• Interpretacja indywidualn...
  29.03.2024

ILPP2/443-790/11-3/AK

Interpretacja indywidualna
z dnia 4 sierpnia 2011 r.

Artykuły przypisane do interpretacji

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 341 interpretacje.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się ta interpretacja podatkowa. Znajdź inne potrzebne interpretacje.


INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2011 r. (data wpływu 12 maja 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 lipca 2011 r. (data wpływu 1 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat rocznych za użytkowanie wieczyste po podziale działek – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 12 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat rocznych za użytkowanie wieczyste po podziale działek. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 28 lipca 2011 r. o pełnomocnictwo.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca jest właścicielem gruntu oznaczonego jako działka 160/9 o obszarze 0,33 ha położonego na terenie Gminy. Teren Oddany w wieczyste użytkowanie przeznaczony jest na tereny usług publicznych i tereny usług komercyjnych - turystyki. Przed 2004 rokiem Gmina oddała w użytkowanie wieczyste do dnia 30 maja 2034 roku ww. działkę spółdzielni, która postawiła na tej działce osiem własnych domków letniskowych.
1 czerwca 2010 roku spółdzielnia odsprzedała aktem notarialnym użytkowanie wieczyste działki 160/9 ośmiu podmiotom po 1/8 każdemu z nich wraz z domkiem znajdującym się na każdej części. Do aktu notarialnego z dnia 1 czerwca 2010 r. dołączono koncepcję podziału działek wykonaną przez geodetę. Gmina podzieliła działki decyzją wójta Gminy z dnia 29 lipca 2010 r., i z numeru działki 160/9 powstało osiem działek, każda posiada swój numer.
W dniu 8 listopada 2010 r. jeden z ośmiu użytkowników wieczystych zniósł aktem notarialnym nieodpłatnie użytkowanie wieczyste swojej 1/8 części wraz z domkiem na inne osoby. W akcie notarialnym z dnia 8 listopada 2010 r. widnieje już nieruchomość nie jako działka 160/9 tylko osiem działek każda z oddzielnym numerem. Użytkowanie wieczyste trwa do dnia 30 maja 2034 r. Zbycie przez pierwszego użytkownika nie budziło zastrzeżeń, ale kiedy podzielono działkę na osiem oddzielnych pojawiają się wątpliwości.
W związku z powyższym zadano następujące pytania.
Czy Gmina powinna uznać podzielone działki jako nowy przedmiot użytkowania wieczystego i naliczyć podatek VAT do opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste...
Czy Gmina powinna potraktować podzielone działki jako trwające użytkowanie wieczyste i nie naliczać podatku do opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste...
Zdaniem Wnioskodawcy, powinien być naliczony podatek VAT, ponieważ zmieniła się treść nie jedna a osiem działek i nie jeden numer 160/9 a osiem kolejnych numerów.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy. Jak stanowi art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste.
Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., nadanym ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476), przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, „Mienie”, „Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego”, Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Pasecki Kazimierz, „Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz”, Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).
Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.
Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jak również oddanie gruntu w użytkowanie stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.
Prawo wieczystego użytkowania jest prawem rzeczowym, którego treść i granice określone zostały zasadniczo w przepisach Kodeksu cywilnego oraz w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.).
Z zawartych tam regulacji wynika, iż użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela. W świetle art. 233 Kodeksu cywilnego, użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. W myśl natomiast art. 238 Kodeksu cywilnego, wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną.
W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem - w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela. W świetle powołanego przepisu art. 7 ustawy, odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów.
