PD.1-4218-32/05

Pytanie podatnika:

Po jakim kursie należy przeliczyć prowizje bankowe płacone w walucie obcej z rachunku w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ?

Decyzja

Na podstawie art. 14 § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 26.04.2005 r. na postanowienie Naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie z dnia 15.04.2005 r., nr PD.423-25/05 w zakresie interpretacji prawa podatkowego

- zmieniam zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 27.01.2005 r. Spółka wystąpiła do Naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji w zakresie stosowania prawa podatkowego. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka posiada walutowy rachunek bankowy i dokonuje różnych transakcji walutowych. W związku z powyższym Spółka zwróciła się z zapytaniem, czy prowizje bankowe płacone w walucie obcej z rachunku w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy przeliczyć po kursie średnim NBP, czy po kursie sprzedaży banku obsługującego? Zdaniem Spółki prowizje bankowe płacone w walucie obcej z rachunku walutowego należy przeliczyć po kursie średnim NBP zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy. Powstałe na rachunku walutowym różnice kursowe, liczone pomiędzy kursem średnim a kursem kupna z dnia wpływu waluty na rachunek bankowy, odpowiednio zwiększają przychody lub koszty uzyskania przychodów. Naczelnik Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie w zaskarżonym postanowieniu uznał, że stanowisko Spółki jest niezgodne z przepisami prawa podatkowego, obowiązującego w dacie wydania zaskarżonego postanowienia.

Od wyżej wymienionego postanowienia w dniu 26.04.2005 r. Spółka złożyła zażalenie, zarzucając naruszenie przepisów postępowania tj. art. 217 § 2 oraz art. 210 § 4 w związku z art. 219 ustawy Ordynacji podatkowej, poprzez niewskazanie uzasadnienia prawnego rozstrzygnięcia (wyjaśnienia podstawy prawnej postanowienia) oraz przepisów prawa materialnego tj. art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez zdecydowane zanegowania stanowiska, które wynika wprost z dyspozycji normy wyrażonej wskazanym przepisem. W dalszej części swojego stanowiska Spółka wskazuje, iż uzasadnienie rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji sprowadza się jedynie do wskazania określonych przepisów ustawy o rachunkowości oraz zacytowania treści przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Treść uzasadnienia jest niespójna i nielogiczna, nie zawiera w ogóle wyjaśnienia powołanych podstaw rozstrzygnięcia oprócz końcowego jednoznacznego stwierdzenia, że stanowisko Spółki jest nieprawidłowe. Ponadto powołanie zdania trzeciego art. 15 ust. 1 ustawy jest nieuzasadnione, ponieważ kurs sprzedaży stosowany jest jedynie w sytuacji, gdy między dniem zarachowania kosztu i dniem jego faktycznego poniesienia występują różne kursy walut. Koszty te wówczas odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztu. W przedmiotowej sytuacji takiej rozbieżności w datach nie ma, gdyż prowizje są pobierane z rachunku przez bank w konkretnej dacie, nie występuje więc moment wcześniejszego zarachowania i późniejszego poniesienia kosztu. Zaznaczyć należy, iż przyjęcie średniego kursu NBP do przeliczenia wartości poniesionego kosztu (pobranej prowizji) stwarza problemy w zakresie sposobu wyliczenia różnic kursowych, które powstają na rachunku walutowym w związku z rozchodem tej waluty. Ponadto posiłkowanie się przez organ skarbowy przepisami art. 9 i art. 30 ust. 2 pkt 1 ustawy o rachunkowości w zakresie interpretacji ustawy podatkowej jest nieuzasadnione.

W ocenie organu odwoławczego przedstawione przez Spółkę stanowisko jest w pełni zasadne. Zarówno prowizje jak i opłaty bankowe można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że są związane z rachunkiem bankowym podatnika i mają związek z uzyskiwanymi przychodami. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłoszonych przez narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Zatem prowizja, która pobierana jest bezpośrednio z rachunku walutowego nie powoduje wystąpienia różnic kursowych od prowizji, bowiem nie mamy tu do czynienia z rozbieżnością w datach zarachowania , a poniesienia kosztu. Odrębnym zagadnieniem jest zagadnienie różnic kursowych, które powstają na rachunku walutowym w związku z rozchodem tej waluty. Również w tym przypadku należy przyznać racje Spółce, iż powstałe na rachunku walutowym różnice kursowe, liczone pomiędzy kursem średnim NBP z dnia zapłaty prowizji, a kursem kupna z dnia wpływu waluty na rachunek bankowy, odpowiednio zwiększają przychody lub koszty uzyskania przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę orzeczono jak w sentencji.

Na niniejszą decyzję służy wniesienie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie w terminie 30 dni od daty doręczenia. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach.