściwego organu architektoniczno-budowlanego o wyrażenie zgody na dokonanie tej zmiany (na podstawie Prawa budowlanego). Z tego też powodu, zdaniem Sądu, brak było podstaw do zobowiązania inwestora do złożenia jakiejkolwiek ekspertyzy technicznej spornego budynku, bowiem ekspertyza taka może być dopiero wymagana w postępowaniu związanym z udzieleniem pozwolenia na zmianę sposobu użytkowania. Nadto o niemożności nakładania na inwestora tego typu obowiązku stanowi expressis verbis art. 52 ust. 3 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy. Dotyczy to także żądania przeprowadzenia na koszt inwestora rozgraniczenia między działką, na której usytuowany jest przedmiotowy budynek, a działką skarżących.

Decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania nie rodzi praw do terenu ani nie narusza praw osób trzecich (art. 63 ust. 2) o czym skarżący zostali poinformowani decyzją organu I instancji. Zarzuty w tym zakresie zasadnie zostały przez organ odwoławczy uznane za nieuprawnione. Nie doszło też – zdaniem Sądu do naruszenia w sprawie zasady czynnego udziału w postępowaniu skarżących, a istotnie występujące pewne wadliwości w zakresie doręczenia pism organów przedstawicielowi ustawowemu skarżących nie miały wpływu na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 20 października 2010 r., II OSK 1643/09, oddalił skargę kasacyjną K. S..

Przed jej rozpoznaniem, pismem z dnia 14 lipca 2010 r. M. S. i K. S. wystąpili do SKO w Katowicach o stwierdzenie nieważności decyzji tego organu z dnia [...] lipca 2008 r. jako wydanej z naruszeniem art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 53 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. – Prawo geologiczne i górnicze.

Wnioskodawcy zarzucili, że podjęta przez Radę Miejską w Sosnowcu uchwała z dnia 24 lutego 2005 r. nr 574/XXXVI/05 w sprawie odstąpienia od obowiązku sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego miasta Sosnowca w granicach terenów górniczych "Bór III" i KWK "Kazimierz – Juliusz", zgodnie z załącznikiem graficznym nie obejmuje terenu, dla którego wydano decyzję o warunkach zabudowy i teren ten nie był objęty nawet studium. W tej sytuacji zgodnie z art. 62 ust. 2 u.p.z.p. postępowanie w sprawie ustalenia warunków zabudowy powinno ulec zawieszeniu do czasu uchwalenia planu.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r. działając na podstawie art. 157 § 1 i 2 w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 i art. 158 § 1 k.p.a., orzekło o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji tego organu z dnia [...] lipca 2008 r., utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta Miasta Sosnowca z dnia [...] maja 2008 r. nr 161/08. Po zrelacjonowaniu przebiegu dotychczasowego postępowania i przytoczeniu przepisów art. 156 § 1 k.p.a. oraz art. 62 ust. 2 u.p.z.p. Kolegium wyjaśniło, że uchwałę Rady Miejskiej w Sosnowcu z dnia 24 lutego 2005 r. należy interpretować w ten sposób, że dla tych części terenów górniczych "Bór II" i KWK "Kazimierz – Juliusz", które znajdują w granicach miasta Sosnowca, odstąpiono od sporządzenia planu miejscowego, przez co w świetle powołanej regulacji możliwe było wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. Powołując się na wynik uzupełniającego postępowania Kolegium ustaliło w oparciu o fragment mapy ewidencyjnej, że działka nr [...] przy ul. [...], znajdowała się w granicach miasta Sosnowca już w 1968 r. W świetle pisma Prezydenta Miasta Sosnowca z dnia 6 czerwca 2011 r. Kolegium przyjęło, że część opisowa ewidencji gruntów i budynków dla obszaru obejmującego część obrębu Ostrowy Górnicze, prowadzona była od tego roku jako założenia ewidencji w Sosnowcu, natomiast część kartograficzna do dnia 20 lipca 2010 r., tj. do czasu zakończenia modernizacji operatu ewidencyjnego w Ośrodku w Dąbrowie Górniczej. Stąd też z załącznika graficznego do uchwały z dnia 24 lutego 2005 r. wynika, że działka nr [...] nie znajduje się w granicach miasta Sosnowca. Jednak uchwała ta nie wskazuje, aby dla ustalenia granic miasta wiążący był załącznik graficzny. Stąd też w ocenie Kolegium, uznać należy, że chodzi o faktyczne granice miasta w dniu podjęcia uchwały. Zatem uchwałą tą objęto także przedmiotową działkę. Stąd też kwestionowana decyzja nie jest obarczona wadą kwalifikowaną z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy K. S. i M. S. podnieśli, że uchwała nr 574/XXXVI/05 nie obejmuje całości terenów, należących do gminy Sosnowiec ze względu na opracowanie załącznika na nieaktualnej mapie, która w świetle § 1 tekstu, stanowi jej nieodłączną część. Z kolei załącznik graficzny wyraźnie wskazuje odpowiednimi kolorami, które obszary są zwolnione z obowiązku sporządzenia planu miejscowego, a dla których istnieje taki obowiązek. Stąd też nie można jednoznacznie stwierdzić, czy dla części miasta, nieoznaczonej kolorami, obowiązek taki istnieje a niedopuszczalna jest interpretacja rozszerzająca. W związku z tym uchwała ta nie zwalniała omawianego terenu leżącego pomiędzy ul. Wąską a rzeką Bobrek z obowiązku sporządzenia planu zagospodarowania przestrzennego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach decyzją z dnia [...] lipca 2011 r. orzekło o utrzymaniu w mocy decyzji dotychczasowej.

W ocenie organu, uchwała Rady Miejskiej w Sosnowcu nr 574/XXXVI/05 odwołuje się do załącznika mapowego wprost tylko w odniesieniu do obszarów, dla których utrzymano obowiązek sporządzenia planu miejscowego. W pozostałym zakresie uchwała ta zwalnia z obowiązku sporządzenia planu dla tej części miasta Sosnowca, która znajduje się w granicach terenów górniczych.

W skardze na powyższą decyzję M. S., podtrzymując dotychczasowe zarzuty, wniósł o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji Kolegium oraz decyzji tego organu z dnia [...] lipca 2008 r. Zdaniem skarżącego, uchwała nr 574/XXXVI/05, nie dotyczy całości obszarów terenów górniczych, leżących na terenie miasta Sosnowca, a ponadto, załącznik do uchwały sporządzono na nieaktualnej mapie. Stąd też decyzja o warunkach zabudowy narusza art. 53 i 6 ustawy – Prawo geologiczne i górnicze oraz art. 62 i 14 ustawy o planowaniu.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie.

W toku rozprawy sądowej H. S. jako przedstawiciel ustawowy małoletniego skarżącego podniósł dodatkowo, że Kolegium nienależycie umotywowało stanowisko w zakresie interpretacji uchwały z 2005 r. i podał, że nie toczyła się sprawa o stwierdzenie jej nieważności oraz wznowienie postępowania zakończonego sporną decyzją o warunkach zabudowy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku odwołał się do uchwały siedmiu sędziów z dnia 7 grudnia 2009 r., sygn. akt I OPS 6/09 (ONSAiWSA 2010, nr 2, poz. 18). Zdaniem Sądu, mając na uwadze motywy wyroków WSA w Gliwicach z dnia 25 lutego 2009 r., II SA/Gl 987/08 oraz NSA z dnia 20 października 2010 r., II OSK 1643/09, należało przyjąć, że podnoszona we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji SKO z dnia [...] lipca 2008 r. okoliczność, nie była przedmiotem rozważań Sądów obydwu instancji. Stąd też brak było przesłanek do odmowy wszczęcia niniejszego postępowania, a zatem prawidłowo Kolegium merytorycznie rozpoznało wniosek, nie dopatrując się przesłanek do stwierdzenia nieważności kwestionowanej decyzji tego organu z dnia [...] lipca 2008 r. w przedmiocie warunków zabudowy terenu.

Z mocy art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. – Prawo geodezyjne i górnicze (Dz.U. z 2005 r. Nr 228, poz. 1947 ze zm.), obowiązującej w dacie wydania kwestionowanej decyzji, dla terenu górniczego sporządza się miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Jednakże zgodnie z ust. 6 tego przepisu, rada gminy władna była podjąć uchwałę o odstąpieniu od sporządzenia planu, jeżeli przewidywane szkodliwe wpływy na środowisko będą nieznaczne. Działając w tym trybie Rada Miejska w Sosnowcu podjęła uchwałę nr 574/XXXVI/05. Analizując treść tej uchwały oraz załącznik graficzny w postaci mapy, Sąd zgodził się ze skarżącym, że z uwagi na fakt opracowania tego załącznika na nieaktualnej mapie, na której nie uwidoczniono granic administracyjnych miasta Sosnowca, lecz naniesiono granice terenów górniczych, zachodzi konieczność wykładni tej uchwały. Tekst aktu stanowi o zwolnieniu z obowiązku sporządzenia planu miejscowego dla tej części miasta Sosnowca, która znajduje się w granicach terenów górniczych.

Jak ustaliło Kolegium w niniejszym postępowaniu, działka nr [...], znajdowała się w granicach miasta Sosnowca od 1968 r. Działka ta położona jest na terenie górniczym KWK "Kazimierz – Juliusz", naniesionym na mapie, stanowiącym załącznik do uchwały w całości, a więc także poza naniesionymi na mapę granicami administracyjnymi Sosnowca. W treści uchwały odwołano się zaś wprost do załącznika graficznego, gdy idzie o obszary, dla których utrzymano obowiązek sporządzenia planu miejscowego. Z kolei na załączniku graficznym do uchwały, naniesiono różnymi kolorami zarówno obszar znacznych przewidywanych szkodliwych wpływów działalności górniczej, dla których istnieje obowiązek sporządzania planu miejscowego oraz obszar nieznacznych przewidywanych szkodliwych wpływów takiej działalności, dla których odstępuje się od obowiązku sporządzania planu. Uchwała ta w samym tytule stanowi zaś o odstąpieniu od obowiązku sporządzenia planów zagospodarowania przestrzennego miasta Sosnowca w granicach terenów górniczych "Bór III" i KWK "Kazimierz – Juliusz". Kwestia ta była przedmiotem postępowania wyjaśniającego w toku rozpatrywania wniosku o wydanie warunków zabudowy dla przedmiotowej działki. Organ I instancji w motywach decyzji z dnia [...] maja 2008 r. odwołał się wprost do powyższej uchwały jako zwalniającej teren inwestycji od obowiązku sporządzenia planu miejscowego. W toku tego postępowania organ I instancji wystąpił o uzgodnienie spornej inwestycji do Dyrektora Okręgowego Urzędu Górniczego w Katowicach. Organ ten działając w trybie art. 60 ust. 1 ustawy o planowaniu w zw. z art. 53 ust. 6 ustawy – Prawo geologiczne i górnicze, postanowieniem z dnia 30 stycznia 2008 r. nr KAT/5141/2474/07/KS, uzgodnił warunki zabudowy dla zmiany sposobu użytkowania budynku gospodarczego na budynek mieszkalny, podając w motywach, że w rejonie przedmiotowego terenu eksploatacja górnicza nie była prowadzona, a wpływy projektowanej eksploatacji górniczej będą nieznaczne. Nadto, organ ten powołał się na fakt podjęcia uchwały nr 574/XXVI/052 z dnia 24 lutego 2005 r. o odstąpieniu od sporządzenia planu dla terenów górniczych KWK "Kazimierz – Juliusz" i "Bór III" (vide: akta adm. dołączone do sprawy tut. sądu II SA/Gl 752/11).

