II SA/Ol 1184/13

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia ‘[...]"., nr "[...]" Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej jako: WINB), po rozpatrzeniu wniosku F. W., na podstawie art. 24 § 1 i 3 oraz art. 25 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 267, dalej jako: "k.p.a."), odmówił wyłączenia organu – Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z postępowania dotyczącego budynku mieszkalnego zlokalizowanego w miejscowości Ś. na działce nr "[...]". W uzasadnieniu organ wskazał, że nie stwierdził podstaw do wyłączenia organu ani pracowników organu. Pouczono stronę, że postanowienie jest ostateczne i nie służy na nie zażalenie.

W dniu 2 grudnia 2013r. F. W. złożył osobiście w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Olsztynie skargę na powyższe rozstrzygnięcie, domagając się zbadania jego zgodności z prawem.

W odpowiedzi na skargę z dnia WINB wniósł o jej odrzucenie, podnosząc, że postanowienie wydane w trybie art. 24 i 25 k.p.a. nie kończy postępowania w sprawie, nie rozstrzyga sprawy co do istoty ani nie przysługuje na nie zażalenie. Postanowienie takie nie może być więc przedmiotem skargi do sądu administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Merytoryczne badanie legalności aktów administracyjnych, poddanych kognicji sądu administracyjnego możliwe jest jedynie wówczas, gdy skarga na nie jest dopuszczalna, tzn. gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu, skargę wniesie uprawniony podmiot, oraz gdy spełnia ona wymogi formalne i została złożona w terminie.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm., zwanej dalej: "p.p.s.a."), sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej poprzez orzekanie w sprawach skarg na: postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty.

Kwestionowane skargą rozstrzygnięcie nie należy do żadnej z wyżej wymienionych zaskarżalnych do sądu administracyjnego form działania administracji publicznej. Dlatego też przedmiotowa skarga nie może podlegać merytorycznemu rozpoznaniu.

Wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 141 § 1 k.p.a. zażalenie przysługuje

na postanowienie tylko w przypadkach wskazanych w kodeksie postępowania administracyjnego. Tym samym katalog postanowień zaskarżalnych do sądu administracyjnego, wydanych w postępowaniu prowadzonym na podstawie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, jest zamknięty. Zaskarżeniu mogą podlegać tylko te postanowienia, co do których k.p.a. przewiduje wyraźnie taką możliwość. Natomiast przepisy rozdziału piątego, działu I k.p.a., regulujące kwestie wyłączenia pracownika oraz organu od udziału w postępowaniu i załatwienia sprawy nie wskazują w ogóle w jakiej formie procesowej ma nastąpić rozpatrzenie wniosku o wyłączenie organu czy pracownika tego organu. Jednak w doktrynie i orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że właściwą formą procesową jest w tym względzie postanowienie. Jednak na postanowienia wydane na podstawie art. 24 i 25 k.p.a., dotyczące wyłączenia pracownika oraz organu administracyjnego, kodeks postępowania administracyjnego nie przewiduje prawa wniesienia zażalenia, a w konsekwencji niedopuszczalne jest także wniesienie na nie skargi do sądu. Rozstrzygnięcie takie również ani nie kończy postępowania administracyjnego w danej sprawie, ani nie rozstrzyga sprawy

co do jej istoty. W doktrynie do postanowień rozstrzygających sprawę co do istoty zalicza się postanowienie organu współdziałającego z organem załatwiającym sprawę, wydawane w oparciu o art. 106 k.p.a., czy też postanowienia zatwierdzające ugodę,

o których mowa w art. 119 k.p.a.. (vide: Komentarz do ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi autorstwa B. Dautera, B. Gruszczyńskiego, A. Kabata

i M. Niezgódka-Medek, Zakamycze 2005, str. 21). Postanowieniami kończącymi postępowanie administracyjne są zaś: postanowienie o niedopuszczalności odwołania

i o uchybieniu terminu do wniesienia odwołania (art. 134 k.p.a.) oraz postanowienie

o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania lub zażalenia (art. 59 § 2 k.p.a.). Postępowanie prowadzone na skutek wniosku o wyłączenie organu czy pracownika na podstawie art. 24 i 25 k.p.a. nie ma cech samodzielnego postępowania administracyjnego i postanowienie wydane po jego rozpatrzeniu ma wyłącznie charakter proceduralny. Postanowienie o odmowie wyłączenia organu bądź pracownika od rozstrzygania czy też podejmowania czynności w sprawie strona może kwestionować wyłącznie w trybie odwoławczym, dotyczącym orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie (art. 142 k.p.a.), a następnie dopiero w trybie skargowym, przed sądem administracyjnym (zob. wyrok NSA z dnia 5 października 2007 r., sygn. akt II OSK 1312/06; postanowienie NSA z dnia 5 października 2006 r., sygn. akt II OSK 1221/06 oraz postanowienie NSA z dnia 4 października 2012r., sygn. akt II OSK 1911/12).

Mając powyższe na względzie, na mocy art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., skargę należało uznać za niedopuszczalną i odrzucić.