II SA/Wa 1796/13

Uzasadnienie

R. J. złożył w dniu [...] lutego 2013 r. do Komendanta [...] Policji wniosek "o ponowne wydanie zaświadczenia o uposażeniu emerytalnym dla zwolnionych f-szy Policji, którzy nabyli prawo do takiego świadczenia zgodnie z obowiązującą Ustawą w 2011 r. dla celów emerytalnych ZER MSW i jego przesłanie do ZER MSW w [...].(...)".

Komendant [...] Policji w piśmie z dnia [...] marca 2013 r. poinformował ww., że w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 grudnia 2011 r. sygn. akt II SA/Wa 1510 nie jest możliwe wydanie nowego zaświadczenia, bowiem na dzień zwolnienia ze służby nie został zmieniony dodatek służbowy.

Pełnomocnik R. J. w piśmie z dnia [...] kwietnia 2013 r. do Komendanta [...] Policji złożył wniosek "o niezwłoczne wydanie R. J. nowego zaświadczenia o wysokości uposażenia dla celów emerytalnych w związku z uchyleniem wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 grudnia 2011 r. rozkazu personalnego Komendanta [...] Policji dotyczącego obniżenia policjantowi R. J. z dniem [...] marca 2011 r. dodatku służbowego o 30% otrzymywanej stawki".

Komendant [...] Policji, działając na podstawie art. 219 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), w dniu [...] kwietnia 2013 r. wydał postanowienie, którym odmówił wydania zaświadczenia o uposażeniu i nagrodzie rocznej dla celów emerytalnych.

Organ w uzasadnieniu postanowienia podał m.in., że skoro na dzień zwolnienia ze służby w Policji, tj. na dzień [...] maja 2011 r. R. J. posiadał dodatek służbowy w wysokości [...] zł i taki stan sprawy potwierdza wydane w dniu [...] maja 2011 r. zaświadczenie o uposażeniu i nagrodzie rocznej dla celów emerytalnych, zaś prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt II SA/Wa 1510/11 z dnia 9 grudnia 2011 r. wydany po zwolnieniu ze służby w Policji, rodzi skutki na przyszłość i pozostaje bez wpływu na wysokość dodatku służbowego określonego w rozkazie o zwolnieniu ze służby w Policji, to brak jest podstaw do wydania nowego zaświadczenia w tym przedmiocie.

Komendant Główny Policji, działając na podstawie art. 144 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., po rozpatrzeniu zażalenia, w dniu [...] lipca 2013 r. wydał postanowienie nr [...], którym utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

Organ odwoławczy w uzasadnieniu postanowienia stwierdził, że jeżeli potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego nie można dokonać na podstawie danych znajdujących się w posiadaniu organu z uwagi na istotę jego działalności, organ ten może uchylić się od wydania zaświadczenia. W doktrynie wyróżnia się trzy sytuacje, w których organ wydaje postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia, tj. przy braku interesu prawnego osoby ubiegającej się o zaświadczenie, w przypadku niewłaściwości organu do którego skierowano żądanie oraz gdy nie można spełnić żądania odnośnie treści zaświadczenia, czy to z uwagi na treść posiadanych danych lub dokumentów, czy też ze względu na wyraźny zakaz ustanowiony w przepisach odrębnych. W niniejszej sprawie mamy do czynienia właśnie z taką sytuacją.

Postanowienie Komendanta Głównego Policji stało się przedmiotem skargi R. J., reprezentowanego przez pełnomocnika, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której zarzucił on, że organ wydając zaskarżone postanowienie, naruszył art. 6-9, 12, 35, 36, 75 § 1, 77 § 1, 80, 81, 107 oraz art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., poprzez ich niewłaściwą wykładnię oraz niezastosowanie. Ponadto zarzucił naruszenie art. 219 i 218 § 1 k.p.a., poprzez ich niezastosowanie oraz naruszenie § 6 ust. 2 oraz § 14 ust. 1 pkt 1 i 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 października 2004 r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organu w zakresie zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji (...), poprzez ich niewłaściwą wykładnię oraz zastosowanie.

Pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości, zniesienie postępowania w tym zakresie i przekazanie sprawy organowi do ponownego rozpoznania względnie stwierdzenie nieważności postanowienia Komendanta Głównego Policji i Komendanta [...] Policji. Pełnomocnik skarżącego wniósł również o zasądzenie kosztów postępowania.

Komendant Główny Policji w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 art. 1 powołanej ustawy). Sąd nie przejmuje więc sprawy administracyjnej do końcowego załatwienia, lecz ma jedynie ocenić działalność organu orzekającego. W myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, decyzja podlega uchyleniu w całości lub w części, jeżeli sąd stwierdzi:

1) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

2) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

3) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.

Z przytoczonego przepisu wynika, iż sąd bada legalność zaskarżonej decyzji (postanowienia), czy jest ona zgodna z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Podkreślić przy tym należy, że analiza w tym zakresie dokonywana jest według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania zaskarżonego aktu.

Wydawanie zaświadczeń uregulowane zostało w dziale VII k.p.a. w art. 217-220. Postępowanie w sprawach zaświadczeń nie jest postępowaniem administracyjnym, jakiego dotyczy art. 1 pkt 1 k.p.a. Ma ono charakter uproszczony i odformalizowany. Organ administracji publicznej wydaje zaświadczenie na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie (art. 217 § 1 k.p.a.).

Przy czym, zgodnie z art. 217 § 2 zaświadczenie wydaje się, jeżeli:

1) urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa,

2) osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego.

Postępowanie w sprawie wydania zaświadczenia może zakończyć się wydaniem zaświadczenia, które potwierdza określone fakty lub stan prawny, postanowieniem o odmowie wydania zaświadczenia bądź postanowieniem o odmowie wydania zaświadczenia o żądanej treści.

Podkreślić należy, że przedmiot postępowania o wydanie zaświadczenia jest "wąski", nie obejmuje on bowiem kompetencji do orzekania przez organ w danej sprawie administracyjnej, tj. ustalania praw lub obowiązków administracyjnoprawnych podmiotów prawa, a sprowadza się wyłącznie do poświadczenia faktów lub stanów prawnych wynikających z dokumentów będących w dyspozycji organu. Organ może zatem zaświadczyć tylko o tym, co w bezpośredni sposób wynika z dokumentów pozostających w jego dyspozycji, które wiążą się z zakresem wykonywanych przez niego ustawowych kompetencji. W tym świetle wydawanie zaświadczeń ma charakter pochodny. Organ musi zatem skonfrontować treść żądania skarżącego z pozostającą w jego dyspozycji dokumentacją i ustalić, czy dokumentacja ta pozwala na pozytywne załatwienie jego żądania.

Sąd nie rozstrzyga w tym stadium postępowania, czy zachodzą przesłanki do tego, aby zaświadczenie takiej treści wydać. O ile organ ustali, że posiadana przez niego dokumentacja pozwala na wydanie zaświadczenia żądanej treści to powinien wydać takie zaświadczenie. O ile jednakże organ uzna, że brak jest podstaw do wydania zaświadczenia o treści wskazanej we wniosku strony, to będzie zobowiązany do odmówienia wydania tego zaświadczenia w formie postanowienia, o którym mowa w art. 219 k.p.a. Jeśli organ uznałby, iż zachodzą podstawy do wydania wskazanego wyżej postanowienia, to w jego uzasadnieniu zobowiązany będzie wskazać przyczyny niemożności wydania zaświadczenia o treści żądanej przez skarżącego.

Reasumując, stwierdzić należy, że organ odmówił bezzasadnie wydania zaświadczenia żądanej treści, bowiem nie ustalił jakiej treści zaświadczenia żąda skarżący. Z wniosku skarżącego wynika, że żąda on wydania "ponownego" zaświadczenia, natomiast z wniosku jego pełnomocnika, że żąda on wydania "nowego" zaświadczenia.

Podkreślić należy, że przepisy k.p.a. nie przewidują żadnych ograniczeń w liczbie wydawanych zaświadczeń.

Rozpoznając ponownie sprawę organ zobowiązany jest ustalić treść żądania skarżącego i sprawę załatwić zgodnie z przepisami mającymi do niej zastosowanie.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 145 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało orzec, jak w sentencji wyroku.