Według Sądu oznacza to, że zarówno organ prowadzący postępowanie o wydanie warunków zabudowy, jak i organ uzgadniający (Dyrektor OUG w Katowicach), zgodnie wskazali na fakt odstąpienia od obowiązku sporządzania planu miejscowego dla terenu górniczego, w którego granicach położona jest działka nr [...]. W toku poprzedniego postępowania skarżący nie negował zaś poczynionych w tym względzie ustaleń faktycznych.

W ocenie Sądu pierwszej instancji fakt opracowania załącznika graficznego do uchwały z dnia 24 lutego 2005 r. na nieaktualnej mapie, gdy idzie o granice administracyjne Miasta Sosnowca, lecz z naniesieniem granic terenów górniczych, pozwala na przyjęcie z uwagi na treść uchwały, że działka nr [...] została zwolniona od obowiązku sporządzenia planu miejscowego z uwagi na przewidywany nieznaczny wpływ planowanej eksploatacji górniczej na tym terenie.

Zdaniem Sądu choć możliwa jest odmienna (różna) wykładnia powyższej uchwały to taki stan rzeczy nie może stanowić podstawy do przyjęcia, że decyzja o warunkach zabudowy rażąco narusza art. 53 ust. 1 ustawy – Prawo geologiczne i górnicze z 1994 r. w zw. z art. 14 ust. 7 i art. 62 ust. 2 ustawy o planowaniu. W istocie co najwyżej można w niniejszej sprawie mówić o błędnych ustaleniach faktycznych co do objęcia działki nr [...] uchwałą z dnia 24 lutego 2005 r. – z uwagi na sprzeczność treści uchwały i załącznika graficznego, co powodowało konieczność interpretacji tego aktu. Tymczasem pod pojęciem rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., mieszczą się wyłącznie tego rodzaju wady prawne decyzji, które stanowią naruszenie prawa materialnego i procesowego o szczególnym ciężarze gatunkowym, gdy stanowią one zaprzeczenie stanu prawnego w całości lub w części.

Skoro w sprawie niewątpliwie możliwa jest różna interpretacja uchwały o odstąpieniu od sporządzania planu miejscowego dla terenów górniczych, zaś uchwała ta nie została wyeliminowana z obrotu prawnego w odrębnym trybie, wywołuje skutki prawne na użytek postępowania o ustalenie warunków zabudowy. Nie można zatem zarzucić organom administracji dowolności, czy rażącej sprzeczności ustaleń faktycznych z treścią tej uchwały. W konsekwencji, w ocenie Sądu, nie sposób dopatrzeć się rażącego naruszenia prawa materialnego wskutek wydania decyzji o warunkach zabudowy, dla terenu objętego obowiązkiem sporządzania planu miejscowego, zwłaszcza że właściwy organ (Dyrektor OUG w Katowicach), uzgodnił przedmiotową inwestycję zlokalizowaną na terenie górniczym.

Sąd administracyjny nie podzielił też zarzutów skarżącego, podniesionych w toku rozprawy co do nienależytego uzasadnienia decyzji (art. 107 § 3 k.p.a.). Co prawda, motywy zaskarżonej decyzji nie są obszerne, lecz tego rodzaju uchybienie nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik sprawy. Treść skargi wskazuje jednoznacznie na sedno sporu, co oznacza, że uzasadnienie rozstrzygnięcia i motywy organu są zrozumiałe. Brak też podstaw do przyjęcia, aby wskutek naruszenia innych reguł procedury administracyjnej, zachodziły przesłanki wznowieniowe w przedmiotowej sprawie.