Stosownie do art. 71 ust. 1-4 ustawy o gospodarce nieruchomościami, za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste. Pierwszą opłatę za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze bezprzetargowej można rozłożyć na oprocentowane raty. W sprawach tych stosuje się odpowiednio przepis art. 70 ust. 2-4. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.
Z powyższych przepisów wywnioskować należy, iż w przypadku użytkowania wieczystego, właścicielem gruntu przez cały okres użytkowania pozostaje Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Użytkownik wieczysty w tym czasie posiada we władaniu rzecz cudzą. Jednakże jego prawo w stosunku do tego gruntu pozwala na dysponowanie rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.
Jako że do uznania za dostawę dla potrzeb podatku od towarów i usług wystarczające jest władanie towarem jak właściciel, a nie bycie właścicielem w sensie prawnym, dlatego też oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, co potwierdza art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W związku z tym podlega ono opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Zobowiązanym do opodatkowania w przypadku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste jest właściciel, tj. Skarb Państwa lub też jednostka samorządu terytorialnego.
W przypadku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności poszczególnych opłat pobieranych z tego tytułu, o czym stanowi art. 19 ust. 16b ustawy.
Powyższy przepis jest odstępstwem od ogólnej zasady powstania obowiązku podatkowego określonej w art. 19 ust. 1 i ust. 4 ustawy, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.
Czynność oddania gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, która zostaje wykonana jednorazowo (w całości), a kolejne opłaty roczne nie są płatnościami za sukcesywne wykonywanie tej czynności w kolejnych okresach (której dotyczą opłaty).
Okoliczność, że z oddaniem do użytkowania wieczystego wiążą się opłaty roczne, nie oznacza, że oddawanie do użytkowania wieczystego trwa przez cały okres na jaki zostało ustanowione i w którym wnoszone są opłaty (por. uchwała NSA z dnia 8 stycznia 2007 r., sygn. akt I FPS 1/06).
Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem gruntu oznaczonego jako działka 160/9 o obszarze 0,33 ha położonego na terenie gminy. Teren Oddany w wieczyste użytkowanie przeznaczony jest na tereny usług publicznych i tereny usług komercyjnych - turystyki. Przed 2004 rokiem Gmina oddała w użytkowanie wieczyste do dnia 30 maja 2034 roku ww. działkę spółdzielni, która postawiła na tej działce osiem własnych domków letniskowych.
1 czerwca 2010 roku spółdzielnia odsprzedała aktem notarialnym użytkowanie wieczyste działki 160/9 ośmiu podmiotom po 1/8 każdemu z nich wraz z domkiem znajdującym się na każdej części. Do aktu notarialnego z dnia 1 czerwca 2010 r. dołączono koncepcję podziału działek wykonaną przez geodetę. Gmina podzieliła działki decyzją wójta Gminy z dnia 29 lipca 2010 r., i z numeru działki 160/9 powstało osiem działek, każda posiada swój numer.
W dniu 8 listopada 2010 r. jeden z ośmiu użytkowników wieczystych zniósł aktem notarialnym nieodpłatnie użytkowanie wieczyste swojej 1/8 części wraz z domkiem na inne osoby. W akcie notarialnym z dnia 8 listopada 2010 r. widnieje już nieruchomość nie jako działka 160/9 tylko osiem działek każda z oddzielnym numerem. Użytkowanie wieczyste trwa do dnia 30 maja 2034 r.
Wobec powyższego, powstałe w wyniku podziału, będące własnością Gminy, a znajdujące się w użytkowaniu wieczystym 8 osób fizycznych działki nie zostały w następstwie tej czynności ponownie oddane w użytkowanie wieczyste.
Należy zauważyć, iż do dnia 30 kwietnia 2004 r. czynność ustanowienia prawa użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Tym samym opłaty dotyczące czynności niepodlegającej opodatkowaniu nie mogą być objęte podatkiem od towarów i usług po wejściu w życie nowej regulacji prawnej, tj. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Reasumując, ze względu na fakt, iż przedmiotem oddania w użytkowanie wieczyste jest grunt, w stosunku do którego czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT – oddanie w użytkowanie wieczyste przed 2004 r., więc wyłączenie bądź opodatkowanie nie może być rozszerzone na działki powstałe po podziale, gdyż w następstwie tej czynności nie doszło do ponownego oddania w użytkowanie wieczyste. Zatem Gmina musi potraktować podzielone działki jako trwające użytkowanie wieczyste (umowa do dnia 30 maja 2034 r.) i nie może naliczać podatku do opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.
Szukaj: Filtry
Ładowanie ...