Z tych wszystkich względów Wojewódzki Sąd Administracyjny skargę oddalił jako nieuzasadnioną na podstawie art. 151 p.p.s.a.

M. S. w skardze kasacyjnej od powyższego orzeczenia wniósł o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów według norm prawem przypisanych.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego:

a) przepisu art. 14 ust. 7 ustawy z dnia 27 marca 2003 o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 53 ust. 1 i art. 53 ust. 6 ustawy – Prawo geologiczne i górnicze poprzez ich niewłaściwe niezastosowanie i przyjęcie, iż dla terenu inwestycji brak było obowiązku sporządzenia planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego podczas gdy, teren ten jest terenem górniczym a rada gminy nie podjęła uchwały, z której w sposób jednoznaczny wynikałoby odstąpienie od obowiązku sporządzenia planu dla terenu inwestycji;

b) przepisu art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez niezastosowanie i brak zawieszenia postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy do czasu uchwalenia planu, pomimo iż dla terenu inwestycji istniał obowiązek sporządzenia planu miejscowego;

c) przepisu art. 20 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U z 2010 r. Nr 182, poz. 1228 ze zm.) poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że fakt opracowania załącznika graficznego do uchwały Rady Miasta z dnia 24 lutego 2005 na nieaktualnej mapie, lecz z naniesieniem granic terenów górniczych pozwala na przyjęcie, że teren inwestycji został zwolniony od obowiązku sporządzenia planu podczas gdy, podstawą planowania przestrzennego mogą być jedynie systematycznie aktualizowane dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Ponadto zarzucono naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, iż decyzja nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa, podczas gdy przy jej wydawaniu organ dopuścił się rażącego naruszenia przepisów art. 53 ust. 1 w zw. z art. 53 ust. 6 ustawy – Prawo geologiczne i górnicze i art. 14 ust. 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, zwanej dalej "p.p.s.a.") Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę wyłącznie nieważność postępowania, której przesłanki określone zostały w § 2 wymienionego przepisu.

Wobec niestwierdzenia przyczyn nieważności, skargę kasacyjną należało rozpoznać w granicach przytoczonych w niej podstaw.

Wbrew twierdzeniom strony skarżącej Sąd Wojewódzki nie naruszył przepisów objętych zarzutami kasacyjnymi.

Na wstępie zaznaczyć należy, że zaskarżony wyrok wydany został w sprawie rozstrzygniętej przez organy administracji w trybie nadzwyczajnym, mianowicie na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 i art. 158 § 1 k.p.a.

Przedmiotem kontroli stała się prawomocna decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2008 r. utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta Sosnowiec ustalającą warunki zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na zmianie użytkowania istniejącego budynku gospodarczego na budynek mieszkalny na działce oznaczonej nr ew. [...]. Badanie ważności ww. decyzji odbyło się w kierunku ewentualnego naruszenia przepisów art. 53 ust. 1 ustawy – Prawo geologiczne i górnicze z 1994 r. w zw. z art. 14 ust. 7 i art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (u.p.z.p.) – w związku z tym, że decyzja o warunkach zagospodarowania dotyczyła nieruchomości położonej na terenie górniczym, w odniesieniu do którego istniał ustawowy obowiązek sporządzenia planu miejscowego.

Organy orzekające w postępowaniu zwykłym podjęły rozstrzygnięcia mimo braku planu miejscowego uwzględniając to, że Rada Miejska w Sosnowcu w dniu 24 lutego 2005 r. podjęła uchwałę o odstąpieniu od obowiązku sporządzenia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego miasta Sosnowca w granicach terenów górniczych: "Bór III" i KWK "Kazimierz – Juliusz", a więc terenów, na których znajduje się działka przewidziana pod przedmiotową inwestycję.

Według strony skarżącej wnioskującej o stwierdzenie nieważności decyzji SKO rażące naruszenie prawa miało miejsce z uwagi na to, że załącznik graficzny wymienionej uchwały nie obejmuje terenu, dla którego ustalono warunki zabudowy i zagospodarowania.

Sąd Wojewódzki mając na uwadze wyniki postępowania wyjaśniającego zaakceptował stanowisko organu, że opracowanie załącznika graficznego do uchwały z dnia 24 lutego 2005 r. na nieaktualnej mapie w zakresie granic administracyjnych miasta Sosnowca, lecz z naniesieniem granic terenów górniczych, pozwalało na przyjęcie, że działka o nr [...] objęta została zwolnieniem od obowiązku sporządzenia planu miejscowego.

Zgodzić się należało z wnioskowaniem organu i Sądu Wojewódzkiego, według których w rozważanym stanie sprawy istotne było ustalenie na podstawie dokumentacji ewidencyjnej, że przedmiotowa działka inwestycyjna znajdowała się w granicach miasta Sosnowca. Nie mogła być natomiast decydująca okoliczność, iż mapa stanowiąca załącznik do uchwały nie obrazowała precyzyjnie położenia spornej działki w granicach miasta.

Trafnie zaznaczył organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że analizowana uchwała odwołuje się do załącznika mapowego wprost tylko w odniesieniu do obszarów, dla których utrzymano obowiązek sporządzenia planu miejscowego. W pozostałym natomiast zakresie uchwała stanowi o zwolnieniu od obowiązku sporządzenia planu tej części miasta Sosnowca, która znajduje się w granicach terenów górniczych.

Dodać należy, że uwidocznione różnymi kolorami obszary o znacznych przewidywanych szkodliwych wpływach działalności górniczej i obszary o nieznacznych przewidywanych szkodliwych wpływach takiej działalności, pozwalają na ustalenie, że przedmiotowa działka inwestycyjna nie znajduje się na obszarze znacznych przewidywanych szkodliwych wpływów działalności górniczej, dla którego istnieje obowiązek sporządzenia planu miejscowego. Zestawienie więc załącznika z treścią uchwały pozwala wnioskować, że skoro teren inwestycji leży w granicach miasta Sosnowca a zarazem nie znajduje się w obszarze znacznych przewidywanych szkodliwych wpływów działalności górniczej, tj. obszarze dla którego istnieje obowiązek sporządzenia planu – to w rezultacie jest objęty postanowieniem uchwały o odstąpieniu od obowiązku sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zasadnie zatem Sąd Wojewódzki zaakceptował ocenę organów obu instancji, zwracając przy tym uwagę, że sam fakt różnego interpretowania uchwały wyklucza możliwość stwierdzenia rażącego naruszenia prawa przez organ, który orzekał o warunkach zabudowy. Nie bez znaczenia była też okoliczność, że kwestionowana decyzja wydana została po uzgodnieniu z Dyrektorem Okręgowego Urzędu Górniczego w Katowicach, który również odwołał się do uchwały z 24 lutego 2005 r. o odstąpieniu od sporządzenia planu dla oznaczonych terenów górniczych, a ponadto wskazał, że w rejonie przedmiotowego obszaru eksploatacja górnicza nie była prowadzona, a wpływy projektowanej eksploatacji górniczej będą nieznaczne.

Słusznie Sąd Wojewódzki zaznaczył w uzasadnieniu wyroku, że organy administracji uprawnione były do orzekania w oparciu o omówioną uchwałę, która jako akt prawa miejscowego była wiążąca, przy czym dotyczy to zarówno postępowania prowadzonego w trybie zwykłym, jak też nadzwyczajnym.

W konsekwencji prawidłowa była ocena Sądu, że decyzja ustalająca warunki zabudowy nie została wydana w warunkach wskazujących na rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 158 § 1 pkt 2 k.p.a., co skutkować musiało oddaleniem skargi wniesionej na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności.

Uwzględniając powyższe należało oddalić skargę kasacyjną zgodnie z art. 184 p.p.s.a.